Op het station van Innsbruck neemt Rick afscheid van z'n maatje Klaas voor hij naar "Werkenrode" in Groesbeek vertrekt. De week erna maken we nog een geweldige gletsjertoer met Klaas en Sanny.

Vandaag hebben we Klaas Reinder van der Deen begraven na een indrukwekkende dankdienst die voor een groot deel door hemzelf was voorbereid. Behalve het aandeel van de dominee werd de dienst vooral door kinderen èn kleinkinderen geregisseerd. Bijzonder was dat via een verbinding met Canada de familie daar ook de dienst konden volgen. Renny die met Engelsman Justin getrouwd is sprak hen vanuit de Bethelkerk in Hengelo toe.
Han en Ipe vertelden over hun vader en lieten een compilatie van een laatste gezamenlijke familieweekend zien toen ze al wisten dat Klaas waarschijnlijk niet lang meer zou leven. Het was een bijzondere serie waarin de onderlinge band en het samen genieten sprak.
De kleinkinderen bedankten opa onder het aansteken van de kaarsen, kleindochter Petra speelde saxofoon en de kinderen met hun aanhang zongen na de zegen een prachtig lied, zó zuiver:
[i]The Lord bless you and keep you
The Lord make his face to shine upon you,
to shine upon you and be gracious, and be gracious unto you.[/i]
Klaas was trots op zijn gezin. Het was een afscheid dat Klaas waardig was. Samen brachten we hem weg. Sanny, de kinderen en kleinkinderen legden als laatste allemaal een rode roos op de kist voor die zakte.
Gerhard en Rick zijn ook meegegaan. Gerhard is als vriend van Ipe  veel bij de van der Deens thuis geweest. Rick had met Klaas wel een bijzondere band. Klaas wist altijd de juiste toon bij Rick te treffen en betrok hem in de vakanties overal bij. Gisteravond heeft Rick z’n speciale fotoboek er weer even bijgehaald en heeft alle foto’s van onze gezamenlijke vakanties weer bekeken.
Al zagen we elkaar door de afstand niet meer zo vaak… we hebben in Klaas een trouwe vriend verloren.

29-10-2008 om 21:23 geschreven door hetty  

29-10-2008 om 08:08 geschreven door hetty  

Onze eerste gezamenlijke vakantie in Kirschenteuer in1982.
Van links naar rechts: Klaas, Sanny, Wim, Hetty, Renny, Rick, Mark, Ipe en Gerhard.

Het kwam niet echt onverwacht. Klaas van der Deen is overleden. In januari belde hij Wim nog voor z’n verjaardag en vertelde dat het hen goed ging. Toch had hij toen al een afspraak bij een arts voor z’n klachten. Het bleek een niet operabele alvleesklierkanker te zijn en we hebben meegeleefd terwijl hij langzaam minder werd. Het was zo moeilijk te accepteren dat zijn lichaam hem in de steek liet.
Vanmorgen werden we gebeld door de TNT Post. De rouwbrief was onderweg verloren gegaan en een mevrouw las ons voor wanneer de rouwdienst en de begrafenis zou zijn. Zaterdag zullen we naar Hengelo gaan om een trouwe vriend de laatste eer te bewijzen. Sanny en Klaas waren een eenheid. We zijn meerdere keren samen met hun en onze kinderen afgereisd naar de bergen.
Nadat we een keer de hitte van Peschiera, de warmste plek aan het Gardameer, meegemaakt hadden, besloten we dat we maar eens voor de bergen te kiezen. Waarom ga je niet samen met ons mee, zei de familie van der Deen. Gerhard en Ipe waren klasgenoten en vrienden. Verscheidene keren hebben we een geweldige vakantie gevierd samen met de van der Deentjes. Rick kreeg steeds extra aandacht. Klaas wist precies de goede toon te zetten bij Rick. Wanneer wij onze dagvoorraad aan broodjes voor onderweg vergeten waren, deelden ze hun voorraad met ons. Op de eerste reis naar Karinthie lieten ze ons kennismaken met de Gross Glockner en de eeuwige sneeuw. We hebben samen heel wat bergwandelingen gemaakt.
Toen we verhuisden naar Emmen waren het Klaas en Sanny die meegingen om van een uitgewoond huis met de verfkwast nog iets te maken. Zo stonden ze altijd klaar voor wie het nodig had.
Ze hebben ons nog een paar keer opgezocht hier aan het Schoolpad, zelfs nog met de caravan, want na al het huren van huisjes en caravans wilden ze toch ook wat meer gaan trekken. En… dat hebben ze gedaan.
Zaterdag zullen we afscheid nemen van een man die, weliswaar niet in lengte, groot was in zijn omgang met mensen. Sanny, de kinderen en een kring van vrienden hebben hem bijgestaan in deze laatste moeilijke tijd

