12-09-2008 om 13:23 geschreven door hetty  

11-09-2008 om 21:15 geschreven door hetty  

"Heb je je rose pil al gehad”? Ik hoor de sinaasappelpers draaien. Wim regelt het ontbijt. We zijn allebei aan de pil. Het worden er ook steeds meer. Vanwege de versleten knieschijven probeer ik Glucosamine. De huisarts vindt het de moeite van het proberen waard. Hijzelf en z’n vrouw hadden ze ook uitgeprobeerd. Hij merkte geen verschil, maar z’n vrouw wel. En warempel dankzij die Glucosamine , de wonderfiets èn het aquajoggen ben ik weer goed ter been.
Maar nu dan de rose pil: de zgn KH3. Het zou helpen tegen veroudering, zowel mentaal als lichamelijk. Dat komt zo: Anda vertelde, toen ze voor 3 maanden op pad gingen naar Australië en Nw Zeeland, dat een groot deel van hun bagage bestond uit allerlei pillen. Ze willen net als iedereen graag gezond oud worden. Nu heeft Anda een tante die heel jeugdig en helder van geest is gebleven. “Hoe krijg je dat toch voor elkaar”, had ze gevraagd.  Haar tante vertelde dat ze ook een heleboel pillen voor van alles en nog wat had geslikt, maar toen ze een keer een professor in het ziekenhuis sprak en hem de hele handel liet zien, bekeek die de verzameling eens goed en zei:”Je moet het helemaal zelf weten….. de meesten doen weinig, maar die rose moet je maar blijven gebruiken”.
Bovendien had Wim voor z’n verjaardag  van Gerhard een geheugentrainer gekregen voor op de computer. Ik probeerde die Brainpower ook eens uit. Kom ik toch nergens uit…. zelfs op het laagste level kon ik nog niet veel. Onze gesprekken gaan ook al vaak over Dinges… iej wet wel… We piekeren ons dan suf welke naam er ook al weer bij hoort en pas na een tijdje gaat het goeie geheugenlaadje open en weten we weer wie Dinges is. .Jaaaa.. je zou al gaan denken. Gelukkig heb ik een blogje gelezen van iemand jonger dan ik die dat ook had en al dacht aan Alzheimer of Dementie. De arts had haar goed onderzocht en gerustgesteld.
Zolang je zelf denkt dat je het hebt… valt het mee, zei die.  Degenen die er echt aan lijden hebben het zelf niet in de gaten.
Maar …… we zijn nu toch beiden aan de rose pil.

09-09-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

08-09-2008 om 23:54 geschreven door hetty  

08-09-2008 om 20:54 geschreven door hetty  

Hier zet Jans de schoorsteen op de Finse kota vast. Wim heeft wat hoogtevrees.

Buurman Jans was hier. Er moet wat ondernomen worden anders wordt het hier één en al haan. Gisteravond hadden we gezien waar de 4 grote hanen zaten. Nee vader haan zit onbereikbaar voor iedereen ’s nachts 10 meter hoog in de berkenboom, maar die 4 hè die zaten gisteravond en vannacht gewoon op de schutting. Maar hoe krijg je die te pakken?
Wim had bedacht om  een net te ggoien over de drie die helemaal tegen elkaar aan op de schutting zitten, anders heb je er één en de anderen zijn foetsie.
Wim en Jans bespreken samen hun tactiek.  Het is onder de hand helemaal donker geworden en de twee gaan gewapend met net, zaklamp en jute zak naar de plek.
 Ik ga nooit meer mee. Ik heb de boel al vaak verziekt door al gillend de zak los te laten als de haan er in ging. Huu…. De rillingen gaan me nog over de rug wanneer ik er aan denk. “Ie hoeft allenig maor die zak vaste te hollen”, zei Wim, maar ik griezel er gewoon van.
Nee de mannen zullen het samen even opknappen. Die eerste drie gaan mee!
Even later komen ze binnen. “Wat wo’j hebben Jans…. Een rooigie of wil ie nog koffie”. Jans houdt het bij koffie. “De hanen”, vraag ik voorzichtig.
“Ach”, zegt Wim….” Ik gooid'n et net d’r niet goed aoverhen en foets waarn ze! Straks zuuke wie’j ze nog weer op en probere wie’j et nog een keer”. Ik probeer echt om niet te lachen, maar Wim ziet m’n vertrokken gezicht wel. “Ja... lach iej maor....Ie hebt makkelijk praoten… : Och kiek toch es wat mooi… alweer een kloeke met kukens. Maor as ze operuumd mot wodden dan könne wie’j dat opknapp’n”.
Na een half uurtje volgt de tweede poging. Even later hoor ik Jans met de tractor wegrijden. “En”? “Wie’j konnen ze niet weer vinn’n. Mergen kump Jans weer”.
Nee… vervelen hoeven we ons niet hier.
Zondag komen Jans en Geesje barbecuen. Zulke buren moet je  wel in ere houden.

