Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-10-2008
Stoer!
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken. Tja in de tijd van de hoge gasprijzen moet je wel wat! En onze houtkachel doet het goed. Af en toe maak ik het ruitje schoon met een koud gebruikt theezakje. Een middeltje uit grootmoeders tijd dat nog steeds perfect werkt. Even in laten trekken en napoetsen met zon geel met groen schuursponsje! Mark wist een goed adresje. Hij heeft de ruimte onder zn afdak al goed gevuld. Herr Werner Mayer uit Oosterhesselen heeft een stuk bos bij Odoorn toegewezen gekregen en dunt dat vakkundig uit in de winter. In voor- en najaar wordt het dan gezaagd en gekloofd èn naar de liefhebbers gebracht. Daar kwam hij dan aan op zaterdagmorgen vroeg. Stoere vent met een nog stoerdere tractor. Hij had er een bij zich waarbij je niet over de wielen kunt kijken en een aanhanger er achter met 16 big bags met gekloofd hout. Doe je dat allemaal alleen, vroegen we. Nee er werken een paar 60 plussers in hun vrije tijd mee en een asielzoeker die werkervaring wil opdoen en de taal wil leren. Deze week moet alles onder dak. We kunnen er in elk geval een paar jaar van stoken. Samen met vriend Koop die ook bij de Voedselbank actief is heeft Wim deze zomer al een prachtig afdak getimmerd tegen de kapschuur aan. Wanneer we iedere dag 2 big bags verwerken vind ik het mooi genoeg. We kunnen zo in elk geval met een gerust hart de winter in. Een bijkomend voordeel is dat Wim meteen de kapschuur van een nieuwe laag buitenbeits voorzien heeft. Dan kan die er ook weer tegen! Omdat hij nog steeds last heeft van zn armen en schouders heeft hij er iets op gevonden. Nu hanteert hij de spuit die bij de compressor gebruikt wordt. Veiligheidsbril op mondkapje voor en spuiten maar. Wie niet sterk is moet slim zijn!
Een mooi plaatje van oud- Hattem. Het achterste hoge huis heet "Pand der Liefde". Ooit was het meen ik een oude mannenhuis. Opa van der Kolk is er z'n eerste jaren opgegroeid.
Wat vin ik et fijn dat jullie hier bunt, zegt oma van der Kolk wanneer we haar in het nieuw ingerichte Zorgcentrum De Bongerd opzoeken. Het ziet er veel vrolijker uit met veel rood en gemakkelijke banken en stoelen overal. Ook de eetzaal is prachtig geworden. Oma ziet het niet meer. Haar ogen zijn niet best meer. Wel heeft ze aardig de sjas er in achter haar nieuwe rollator. We kunnen haar amper bijhouden. Ze is altijd goed te pas. Waar gaan jullie straks naar toe, herhaalt ze telkens weer. Rick is ook mee gegaan en dat vindt ze geweldig. We brengen haar tegen de middag terug voor het diner. Een zuster vraagt of ze even nog meegaat naar het toilet. Nee, ik hoef niet, antwoordt moeder. Ach, mevrouw van der Kolk, dat doet u toch wel even voor mij, zegt de zuster dan vriendelijk. Dan geeft ze zich meteen gewonnen: Vooruit dan maar! Natuurlijk gaan we even bij Ben en Niesje aan. Catharina en Paulijne en Elianne zijn er ook. Arien komt nog. Ze waren al voorbij Harderwijk toen ze tot de ontdekking kwamen dat ze de taart voor Jetskes verjaardag vergeten waren. Hij zette zn vrouwen toen maar op de trein en ging zelf de taart maar weer ophalen in Utrecht. Wanneer we weer gaan komen we toch vlak langs Sleen. Och even kijken hoe de lege keuken er uit ziet. Hun rechterhand bij de verbouwing Pascal heeft intussen een soort tafel getimmerd waar de gasplaat op staat. Perfect! Nu kan er tenminste weer gekookt worden. De indeling van de keuken op papier is al klaar. De kleur waarschijnlijk ook. We drinken alvast op de goede afloop.
Op het station van Innsbruck neemt Rick afscheid van z'n maatje Klaas voor hij naar "Werkenrode" in Groesbeek vertrekt. De week erna maken we nog een geweldige gletsjertoer met Klaas en Sanny.