28-10-2008 om 13:18 geschreven door hetty  

27-10-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

't Zou toch jammer zijn wanneer de nieuwe weg over ons huis gepland zou zijn. Voor niets laten rietdekken?

Ja Rick…. We hebben een nieuwe telefoon. Wat zeg ik? Drie telefoons. Wanneer je vernieuwt moet je het gelijk maar goed doen.
Eén van de oude telefoons was… lach niet… in de wc pot gevallen. Rick zag tijdens onze vakantie belangrijke binnengekomen post. De gemeente had bericht gestuurd over de geplande wegverdubbeling in 2016. Ze willen in elk geval  rekening houden met de aanwezigheid van ons huis en de verdubbeling wordt aan de westkant gepland, aan de overkant dus! Bovendien staat er een geluidsscherm op het programma en denken ze aan een aan- en afvoerweg.
Rick ging ons toen gelijk bellen, maar moest ook even naar het toilet…. En zo is’t gekomen.
Fixet had brievenbussen en telefoons in de reclame. Beiden leek ons wel wat. Er komt nu een blauwe brievenbus èn hebben we die nieuwe telefoons. Mag toch wel na 10 jaar!
Robin heeft ze al geïnstalleerd. Hij had dat thuis ook al eens gedaan.
Mark en Jennifer zijn heel blij met ons, vooral ook met onze auto met trekhaak. Vandaag hebben we twee aanhangwagens vol afgevoerd. Robin , heel stoer met de werkhandschoenen aan,  heeft ook daar flink gesjouwd. De oude keuken ligt nu bij  het stortbordes in Zweelo in honderdduzend stukjes. Ik heb nog één koperen haakje gered….. als souvenir.

26-10-2008 om 23:10 geschreven door hetty  

Tessa had gisteren wat moeite met Tessa jr en Robbie om zich heen. Maar toch ging het later goed. Kun je zien wat moeder en dochter is? Mary Anne krijgt ze toch tevreden bij elkaar. Vandaag had Tessa weer het rijk alleen. Ze kreeg alle aandacht bij Robin.

Ik hoor vanaf hier het geluid van de bladblazer. Robin heeft vakantie en is een paar dagen bij ons. Ik heb wel eens gelezen: wanneer een kind 10 jaar is dan belooft het al wat voor de toekomst. Het is wel duidelijk dat Robin graag bezig is, maar ook dat hij belangstelling heeft voor techniek. Z’n interesse in het weer en andere natuurkundige zaken is leuk. Hij is al een heel tijdje zoet geweest met een boekje over het weer waar ook een cd-rom bij is.
Vanmorgen hoorde ik hem thuis piano spelen. Gerhard was vroeger niet naar de Muziekschool te krijgen, maar Judith heeft blijkbaar meer argumenten of misschien was dat ook niet eens nodig. Hij vindt het gewoon leuk!In ¾ jaar heeft hij al aardig leren spelen.
We zijn net terug uit het bos. Heerlijk is het om daar die lekkere herfstlucht op te snuiven. Tessa was helemaal in de ban van Robin èn de stokken. Bovendien hebben we weer een voorraadje lariksappeltjes. Die gebruiken we om de houtkachel mee aan te maken. Dat ruikt ook weer zo lekker.
Vanavond hebben we het rijk alleen, Robin en ik. Wim is naar de Shanty’s. Met drinken en een zakje chips zitten we voor de buis. Discovery is favoriet! Samen kijken we naar Dirty Jobs. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is erg interessant. We zien hoe zeep gemaakt wordt met geitenmelk en kunstriffen als huis voor de krabben, kreeften, vissen en alle zeedieren die er belang bij hebben. Het is natuurlijk allemaal vreselijk vies werk. Dat is lachen natuurlijk! 