07-09-2008 om 15:18 geschreven door hetty  

06-09-2008 om 22:36 geschreven door hetty  

05-09-2008 om 17:14 geschreven door hetty  

In Twente zijn nog veel zouttorens. Dit is een oude, maar die blijven wel staan omdat het een typisch beeld van dit deel van Twente is... richting Boekelo.

De tijd van de bramen is er weer. Ze staan gewoon naast de ponywei en ik ga er maar eens op af met een plastic zak. Niets is zo lekker als bramensap door de yoghurt. In de jaren  dat er veel bramen zijn maak ik er sap van en vries dat in tot de vlierbessen rijp zijn. Dan maak ik er bramen/vlierbes/appelgelei van. In de tijd dat we nog in Hengelo woonden ging ik vaak op bramenjacht, soms met Marijke of Betsie, maar ook wel in m'n eentje. Wim vond dat helemaal niks dat ik zo buitenaf in m’n eentje gewapend met bakjes en plastic zakken op pad ging. Om hem enigszins gerust te stellen nam ik dan kleine Laska mee, onze eerste gezinshond… lief maar zeer waaks. Bovendien had ik een speciaal broodmes. Die ging mee in de fietstas voor “je weet maar nooit”. Zo struinde ik in m’n eentje…nou ja anderhalf… de houtwallen tussen de weilanden van Twente af. Verbeeld ik me nou dat de bramen toen veel dikker waren of zou dat met het verschil in grondsoort te maken hebben tussen Twente en Drente?
 Marijke en ik verzonnen  allerlei lekkere en gezonde recepten. We probeerden zelf zuurdesembrood te maken… zo supergezond hè. Maar geen hond die het bij ons wou eten. Ook maakten we zelf yoghurt met een yoghurtplantje. Daar hadden we meer sukses mee.
Ik had en heb nog het boek In Pot en Fles, waar je allerlei ideeën uit kon halen. Het was ook de tijd dat ik vaak in het voorjaar de bloemschermen van de vlier in een soort pannenkoekbeslag doopte en dan ging frituren. Alle kinderen in de buurt likten hun vingers er bij af.
Nee de bramen hier zijn niet veel bijzonders dit jaar. De druiven Glorie van Boskoop zijn ook nog niet rijp terwijl schoonzus Anneke die in Lochem woont, hemelsbreed 100 km zuidelijker, ze al geoogst heeft.
Afgelopen vrijdag waren Bertus en Marijke hier bij ons op bezoek. Marijke en ik beginnen te praten zo gauw we elkaar in de armen sluiten en we houden pas op wanneer we ze met Bertus in de auto de bocht om gaat.
Net of de tijd heeft stil gestaan. Dat kun je soms zo hebben hè!

04-09-2008 om 22:17 geschreven door hetty  

Op het weblog wimhetty ( herinneringen) schreef ik vorig jaar al over de gebeurtenissen om mijn geboorte. Nu kreeg ik het boek dat veel meer vertelt over de familie Sanders.

Op de bruiloft van mijn ouders in 1942 is ook Elly, een Joods meisje. Ze is bij opa en opoe Eggink in huis op hun boerderij in Barchem. Haar ouders ( haar moeder is blond) bezoeken hun kinderen, die overal in het land ondergedoken zitten, regelmatig met een soort sjees. Elly gaat ook gewoon naar het 2 klassige buurtschooltje in de Wildenborch.

Na 1,5 jaar komen er plotseling een paar “Nederlanders” om haar op te halen. Haar ouders zijn gepakt en vader is zo in elkaar geslagen dat hij de verblijfplaats van Elly vertelt. Die mannen krijgen nl ƒ7,50 per Jood die ze te pakken kunnen krijgen.

Opa probeert van alles om ze op andere gedachten te brengen. Niets helpt. ”Je moet blij zijn dat ze je niet als Jodenhelper tegen de muur zetten”. Die nacht slapen de mannen in het hooi en de volgende morgen volgt een hartverscheurend afscheid. Opa brengt de mannen met Elly naar het station in Lochem om naar haar ouders gebracht te worden naar de Amsterdamsche Schouwburg.

Diezelfde dag ben ik geboren. Wanneer opoe en opa  hun nieuwe kleindochter komen bewonderen is het wel een heel dubbel gevoel: intens verdriet om Elly en blij met mij.

Na de oorlog horen ze via het Rode Kruis dat Elly op 14 september al omgekomen is in een Duits concentratiekamp.

Elk jaar op 4 mei vertel ik deze vreselijke gebeurtenis aan de kinderen op school en nu aan wie het maar horen wil! Op de kinderen maakt het steeds diepe indruk.

foto: Opa en opoe Eggink begin jaren 30 op de Dam in Amsterdam!

02-09-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

02-09-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

01-09-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

31-08-2008 om 22:17 geschreven door hetty  

Ooit een pastoor, een dominee èn een burgemeester samen zien dorsen met een ouderwetse dorsvlegel? Dan moet je echt eens het grote oogstfeest De Stoppelhaene bezoeken in Raalte. We waren er vanmiddag op uitnodiging van onze vakantievrienden Ben en Riet.. jawel uut Luttenberg. Een echt oogstfeest met een grote gast rogge midden op de Grote Markt in Raalte. Die bestaat uit de laatste garven van de boeren uit de omgeving.
We waren mooi op tijd en zagen alles, van het vlag hijsen tot en met de optocht met praalwagens en versierde fietsen en trekkers- groot en klein. Een boer uit de buurt vertelde over zijn  boerderij, tevens een bed en breakfast. Er is flink door de bevolking van Raalte ingezameld voor de aktie voor de vrouwen van Etiopië om hun vrouwen te leren omgaan met alles wat met land- en tuinbouw te maken heeft, tot nu toe al €26000.
Er was veel muziek en er was een prachtige optocht met praalwagens maar ook kinderen met versierde fietsen, allemaal  in het teken van de oogst met veel granen en vruchten. Een echt cultureel gebeuren. Er was een echte oogstkoningin met een paar hofdames Natuurlijk moest Femke, één van de kleindochters van Ben en Riet met hen op de foto!
Vriend Ben zong mee in het koor van de Straotkjals. De burgemeester was nog niet zo lang in Raalte in zijn ambt net als de dominee. De pastoor was er al veel langer.
In een interview zittend terwijl hij voorzien werd van een mok koffie vertelde hij nog wel een verhaal van een haan die nog maar één oude hen om zich heen had. Toen de toom aangevuld werd met jonge hennen, brak er zo’n beetje oorlog uit in het kippenhok. De oude hen pikte het niet… dat jonge spul er bij en de haan raakte van slag. Pas toen de oude hen weggehaald was keerde de rust weer. De pastoor vond het verhaal goed passen bij het vormen van een nieuwe werkgroep om met allemaal nieuwe mensen te starten. ”Wat zegt het dan wel over uw eigen positie”, werd er lachend gevraagd. De pastoor lachte mee!


De gast, die bestaat uit de laatste garven van het roggeland van de boeren, met de stoppelhaene wordt de markt op gereden.


De opening. Alle medewerkers op een rij: de bindsters, de dorsers, de vrouwen die voor de koffie zorgen, de boerendansers en tussen beide presentatoren de boer die over het boeren van deze tijd vertelt.


De burgemeester l. -half-, de pastoor- midden- en de dominee- rechts- aan het dorsen met de ouderwetse dorsvlegel.


De pastoor met een kom koffie na het dorsen vertelt zijn verhaal van de haan met de oude kip en de jonge hennen.


De Straotkjals. Onze vakantie vriend zingt uit volle borst mee!


Eén van de kleinere versierde wagens.


Er kwam zoveel langs... te veel om allemaal op te noemen, maar als ik een schaap zie... nou ja... en dan nog met de volgende tekst:

Vermoeide geest
Knuffel dit beest

dan moet die er wel even bij!

30-08-2008 om 22:36 geschreven door hetty  

Eva's tekening over een paard, een Tinker, die eerst bang was en nu na de training alles weer durft.

