Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
28-12-2011
Die breng ik je....
Hier hopen we weer op....
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde. Toen we een paar jaar terug op doorreis naar Normandie waren samen met Rick, stelde ik haar voor om ergens bij onze stop in België een kopje koffie samen te gaan drinken. Dat is gebeurd en hoe! We hebben een hele dag samen doorgebracht, niet alleen op dat terrasje, maar ook op de camping en naderhand met een museumbezoek en flensjes na. We wandelden door het dorpsbos en praatten met elkaar of we elkaar al jaren kenden. Rick vond het allemaal prima en genoot mee. We hebben elkaar later, opnieuw tijdens een tripje, weer gezien en heeft ze ons haar Brugge getoond, het stadje waar ze zoveel goede herinneringen aan heeft. We zwierven van het ene terrasje naar het andere en intussen vertelde ze veel van de geschiedenis van Brugge, ook háár geschiedenis. Het was een prachtige dag. Nee we hebben elkaar nu al een hele tijd niet meer gezien maar hebben af en toe mail- en zoals nu contact per post met de feestdagen. Zonet kregen we haar kaart binnen met heel veel goede wensen, maar wat stond er op de adreskant? Hetty en Wim van der Kolk en Rick.
De Grote Kerk in Emmen is een aantal jaren geleden helemaal opgeknapt. Van binnen is niet veel meer te zien van de oude situatie, alleen de kroonluchters zijn er nog. Ergens jammer, maar verder is het ook ingericht voor culturele doeleinden, zoals concerten en een kerstmarkt. Er staan een aantal stoelen en er zijn spierwitte muren die het uitstekend doen voor exposities. Die wisselen elke paar maanden. Nu hangen er heel grappige schilderijen van Marius van Dokkum. