Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-10-2008
Een tochtje nostalgie
Het huisje is er nog.
6-10-08Zonet hebben we opnieuw een opfristocht gemaakt door de omgeving. We hebben nog nooit eerder zulke felle herfstkleuren gezien. Ik denk dat we net iets eerder waren dan anders. Nu zijn de wijnboeren nog bezig met de druivenoogst. De grote koekoeksklok hangt nog in het centrum van St Goar en de weg bovenlangs via Urbar waarbij je het Rijndal zo mooi kunt zien is adembenemend mooi! In Badenhard is alles stil. Het huisje is er nog steeds. Het zeil dat over de buitentrap moet als je weg gaat is wel erg groen uitgeslagen. Waarschijnlijk wordt er niet zo vaak meer gebruik van gemaakt. We lopen er altijd even over het kerkhofje. Ons buurvrouwtje daar Frau Stoellger ligt er begraven. Ze leerde me om St Jansolie te maken. Ze was steeds kruiden aan het verzamelen en met zn allen zijn we bij haar op de koffie geweest. Koffie drinken is in Duitsland net zoiets als de thee in Engeland. Uitgebreid dus. Ze was indertijd ook al 94. Ze kwam oorspronkelijk uit het Roergebied, maar na de pensionering van haar man hebben ze het huisje naast dat van Laborenz gebouwd. We gaan nog lekker even lezen terwijl we de voorbijtrekkende boten goed in de gaten houden. Straks gaan we ons afscheidsmaal gebruiken in het restaurant naast de camping. Dat is ons de vorige keer erg goed bevallen. En dan ? Morgen? Gaan we afkicken op Camping De Boomgaard!
Vanaf de weg bebeden bij Birkheim kijk je zo op het huisje.
Het huisje waar we zoveel jaren met de kinderen onze vakanties doorbrachten. Mooi in alle seizoenen!
Vanaf de weg boven bij het kerkhof van Badenhard heb je dit uitzicht. De lichtgrijze plek linksonder is het dak van ons favoriete huisje.
3-10-08 We hebben het goed gehad bij de Franse tak van onze familie. We zijn verwend. Televisie heb ik al twee weken niet gezien. Wim dook af en toe met Piet voor de voetbal in de speciale tv kamer, tevens computer en logeerkamer. Marijke en ik bleven dan meestal bij de warme houtkachel in de woonkamer. Van het verveloos zootje, zoals deze behuizing vijf jaar geleden gekscherend door een vriend genoemd werdik noem geen namenis het omgetoverd tot een in originele staat gerestaureerde comfortabele Franse woonboerderij met atelier en bijgebouwen. Er woonden vroeger op deze plek wel zeven families. Op de heenweg was onze thermoskoffiekan gesneuveld, maar net voor we bij Beaune de Morvan indoken ontdekten we een groot winkelcentrum, een Carrefour. Echt waar zó groot, Angelslo is er niks bij. Daar voorzien we ons van een nieuwe thermoskan. Op de terugweg via Luzy en Autun slaan we hier aan de rand van Beaune gelijk in voor de komende dagen en nemen afscheid van Bourgogne. Nu zitten we in de Haute Marne in de 2000 jaar oude stad Langres op de Navarre Camping Municipal waar we op de heenweg ook overnacht hebben. We staan dit keer niet op het Formule 1veld, maar op het veld met het mooiste uitzicht. Ook nu staan er al een heel stel bruinverbrande Nederlanders op hun tussenstop naar huis. We boeken meteen maar voor twee nachten, want we gaan Langres nu echt verkennen. We hebben in onze vakanties al heel wat kerken en kerkjes bekeken en de sfeer op ons in laten werken, maar de grote oude vreselijk hoge en koude donkere kathedraal met al zn relekwieen kan ons niet bekoren. Toch zit er een heel goede akoustiek in. We zijn de enige bezoekers .Wim fluit het Dona Nobis Paciem Paciem en dat klinkt toch wel erg mooi!
Vanmiddag zijn we met Piet en Marijke dwars door de Morvan gereden. Het is hier hoger en steiler dan in Montaron. Het oude openluchttheater en een oud kerkje in Uchon ademden de sfeer van lang geleden. In dit gebied vind je ontzettend grote stenen. We komen op een uitzichtspunt waarbij we tot aan Clermont Ferrand kunnen kijken. Prachtig! We besluiten de middag in een echte Auberge met koffie en een flink stuk versierd bosbessengebak, terwijl een jongetje van een jaar of 8 z'n huiswerk naast ons zit te leren.
Het hoogste punt .. de Belvedère du Carnaval du Duchon, waar aangegeven wordt wat je ziet rondom.