26-10-2008 om 16:23 geschreven door hetty  

25-10-2008 om 22:30 geschreven door hetty  

Daar zitten we dan in de luxe luie bioscoopstoelen en laten alle reclame eerst over ons heen komen. Er zit een stel vriendinnen schuin achter ons en ja hoor… die kwetteren er wat af. Wim kijkt al verstoord naar achter, maar dat helpt niet echt. Wanneer de film eenmaal begint is dat ook over.
Dan overvalt Nieuw Zeeland ons weer helemaal. Het verhaal van drie bruiden die omstreeks 1950 hun bruidegoms achterna vliegen. Maar het begint eigenlijk met het bijna einde wanneer de hoofdpersoon, Rutger Hauer, overlijdt nadat hij de wijn van zijn plantage Druivenbloed getest heeft en daarna waarschijnlijk door een hartaanval van de weg raakt en midden tussen z’n wijnranken overlijdt. Daarna volgt het hele verhaal van zijn en het leven van deze drie bruiden dat zo nauw met elkaar verweven blijken te zijn.
De rol van Rutger Hauer is dus eigenlijk maar  klein. De jongere hoofdpersoon neemt in alle flash backs die rol op zich.
Ik vond het een prachtige film die in die geweldige entourage van Nw Zeeland opgenomen is. Veel plekken herkenden we. De Chief die vorig jaar bij de Hangi in Rotorua de leiding had speelde volgens mij ook mee als de oudere Maori-vriend en wijnmaker van de hoofdpersoon: Mosi.
Ik vond er meer dan voldoende spanning in zitten. Wim had eigenlijk meer “spektakel” verwacht…. er zat maar één knokpartij in.

Wanneer we wat later weer thuis wachten op Ivo Niehe ziet Wim nog kans om een stukje knokken te zien op een andere zender. Bij iedere klap die er uitgedeeld wordt beweegt hij zijn hoofd mee. Ik heb nooit kunnen begrijpen dat iemand zoiets mooi of boeiend kan vinden.
"Je weet toch dat het niet echt is", is Wims enige commentaar daarop.

24-10-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

De meest rechtse Maori dame was tevens onze koffiejuf.


Vanavond is het zover. De langverwachte film The Bride Flight draait in Utopolis hier in Emmen. Toen we bijna een jaar geleden in Queenstown waren gingen we met een stel naar een Bird Centre dat vlakbij de camping was. We kregen behalve de uitleg over de vogels in Nieuw Zeeland ook een optreden van een groep Maories met zang en dans. We hadden in Rotorua al een echte Hangi- avond meegemaakt en al veel over de Maorie cultuur gehoord en gezien.
Toen we aan het eind van het bezoek nog even samen koffie dronken in het eenvoudige restaurantje van het Centre bediende ons één van de vrouwen die ook meezong en danste bij de voorstelling. Ze had al gauw in de gaten dat we een voor haar enigszins bekende taal spraken. Ze vertelde dat ze de week ervoor met de Nederlandse crew voor de opnames voor de film The Bride Flight had opgetrokken. Daarom had ze al door dat we uit Nederland kwamen. Rutger Hauer schijnt een hoofdpersoon te zijn. Bij diens begrafenis… in de film dan, had zij met een groep Maories mogen optreden. De oudere vrouwelijke hoofdpersonen wist ze niet goed meer, maar we raadden naar haar beschrijving Willeke van Ammelrooy. . Ze speelt inderdaad mee De jongere konden we niet raden. We zullen het vanavond zien. De film zou afgelopen zomer klaar zijn vertelde ze. Nou… ze zat er niet ver naast. Wim zag de aankondiging in de krant staan.
Vanavond is het zover. Nieuw Zeeland gaat opnieuw voor ons leven.

24-10-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

Het Openlucht Museum bij Cardiff was een paar jaar terug ook echt de moeite waard.

