Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-09-2008
In het spoor.........
We hebben niet voor niets de fietsen meegenomen. Vandaag gaan we verder met de Monumenten. We beginnen maar in Hengelo( G) bij het Achterhoeks Museum 40- 45. Daar vind je alles wat er te vinden was over de 2e WO. Het begon toen Jean Kreunen als 12 jarig jongetje aan zijn opa vroeg wat dat toch voor helm was dat daar thuis lag. En van het één kwam het ander. De nu ong. 40 jarige Jean heeft een prachtig Museum opgebouwd dat begint met de verdedigingswerken aan de IJssel in 1939 en dat doorgaat tot en met de oorlogsbruidjes die met hun Canadees naar Canada vertrokken. Zelfs de originele vlaggen die bij de overgave in Wageningen hingen heeft hij te pakken gekregen. Indrukwekkend waren de verhalen die erbij hoorden. Er stond ook een bruidspaar uitgebeeld van twee mensen uit het verzet. De bruid droeg een bruidsjurk, gemaakt van de parachute van een Engelandvaarder die als spion weer gedropt was in de Achterhoek, vaak gevangen was genomen en weer ontsnapt, maar uiteindelijk één keer te weinig en toch gefusilleerd. Ze wisten waar de parachute verstopt was en hebben hem na de oorlog weer opgegraven. We bekijken ook de oude Ned.Hervormde Kerk, die aan restauratie toe is. De tekeningen voor een meer multi-functioneel gebruik hangen er al. De man die er over vertelt komt me ergens bekend voor . Ik lees zijn naam op zn jasje: Chris Lubbers en ineens zie ik weer die 15-jarige jongen voor me van de jongensclub van Hengelo, smal gezicht en wat rossig uiterlijk. Joke Maalderink en ik gingen mee met de club op jongenskamp om te koken. Dick Lettink en Wim Enzerink, ook nog maar 18 en 19 jaar waren de leiders. Joke en ik werden letterlijk op handen gedragen. Man . Wat lachen! Wat een leuk weerzien na 46 jaar. Daarna stappen we weer op de fiets en gaan we verder in het spoor van de 2e WO. Op verschillende plekken stond aangegeven wat er vroeger gebeurd is van een droptank van een vliegtuig dat door een dak van een boerderij gevallen is, een vliegtuig dat bij Timmerman Ruiterkamp neerstortte tot een boerderij De Viersprong verderop richting Ruurlo waar de toenmalige minister van Landbouw en rechterhand van Mussert , Folkert Posthuma, zijn vakantie verblijf had. Hij is daar geliquideerd door iemand van het verzet hier uit de buurt. Hier stopt onze route want we zijn in de buurt van ons doel: Pannenkoekenboerderij De Heikamp. Robin heeft daar in de vakantie ook al zn eerste echter Achterhoekse pannenkoek met spek genuttigd. Ben en Wim proberen de shoarma pannenkoek en Nies en ik de pannenkoek met appelcompote, noten en roomkwark. De avond kan ook al niet meer stuk, want met zn zessen, incl. Johan en Joke in onze de caravan wordt er wat afgelachen.
Het was Open Monumentendag gisteren. Diny meldde ons al dat Huize Verwolde bij Laren ook open zou zijn en heel erg de moeite waard is en ook nog gratis dit keer. Na de koffie gaan we dus richting Laren en vinden de mooie oprijlaan met aan het eind een parkeerplaats. Een plaatselijke huifkar met een vrolijke koetsier staat ons op te wachten om ons naar het grote huis te brengen. Wat een landgoederen heeft de Achterhoek nog. Wat had de adel het hier toch voor het zeggen. Maar net als met de meeste is ook dit grote huis met prachtige tuin voor een symbolisch bedrag overgegaan naar het Geldersch Landschap. De laatste baron heeft de laatste 20 jaar in een boerderij op het Landgoed gewoond en nu woont zijn vrouw er nog. Op 81 jarige leeftijd is hij vorig jaar overleden en ligt hier op Landgoed Verwolde begraven net als meer familieleden waaronder ook zijn broer die voor de Engelse Inlichtingendienst werkte in de 2e WO. Hij werd verraden en is gefusilleerd. We krijgen een fantastische rondleiding en hebben daardoor een goed beeld hoe de adel de laatste twee eeuwen leefde. Geen wonder dat ze zoveel personeel nodig hadden. De gouvernante kamer, de kinderkamers, de slaapkamers waarin ze hun vrienden ontvingen, de maskerades die gehouden werden enz. Ook het sousterrain waar de dienstboden werkten is een blik waard. De keuken zelf verzorgt nu de koffie en thee die je op het terras kunt gebruiken en Niesje trakteert ons op koffie met een Verwolde koek. In Lochem hebben we rondgewandeld en bekijken de grote Kerk bekeken die ook open is. Henk en Anneke zijn hier indertijd getrouwd. Er is een soort ouderwets aandoende winkel met het opschrift: "Beter Hooiplukken in Lochem dan Spaanse Pepers halen uit de Oost".Daarover later! Deze dagen kan ik niet ophouden met vertellen aan Ben en Nies. Zoveel plaatsen met herinneringen zijn hier. Aan het eind van de middag gaan we met zn vieren naar Ben en Diny. Zo zee'j je mekare een paar jaor niet en zo twee keer in de wekke, zegt Diny. Op mijn verjaardag vorige week hadden ze Ben en Niesje ook al gezien. Heel gezellig! Wat een mooie plek, zegt Niesje als we wegrijden. We hebben nog één bezoek voor de boeg. De Rotonde in Vorden. Het eten is weer voortreffelijk. Doen we nog eens. O . wat we voor toetje hadden? Ben en Wim een Irish Coffee en Nies en ik tja . Een heerlijke coupe ijs.
Huize Verwolde
Bij Ben en Diny op het terras.
Joska lekker aan het werk. Vera vindt het allemaal best!