Ik wist wel dat Anda niet gek op honden is en dat ze liever niet wandelt wanneer ze een hond denkt tegen te komen tijdens die wandeling. Maar dat Dick ook honden op afstand houdt....? Zij hadden vroeger toch Bullie! Bullie was een soort kleine boxer die volgens mijn herinnering zeer geliefd was. Maar tijdens onze lunch in de Blanc et Blue kwam er een schattige hond met lang haar tegen Dick z'n knie staan. " Weg hond" was de reactie begeleid door een venijnig handgebaar. Ik moest er om lachen. Ik mis juist de honden in de vakantie en kijk alle retrievers, Jack Russells, teckels, snautzers en vooral bordercollies na. Wanneer we later een hond zagen wees Dick al: chien mechant! Bij Piet en Marijke kwam de Franse W.A. verzekering ter sprake. Het bleek dat een chien mechant hier niet meeverzekerd is. gekukkig wordt er hier alleen bijtgrage honden mee bedoeld zoals Bull terriers. Nee Castor en Fleur zijn hier gewoon meeverzekerd. Ze dragen voor de gemoedsrust een soort halsband met een zendertje. Wanneer ze over een bepaalde lijn op het erf komen gaat er een belletje en gaan ze nog verder krijgen ze een electrische schok. Dat hebben ze slechts een keer nodig gehad
De volgende dag zijn we blij dat we zo lekker geslapen hebben, want de reis is nog lang. Gisteren 300km en vandaag opnieuw 350. We besluiten om bij Cluny op zoek te gaan naar Taize'. Na een voortreffelijke lunch in Cluny gaan we op zoek. Het is heel anders dan ik dacht. het is geen oude abdij... nee eenmeer moskee-achtig groot gebouw en heel veel ruimte er omheen met tenten en eetgelegenheid... supereenvoudig. Het barst er van de jongelui. We maken een zangsessie mee in die moskee/kerk. Het heeft inderdaad een bijzondere sfeer. Dan gaan we verder binnendoor richting Montaron. Wanneer we in Luzy aankomen bedenken we dat Rob en Sosjana hier wonen. We bellen even of het gelegen komt en Rob komt ons heel enthousiast tegemoet. Het wordt heel bijzonder. Een huis, een voormalig schoolgebouw-annextrappenfabriek, staat te wachten op een grondige restauratie. We krijgen een uitgebreide rondleiding en zien wat er al gebeurd is. Er zijn al hele muren gemetseld, want er komen een paar gites in voor de verhuur. En Sosjana gaat hier straks verder met schilderen en tekenen en wil ook les gaan geven. We drinken samen wat en wensen dit enthousiaste stel beaucoup de courage om dit 5-jaren plan het hoofd te bieden. Handig als altijd heeft Rob de buitendouche en een buitenkeuken voor een habbekrats op de kop getikt om in de gites te kunnen gebruiken. Het uitzicht vanaf de bovenverdieping is geweldig. Het bos in de buurt mag hij gebruiken om hout te kappen. Het bijzondere vond ik ook dat ik Sosjana had verwacht in spijkerbroek met oude trui, maar ze zag er eigenlijk heel chique uit en zonder vlekje. Knap hoor! We hebben foto's gemaakt om thuis te laten zien. Nog even wachten dus, want foto's op de site komt nog! Hopelijk knapt Judith gauw op want we hoorden vandaag pas dat ze haar blindendarm kwijt is en ook al weer thuis is. Dag allemaal!
Bij vertrek uit ons hotelletje in de buurt van Grenoble
Veel jongelui uit veel landen in Taizé
Het huis met allure van Rob en Sosjana. Er moet alleen eerst nog heel wat werk verzet worden. Een vijfjarenplan is opgesteld, maar of ze daar genoeg aan hebben?
We gaan bijna gelijk op pad. Dick en Anda voor de Franse les en de boodschappen naar St Aygulf en wij na een perfect ontbijt op weg naar het noorden via de Gorges du Verdon. Zo missen we de tolwegen en we zien meer van Frankrijk. De Gorges zijn inderdaad indrukwekkend. Mooi hoor. We bezoeken een stadje Moustieres...eten wat...struinen wat rond en gaan weer verder. tegen de avond wordt Wim wat onrustig, want we komen hier nog geen Chambres d' hotes tegen. We stoppen hier en daar, maar veel hotels zijn dicht. Er hangt dan een rood-witte band voor de inrit. Wim begint al plannen te maken om in een keer door te rijden naar de Morvan. Nee natuurlijk doen we dat niet. In de buurt van Grenoble is even later genoeg plek te vinden om te overnachten. Wat zeg ik? Een fantastische plek. Na de lavendelvelden en wat later de appelboomgaarden zijn we nu in de Alpen aangekomen. Het doet ons weer denken aan onze vakanties in Oostenrijk en Zwitserland met klaas en Sanny. We slapen hier voortreffelijk.