Vandaag hebben we Klaas Reinder van der Deen begraven na een indrukwekkende dankdienst die voor een groot deel door hemzelf was voorbereid. Behalve het aandeel van de dominee werd de dienst vooral door kinderen èn kleinkinderen geregisseerd. Bijzonder was dat via een verbinding met Canada de familie daar ook de dienst konden volgen. Renny die met Engelsman Justin getrouwd is sprak hen vanuit de Bethelkerk in Hengelo toe. Han en Ipe vertelden over hun vader en lieten een compilatie van een laatste gezamenlijke familieweekend zien toen ze al wisten dat Klaas waarschijnlijk niet lang meer zou leven. Het was een bijzondere serie waarin de onderlinge band en het samen genieten sprak. De kleinkinderen bedankten opa onder het aansteken van de kaarsen, kleindochter Petra speelde saxofoon en de kinderen met hun aanhang zongen na de zegen een prachtig lied, zó zuiver: [i]The Lord bless you and keep you The Lord make his face to shine upon you, to shine upon you and be gracious, and be gracious unto you.[/i] Klaas was trots op zijn gezin. Het was een afscheid dat Klaas waardig was. Samen brachten we hem weg. Sanny, de kinderen en kleinkinderen legden als laatste allemaal een rode roos op de kist voor die zakte. Gerhard en Rick zijn ook meegegaan. Gerhard is als vriend van Ipe veel bij de van der Deens thuis geweest. Rick had met Klaas wel een bijzondere band. Klaas wist altijd de juiste toon bij Rick te treffen en betrok hem in de vakanties overal bij. Gisteravond heeft Rick zn speciale fotoboek er weer even bijgehaald en heeft alle fotos van onze gezamenlijke vakanties weer bekeken. Al zagen we elkaar door de afstand niet meer zo vaak we hebben in Klaas een trouwe vriend verloren.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..! We doen samen nog even de laatste boodschappen, want Jennifer en Mark komen straks zo uit hun werk vandaan bij ons eten. Wim heeft de schort al voor en werpt zich op een recept van Dick. Het begint wel lastig te worden om bij hen te koken. De keuken is immers gesloopt. Mark heeft hier al een paar plastic bakken vandaan gehaald en een tuintafel om tijdelijk fatsoenlijk te kunnen afwassen. Ik zei al tegen Jennifer:Als het je even teveel wordt ga maar even met je ogen dicht op de bank zitten en stel je je nieuwe keuken voor. Ooo , zei ze lachend, dat doe ik de hele tijd al. Ik stel me gewoon in op een aantal weken kamperen. Nee, Jennifer zit er niet mee. Het wordt vast heel mooi! Alle puin is al weg en nu de ruimte overzichtelijk is geworden kunnen ze de nieuwe inrichting gaan plannen. Gisteren waren we even bij hen. Arno de stukadoor was net het afdak boven de voordeur aan het renoveren. Ha.. juffr. van der Kolk, zei hij. Ik moest even goed nadenken, maar toen had ik hem èn zijn broer Patrick weer voor de geest. We hebben zelfs ooit een jong poesje van hen gekregen toen we 14 jaar geleden hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Je kwam hem zelf met de brommer brengen. Je had hem gewoon achter de jas zitten. Dan moet het Patrick geweest zijn ik ben al 34. Inderdaad Patrick had net zon blonde krullebol. En zo kom ik regelmatig oud- leerlingen tegen, die van pubers nu bijna allemaal tot brave huisvaders hebben ontwikkeld. Arno was een leerling metaal op de LTS, maar is uiteindelijk een eigen stukadoors- bedrijf begonnen. Altijd leuk om te zien wat er van hen geworden is!
Onze eerste gezamenlijke vakantie in Kirschenteuer in1982. Van links naar rechts: Klaas, Sanny, Wim, Hetty, Renny, Rick, Mark, Ipe en Gerhard.
Het kwam niet echt onverwacht. Klaas van der Deen is overleden. In januari belde hij Wim nog voor zn verjaardag en vertelde dat het hen goed ging. Toch had hij toen al een afspraak bij een arts voor zn klachten. Het bleek een niet operabele alvleesklierkanker te zijn en we hebben meegeleefd terwijl hij langzaam minder werd. Het was zo moeilijk te accepteren dat zijn lichaam hem in de steek liet. Vanmorgen werden we gebeld door de TNT Post. De rouwbrief was onderweg verloren gegaan en een mevrouw las ons voor wanneer de rouwdienst en de begrafenis zou zijn. Zaterdag zullen we naar Hengelo gaan om een trouwe vriend de laatste eer te bewijzen. Sanny en Klaas waren een eenheid. We zijn meerdere keren samen met hun en onze kinderen afgereisd naar de bergen. Nadat we een keer de hitte van Peschiera, de warmste plek aan het Gardameer, meegemaakt hadden, besloten we dat we maar eens voor de bergen te kiezen. Waarom ga je niet samen met ons mee, zei de familie van der Deen. Gerhard en Ipe waren klasgenoten en vrienden. Verscheidene keren hebben we een geweldige vakantie gevierd samen met de van der Deentjes. Rick kreeg steeds extra aandacht. Klaas wist precies de