We hadden nog een dag vrij reizen met de NS. Dat zou vandaag gebeuren. Het was wel de laatste dag dat we hem konden opnemen. Vanmorgen werd ik wakker met een gevoel van : nee hè...weer weg? "Als we weg willen moeten we nu...", zei Wim. Ik had vannacht lang wakker gelegen voor ik in slaap viel door alle wederwaardigheden gisteravond. Nee, we moeten toch niks. We gaan een volgende keer wel naar Leiden.
Het Oudheidkundig Museum daar is altijd een bezoekje waard. De laatste keer dat ik er was is meer dan 40 jaar geleden toen ik met de eindexamenklas van de Kweekschool op werkweek was in Oegstgeest. Wim is er nog nooit geweest. Je bent nooit te oud om cultuur te snuiven... toch?
In plaats van de trein te pakken ging ik na de koffie aan het opruimen boven. Vanmiddag zouden we die vier zakken met kleren bij Het Goed afleveren.
Wim start de auto en zegt:"Wat is dat voor getril en ik hoor ook meer lawaai." Dat werd dus eerst de garage. Er werd een proefritje gemaakt en de auto ging op de brug. Tja... er was toch wel het één en ander geraakt. Achteraf geen fatale onderdelen, maar een paar honderd euro gaat dat grapje wel kosten. Er werd tijdelijk wat recht gebogen en volgende week wordt er wat vernieuwd.
Duur avondje schilderen was dat!
We kregen wel een paar bonnen voor gratis koffie bij Het Goed.
Wie het kleine niet eert....

23-10-2008 om 16:54 geschreven door hetty  

Opoe en opa Bijenhof, die de eerste 14 jaar van m'n leven zo'n grote rol hebben gespeeld.

De lessen bij Ellen die ik door onze vakantie gemist heb, mag ik inhalen op een ander tijdstip. Zo kwam ik vanavond weer bij m’n oude groep terug. Gek! Ik heb ze zo gemist! Janny, Angelique, Carolien, Sylvia. We hadden geloof ik wel een bijzondere groep op woensdagavond. Als enige groep begonnen we met koffie  en een praatje. Het hoefde niet eens lang te duren. Nu hebben we weer kunnen bijpraten. De andere groepen beginnen gewoon te werken.
‘s Avonds les heeft natuurlijk ook een nadeel. In het donker moet je de weg vinden. Vanavond waren er minder lantaarnpalen verlicht en het regende flink. Ik kon niet eens de afslag naar  de achteringang bij Flier vinden en moest iets verderop weer draaien. Terwijl ik de weg op reed bonkte er wat onder de auto… ik reed op de betonnen rand tussen fietspad en rijweg. Ik weet nu wat ik in panieksituaties zeg: O gutteguttegut… o gutteguttegut. Net opoe vroeger!
Wim heeft net de auto geïnspecteerd, voor zover dat met de verlichting van de kapschuur kan en heeft niets kunnen ontdekken. Als morgenvroeg de benzinetank niet leeg is dan is het allemaal nog meegevallen.

23-10-2008 om 01:28 geschreven door hetty  

22-10-2008 om 22:28 geschreven door hetty  

Terug op de basis?, mailde de enige echte Ben al. Nee, we waren toen nog op De Boomgaard, maar dat is natuurlijk ook een basis gebleken. We hebben er nog een paar nachtjes bij aan geknoopt om de vlucht van boer en boerin te kunnen aanschouwen. En dat konden we. De piloot draaide keurig twee rondjes boven de boerderij voor hij weer koers zette naar Teuge.
Daarna ben ik met Wim gaan wandelen in de bossen bij kasteel De Kiefskamp. We hoorden inderdaad dezelfde geluiden als die op de cd stonden bij het boek van Rob Stoeckart over de Kiefskamp. Dit bos heeft veel beukebomen. We hoorden èn zagen een specht, maar hij was zo hoog in de bomen aan het kloppen dat we z’n kleur niet konden zien. Waarschijnlijk een bonte. We vonden zelfs nog een mooie plak hout om iets op te kunnen schilderen en droegen hem vast naar de weg waar we de volgende morgen langs zouden komen en legden het wat verdekt neer. Maar vanmorgen…? Foetsie.
Gisteravond was er een feestje in de recreatieruimte van de camping. Het was volle bak. Het werd een gezellige afsluiting van het campingjaar en gelijk het feestje voor Johan en Joke voor het 30-jarig jubileum. Guus en Rita die al een poosje weer naar huis waren konden het niet voorbij laten gaan en kwamen het speciaal meevieren vanuit Ellecom.
En vanmorgen….. waren onze drie weken vakantie echt om en vertrokken we weer naar onze thuisbasis. Ja… wel via Apeldoorn waar Dick en Anda ondertussen ook weer gearriveerd waren. Je weet wel….  de tas en de andere pakjes die we per ongeluk meegenomen hadden.
Thuis werden we bij het hek verwelkomd door een enthousiaste Tessa en Queeny. De pony’s kwamen hun broodje halen en de katten stonden klaar om mee naar binnen te gaan. Er zat weer een kip op 6 eieren, maar die heeft Wim toch maar weggehaald. We hebben hanen genoeg! De wasmachine draait op volle toeren, de caravan is leeg, Mark heeft nu weer één i.p.v twee honden mee naar huis, Wim is naar z’n Shanty’s en ik bereid me al weer voor op het schilderen morgenvroeg bij Ellen.
Het gewone leven is weer begonnen