Het eerste wat ik hier 's morgens doe is ..gelijk het terras op en een blik op de Middellandse Zee werpen. Dat is zó mooi! Dick staat even later naast me. "Hadde wie'j dat vrogger kunn'n denk'n toen wie'j in de buurte samen spöllen da'w hier nog es samen naor de Middellandse Zee zollen staon te kieken?" Dick net zo min als ik. In begin jaren vijftig was Duitsland al ver weg en in die tijd ook nog niet erg geliefd. Toen we later bij elkaar in de buurt in Hengelo kwamen te wonen, beiden getrouwd en in de kleine kinderen, gingen we samen naar Duitsland. Eerst Badenhard, toen de Harz, daarna het Schwarzwald en daarna kwam de grote reis naar Auvergne. Nog later kwam de vakantie in Ventimiglia. Toen had ik al wel door dat dit hun favoriete stek was ... daar aan de Middellandse Zee. Ook voor onze jongens bleek dit de topper onder onze vakanties. Het begint hier al wat rustiger te worden volgens Anda. We komen net van de markt in Les Issambres. Ach wat een heerlijkheden en leuke dingetjes. Anda haalt me over om net als zij een leuke tas te kopen. Ze dingt met een big smile nog lekker af. Wanneer we even later op een terrasje zitten komen Herma en Maarten, hun vrienden uit de Hengelotijd, er ook aan en schuiven even bij ons aan. Het leven hier is erg ontspannen. We nemen er maar van. Dick verzorgt hier meestal het eten en dat doet hij tot in de puntjes. Verwennerij! Morgen gaan we weer iets naar het noorden. Waarschijnlijk overnachten we eerst nog ergens bij Grenoble, want nu we hier toch zijn is het ook leuk om wat meer van de Provence te ontdekken.De Gorges du Verdon moeten erg mooi zijn. Dan komen we weer terug in de Morvan en pakken we de caravan weer op. En verder..... zien we het wel.
Dit is pas echt vakantie. Leven als god in Frankrijk zeggen ze wel eens. We hebben gisteren een lekkere strandwandeling gemaakt bij St Aygulf. We maakten een tussenstop bij een stel leuke restaurantjes en Anda snelde al gauw op de witte lounge set af. Het werd de Bleu et Blanc, de enige plek in Zd Frankrijk waar je broodje kroket kunt krijgen. Nee... niet voor mij... Dat kan thuis nog wel. Maar de cappuccino met slagroom en de lunch bij stralend weer en zeezicht had natuurlijk wel wat. We liepen de calorieen er wel weer af. "Wie gaat er mee zwemmen", riep Anda even later. Nou... Dick niet en Wim ook niet. Het water in het zwembad was ijskoud, maar Anda deed me de techniek voor hoe je er het beste aan kon wennen. Aan de kant in het water... inademen... en bij een uitademing hup naar beneden. Dat doe je dan twee keer en je bent er door. We deden een half uur later wel de lange broek en iets warms aan om weer op temperatuur te komen. Och... en wat worden er veel herinneringen opgehaald. Anda zag wat foto's van Robin en het was even of de tijd teruggedraaid was.... net Gerhard, hoewel ze in z'n gezicht ook wel trekken van Judith zag. Hier hangt een kleurig schilderij boven de bank dat door de hele familie Lettink geschilderd is. Zelfs Britt heeft er een paar strepen op gezet. Je ziet zeven figuren en verder heel veel Frankrijk natuurlijk. Het was een dagje schilderen bij een gerenommeerd kunstenaar ter gelegenheid van hun 40-jarig huwelijk. Wanneer het me lukt een foto erbij te zetten kunnen jullie meegenieten.
Het enige echte originele Lettink-schilderij.
Dick verzorgt het ontbijt. De afwas doen we samen.
Dit was de dag van het achterland. Dick reed ons met gezwinde spoed langs afgronden en ravijnen.We gingen nl. een zeer afgelegen klooster bezoeken: Het Karthuizer klooster van la Verne. Het waren met recht kluizenaars. Nu is het klooster helemaal gerestaureerd en hebben we gezien hoe er nu nog geleefd wordt. Echt de moeite waard. Dan staat het leuke en originele dorpje Collobrières op het programma. Het ziet er inderdaad nog middeleeuws uit. Het is hier de streek van de kastanjes. Iemand die kastanjes kweekt noemen ze hier een castaneiculteur. Natuurlijk nemen we een pot kastanjecrème mee. We eten een lekkere omelet mèt natuurlijk een fles rosé. Al met al was het een heel eind, maar we hebben dan ook een heel stuk van de Provence hier in het zuiden gezien. Anda vindt de stukken achterland met de wijngaarden geweldig, maar ik hou meer van de plaatsen waar we kuddes schapen zien lopen. Wims klachten met z'n armen waren eerst minder geworden, maar nu steekt het weer de kop op. Ik smeer hem twee keer per dag in met spierolie en dat doet Dick en Anda denken aan de verkopertjes van de Tiger Balm in Hong Kong. Het is in elk geval door het hele huis te ruiken. En straks.... gaan we aan de barbecue.... ook nooit weg toch
Een gedenkteken voor de drie omgekomen brandweerlieden bij de felle bosbranden in de zomer van 2003
Wat een mooi gebied. We rijden in het zuiden door de Morvan via Luzy richting Macon aan de autobaan die ons naar het zuiden zal brengen. We hadden tegen Dick en Anda gezegd dat we na drie uur op die autoroute wel bij hen zouden zijn. Nou.... dat viel tegen. Toen we in 2000 met Ben en Niesje deze kant op gingen leek het zeker niet zo'n lange weg. Maar dan ben je ook met z'n vieren en gesprekstof te over. Niesje ziet overal wat bijzonders in en le Col de Bouillon vertaalt ze dan ogenblikkelijk met de Soepberg. We zien onderweg een vervelend ongeluk met een omgekiepelde vrachtauto en bedekte brancard. Huuuu...! Gelukkig ging de reis wel voorspoedig en werden we aan het eind van de dag gastvrij onthaald in Le petit Village in Les Issambres. Het eerste wat je hier automatisch doet is doorlopen naar het terras om van het uitzicht te genieten.... La Méditerrannée..... zo blauw zo blauw. Prachtig is dat gezicht op de zee. We praten die avond weer helemaal bij. Het gaat gewoon verder alsof je elkaar gisteren nog sprak. We hebben ook zoveel gezamenlijke herinneringen dat je nooit uitgepraat raakt. Bij het ontbijt vanmorgen stelt Anda al wat plannetjes voor om te gaan doen. Ze leest net in de Telegraaf dat in Nederland de herfst zijn intocht doet en dat dat voorlopig zo blijft! Wij zitten nog even in blote jurk en korte broek......