Nu ik 65 ben krijgt Wim wat twijfels over mijn functioneren. We vinden soms van alles en ik weet niet waar het vandaan komt. Hij ook niet, maar dat telt niet. Vanmorgen komt Wim met een boodschappentas met een pak melk, vanillevla, ham, kip en gehakt uit de schuur. “Waarom zet je dit met tas en al in de vriezer”? Ik bekijk het eens en kan me niet herinneren dat ik die tas eerder gezien heb… laat staan dat ik die in de vriezer kan hebben gezet. Wim schudt z’n hoofd en begint zich zorgen te maken over mijn vergeetachtigheid, want hij heeft het natuurlijk zeer zeker niet gedaan.
Het enige dat ik bedenken kan….  is opnieuw Ben en Niesje die wat gehaast weggegaan zijn aan het eind van hun vakantie. Enfin de melk en vanillevla ontdooid….. De melk hebben we gebruikt om pannenkoeken mee te bakken, de ham was erg lekker en hebben we samen met Robin en Eva op een broodje opgesnoept en het vlees weer in de vriezer gelegd. Ben en Niesje komen toch zondag!
Robin heeft zich weer uit kunnen leven op de grasmaaier en ik ging met Eva naar de pony’s. Ze ruimde eerst de paardenkeutels aan de kant en begon met borstelen. Amber was helemaal in the mood, maar Sara was volgens mij weer hengstig en Hector begon weer te joelen. Toen hebben we die twee maar los gelaten . Ze raceten samen de wei rond. Maar tot een dekking zal het niet komen. Hector wordt te oud denken we. Hij wil wel, maar het lukt ‘em niet. “De stok is-t-er uut”, zei Wim al. Zou er voor paarden ook iets als Viagra zijn?
We hebben daarna maar lekker tompoezen gemaakt en gekwartet. Het trainingsschema voor Amber voor de volgende keer heeft Eva al klaar en hangt al op de deur.
Toen Jennifer Eva kwam halen  om naar paardrijden te gaan, kwam de aap uit de mouw! Ze vroeg:”Heeft Mark de tas uit de vriezer al weer meegenomen”? Die had hij gisteren toen ze voor mijn verjaardag kwamen zolang in de vriezer gelegd… Ach dat eventjes… Ik neem hem zo weer mee!

29-08-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

Wat wil je hebben voor je verjaardag… klinkt het ieder jaar zo’n twee weken voor die tijd. In de loop van het jaar ben ik al zoveel dingen tegengekomen die ik leuk zou vinden, maar die je voor jezelf niet zo gauw koopt. Maar… echt waar… tegen de tijd dat die verjaardag er weer aan komt overvallen ze me weer en weet ik het gewoon niet meer. Je kunt wel raden wat ze dan zeggen: “Schrijf het dan een keer op!”
Maar dit jaar schoot het me toch te binnen. Ik ben nu 65 jaar geworden en nooit van m’n leven ben ik bij een schoonheidsspecialiste binnen geweest. Dat lijkt me toch een fijne ervaring. Dus dat gaat nu gebeuren.
Gisteren was de heuglijke dag en hebben we het in kleine kring gevierd. Dat geluk heb je als alle drie de kinderen in de buurt van Emmen zijn blijven wonen. Wim  maakte de beroemde van der Kolk-nassi met zorg klaar met die speciale pindasaus waarvan het recept nog van Tonny’s moeder komt. Zondag gaan we het nog eens dunnetjes overdoen met de broers en zussen..
Het zijn de onverwachte dingen die zo’n dag tot verrassingsdag maken. Ben en Diny belden vanuit de bergen boven het Gardameer. Dick en Anda reden door de Povlakte op weg naar hun vakantiehuis toen ze belden. Buurvrouw Wielens en Susan kwamen op de koffie.
Neef Gerrit was net weer gearriveerd op camping De Boomgaard en meldde dat hij de volgende dag jarig zou zijn. “Maor wet iej wie d’r vandage jeurig is”, vroeg Joke hem. “Hetty”. Dus Gerrit kreeg ik ook aan de lijn.
En zo ging het door. M’n nichtjes uit mijn schooljaar Gerrie en Gerke, ook 65 geworden, lieten van zich horen, prachtige zelfgemaakte kaartjes van Geesje en Willy, van Riek. En uit Uithuizen van Jannie, Gerko en Amanda ook een mooie kaart. Van Corrie en gezin een e-mail kaart- leuk hoor! Zelfs van onze Eggink-sister uit Minnesota, Berdena, een mooie kaart èn precies op de dag! Felicitaties van West Vlaamse blogvriendin Ani via de mail.
Naast alle familietelefoontjes uit Nederland, belden ook Marijke en Piet uit Frankrijk èn Marijke uit Hengelo, in die tijd mijn steun en toeverlaat. En dat was wederzijds. We zijn al 25 jaar uit Hengelo weg, maar we zullen altijd vriendinnen blijven. Op zo’n dag als gisteren besef ik dat ik een rijk mens ben!