21-10-2008 om 22:26 geschreven door hetty  

De tranen rollen Wim over z'n wangen... nee niet van verdriet. Hij grinnikt er bij en moet telkens even z'n boekje wegleggen om bij te komen.
In die Switch van een paar dagen geleden vond ik het boekje terug dat ik 40 jaar terug al eens gekocht had, maar dat nu versleten en weg is: Juf... daar zit een weduwe in de boom. Er is ook een tweede van dezelfde meester Hoving die de kinderuitspraken opschreef  en er later een boekje van maakte: Juf... die vlinder heeft mijn pyama aan.
Wanneer Wim weer een leuke tegen komt leest hij hem al hikkend of snurkend van het lachen voor.

Je moet Jan op se ribbekas slaan. Hij maak mij rein kapot van de senuwe. Je moet hem straffe. Je moet hem ransele.
Se moeder vrouw Poot.

Jantje had van sinterklaas een geweertje gekregen en daar is hij nu elke dag druk mee in de weer. "Schei toch uit Jantje", zegt z'n moeder. "Ik heb zo'n hekel aan dat geschiet".
Maar mam, ik schiet alleen in de lucht", zegt Jantje vergoelijkend. "Ja", voegt de zesjarige Wim er ongevraagd aan toe,"en dan Onze-Lieve-Heer in zijn gat schieten."

Geert komt huilend de keuken binnen. "Wat scheelt eraan?", vraagt moeder. "Papa heeft zich op de duim geslagen". "Daar hoef jij toch niet om te huilen?"
"Nee, ik heb eerst ook gelachen."

Mijn vader is boer. Hij ruikt net als een koe en als ik in huis koe ruik, weet ik dat papa weer thuis is en dan ben ik blij.

Het bekende Oudejaarslied wordt door Nico gewijzigd in:
Uren dagen maanden jaren
Vliegen als een schaap door 't veen.

Ik vint juf lief.
Mijn moeder vint juf ook lief,
maar mijn vader vint juf heel lief!

Juf vertelt in de biologieles dat vogels vaak in paartjes leven. "Sommigen leven liever alleen", vertelt ze, "maar heel veel vogels zie je altijd samen in de bomen of op de telefoondraden. Er zijn natuurlijk ook vogels waarvan het mannetje of het vrouwtje door de kat is opgegeten." Tijdens de rekenles roept Tonny opeens:" Juf, kijk eens naar buiten. Daar zit een weduwe in de boom."

20-10-2008 om 20:02 geschreven door hetty  

18-10-2008 om 00:00 geschreven door hetty  

17-10-2008 om 22:44 geschreven door hetty  

17-10-2008 om 13:18 geschreven door hetty  

17-10-2008 om 10:59 geschreven door hetty  

In Duitsland, zoals wij zagen in Badenhard en omgeving, wordt bij veel nieuw-, maar ook bij verbouw gebruik gemaakt van zonnecollectoren. Is hier soms meer subsidie voor of zou de zon hier vaker schijnen?