goede toon te zetten bij Rick. Wanneer wij onze dagvoorraad aan broodjes voor onderweg vergeten waren, deelden ze hun voorraad met ons. Op de eerste reis naar Karinthie lieten ze ons kennismaken met de Gross Glockner en de eeuwige sneeuw. We hebben samen heel wat bergwandelingen gemaakt. Toen we verhuisden naar Emmen waren het Klaas en Sanny die meegingen om van een uitgewoond huis met de verfkwast nog iets te maken. Zo stonden ze altijd klaar voor wie het nodig had. Ze hebben ons nog een paar keer opgezocht hier aan het Schoolpad, zelfs nog met de caravan, want na al het huren van huisjes en caravans wilden ze toch ook wat meer gaan trekken. En dat hebben ze gedaan. Zaterdag zullen we afscheid nemen van een man die, weliswaar niet in lengte, groot was in zijn omgang met mensen. Sanny, de kinderen en een kring van vrienden hebben hem bijgestaan in deze laatste moeilijke tijd
Je had ze moeten zien zitten die twee . Opa Wim met Robin. Op hun gemak op de bank de benen uitgestrekt voor zich op tafel, een kop thee onder handbereik. Beiden hebben een zakje chips om lekker te snoepen. Ze zien er uit of ze het verdiend hebben. Het werk zit er op! Er is voor de laatste keer dit jaar gemaaid en er is blad geruimd. Zullen we nu een dvd-tje gaan kijken, stelde Robin voor. En nu zitten we dan voor : De twee helden van de Kameleon deel 2. De logeerpartij zit er al weer bijna op. Vanmorgen heb ik met Robin en Tessa een rondje bos gedaan. Tessa hield niet op met stokken sjouwen en Robin met stokken gooien. Het bos is mooi in de herfst. We komen langs de open plek waar we een paar jaar geleden nog een ree gespot hebben. Het Oeverse Bos is een prachtig stukje natuur. De buurvrouw herinnert zich dat ze als kind er dwars doorheen fietste naar de winkel in Barger -Oosterveld. Nu kun je amper een paadje meer vinden. Je kunt merken dat we deze zomer minder rondjes gelopen hebben. Als we niet vaker gaan, groeit ons bos helemaal dicht. Overal liggen omgewaaide bomen. Robin ontdekt een heel stel bomen met geverfde stippen en cirkels er op. Moeten die gekapt worden? Wim brengt hem op dit moment naar huis. Tessa zal hem zeker missen . en wij ook
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..!
Je had ze moeten zien zitten die twee
. Opa Wim met Robin. Op hun gemak op de bank
de benen uitgestrekt voor zich op tafel, een kop thee onder handbereik. Beiden hebben een zakje chips om lekker te snoepen. Ze zien er uit of ze het verdiend hebben. Het werk zit er op! Er is voor de laatste keer dit jaar gemaaid en er is blad geruimd. Zullen we nu een dvd-tje gaan kijken, stelde Robin voor. En nu zitten we dan voor : De twee helden van de Kameleon deel 2. De logeerpartij zit er al weer bijna op. Vanmorgen heb ik met Robin en Tessa een rondje bos gedaan. Tessa hield niet op met stokken sjouwen en Robin met stokken gooien. Het bos is mooi in de herfst. We komen langs de open plek waar we een paar jaar geleden nog een ree gespot hebben. Het Oeverse Bos is een prachtig stukje natuur. De buurvrouw herinnert zich dat ze als kind er dwars doorheen fietste naar de winkel in Barger -Oosterveld. Nu kun je amper een paadje meer vinden. Je kunt merken dat we deze zomer minder rondjes gelopen hebben. Als we niet vaker gaan, groeit ons bos helemaal dicht. Overal liggen omgewaaide bomen. Robin ontdekt een heel stel bomen met geverfde stippen en cirkels er op. Moeten die gekapt worden? 
Kun je ook wel motoren schilderen, vroeg Mary Anne deze zomer toen we hen opzochten in hun stacaravan in Holten. Mijn broer wordt 50 en dat zou toch een leuk cadeau zijn. Ze rijden beiden motor, Henk en Mia. Maar dan moet de naam Shadow er ook bij. 
Hè
het was weer als vanouds op onze schilderochtend. Ik ben weer aan iets nieuws begonnen. De planken voor Mary Anne zijn af en zaterdag komen zij en Pieter ze ophalen. Hun eigen naambord hebben ze al op foto gezien en werd enthousiast goedgekeurd, maar de Shadows, de beide motoren voor haar broer nog niet. Spannend! 
Ooit zo'n ding voorbij zien komen? Over de zandweg bij Ben en Diny kwam buurman Jan langs met zijn soort vliegtuigje met vliegwiel.. een soort paraglider met motor. Hier kijk je tegen de achterkant met het vliegwiel aan. 
Het eerste wat we zien wanneer we bij Ben en Diny aankomen is Josca die kringetjes loopt om Vera het grote paard. Ze komt meteen als ik haar roep, maar keert ogenblikkelijk weer terug naar haar "werk". Ze is tevreden als ze wat doen mag... bordercollie hè!
Na de grote koekoeksklok in St Goar moeten jullie rechtsaf naar boven richting Badenhard, was de aanwijzing 36 jaar geleden toen we met Henk en Anneke voor het eerst het huisje van de fam. Laborenz opzochten. De klok is er nog