Ons eerste reisdoel is bereikt. Na een geweldige rit door een prachtig natuurgebied de Morvan zijn we dan op de plek, een prachtig opgeknapte boerderij. Het enige wat je hier hoort zijn de brullen van een paar Charolais stieren van de buurman. Je hoort de stilte bijna. We zijn allerhartelijkst ontvangen, maar dat waren we al gewend bij deze zwager en schoonzus. Het weer is prachtig zonnig. 's nachts koelt het wel flink af, maar daar slaap je lekker op. Nu wordt er buiten gewerkt door drie mannen aan een oude aanhanger die van verlichting moet worden voorzien en van gerammel ontdaan. Peter is hier ook even en gaat zo met die aanhanger op pad naar z'n werk. We genieten hier en laten morgen de caravan hier staan en gaan op weg naar ons tweede reisdoel: Dick en Anda helemaal in het zuiden in Les Issambres. Vanmorgen heb ik hier rondgewandeld en wat foto's gemaakt van huis en omgeving.
Hallo allemaal, Dat was me het reisje wel. Via Swalmen waar we hebben overnacht op een boerencamping. De boerin was met een verrekijker in de weer want er stond een politie auto bij de buren. Ze verdacht ze ervan dat ze een hennepkwekerij hadden, omdat er altijd licht brandde. Daarna zakten we af naar Langres. Die tom tom, eigenlijk Garmin deed z'n best om me in de war te brengen. Hij koos telkens een andere weg dan ik als oorspronkelijk kaartlezer had gedacht. Hoe vaak ik dat herberekenen heb gehoord..... Ik werd er gestoord van " Zet dat kreng alsjeblieft uit", hoorde Wim regelmatig. Maar toen we in Luik per ongeluk een bord te laat zagen maakte dat " kreng" het weer goed om ons via een rondje binnenstad Luik weer op de goede weg te leiden. In Langres begon ons vakantiegevoel pas echt op volle toeren te draaien. Wat een prachtplek om te overnachten zo hoog.. met een prachtig uitzicht , nu perfect sanitair en eigenlijk dicht tegen de stad aan, zelfs nog binnen de stadsmuren. We stonden niet op de mooiste plek volgens de man aan de receptie, want een veldje hoger had nog mooier uitzicht. Nee..... wij stonden op het "Formule 1 veld", allemaal mensen die 's morgens weer als een haas er vandoor gaan.Het is ook een plek net halverwege het zuiden en veel mensen gebruiken deze leuke camping als tussenstop. [i][b]
Dit werd de dag van Rick! Berend en José waren er nog eerder dan de jarige zelf! Sascha ging de hele tijd op onderzoek uit. Ze was nieuwsgierig wat er allemaal te zien is achter iedere deur of achter iedere bocht. Het is een echt buitenkind. Ze vond ook al gauw de serie poppen en sleepte ze mee naar buiten. Het duurde even voor de hele familie bij elkaar in de kota zat. Rick was ondertussen heel nieuwsgierig geworden naar z'n cadeau. Het bleek een schot in de roos... zo'n viewer waar je digitale foto's geprojecteerd worden. Er kwamen telefoontjes uit Canada, maatje Didi uit Deventer en Ben en Diny.Ook de smsjes deden het goed. Nee.. ... Rick was echt het feestvarken. Het was een gezellige boel en een waardige afsluiting voor we morgen vertrekken. We kijken nog even naar de verkiezing van Josef de Musical.... en dan.... pakken we morgen de laatste zaken bij elkaar en gaan we richting Frankrijk.
Neef Berend, José en Sascha waren ook van de partij. Berend ging ooit met ons mee naar Wales. Rick en hij in een tentje en Wim en ik in de caravan. Vanuit Cardiff vlogen die twee weer terug, nadat Rick nogal naar z'n paspoort moest zoeken en Berend z'n fotorolletje bij de douane uit z'n fototoestel werd gehaald. Hij mocht daar nl niet fotograferen. Bovendien ging hij op één van Ricks vakanties mee naar Fred en Gera in Canada. Samen hebben ze met de auto van Piet, Freds vader, de Rockies doorkruist, het Dinosaurusmuseum bekeken, gebadderd in de warmwaterbaden bij Banff: de Hot Springs en twee maal dezelfde weg gereden omdat Rick z'n portemonnee bij een banzinepomp had laten liggen. Ze overnachtten onderweg in Youth Hostels. Berend en Rick... wanneer die elkaar zien beginnen ze allebei te lachen. Dat hadden ze als kind al en ik zag het vandaag opnieuw: dat doen ze nog steeds.