Tijdens ons laatste tochtje naar Badenhard en de weg over Urbar hoog boven de Rijn was het stralend weer. Toen we gisteren naar Nederland reden was het afscheid minder erg, want het regende… echt zo’n regen waar je normaal triestig van wordt. De reis ging voorspoedig en zo gauw we in Nederland waren scheen de zon weer volop.
Joke stelde meteen voor om mee te gaan zwemmen die avond. Zo belandde ik samen met haar en vriendin Alie in zwembad de Beemd. Joke schoot als een snoek door het water, want haar streven is 40 baantjes. Alie heeft haar lat iets lager liggen: 30 baantjes. Ik heb geen lat, maar hou het op een half uur aan één stuk zwemmen. Toch lekker! Het water was wel warmer dan het buitenbad van Le Petit Village! Dat deed me even denken aan het schoolzwemmen vroeger dat al doorging bij 16 graden. Maar ook dat was lekker.
Alie heeft met haar man een boerderij en hebben pensionpaarden. En…die ook als halteplaats wordt gebruikt voor groepen ruiters en koetsen. Hotel Bakker maakt hier veel gebruik van. Die verzorgt een rondrit per koets  met een hapje en een drankje bij hen op het erf en na die tijd gaat het al klootschietend weer terug naar het hotel. Ja… de tijd staat niet stil. Het is voorbij om als afsluiting van iets samen een borreltje te drinken ergens binnen. Er moet steeds weer wat nieuws bedacht worden. Zondag krijgen ze voor het eerst 130 mensen. Die moeten daar een poosje beziggehouden worden… misschien boogschieten dit keer. Ze hoopt op mooi weer.

16-10-2008 om 18:26 geschreven door hetty  

Op het terras in St Aygulf. Een aardige Franse mevrouw bood aan de foto te maken. Zo erg is het dus nog niet met de Fransen gesteld.

“Erg vriendelijk bunt ze ok niet…. die Duitsers”! Wim komt net terug van het toiletgebouw. “Iej mot ze al net tegen ’t lief lopen veurdat ze wat zegt”. Bij Dick en Anda las ik hetzelfde over de Fransen. Een Nederlander die Frankrijk en de Fransen goed kent meldde dat ook. Hij zei zelfs dat Annemarie Jorritsma, je weet wel, had gezegd dat Frankrijk het mooiste land is dat ze kent . Er moesten alleen geen Fransen wonen. Bijna had ze er problemen mee gekregen. Het bleek dat ooit De Gaulle hetzelfde had beweerd.
Vandaag gaan we inpakken. Maar we hebben de Franse slag nog wel te pakken. Alles op z’n tijd: kalm aan.
Even later is Wim de losse bagage in de kofferbak van de auto aan het ordenen. Ineens houdt hij iets in de hoogte. “Wat is dit hier”, roept hij en houdt een plastic zak in de lucht. Terwijl hij enige orde in de boel aanbrengt komt hij wel het één en ander tegen.
De laatste dag in het verre zuiden zijn we 's morgens naar de markt geweest en ’s middags  naar St Maxime om nog even wat te shoppen. Anda en ik dus. Dick en Wim waren er bij en keken toe. Soms werd het hun te veel en wachtten ze samen op een muurtje.
Op die markt in St Aygulf waren leuke tàssen!! Anda had ook al eens een knal oranje tas op de kop getikt en nu zien we ze in alle soorten en maten.. “Oh”, zegt ze,”Herma heeft er deze maand al vier gekocht. Allemaal koopjes natuurlijk”. Herma en Maarten, oude vrienden van hen uit Hengelo, zitten hier de hele maand september op een camping in de buurt.
We vinden dezelfde soort tas leuk en Anda begint, zoals het hoort, af te dingen. Wanneer ze ook nog een brede glimlach laat zien krijgen we de tassen voor samen €35.
Maar wat Wim daar in die zak omhoog houdt is niet mìjn tas, maar Anda’s pronkstuk. Hij ontdekt wat later nog zo’n plastic tasje met inkopen die ze mee naar huis wil nemen. Ik weet niet of je ze al gemist hebt Anda? Die tas is straks nog eerder in Apeldoorn dan jullie!...

16-10-2008 om 14:44 geschreven door hetty