De familie Bijenhof 1944 met Gerrie- r. bij tante Janna op schoot. Daarnaast zit ik- ja met die duim- bij mama. En Gerke zit tweede kind van l. bij tante Hermien ... alle drie 65.

28-08-2008 om 22:48 geschreven door hetty  

27-08-2008 om 21:27 geschreven door hetty  

Eén van de weinige antieke voorwerpen in ons huis... een tegeltableau, ingemetseld in de schoorsteen. Het komt uit een oud boerderijtje dat wat verderop gestaan heeft en afgebroken is.

Eén van mijn favoriete programma’s is Tussen Kunst en Kitsch. Rick belde vanavond een kwartier voor de tijd op om even wat te bespreken, want… zo zei hij: "Straks begint Tussen Kunst en Kitsch en daar kijk je altijd naar”.
De verhalen vind ik het leukst. Vanavond was er een stijlvolle mevrouw die een Delfts Blauw mannetje bij zich had . "Ach", zo zei ze, "ik vind het gele broekje zo leuk". Het honderden jaren oude wijnkarafje, want dat was het, zou volgens de expert €15000 waard zijn. De dame verblikte geen moment. Ze zei slechts: “Dan gaan we samen weer naar huis jongen”!
Een gezellige man vertelde over de mooi gekleurde glazen lamp die z’n moeder ooit op de kop had getikt, maar door vader afgekeurd op een overloop terecht kwam. Toen hij het later meekreeg, paste het eerst niet in hun interieur en had het zonder kap en met een grote lamp 60 Watt lamp  erin de schuur van voldoende licht voorzien. Later was hij toch op een beter plek terecht gekomen.
Het bleek een echte Tiffanylamp in Jugendstil te zijn. De waarde van die “garagelamp” bleek €17000 te zijn. 
Eén man vertelde man over de erfenis van moeder. Hij had een schilderij geërfd met boten erop.  Z’n zus vond het niks en daarom mocht hij het hebben. Het bleek een goed 17e eeuws schilderij te zijn van een bekende zeeschilder en werd op €35000 geschat. Een vrouw liet een mooi ringetje zien met twee rondjes met briljantjes. “Bij ons heet het een slagring”, zei de expert, “maar de Fransen hebben een veel mooiere naam voor dit verlovingsringetje: toi et moi!”
En een jonge vrouw had met een metaaldetector samen met haar “piepvriend” een bronzen kandelaar van minstens 300 jaar oud gevonden. Ze had hem bijna weggegooid omdat er een stukje van de voet af was. Toch kreeg dit unieke stuk ook een waarde toegekend van € 5000. Ze sprong een gat in de lucht… Naar de veiling!
Wim zit ondertussen naar een spannende film te kijken. Smaken verschillen. Moet kunnen! We drinken samen nog wel een glaasje wijn als afsluiting van de dag!.

26-08-2008 om 22:18 geschreven door hetty  

Boven: De HZN (hond zonder naam), later Britt 1
Onder: Kaylee, beiden uit het eerste nestje van Scott en Tessa. Alle pups hadden een wit puntje aan hun staart, zoals het hoort bij een echte bordercollie.

Dit verhaal hoorde ik vertellen in een eerste klas- nu groep 3- toen ik nog stage liep op een lagere school in Doetinchem tijdens m’n Kweekschooltijd en heb het vaak met veel plezier doorverteld.