Mn lijstje voor Mark is klaar . denk ik. Na ons bezoek aan Judith en Gerhard om de verjaardag van Judith te helpen vieren gaan de voorbereidingen door. Mark neemt straks de meeste honneurs waar, maar Rick en Gerhard staan vast stand by. Het was een gezellige boel aan de Kuifmees. Edith was deze dag ook jarig en vierde dat gelijk maar mee. Robin werd ogenblikkelijk gecharterd om de vuurkorf aan te steken en de hele avond konden we buiten blijven. Het was een echt mannengebeuren bij het vuur, terwijl het vrouwvolk meer onder het afdak verbleef. Zo konden we het vrij hebben over alle goede en minder goede eigenschappen van sommige mannenen enkele vrouwen. Er werd goed gebruik gemaakt van Robins boomhut. Er werden kussens en lekkers naar toe gesleept. De opas hoorde ik overleggen over het isoleren van de hut. Nooit weg! Het is ook altijd leuk om Ger en Lies, onze vroegere buren dus, weer te spreken. Met die opgroeiende kinderen van ons en hen hou je altijd gezamenlijke herinneringen. Net als Ingrid en Marco die in het huis van Jan en Korry zijn gaan wonen. Ingrid schildert ook en heel mooi. We hebben er allebei weer zin in nu het lesseizoen bij Ellen Kroeze weer van start is gegaan. Maar eerst bouwen we straks nog een klein feestje voor Rick. Berend en José uit Apeldoorn komen zelfs met de kleine Sascha. Wat zal hij opkijken!
Tessa met de fleslammeren die we ook bij de fam. Knol meegekregen hebben. De kennismaking met de Noord-Groningse klei vergeet ik ook niet gauw. (zie weblog 1 19 juni-2007)
Wanneer ik een programma op de tv bekijk is het de kunst om te raden waar iemand vandaan komt. Ze kunnen nog zo goed alle Nederlandse woorden correct uitspreken er blijft de klankkleur die verraadt waar ze opgegroeid zijn. Ooit nam ik mijn eigen stem op de bandrecorder op om een dictee in te spreken voor school en ik hoorde tot mn schrik dat mn stem eveneens verraadde waar mijn wiegje heeft gestaan. Ik vond het toen wat confronterend, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist bijzonder is om dat beetje te hebben. In Emmen is het ook wat. Op de streekschool, indertijd de RK.LTS De Zuidoosthoek kwamen de kinderen uit alle streken rondom Emmen, de meesten spraken hun eigen dialect. Die uit Erica en Schoonebeek kon ik goed volgen. Sleen en Oosterhesselen ook, maar kwamen ze uit Emmer Compascuum of Ter Apel dan was het even anders. Ze spreken daar Kanaols zoals ze het zelf zeggen. Het Gronings is er al mee verweven. Ik vroeg eens een jongen waar hij vandaan kwam en hij antwoordde:Uut Taontie. Ik moest het even laten bezinken, maar een buurjongen hielp me uit de brand : Het Haantje. Het is een mooi klein dorpje richting Schoonoord. In de brugklas ging er bij de methode Nederlands ook een hoofdstuk over Schooltaal- Thuistaal. Het voorbeeld was het sprookje van Roodkapje in het Amsterdamse dialect. Dat vonden ze lachen! Daarna kwamen ze zelf aan de beurt in Drents, Fries of ... ja... Kanaols. Zelf moest ik natuurlijk ook met de billen bloot en dat werd Hans Knol in het Achterhoeks, een gedicht dat opa Bijenhof vroeger in het begin van de 20e eeuw al had voorgedragen op de Jongelingsvereniging. Als klein kind zei opa vaak Hans Knol voor ons op.... zo vaak dat ik het nog steeds helemaal uit het hoofd ken. Ik moest wel een paar woorden vertalen, maar ze hadden ogen op steeltjes! Een poos terug waren we op bezoek bij de familie Knol in Uithuizen helemaal aan de Waddenzee waar ze een schapenboerderij hebben. Het was heel gezellig. Ze hadden één van onze bordercollie pups, Toska, en we kwamen eens kijken. We spraken met elkaar gewoon Nederlands. Ineens ging de telefoon en dochter Corrie was aan de lijn. Toen hoorde ik voor het eerst het onvervalste Noord- Gronings. Mooi hoor! Vanmorgen ging ik naar de kapper en las in het blad Naober. Daarin vertelde een politica over haar verhuizing als opgroeiende puber naar Gendringen ja in de Achterhoek. Er waren in het begin wat communicatieproblemen. Ze was toen al goed gebekt en één van de jongens noemde haar een frech blaag. Ze had geen idee wat dat was. Dus bleef ze een frech blaag (brutaal kind) Mn eigen Achterhoekse taal zelf blijft me altijd na aan het hart liggen. Als ik in Vorden kom en ik doe even wat boodschappen in een supermarkt en ik hoor de streektaal van Vorden... dan denk ik toch meteen: Hè hè hier praten ze eindelijk weer gewoon.
Petra met dochter Anna voor haar sfeervolle winkel.
