Je hebt vrienden en vrienden. Allemaal uniek, maar wel heel verschillend.
“Groot gelijk”, hoor ik een goede vriendin zeggen als ik vertel over een nieuwe aankoop. “Verwen jezelf maar eens lekker. Je hebt er zelf hard genoeg voor gewerkt.” En inderdaad dan voel ik me meteen minder bezwaard. Ook als ik bij een rondje kringloop een stoel, kopje of leuk sjaaltje tegenkom. Ach het is ook geen geld en we ruimen weer een andere stoel op, de kopjes sneuvelen vanzelf wel eens en het sjaaltje gaat bij de andere in de kast.
Maar sinds ons laatste tripje naar Spanje is er iets veranderd. Onze vriend Ben is een verstandig man. Telkens als Riet iets aanwees, of het nu in de supermarkt of boerenmarkt was, hoorde ik hem zeggen:”He-j d’r gebrek an?” Dan legde Riet het vaak weer terug.
Die zin heeft zich vastgezet in mijn brein. Vanmorgen gingen Susan en ik voor het eerst weer eens samen naar Het Goed. Gewoon even ons rondje doen en bijpraten. Ik vertelde haar over de vaste kreet van vriend Ben. En je kunt het geloven of niet…. bij alles wat we aanpakten, of het nu een t-shirt was of een kussensloop. We keken elkaar aan… en legden het weer weg. Ik ontdekte een paar prachtige zacht-oranje stoeltjes en we probeerden ze samen uit. Ze waren niet alleen leuk om te zien, ze zaten ook prettig en wat belangrijk is… je kon er weer gemakkelijk uit overeind komen en en ik mijmerde al… als ik die twee grote bij het achterraam eens weg zou doen… zouden deze twee daar heel mooi staan. Opeens keken we elkaar aan en schoten in een giechelbui:”He-j d’r gebrek an…” kwam er hikkend bij ons beiden uit.
Je snapt het al. Ik ging met niks naar huis… dankzij vriend Ben. Susan ontdekte op het laatste moment nog een speelgoeddolfijn voor pup Meggan. Die had er ècht gebrek an.