Nou je huid ziet er nog goed uit. Ik zie helemaal geen rimpels of zo. Doe je je wenkbrauwen zelf helemaal goed. O en je wimpers hoeven ook niet geverfd. Ik was het verjaardagscadeau van de kinderen aan het besteden. Jazeker bij Salon Els. Het werd een compleet verwenpakket. Het harsen was even wat minder, maar daarna kreeg mn 65 jarige gezicht een echte opknapbeurt inclusief scrubben, masker en massage. Heerlijk! Ze leerde me ook hoe ik me op een subtiele manier op kon maken en opgefrist kwam ik weer thuis. Dan denk je natuurlijk dat iedereen het aan je ziet. Nee hoor dat viel tegen. Foi wat buj late, sprak Wim. En toen ik over de complimenten begon die Els over mn gezicht zei, voegde Mark er aan toe:Je was er zeker voor de eerste keer . Klantenbinding hè. Met dat stel .... daar moet je nou de oorlog mee winnen. Maar ik zie het zelf wel en ik ga beslist over een paar maanden nog eens. En nu zijn we al weer een nachtje op camping De Boomgaard. Johan en Joke waren ook terug van hun weekje Beieren. Joke had de koffie al klaar en vanuit de tuin zwaaide ze met iets wits om ons te roepen. Kiek es an. Dee zwaait al met de witte vlagge, zei Johan gevat. Dee gif zich aover. Ik kreeg voor mn verjaardag zelfs nog een prachtige Mexicaanse stenen eend voor in de tuin. Er liggen allerlei tijdschriften in de recreatieruimte. Ook het blad Vrouw in de regio. Er stond een aardig artkel in over relaties. Marga Jansen geeft workshops aan stellen: Werken aan liefde. Nou heeft onze relatie al 43 jaar stand gehouden èn met plezier, maar soms denk je dat er misschien méér uit te halen valt. Dus las ik Wim wat tips voor. Misschien hebben jullie er ook wat aan: --Kijk elkaar regelmatig in de poppetjes van de ogen. --Maak door de dag heen lichamelijk contact: aai over de bol, arm om de schouders --Geef eens een compliment, ook voor vanzelfsprekende zaken. --En het allerbelangrijkste: maak tijd voor elkaar. Die eerste twee ....daar had hij geen moeite mee!
Een heuglijke dag was dat gisteren: buurman Jans was jarig èn het was de trouwdag van Piet en Marry! We hoorden al van Ben, de enige echte, dat Jans al dacht dat hij door Wim gebeld werd en gelijk over de hanen begon die een veilig heenkomen gevonden hadden. De stemmen van Wim en Ben lijken op elkaar! Of misschien hun taal? De hanen? Ja . Die hebben het onderspit moeten delven. Afgelopen vrijdag was Jans er weer en kreeg er drie van de vier te pakken. Hij kwam wel met verwondingen uit de strijd want de hanen vlogen hem letterlijk aan. Ook toen ze zaterdagmorgen opnieuw gevangen moesten worden int zwienehok bij Jans werd het een heel spektakel. Jans won! Maar ik heb ook een leuke mededeling. Eén kip is weer aan de leg. Eindelijk weer een echt scharrelei van eigen kip. s Middag was het weer de middag met Robin en Eva. Dit keer haalden we Evas vriendinnetje Amber ook op uit Sleen. Eva waarschuwde ons op weg naar Sleen al: "Dat wordt wel giebelen straks". Dat was niet te veel gezegd. Ze zaten nog niet op de achterbank of daar begon het al! Robin keek me aan en sloeg de ogen ten hemel, zo van . echt meiden hoe bestaat het! Ja jongens hebben heel ander lawaai wanneer ze met meer zijn. Jongens hoef je niet te zoeken. Je hoort al vanuit de verte waar ze zitten. En wanneer je niks hoort... kun je beter even gaan kijken. Ik spreek uit ervaring! Ik had er in elk geval gisteren geen kind aan. Robin heeft bijna de hele middag gras gemaaid. Hij kwam iedere keer stoer langsrijden met helm en gehoorbeschermers. De meiden wierpen zich op de ponys. Er werd getut, geborsteld en getraind voor zover je dat met een Shetlander kunt tenminste. Amber vond het ook allemaal geweldig. Ze was helemaal onder de indruk van de ruimte die we hier hebben. En Eva en Amber gaan reclame maken voor mn boekjes. Leuk!
De oude Hector houdt wel van een beetje tutten. Zo kan hij weer langs z'n lange pony heen kijken.
Shetlanders zijn heel eigenwijs. Hier helpt Eva een handje.
De najaarsopruiming om het huis is begonnen. In het voorjaar had ik al eens flink wat klimop weggehaald, maar nu wordt het nog rigoureuzer aangepakt. De groencontainer zit al vol en de takkenwal heeft een nieuwe groene laag gekregen. We hebben bij Mark en Jennifer gezien hoe lastig het is om de klimop van hun schuurdak af te krijgen. Alle restanten van die kleine taaie worteltjes had Mark met de hogedrukspuit aardig weg kunnen krijgen.. Nu ziet het er weer pico bello uit! Bij ons zat de klimop hier en daar al op de kozijnen en zelfs al op het raam. Dus Wim toog na het weghalen van de klimop in zn stoere gele tuinpak ook aan het hogedrukspuiten. Je ziet meteen ook de plekken waar het houtwerk weer geschilderd moet worden. Zo zie je van het één komt het ander. Wim is nog niet blij met zn pijnlijke armen. Hij slaapt al op een dikker kussen. Gelukkig voelt hij zich niet ziek of moe en conditie heeft hij ook wel, maar ja pijn wil je toch liever niet. Toen hij zondag bij het koffiedrinken na de kerkdienst iemand sprak en er over vertelde zei die:Iej mot es naor de Welkoop gaon veur de Osmonds witte ölie. Ik kenne dr ene die is dr helemaole van opeknapt. Het is een paardenmiddel tegen van alles, maar vooral tegen pijnlijke spieren bij paarden. Ja ik schoot ook wel even in de lach. Maandag ging Wim meteen. Nu masseer ik bij hem twee keer per dag 5 minuten zn bovenarmen en stukje schouder. Volgens mij zit er ook terpentine in..zo stinkt het. Ik ben héél benieuwd!
Behalve het indrukwekkende landschap van de Yorkshire Dales komt er nog wel meer herkenbaars voor in de serie van James Herriot. Vandaag werd James geroepen bij een boer die zieke schapen had. Ik zag de bek van het eerste schaap en jakkes de ellende van de lammeren vorig jaar kwam weer goed boven. De ziekte van Orff besliste James. Hier zeggen ze ook wel zere bekjes of bekschurft. Het is zon naar gezicht al die dikke blaren. Vorig jaar kregen we van iemand uit Erica een paar fleslammeren. Die ene zag er wel een beetje vreemd uit, maar dat was een kruising met een Drents heideschaap. Die bleek deze ziekte te hebben. Op een na kregen alle lammeren het. Allemaal fleslammeren die je dus veel aan hun bekje zit met je handen. Ik waste ze wel goed, maar na een poosje kreeg ik toch een plek aan een duim. Bah! Zelfs Wim kreeg een plek aan een vinger. De huisarts had het nog nooit gezien en zette de infectie op kweek. Ja hoor inderdaad: De ziekte van Orff. Hij zal wel geen schapenboeren in zijn praktijk hebben. De man van die lammeren waagde ook nog weer te bellen. Hij had nog meer lammeren in de aanbieding. Zelf hadden ze geen tijd voor fleslammeren. Toen ik vertelde van het cadeautje van de zere bekjes gaf hij als antwoord:Dat gaat toch vanzelf weer over? Leuk! Nee van hem hoef ik ze nooit meer. We hadden wel Beertje van hem. Die was blijkbaar immuun. Beertje was er één van een drieling die al wel een dag of 10 oud was, maar niet wou groeien omdat hij van moeders niet genoeg kreeg. Toen de familie Knol in juni Toska kwam halen vertelden we van de zere bekjes. Zij kenden het ook wel en waren zelf ook al wel eens besmet. Siebrand zelfs zo erg dat hij zn hele arm vol met blaren had. Nee schapen .is echt niet alleen rozengeur en maneschijn! En toch .!