Er moet nog flink wat werk verricht voor we met onze Swift op pad kunnen. Inkopen doen en nu eerst nog een avondje met Jans en Geesje. Jans heeft de rekening klaar van hooi, inentingen van de paarden en honden, kunstmest en waarschijnlijk nog wel wat. Voor de vakantie hadden we al willen afrekenen, maar ach Dat kump wel . Iej komt toch nog wel weerumme?! Wat ben je hier zonder een goede buur? Dan de verjaardagen van Judith en op de valreep ook nog Rick. Rick komt bijna altijd s zondags bij ons zo tegen een uur of vier. Ik vroeg hem wat hij ging doen aan zn verjaardag. Oooo, ik kom gewoon hier. Doe ik anders ook op zondag". Er was geen praten tegen. Robin en Eva vonden het vorig jaar bij jou ook leuk met dat dartbord boven op zolder. Het hielp niks. Dan komen jullie volgend jaar maar aan de Ruinerbrink. Dan moet je ook niet langer zeuren, want dan is het gebeurd bij Rick. Ik lijk op jou met de verjaardagen, zei hij nog. Kan ik in mn zak steken. De houten borden voor Mary Anne zijn klaar. Nog één keer de jachtlak er op en dan kunnen ze hangen. Vanmiddag bracht ik het laatste schilderij naar Schoonebeek, naar de winkel: Het Huis VanHarmonie. Bij mooi weer kunnen de Staartenen Hooglanders in de Achterhoek" buiten hangen. Past mooi bij die mooie winkel met baanderdeuren!
Dit is nou echt zon dag dat bijna alles tegen zit . Vanmorgen al te laat wakker geworden. Dat wordt dus haasten voor het aquajoggen, want om kwart voor 9 word je verwacht. Ik neem maar gauw de auto. Daarna wil ik de stofzuigerzakken voor Piet en Marry gaan halen, want we hebben een lijstje gekregen met zaken die in Frankrijk niet te krijgen zijn. Wat denk je? Het blaadje met afdruk van die zakken op tafel laten liggen. Gauw naar de Bieb boeken ruilen. Nou?.... Gaat de Bieb s middags pas open. Daarna heb ik een afspraak bij de tandarts om naar mn nieuwe gebitsprothese te kijken. Die schiet me nu s morgens na het poetsen gewoon los. Hè .dat werkt tenminste goed. Er wordt een tijdelijk voerinkje in gelegd en ik kan weer een paar maanden verder. Als troost maar even een rondje Het Goed, maar dit keer is er niets voor me bij. Wim gaat vanmiddag naar zn homeopaat. Die valt het tegen dat er zo weinig vooruitgang in zit. Nu heeft hij dus een ander pilletje voorgeschreven: Rus. Volgens mij beginnen de klachten ook te wennen, want hij kreunt en steunt veel minder. Het dikke kussen s nachts helpt misschien ook wel wat. In de tussentijd heb ik geslapen als een os, gewoon in de hunkerbunker, zoals Ben van Diny mn hoekje met bed, boeken en allerlei herinneringen uit Engeland, noemt. Ik zal het wel nodig gehad hebben. En dan ga ik met een voorraad schilderijen naar de cadeaushop van Petra van Oostrom in Schoonebeek. Samen zoeken we een stel geschikte uit. Wordt vast een mooi geheel. De shop is gevestigd in een mooi oud pand naast een Museumboerderij midden in het mooie dorp Schoonebeek. Wie in de buurt is moet maar eens gaan kijken. Onze voorbereidingen voor onze vakantie zijn in volle gang, maar het vervelende is dat ik een betaalpas kwijt ben. Na veel zoeken en nadenken wist ik waar ik hem het laatst gebruikt had: Bij Albert Heijn!! Wim belt en ja hoor we kunnen hem gelijk ophalen. Dat was dus vandaag!! Wim zit voor de voetbal bij te komen en ik heb net Mary Anne een foto gestuurd van de opdracht die bijna af is!
Hallo..... met Ada Burgers. Even dacht ik nog dat iemand een verkeerd nummer gedraaid had . Ken je dat? Jullie kennen ons wel We zijn familie van Henry en Tonny en we hebben elkaar op hun feestje nog gezien. Er begint iets te dagen, maar een gezicht er bij . Nee! We zijn op vakantie in Diever en gisteren waren we ook al bij Ben en Niesje in Hattem. We willen graag eens bij jullie komen kijken in Emmen. Ja wat zeg je dan Altijd goed natuurlijk ! We beloven na verder uitleg over de route dat we ballonnen op zullen hangen. Ballonnen?..... Jullie zullen zien dat dat goed werkt! Vanmiddag kwam het echtpaar Ada en Leen Burgers, beiden al dik in de 80, familie van een oom en tante van Tonny. Ze hebben jarenlang in de zomer op het huis van Henry en Tonny gepast wanneer die naar Canada waren. Ik moet zeggen dat ze even tijd nodig hadden om van de schrik te bekomen vanwege de drukke weg, maar de ballonnen hebben opnieuw goede diensten bewezen. Wat hebben we het leuk gehad met ze. Leen praatte honderd uit met Wim en Ada en ik hadden gesprekstof te over. Ada had een fotomapje bij zich met familiefotos. Zo leerden we weer een nieuwe familie kennen. De tijd vloog. Ze vonden alles prachtig, bewonderden m'n schilderijen en het uitzicht. Toen we het erf even rondliepen langs kota, keetje en de wei waren ze verbluft over de ruimte die we hebben. We vertelden over Hector en de beide jonge merries, maar dat we volgend jaar toch geen veulens zullen hebben. Hector is te oud, hij wil nog wel, maar het lukt hem niet meer. Ada kwam niet weer bij.... Ja dat krijg je als je ouder wordt Ha ha! Er werden heel wat fotos gemaakt. Ze snappen er niets van dat Henry en Tonny zomaar naar Canada vertrokken. Heeft Gera dan heimwee of zo? Nee we konden ze geruststellen dat dat zeker niet het geval is tenminste .! Je moet het ze zelf maar eens uitleggen Tonny! Een bijzonder echtpaar. Het was een genoegen om ze bij ons te hebben.