Ergens in een dorpje in Afrika woont een lief jongetje dat Pippeloentje genoemd wordt. Hij is 5 jaar en zal binnenkort naar school gaan. Moeder schudt af en toe haar hoofd. Pippeloentje kan soms nog zulke domme dingen doen. Als dat maar goed komt straks.
Op een dag komt oom op bezoek. “Pippeloen… we hebben jonge hondjes… Kom maar gauw eens kijken. Wie weet mag je van je moeder er wel één hebben”.   “Ga jij maar even naar tante”, zegt moeder. “Nu heb je nog vrij… ga maar lekker spelen met je neefjes en nichtjes. Pippeloen  gaat de volgende dag op weg. “Pas op bij de rivier…  vlug doorlopen en voor het donker thuis zijn”, zegt moeder voor hij weg gaat. Het is best een heel eind lopen, wel een half uur, want oom en tante wonen in een ander dorp.
Wat zijn ze blij dat Pippeloentje komt spelen en wat zijn het leuke hondjes. Ze spelen de hele dag. De hondjes zijn vreselijk lief en er is er één bij met een wit puntje aan z’n staartje. Die vindt Pippeloentje het aller- allerliefste. Als ik die zou mogen hebben noem ik hem Witstaartje, denkt hij.
Het wordt al laat en tante roept hem: “Pippeloentje… hier heb je een heerlijk pakje boter voor je moeder en ik zag dat je dat ene hondje zo leuk vindt. Vraag maar aan je moeder of je  dat ene hondje mag hebben als het groot genoeg is”. Pippeloen gaat op weg. Het pakje boter draagt hij op z’n hoofd zoals iedereen dat doet. Het is nog warm. De weg is best lang. Hij komt langs de rivier… gaat daar de bocht om en ziet z’n dorpje al weer liggen. Z’n moeder staat hem al op te wachten en kijkt hem wat raar aan. Hij glimt zo vreemd. “Mama… mama… kijk eens wat ik van tante voor je meegebracht heb…”! Hij grijpt op z’n hoofd… en pakt alleen het vette papiertje nog waar de boter in zat. De boter is helemaal gesmolten en loopt aan alle kanten langs z’n hoofd.
“Waarom doe je toch zo dom Pippeloentje”. Moeder schudt haar hoofd. “Als je weer zoiets krijgt van tante…. Dan pluk je gauw een bananenblad, rol daar het pakje boter in. Wanneer je dan bij de rivier komt, hou je het pakje even onder water om af te koelen.” “Ja mama… ik zal er aan denken”.
Een paar weken later mag Pippeloentje weer gaan spelen bij z’n neefjes. “Je weet het hè”, zei z’n moeder. “Ja… , mam”. Pippeloentje ging op weg en speelde opnieuw de hele dag met de hondjes. Wat zijn ze groot geworden. “Als je naar huis gaat mag je je hondje wel meenemen hoor”, zei tante. “Witstaartje is nu groot genoeg”.
Opnieuw roept tante wanneer het tijd is om naar huis te gaan en met het hondje in z’n armen wordt Pippeloentje uitgezwaaid. Hij loopt de lange weg langs het bos en komt bij de babanenboom. Hé… wat had moeder nou ook al weer gezegd? Hij klimt vlug in de boom en plukt een paar grote bananenbladeren en rolt Witstaartje er helemaal in. Als hij bij de rivier komt… o ja…. houdt hij zijn pakje even onder water. Dan gaat hij snel naar huis. Het is al laat geworden. Moeder staat al op de uitkijk. O… mama kijk eens… Dit is nu mijn Witstaartje. Voorzichtig pakt hij het pakje los en het natte hondje komt te voorschijn. Gelukkig is hij niet ziek geworden, maar moeder schudt opnieuw haar hoofd en zucht: ”Pippeloen…Pippeloentje… een hondje. Wanneer je weer zoiets krijgt doe je hem toch aan een touwtje”.Alle jongens hebben toch wel een touwtje in hun broekzak.
Het is bijna aan het eind van de vakantie. Nu is tante jarig. Moeder heeft vandaag geen tijd.
”Ach Pippeloentje… als jij vandaag eens naar tante gaat. Volgende week ga je al naar school. Het kan nog net. Ik pas wel op Witstaartje. Enne… geen domme dingen doen hè?” “Ahh fijn mama!” En Pippeloentje gaat op weg…langs de donkere rivier… de lange weg langs het bos en dan… de hele dag feest. Lekker taart eten en limonade drinken. De tijd vliegt voorbij.
Aan het eind van de middag roept tante hem.”Kijk eens Pippeloentje, hier heb je een heerlijk  krentenbrood  voor moeder. Dat zal ze fijn vinden.”. Iedereen zwaait hem uit en hij begint aan de lange weg. Ineens staat hij stil en denkt na ( hier begint de klas al een beetje te gniffelen)
Dan grijpt hij in z’n broekzak… pakt een touwtje en bindt die stevig om het brood. Hij loopt nu flink door… langs het bos… de donkere rivier en ziet dan in de verte moeder al staan.
“Kijk mam… wat ik voor je heb meegebracht… kijk”. Moeder kijkt en Pippeloentje houdt het touwtje omhoog…. En wat denk je........?   Eén krentje zit er nog aan het touwtje.
Volgende week mag Pippeloentje naar school…., maar hij moet daar nog héél veel leren.

25-08-2008 om 20:28 geschreven door hetty  

24-08-2008 om 21:14 geschreven door hetty