"Heb je je rose pil al gehad? Ik hoor de sinaasappelpers draaien. Wim regelt het ontbijt. We zijn allebei aan de pil. Het worden er ook steeds meer. Vanwege de versleten knieschijven probeer ik Glucosamine. De huisarts vindt het de moeite van het proberen waard. Hijzelf en zn vrouw hadden ze ook uitgeprobeerd. Hij merkte geen verschil, maar zn vrouw wel. En warempel dankzij die Glucosamine , de wonderfiets èn het aquajoggen ben ik weer goed ter been. Maar nu dan de rose pil: de zgn KH3. Het zou helpen tegen veroudering, zowel mentaal als lichamelijk. Dat komt zo: Anda vertelde, toen ze voor 3 maanden op pad gingen naar Australië en Nw Zeeland, dat een groot deel van hun bagage bestond uit allerlei pillen. Ze willen net als iedereen graag gezond oud worden. Nu heeft Anda een tante die heel jeugdig en helder van geest is gebleven. Hoe krijg je dat toch voor elkaar, had ze gevraagd. Haar tante vertelde dat ze ook een heleboel pillen voor van alles en nog wat had geslikt, maar toen ze een keer een professor in het ziekenhuis sprak en hem de hele handel liet zien, bekeek die de verzameling eens goed en zei:Je moet het helemaal zelf weten .. de meesten doen weinig, maar die rose moet je maar blijven gebruiken. Bovendien had Wim voor zn verjaardag van Gerhard een geheugentrainer gekregen voor op de computer. Ik probeerde die Brainpower ook eens uit. Kom ik toch nergens uit . zelfs op het laagste level kon ik nog niet veel. Onze gesprekken gaan ook al vaak over Dinges iej wet wel We piekeren ons dan suf welke naam er ook al weer bij hoort en pas na een tijdje gaat het goeie geheugenlaadje open en weten we weer wie Dinges is. .Jaaaa.. je zou al gaan denken. Gelukkig heb ik een blogje gelezen van iemand jonger dan ik die dat ook had en al dacht aan Alzheimer of Dementie. De arts had haar goed onderzocht en gerustgesteld. Zolang je zelf denkt dat je het hebt valt het mee, zei die. Degenen die er echt aan lijden hebben het zelf niet in de gaten. Maar we zijn nu toch beiden aan de rose pil.
Zaterdagmiddag is een middag met Rick. Hij wil een nieuwe jas. Eindelijk vindt hij het tijd worden. Je kon hem na zes jaar wel uittekenen in z'n mosgroene jas. Alleen . het moet wel weer een Gaastra worden. We spreken van te voren altijd af bij Mickey, een restaurantje waar we ons thuis voelen en waar ze heerlijke cappucino hebben . ook belangrijk. Wies, tevens een buurvrouw van Rick, is hier de kok. Ik zit al buiten op het terras als Rick verschijnt. Hij doet eerst altijd net of hij me niet ziet, maar dat kennen we al. Wanneer hij eindelijk zit zegt hij: Hier binnen kom ik nooit weer! Je moet maar raden naar wat hij daarmee bedoelt. Heb je woorden gehad met Wies of zo, probeer ik. Pas als de serveerster een asbak bij hem neerzet, snap ik hem. Ze zien me ook niet in andere cafés, komt er dan uit. Sinds kort mag je nergens meer roken. Hij vindt dat maar betutteling. Wat later gaan we op pad, eerst maar eens naar Perry Sport. Geen Gaastra te vinden, maar wel andere sportieve jassen. Geen rood, beslist Rick. Dan springen alle stoplichten spontaan op rood als ik er aankom! Hij kijkt eens op het prijskaartje. Hij slaat bijna achterover 199. Ik heb het hier wel gezien en gaan naar ons vertrouwde adresje . Friends, eigenlijk Schomaker ,maar dan voor jongeren. Daar wordt hij altijd leuk geholpen. Inderdaad dezelfde jongeman is er en haalt op verzoek de Gaastra jassen op. Er is weer een rode bij die Rick met afschuw bekijkt. De bruine wil hij wel aan. En staat hem meteen heel mooi. Snel kijkt hij op het kaartje en zegt opgewekt: Nog goedkoper ook. We zoeken er meteen maar een mooie passende pet bij, want hij heeft zn favoriete Canada-pet op die zo smerig en vet is dat ik er beroerd van wordt. Hij wordt ook nog voorzien van een mooie wintertrui en dan heeft hij het helemaal gehad. We rekenen eerlijk samen af: ik de trui met pet en hij de jas. Hij tracteert me nog wel op een ijsje. Mmmm ! Die avond krijg ik het voor elkaar: ik mag Rick zn haar knippen. Het is nu zo lang dat hij er zelf ook flauw van is. Wanneer operatie De Hongerige Schaar zoals hij het noemt achter de rug is, kijkt hij tevreden in de spiegel en geeft me het grootste compliment dat ik ooit van hem heb gehad:Je moet een kapperscursus gaan volgen. De Canada-pet zit in de Biotex, want die mag nog niet weg, maar tegen half 9 gaat hij met nieuwe jas, trui, pet en kapsel op pad naar Jans en Geesje ,zoals altijd op zaterdagavond.
In Canada hebben ze genoeg honden . Hier op het "deck" met twee honden... Snowball en Angus. Ook Jannie is hier van de partij.