De laatste dag op camping De Boomgaard: opruimdag. De voortent moet er weer af en even schoongemaakt. Daor buj de hele dag druk met , zei Johan gisteravond nog. Dat kon ik me niet voorstellen zon voortentje doe je toch even in een half uur. Toen we s morgens bij Johan en Joke in het zonnetje zaten aan de koffie moest ik toegeven dat het toch even langer dan een half uur zou worden. De caravan heeft hier meer dan drie maanden gestaan. Ben en Niesje gingen heel tevreden naar Hattem terug en wij poetsten nog even door. Volgend jaar komen we gezamenlijk een weekje terug. Ach het is ook goed weer thuis te zijn. De kippetjes komen meteen op ons af. De ponys staan al bij het hek en Suze en Loedertje staan klaar om mee naar binnen te glippen. Ik ben al weer aan het schilderen, want de houten borden voor Mary Anne wil ik graag af hebben voor we volgende week vertrekken. We zijn ondertussen ook al weer naar onze chiropracter geweest. Toen die hoorde van Wims klachten onderzocht ze hem ook en vond dat hij een strakke milt heeft. Het zou zelfs verergerd kunnen zijn door de ingreep om zn pacemaker om te wisselen. Vanaf april is het inderdaad vervelender geworden. Ze heeft hem extra behandeld om zn spieren wat losser te krijgen en heeft voedingsadviezen meegegeven: s morgens en s avonds ananas. Daarnaast eens in de twee dagen leverpaté om zn ijzergehalte wat op te vijzelen. Ze noemde een aantal eigenaardigheden die bij dit verschijnsel horen: een Calvinistische inslag kort lontje te veel bezig met dingen doen i.p.v. genieten. Ik zeg niks . Maar sommige van die dingen herken ik wel. Ha ha! Zn creatieve kant moet maar eens meer uit de verf. Zingen doet hij al met plezier nu moet hij gaan leven zoals ze in Zuid Portugal doen. Gewoon alles heel ontspannen doen .. en beetje bij beetje. En dat is het nu juist. Als hij één keer bezig is moet alles af klaar finito ready! Maar goed dat we straks nog weer op pad gaan met ons caravannetje ja richting Zuid Portugal.
We hebben niet voor niets de fietsen meegenomen. Vandaag gaan we verder met de Monumenten. We beginnen maar in Hengelo( G) bij het Achterhoeks Museum 40- 45. Daar vind je alles wat er te vinden was over de 2e WO. Het begon toen Jean Kreunen als 12 jarig jongetje aan zijn opa vroeg wat dat toch voor helm was dat daar thuis lag. En van het één kwam het ander. De nu ong. 40 jarige Jean heeft een prachtig Museum opgebouwd dat begint met de verdedigingswerken aan de IJssel in 1939 en dat doorgaat tot en met de oorlogsbruidjes die met hun Canadees naar Canada vertrokken. Zelfs de originele vlaggen die bij de overgave in Wageningen hingen heeft hij te pakken gekregen. Indrukwekkend waren de verhalen die erbij hoorden. Er stond ook een bruidspaar uitgebeeld van twee mensen uit het verzet. De bruid droeg een bruidsjurk, gemaakt van de parachute van een Engelandvaarder die als spion weer gedropt was in de Achterhoek, vaak gevangen was genomen en weer ontsnapt, maar uiteindelijk één keer te weinig en toch gefusilleerd. Ze wisten waar de parachute verstopt was en hebben hem na de oorlog weer opgegraven. We bekijken ook de oude Ned.Hervormde Kerk, die aan restauratie toe is. De tekeningen voor een meer multi-functioneel gebruik hangen er al. De man die er over vertelt komt me ergens bekend voor . Ik lees zijn naam op zn jasje: Chris Lubbers en ineens zie ik weer die 15-jarige jongen voor me van de jongensclub van Hengelo, smal gezicht en wat rossig uiterlijk. Joke Maalderink en ik gingen mee met de club op jongenskamp om te koken. Dick Lettink en Wim Enzerink, ook nog maar 18 en 19 jaar waren de leiders. Joke en ik werden letterlijk op handen gedragen. Man . Wat lachen! Wat een leuk weerzien na 46 jaar. Daarna stappen we weer op de fiets en gaan we verder in het spoor van de 2e WO. Op verschillende plekken stond aangegeven wat er vroeger gebeurd is van een droptank van een vliegtuig dat door een dak van een boerderij gevallen is, een vliegtuig dat bij Timmerman Ruiterkamp neerstortte tot een boerderij De Viersprong verderop richting Ruurlo waar de toenmalige minister van Landbouw en rechterhand van Mussert , Folkert Posthuma, zijn vakantie verblijf had. Hij is daar geliquideerd door iemand van het verzet hier uit de buurt. Hier stopt onze route want we zijn in de buurt van ons doel: Pannenkoekenboerderij De Heikamp. Robin heeft daar in de vakantie ook al zn eerste echter Achterhoekse pannenkoek met spek genuttigd. Ben en Wim proberen de shoarma pannenkoek en Nies en ik de pannenkoek met appelcompote, noten en roomkwark. De avond kan ook al niet meer stuk, want met zn zessen, incl. Johan en Joke in onze de caravan wordt er wat afgelachen.