5-9-08 7 uur s avonds Henry en Tonny zijn veilig aangekomen. Ze hebben in Chicago wel veel vertraging opgelopen, maar ze zijn er. Die douanes zijn niet mis, zowel van de USA als van Canada. Toen we twee jaar geleden naar Canada gingen met Henry en Tonny werd Wim steeds gefouilleerd. Vanwege zn pacemaker mocht hij niet door zon detectiepoortje. We moesten de schoenen uitdoen,briefjes invullen, er werd een vingerscan en oogscan genomen - Chicago-. Canada wilde precies weten wat we kwamen doen, hoe lang en bij wie. Toen bleek dat we 6 weken zouden blijven, vroegen ze zelfs of die mensen wel zoveel ruimte hadden. Nou zeg!!!? Tonny belde vanavond. Bij hen is het ochtend natuurlijk. Straks gaan ze naar Fred en Gera koffie drinken en natuurlijk hun huis bekijken bij daglicht. Ze was er heel enthousiast over. Ze hebben een tuin .. zo groot hebben ze nog niet gehad. Het huis heeft bovendien twee balcons. Wasmachine en droger . Het is er allemaal al. Begin oktober komt hun inboedel, maar eerst moet er origineel Canadees bloemetjesbehang afgeweekt worden. Zo Canadees willen ze toch nog niet worden. Binnenkort zullen ze fotos mailen. Ik ben benieuwd. Nu zitten ze zolang in het huisje naast de liquorstore, oorspronkelijk van Freds moeder Jannie. Er is al vaak gebruik van gemaakt. Jannie zal straks ook wel komen, want haar boerderij in Brummen heeft ze verkocht. Zij blij Het is een boerderij waar ze met drie gezinnen in woonden. Jannie woonde in het originele voorhuis met opkamer en al. Er zat een echtpaar in het achterhuis èn een familie in het bakhuis. Ze heeft geluk dat ze de mensen er op tijd uit kreeg. Het is een prachtige plek, maar de nieuwe bewoners zullen het wel gaan renoveren. Dan gaat het nieuwe leven van de nieuwbakken emigranten Henry en Tonny beginnen. Ik weet nu al dat ze er geen spijt van krijgen
Drie jaat terug vierde Henry z'n verjaardag ook in Canada-- 28 juli
Hier zet Jans de schoorsteen op de Finse kota vast. Wim heeft wat hoogtevrees.
Buurman Jans was hier. Er moet wat ondernomen worden anders wordt het hier één en al haan. Gisteravond hadden we gezien waar de 4 grote hanen zaten. Nee vader haan zit onbereikbaar voor iedereen s nachts 10 meter hoog in de berkenboom, maar die 4 hè die zaten gisteravond en vannacht gewoon op de schutting. Maar hoe krijg je die te pakken? Wim had bedacht om een net te ggoien over de drie die helemaal tegen elkaar aan op de schutting zitten, anders heb je er één en de anderen zijn foetsie. Wim en Jans bespreken samen hun tactiek. Het is onder de hand helemaal donker geworden en de twee gaan gewapend met net, zaklamp en jute zak naar de plek. Ik ga nooit meer mee. Ik heb de boel al vaak verziekt door al gillend de zak los te laten als de haan er in ging. Huu . De rillingen gaan me nog over de rug wanneer ik er aan denk. Ie hoeft allenig maor die zak vaste te hollen, zei Wim, maar ik griezel er gewoon van. Nee de mannen zullen het samen even opknappen. Die eerste drie gaan mee! Even later komen ze binnen. Wat woj hebben Jans . Een rooigie of wil ie nog koffie. Jans houdt het bij koffie. De hanen, vraag ik voorzichtig. Ach, zegt Wim . Ik gooid'n et net dr niet goed aoverhen en foets waarn ze! Straks zuuke wiej ze nog weer op en probere wiej et nog een keer. Ik probeer echt om niet te lachen, maar Wim ziet mn vertrokken gezicht wel. Ja... lach iej maor....Ie hebt makkelijk praoten : Och kiek toch es wat mooi alweer een kloeke met kukens. Maor as ze operuumd mot wodden dan könne wiej dat opknappn. Na een half uurtje volgt de tweede poging. Even later hoor ik Jans met de tractor wegrijden. En? Wiej konnen ze niet weer vinnn. Mergen kump Jans weer. Nee vervelen hoeven we ons niet hier. Zondag komen Jans en Geesje barbecuen. Zulke buren moet je wel in ere houden.
Wat is er nu te melden op een gewone doordeweekse dag? Wim die weer in de clinch lag met zn zangprogramma? Mark komt tussen de middag langs en tussen de vele telefoontjes door wat is pauze?.... helpt hij geduldig pa Willem de boel op te slaan zonder dat het één en ander in de prullenbak verdwijnt. Samen op de fiets naar het dorp? In de bibliotheek ruil ik boeken en samen drinken we boven een kop koffie terwijl we wat tijdschriften doornemen. Wim is snel moe van lezen en zit al gauw te slapen. We bestijgen onze fietsen weer en nu gaat het naar Brüning, de fietsenhandel. Ik zeg:Die fiets doet een beetje raar kijk maar. Blijkt dat hij aangeeft dat hij zn eerste controlebeurt nodig heeft. Daar krijg ik me toch zon knalblauwe leenfiets mee met zon fietsdrager voorop. Net een bakkersfiets, maar dan zonder mand. Zonder mn e-bike en de wind tegen weet ik in één keer weer waarom ik die nodig heb. We puffen ik dan, even later uit bij buurvrouw Wielens. Want ze gaat morgen op reis naar de kleinkinderen in België. Geesje heeft haar net de krulspelden in gedaan. We zeggen gedag en wensen haar veel plezier. Thuis heb ik een leuke mail binnen van een mede- schrijfster van kinderboeken èn -schilder die graag wil weten hoe ik het aangepakt heb met het laten drukken van de kinderboekjes. Ook zij is al helemaal vastgelopen bij de uitgevers. Terwijl Wim lekker gaat koken mail ik haar wat mijn ervaringen zijn en wat ik tot nu toe ondernomen heb om ze aan de man te brengen. Ze is nu gewaarschuwd dat het veel energie kost. Bijna alle basisscholen en peuterspeelzalen in deze buurt en Vorden heb ik al gehad, maar er is bijna geen geld voor extraatjes. Misschien.... dram ik niet genoeg door om m'n werk aan te prijzen? De raad van de spontane eigenaresse van onze dierenspeciaalzaak: "Slijmen moet je, prijs ze de hemel in, ga er naar toe met een zelfgebakken appeltaart" wanneer ze het heeft over de winkels waar Ik ben Moniek èn Ik ben Scotty te koop liggen. Dat moet ik misschien nog leren.... Ha! Gelukkig zijn de kinderen die ik het verhaal van Moniek heb voorgelezen erg enthousiast en telkens wanneer ik de laatste zin voorlas: Mijn baasje vraagt: Wie wil er straks eenlief jongpoesje, stak ¾ van de klas de vinger op. Leuk hè? Ik heb veel medewerking gehad van vrienden en familie, maar ik heb de helft nog staan en ben me aan het beraden over wat ik verder nog kan proberen. Ik wou dat ik iemand had die de pr op zich zou willen nemen. Of....heeft iemand zomaar een helder idee?
Scotty op z'n nieuwe plek bij vriend èn bordercollie Kai. Dit is de voorkant geworden van Ik ben Scotty
In Ik ben Moniek vertelt onze eigen Moniek over haar leventje bij ons en de andere dieren.
Moniek
Dokter Harrie geeft haar een gipsen pootje
Bij de wei met de schapen en hun lammetjes
Wil je ook graag zo'n boekje voor de kinderen of kleinkinderen? Mail gewoon of kijk op de website www.hettysite.nl onder Kinderboekjes. Ik ben Moniek is voorzien van een echt kattenbelletje. In Ik ben Scotty vertelt één van de pups over z'n belevenissen vanaf dat hij geboren werd totdat hij zich op z'n gemak voekde bij z'n nieuwe baasjes.
"De computer doet het niet meer, slaat niks op de muis doet ook al het niet helemaal niks... niente ! Ik kom vanmorgen net thuis na het aquajoggen. Wim is bij het mannenkoor Valerius. De jonge flitsende dirigent Daniel Rouwkema trekt er stevig aan de touwtjes. Er zou vanmorgen hier thuis geoefend worden met een zangprogramma op de computer. Zo kan Wim zn eigen partij als 1e bas thuis alvast inoefenen. Albert was gekomen om hem te instrueren hoe het in zn werk gaat. Zijn ze net klaar en dan gebeurt het! Niks doet het meer. Wim weet normaal overal een remedie voor, maar computers . Gelukkig komt Mark tussen de middag. Blijkt hij één of ander ding te ver van de computer af te hebben liggen. Dat is even een pak van zn hart. Ik heb al een aantal concerten bijgewoond van Valerius sinds Wim daar zingt... met Ben en Niesje een kerstconcert en het kwam toevallig zo uit dat op die ene dag dat Berdena en Curtis met Ben en Diny bij ons in Emmen waren Wim meezong in het Bevrijdingsconcert. Er waren ook een aantal Engelse "bevrijdingsliederen" bij. Ze vonden het geweldig! Vanavond - dinsdag- is het de vaste oefenavond van Valerius. Vanmiddag, de eerste dinsdag van de maand, was ook het inzamelen van oud papier voor het goede doel- Valerius èn het milieu natuurlijk. Wim heeft twee aanhangers weggebracht... van de fa Wildkamp, Wielens, ons eigen en Marks oud papier. Hij doet het met plezier, Gisteravond was het oefenen met de Eemslander Shantys. Hij geniet er van, niet alleen van het zingen, maar van het hele sociale gebeuren er omheen. Bij de Shantys helpt hij met opbouwen en afbreken met één pilsje na. Ze hebben veel optredens en alle mannen zijn gek met hun nieuwe dirigente Henriette. Ze komt helemaal uit de klassieke hoek, zingt opera, maar geniet enorm van het enthousiasme van de Shantys . Vandaag zag en hoorde ik ze zingen op een dvd van een optreden in Haselüne en hoorde Wim solo zingen. Klinkt echt heel mooi! Hij is nu heel ontspannen wanneer hij solo zingt en daardoor komt het nog beter over. Nee Wim verveelt zich niks. Hij heeft tot zijn grote verdriet een paar keer verstek moeten laten gaan in de vakantie, maar zaterdag...... is hij erbij. Ze gaan optreden in Haulerwijk. Samen met de bus! Ja gezellig!
In Twente zijn nog veel zouttorens. Dit is een oude, maar die blijven wel staan omdat het een typisch beeld van dit deel van Twente is... richting Boekelo.
De tijd van de bramen is er weer. Ze staan gewoon naast de ponywei en ik ga er maar eens op af met een plastic zak. Niets is zo lekker als bramensap door de yoghurt. In de jaren dat er veel bramen zijn maak ik er sap van en vries dat in tot de vlierbessen rijp zijn. Dan maak ik er bramen/vlierbes/appelgelei van. In de tijd dat we nog in Hengelo woonden ging ik vaak op bramenjacht, soms met Marijke of Betsie, maar ook wel in m'n eentje. Wim vond dat helemaal niks dat ik zo buitenaf in mn eentje gewapend met bakjes en plastic zakken op pad ging. Om hem enigszins gerust te stellen nam ik dan kleine Laska mee, onze eerste gezinshond lief maar zeer waaks. Bovendien had ik een speciaal broodmes. Die ging mee in de fietstas voor je weet maar nooit. Zo struinde ik in mn eentje nou ja anderhalf de houtwallen tussen de weilanden van Twente af. Verbeeld ik me nou dat de bramen toen veel dikker waren of zou dat met het verschil in grondsoort te maken hebben tussen Twente en Drente? Marijke en ik verzonnen allerlei lekkere en gezonde recepten. We probeerden zelf zuurdesembrood te maken zo supergezond hè. Maar geen hond die het bij ons wou eten. Ook maakten we zelf yoghurt met een yoghurtplantje. Daar hadden we meer sukses mee. Ik had en heb nog het boek In Pot en Fles, waar je allerlei ideeën uit kon halen. Het was ook de tijd dat ik vaak in het voorjaar de bloemschermen van de vlier in een soort pannenkoekbeslag doopte en dan ging frituren. Alle kinderen in de buurt likten hun vingers er bij af. Nee de bramen hier zijn niet veel bijzonders dit jaar. De druiven Glorie van Boskoop zijn ook nog niet rijp terwijl schoonzus Anneke die in Lochem woont, hemelsbreed 100 km zuidelijker, ze al geoogst heeft. Afgelopen vrijdag waren Bertus en Marijke hier bij ons op bezoek. Marijke en ik beginnen te praten zo gauw we elkaar in de armen sluiten en we houden pas op wanneer we ze met Bertus in de auto de bocht om gaat. Net of de tijd heeft stil gestaan. Dat kun je soms zo hebben hè!
Op het weblog wimhetty ( herinneringen) schreef ik vorig jaar al over de gebeurtenissen om mijn geboorte. Nu kreeg ik het boek dat veel meer vertelt over de familie Sanders.
Op de bruiloft van mijn ouders in 1942 is ook Elly, een Joods meisje. Ze is bij opa en opoe Eggink in huis op hun boerderij in Barchem. Haar ouders ( haar moeder is blond) bezoeken hun kinderen, die overal in het land ondergedoken zitten, regelmatig met een soort sjees. Elly gaat ook gewoon naar het 2 klassige buurtschooltje in de Wildenborch.
Na 1,5 jaar komen er plotseling een paar Nederlanders om haar op te halen. Haar ouders zijn gepakt en vader is zo in elkaar geslagen dat hij de verblijfplaats van Elly vertelt. Die mannen krijgen nl 7,50 per Jood die ze te pakken kunnen krijgen.
Opa probeert van alles om ze op andere gedachten te brengen. Niets helpt. Je moet blij zijn dat ze je niet als Jodenhelper tegen de muur zetten. Die nacht slapen de mannen in het hooi en de volgende morgen volgt een hartverscheurend afscheid. Opa brengt de mannen met Elly naar het station in Lochem om naar haar ouders gebracht te worden naar de Amsterdamsche Schouwburg.