Vanmiddag zijn we met Piet en Marijke dwars door de Morvan gereden. Het is hier hoger en steiler dan in Montaron.
Het eerste wat ik hier 's morgens doe is ..gelijk het terras op en een blik op de Middellandse Zee werpen. Dat is zó mooi! Dick staat even later naast me. "Hadde wie'j dat vrogger kunn'n denk'n toen wie'j in de buurte samen spöllen da'w hier nog es samen naor de Middellandse Zee zollen staon te kieken?" Dick net zo min als ik. In begin jaren vijftig was Duitsland al ver weg en in die tijd ook nog niet erg geliefd.
Dit is pas echt vakantie. Leven als god in Frankrijk zeggen ze wel eens. We hebben gisteren een lekkere strandwandeling gemaakt bij St Aygulf. We maakten een tussenstop bij een stel leuke restaurantjes en Anda snelde al gauw op de witte lounge set af. Het werd de Bleu et Blanc, de enige plek in Zd Frankrijk waar je broodje kroket kunt krijgen. Nee... niet voor mij... Dat kan thuis nog wel. Maar de cappuccino met slagroom en de lunch bij stralend weer en zeezicht had natuurlijk wel wat.
Dit was de dag van het achterland. Dick reed ons met gezwinde spoed langs afgronden en ravijnen.We gingen nl. een zeer afgelegen klooster bezoeken: Het Karthuizer klooster van la Verne. Het waren met recht kluizenaars. Nu is het klooster helemaal gerestaureerd en hebben we gezien hoe er nu nog geleefd wordt. Echt de moeite waard.
Wat een mooi gebied. We rijden in het zuiden door de Morvan via Luzy richting Macon aan de autobaan die ons naar het zuiden zal brengen. We hadden tegen Dick en Anda gezegd dat we na drie uur op die autoroute wel bij hen zouden zijn. Nou.... dat viel tegen. Toen we in 2000 met Ben en Niesje deze kant op gingen leek het zeker niet zo'n lange weg. Maar dan ben je ook met z'n vieren en gesprekstof te over. Niesje ziet overal wat bijzonders in en le Col de Bouillon vertaalt ze dan ogenblikkelijk met de Soepberg. 
Hallo allemaal,
Dit werd de dag van Rick! Berend en José waren er nog eerder dan de jarige zelf! Sascha ging de hele tijd op onderzoek uit. Ze was nieuwsgierig wat er allemaal te zien is achter iedere deur of achter iedere bocht. Het is een echt buitenkind. Ze vond ook al gauw de serie poppen en sleepte ze mee naar buiten.
Dit is nou echt zon dag dat bijna alles tegen zit
.
Hallo..... met Ada Burgers. Even dacht ik nog dat iemand een verkeerd nummer gedraaid had
. Ken je dat? Jullie kennen ons wel
We zijn familie van Henry en Tonny en we hebben elkaar op hun feestje nog gezien. Er begint iets te dagen, maar een gezicht er bij
. Nee!
We hebben niet voor niets de fietsen meegenomen. Vandaag gaan we verder met de Monumenten. We beginnen maar in Hengelo( G) bij het Achterhoeks Museum 40- 45. Daar vind je alles wat er te vinden was over de 2e WO. Het begon toen Jean Kreunen als 12 jarig jongetje aan zijn opa vroeg wat dat toch voor helm was dat daar thuis lag. En van het één kwam het ander. De nu ong. 40 jarige Jean heeft een prachtig Museum opgebouwd dat begint met de verdedigingswerken aan de IJssel in 1939 en dat doorgaat tot en met de oorlogsbruidjes die met hun Canadees naar Canada vertrokken. Zelfs de originele vlaggen die bij de overgave in Wageningen hingen heeft hij te pakken gekregen. Indrukwekkend waren de verhalen die erbij hoorden. Er stond ook een bruidspaar uitgebeeld van twee mensen uit het verzet. De bruid droeg een bruidsjurk, gemaakt van de parachute van een Engelandvaarder die als spion weer gedropt was in de Achterhoek, vaak gevangen was genomen en weer ontsnapt, maar uiteindelijk één keer te weinig en toch gefusilleerd. Ze wisten waar de parachute verstopt was en hebben hem na de oorlog weer opgegraven.