Diezelfde dag ben ik geboren. Wanneer opoe en opahun nieuwe kleindochter komen bewonderen is het wel een heel dubbel gevoel: intens verdriet om Elly en blij met mij.
Na de oorlog horen ze via het Rode Kruis dat Elly op 14 september al omgekomen is in een Duits concentratiekamp.
Elk jaar op 4 mei vertel ik deze vreselijke gebeurtenis aan de kinderen op school en nu aan wie het maar horen wil! Op de kinderen maakt het steeds diepe indruk.
foto: Opa en opoe Eggink begin jaren 30 op de Dam in Amsterdam!
Een verjaardag vol nostalgie! Vandaag vierde ik mn 65e verjaardag met de naaste familie. Natuurlijk dacht ik er aan mijn beide ouders dit niet hebben mogen halen. Ook Wims vader overleed al op vrij jonge leeftijd. En daar zaten we dan. Van onze beide families zijn we er allemaal nog en zijn we in goede gezondheid op wat mankementjes na. Zelfs oma van der Kolk zit er op haar 95e nog bij al krijgt ze lang niet alles meer mee. Geweldig dat de jongens en meiden de zorg op zich namen om iedereen op tijd van alles te voorzien. Robin hielp goed mee bij het barbecuen. En samen met Eva maakte hij een serie mooie fotos. Voor Henry en Tonny is dit de zoveelste dag van afscheid nemen. Donderdag vertrekken ze. Ik kan me nog niet voorstellen dat we in Hattem langs de Zuidwal rijden en er anderen in hun huis zullen wonen. Toen we oma vertelden van de plannen van de grote verhuizing verblikte of verbloosde ze niet, maar toen we vertelden dat ze er ook al een huis gekocht hadden zei ze:Hebt ze daor dan wel genog geld veur? Toen we dat konden bevestigen was ze gerust. We hadden de schaduw opgezocht bij de Kota en de kippenren. De hele dag hadden we het gepiep van de kuikens en gekraai van de hanen vlakbij. Pas toen we daar weggingen kwam de familie kip in actie en waagde zich weer op de rest van het erf. Toen ik zonet ging kijken bracht de haan zn kip met het ene kuiken naar de struiken voor de nacht nadat hij moeder met de nu nog 7 kuikens al naar haar nest onder de conifeer gebracht had. Dan pas zoekt hij zn eigen boom op. Hij heeft het maar druk met zn harem.
foto: Eva
Oma van der Kolk 95 jaar is er nog bij!
Rick maakt het zich gemakkelijk.
Samen met Anneke bekijk ik het boek: De ondergang van de familie Sanders , geschreven door de bekende journalist Dick Verkijk. Eén van de kinderen Sanders, Elly, heeft in de oorlogstijd bij opa en opoe Eggink in Barchem ondergedoken gezeten, maar werd verraden. Ondanks veel onbaatzuchtige mensen is haar hele familie via Westerbork naar een Duits kamp afgevoerd en vergast.
Nee hè! Met afschuw kijkt Wim naar het programma op de tv waar ik naar zit te kijken: One million dollar wedding! Niet dat ik het zo spannend vind, maar ik ben gewoon nieuwsgierig of het leuk kan worden. Dat flauwe gedoe dat gelebber hu ! Wim is niet iemand die van die troetelwoordjes heeft. Hij kan ze gewoon niet uit z'n strot krijgen. Hij gruwt van schatje of honnepon. Gisteren hoorde ik een nieuwe: m'n allessie. Wim is geen man van veel woorden, maar meer van daden. Hij laat zijn gevoel voor me meer merken door altijd voor me klaar te staan of iets lekkers klaar te maken. De zakdoekjes bij Mary Borsato, één van de juryleden, doen steeds dienst, zo gegrepen is ze door de emotionele verhalen van de stelletjes. Ze moeten als stel duidelijk maken waarom ze het ideale droompaar van 2008 zijn. Nee ik heb het wel gezien, het is niet waar ik voor thuis blijf. Dan is de verkiezing voor Josef de Musical veel interessanter. Wat een enthousiasme! We zitten wat uitgeblust samen op de bank. Het was een dag van voorbereidingen voor morgen als kinderen en broers en zussen en waarschijnlijk moeder van der Kolk mijn verjaardag mee komen vieren. Alleen Joke en Johan kunnen dan niet, omdat Jos feest heeft en niet de boerderij en camping kan waarnemen. En het is voorlopig de laatste keer dat Henry en Tonny er bij zullen zijn . Volgende week vertrekken ze naar Canada om zich er , misschien wel voorgoed, te vestigen. Gera, Fred en de kinderen vinden het heerlijk dat ze vlak bij hen gaan wonen. Er moesten vandaag stoelen afgesopt worden die we het hele jaar nog niet gebruikt hebben. We doen al twee dagen boodschappen. Steeds vergeten we toch weer iets. Nou ja morgen komen de kinders de honneurs waarnemen. De barbecue wordt verder door hen verzorgd. Rick was hier vanavond en terwijl we aan de koffie zitten meldt hij dat hij geen bloemen voor me meebrengt, maar dat hij een snoeischaar veel leuker vindt om te geven. Niet dat hij die al gekocht zal hebben, maar er is in elk geval initiatief! Heel goed!
Gewoon uit de tuin.
Henry , één van Wims broers, gaat met zijn Tony in de buurt van Gera wonen. Gera emigreerde 18 jaar geleden met Fred naar Alberta om te gaan boeren en woont met haar gezin in Spruce View, waar een aantal jaren terug ook Evert van Benthem zich vestigde. In Alberta met z'n lange winters is schaatsen en ijshockey een volkssport.
Het begint hier op onze boerderieë wat uit de hand te lopen. Wat betreft onze kippenfamilie dan. We houden allebei wel van puur natuur, maar nu wordt het toch te gek. We waren natuurlijk weer een kip kwijt. De moeder van de 7 kuikens van 5 weken oud was spoorloos. Die grote kuikens redden zich wel. Daar gaat het niet om, maar wáár is die kip? Is hij opgepeuzeld door een vos of heeft ze zich weer verstopt in de struiken op een stel eieren. De andere kip loopt met één kuiken rond en legt ook nog niet. De vier kuikens uit het eerste nestje in mei blijken allemaal haantjes te zijn. En vader haan voegt zich zoals het hoort bij de kloek met de kleinste kuikens en kraait zich de longen uit het lijf de opschepper! Een paar dagen terug hoorden we weer het bekende geluid van een klokkende kloek en piepende kuikens. We zagen onder een conifeer twee kuikenkopjes vanonder de kloek vandaan komen. Wim had nog de stille hoop dat het bij die twee bleef. Maar de volgende morgen liep moeder kloek trots met 8 kuikens in de ren. Wim had het niet meer. Wat mow toch met al die kippn en haann? Ze wodt ons nog kats de baas. Wie kriegt ze zo ok niet te pakken. Straks hebbe wiej een jager neudig um ze uut de boom te schietn. Hij loopt al rood aan en z'n ogen schieten vuur. Ik kan er niks aan doen, maar ik lig krom van het lachen dat ze ons weer te slim af zijn. Ha! Dat neemt Wim me weer niet in dank af. Ja iej hebt makkelijk lachen. Hij bezint zich grimmig op een hanenplan. We begonnen dit voorjaar gewoon met één haan en twee hennetjes. Die gingen om de beurt broeden. Geen eitjes meer voor ons dus. Bovendien konden we de nesten ook niet vinden. s Nachts zitten twee hanen in de berkenboom, de grotere kuikens in de hulstboom en drie haantjes kiezen toch voor het kippenhok. De kloek met de kleinste kuikens verstopt zich gewoon s nachts met de kuikens warm onder zich. Gistermorgen was ik nog binnen en Wim is de dieren aan t voeren. Ineens staat hij met de bak kippenvoer binnen en zegt buiten adem en enthousiast:Kom gauw met ze bunt 'r allemaole in de ren allemaole.. ok de kloeke met de acht kukens. Natuurlijk ga ik gauw achter hem aan. We genieten samen van de hele kippenfamilie ademloos! Maar wanneer iemand belangstelling heeft voor een mooie haan. Gratis ophalen, maar wel zelf vangen.
Ooit een pastoor, een dominee èn een burgemeester samen zien dorsen met een ouderwetse dorsvlegel? Dan moet je echt eens het grote oogstfeest De Stoppelhaene bezoeken in Raalte. We waren er vanmiddag op uitnodiging van onze vakantievrienden Ben en Riet.. jawel uut Luttenberg. Een echt oogstfeest met een grote gast rogge midden op de Grote Markt in Raalte. Die bestaat uit de laatste garven van de boeren uit de omgeving. We waren mooi op tijd en zagen alles, van het vlag hijsen tot en met de optocht met praalwagens en versierde fietsen en trekkers- groot en klein. Een boer uit de buurt vertelde over zijn boerderij, tevens een bed en breakfast. Er is flink door de bevolking van Raalte ingezameld voor de aktie voor de vrouwen van Etiopië om hun vrouwen te leren omgaan met alles wat met land- en tuinbouw te maken heeft, tot nu toe al 26000. Er was veel muziek en er was een prachtige optocht met praalwagens maar ook kinderen met versierde fietsen, allemaal in het teken van de oogst met veel granen en vruchten. Een echt cultureel gebeuren. Er was een echte oogstkoningin met een paar hofdames Natuurlijk moest Femke, één van de kleindochters van Ben en Riet met hen op de foto! Vriend Ben zong mee in het koor van de Straotkjals. De burgemeester was nog niet zo lang in Raalte in zijn ambt net als de dominee. De pastoor was er al veel langer. In een interview zittend terwijl hij voorzien werd van een mok koffie vertelde hij nog wel een verhaal van een haan die nog maar één oude hen om zich heen had. Toen de toom aangevuld werd met jonge hennen, brak er zon beetje oorlog uit in het kippenhok. De oude hen pikte het niet dat jonge spul er bij en de haan raakte van slag. Pas toen de oude hen weggehaald was keerde de rust weer. De pastoor vond het verhaal goed passen bij het vormen van een nieuwe werkgroep om met allemaal nieuwe mensen te starten. Wat zegt het dan wel over uw eigen positie, werd er lachend gevraagd. De pastoor lachte mee!
De gast, die bestaat uit de laatste garven van het roggeland van de boeren, met de stoppelhaene wordt de markt op gereden.
De opening. Alle medewerkers op een rij: de bindsters, de dorsers, de vrouwen die voor de koffie zorgen, de boerendansers en tussen beide presentatoren de boer die over het boeren van deze tijd vertelt.
De burgemeester l. -half-, de pastoor- midden- en de dominee- rechts- aan het dorsen met de ouderwetse dorsvlegel.
De pastoor met een kom koffie na het dorsen vertelt zijn verhaal van de haan met de oude kip en de jonge hennen.
De Straotkjals. Onze vakantie vriend zingt uit volle borst mee!
Eén van de kleinere versierde wagens.
Er kwam zoveel langs... te veel om allemaal op te noemen, maar als ik een schaap zie... nou ja... en dan nog met de volgende tekst:
Eva's tekening over een paard, een Tinker, die eerst bang was en nu na de training alles weer durft.
Nu ik 65 ben krijgt Wim wat twijfels over mijn functioneren. We vinden soms van alles en ik weet niet waar het vandaan komt. Hij ook niet, maar dat telt niet. Vanmorgen komt Wim met een boodschappentas met een pak melk, vanillevla, ham, kip en gehakt uit de schuur. Waarom zet je dit met tas en al in de vriezer? Ik bekijk het eens en kan me niet herinneren dat ik die tas eerder gezien heb laat staan dat ik die in de vriezer kan hebben gezet. Wim schudt zn hoofd en begint zich zorgen te maken over mijn vergeetachtigheid, want hij heeft het natuurlijk zeer zeker niet gedaan. Het enige dat ik bedenken kan . is opnieuw Ben en Niesje die wat gehaast weggegaan zijn aan het eind van hun vakantie. Enfin de melk en vanillevla ontdooid .. De melk hebben we gebruikt om pannenkoeken mee te bakken, de ham was erg lekker en hebben we samen met Robin en Eva op een broodje opgesnoept en het vlees weer in de vriezer gelegd. Ben en Niesje komen toch zondag! Robin heeft zich weer uit kunnen leven op de grasmaaier en ik ging met Eva naar de ponys. Ze ruimde eerst de paardenkeutels aan de kant en begon met borstelen. Amber was helemaal in the mood, maar Sara was volgens mij weer hengstig en Hector begon weer te joelen. Toen hebben we die twee maar los gelaten . Ze raceten samen de wei rond. Maar tot een dekking zal het niet komen. Hector wordt te oud denken we. Hij wil wel, maar het lukt em niet. De stok is-t-er uut, zei Wim al. Zou er voor paarden ook iets als Viagra zijn? We hebben daarna maar lekker tompoezen gemaakt en gekwartet. Het trainingsschema voor Amber voor de volgende keer heeft Eva al klaar en hangt al op de deur. Toen Jennifer Eva kwam halen om naar paardrijden te gaan, kwam de aap uit de mouw! Ze vroeg:Heeft Mark de tas uit de vriezer al weer meegenomen? Die had hij gisteren toen ze voor mijn verjaardag kwamen zolang in de vriezer gelegd Ach dat eventjes Ik neem hem zo weer mee!
Wat wil je hebben voor je verjaardag klinkt het ieder jaar zon twee weken voor die tijd. In de loop van het jaar ben ik al zoveel dingen tegengekomen die ik leuk zou vinden, maar die je voor jezelf niet zo gauw koopt. Maar echt waar tegen de tijd dat die verjaardag er weer aan komt overvallen ze me weer en weet ik het gewoon niet meer. Je kunt wel raden wat ze dan zeggen: Schrijf het dan een keer op! Maar dit jaar schoot het me toch te binnen. Ik ben nu 65 jaar geworden en nooit van mn leven ben ik bij een schoonheidsspecialiste binnen geweest. Dat lijkt me toch een fijne ervaring. Dus dat gaat nu gebeuren. Gisteren was de heuglijke dag en hebben we het in kleine kring gevierd. Dat geluk heb je als alle drie de kinderen in de buurt van Emmen zijn blijven wonen. Wim maakte de beroemde van der Kolk-nassi met zorg klaar met die speciale pindasaus waarvan het recept nog van Tonnys moeder komt. Zondag gaan we het nog eens dunnetjes overdoen met de broers en zussen.. Het zijn de onverwachte dingen die zon dag tot verrassingsdag maken. Ben en Diny belden vanuit de bergen boven het Gardameer. Dick en Anda reden door de Povlakte op weg naar hun vakantiehuis toen ze belden. Buurvrouw Wielens en Susan kwamen op de koffie. Neef Gerrit was net weer gearriveerd op camping De Boomgaard en meldde dat hij de volgende dag jarig zou zijn. Maor wet iej wie dr vandage jeurig is, vroeg Joke hem. Hetty. Dus Gerrit kreeg ik ook aan de lijn. En zo ging het door. Mn nichtjes uit mijn schooljaar Gerrie en Gerke, ook 65 geworden, lieten van zich horen, prachtige zelfgemaakte kaartjes van Geesje en Willy, van Riek. En uit Uithuizen van Jannie, Gerko en Amanda ook een mooie kaart. Van Corrie en gezin een e-mail kaart- leuk hoor! Zelfs van onze Eggink-sister uit Minnesota, Berdena, een mooie kaart èn precies op de dag! Felicitaties van West Vlaamse blogvriendin Ani via de mail. Naast alle familietelefoontjes uit Nederland, belden ook Marijke en Piet uit Frankrijk èn Marijke uit Hengelo, in die tijd mijn steun en toeverlaat. En dat was wederzijds. We zijn al 25 jaar uit Hengelo weg, maar we zullen altijd vriendinnen blijven. Op zon dag als gisteren besef ik dat ik een rijk mens ben!
De familie Bijenhof 1944 met Gerrie- r. bij tante Janna op schoot. Daarnaast zit ik- ja met die duim- bij mama. En Gerke zit tweede kind van l. bij tante Hermien ... alle drie 65.
Hier ben ik 3 maanden.. op een konijnenvelletje. Samen met m'n nichtjes Gerrie en Gerke ben ik 65 jaar en krijg ik ook AOW. Opa Bijenhof zou zeggen: "Jullie trekt van Drees." Hij was in het begin 50er jaren zó blij met het AOWpensioen dat hij daarna altijd op de PVDA gestemd heeft omdat minister Drees sr van deze partij heeft meegeholpen met deze wet.
We hebben niet voor niets de fietsen meegenomen. Vandaag gaan we verder met de Monumenten. We beginnen maar in Hengelo( G) bij het Achterhoeks Museum 40- 45. Daar vind je alles wat er te vinden was over de 2e WO. Het begon toen Jean Kreunen als 12 jarig jongetje aan zijn opa vroeg wat dat toch voor helm was dat daar thuis lag. En van het één kwam het ander. De nu ong. 40 jarige Jean heeft een prachtig Museum opgebouwd dat begint met de verdedigingswerken aan de IJssel in 1939 en dat doorgaat tot en met de oorlogsbruidjes die met hun Canadees naar Canada vertrokken. Zelfs de originele vlaggen die bij de overgave in Wageningen hingen heeft hij te pakken gekregen. Indrukwekkend waren de verhalen die erbij hoorden. Er stond ook een bruidspaar uitgebeeld van twee mensen uit het verzet. De bruid droeg een bruidsjurk, gemaakt van de parachute van een Engelandvaarder die als spion weer gedropt was in de Achterhoek, vaak gevangen was genomen en weer ontsnapt, maar uiteindelijk één keer te weinig en toch gefusilleerd. Ze wisten waar de parachute verstopt was en hebben hem na de oorlog weer opgegraven.
Het was Open Monumentendag gisteren. Diny meldde ons al dat Huize Verwolde bij Laren ook open zou zijn en heel erg de moeite waard is en ook nog gratis dit keer. 
Een heuglijke dag was dat gisteren: buurman Jans was jarig èn het was de trouwdag van Piet en Marry!
Zaterdagmiddag is een middag met Rick. Hij wil een nieuwe jas. Eindelijk vindt hij het tijd worden. Je kon hem na zes jaar wel uittekenen in z'n mosgroene jas. Alleen
. het moet wel weer een Gaastra worden.
In Canada hebben ze genoeg honden . Hier op het "deck" met twee honden... Snowball en Angus. Ook Jannie is hier van de partij.
Wat is er nu te melden op een gewone doordeweekse dag? Wim die weer in de clinch lag met zn zangprogramma? Mark komt tussen de middag langs en tussen de vele telefoontjes door
wat is pauze?.... helpt hij geduldig pa Willem de boel op te slaan zonder dat het één en ander in de prullenbak verdwijnt.
"De computer doet het niet meer, slaat niks op
de muis doet ook al het niet
helemaal niks... niente ! Ik kom vanmorgen net thuis na het aquajoggen. Wim is bij het mannenkoor Valerius. De jonge flitsende dirigent Daniel Rouwkema trekt er stevig aan de touwtjes. Er zou vanmorgen hier thuis geoefend worden met een zangprogramma op de computer. Zo kan Wim zn eigen partij als 1e bas thuis alvast inoefenen. Albert was gekomen om hem te instrueren hoe het in zn werk gaat. Zijn ze net klaar
en dan gebeurt het!
Een verjaardag vol nostalgie! Vandaag vierde ik mn 65e verjaardag met de naaste familie.
Nee hè! Met afschuw kijkt Wim naar het programma op de tv waar ik naar zit te kijken: One million dollar wedding!
Eva's tekening over een paard, een Tinker, die eerst bang was en nu na de training alles weer durft.
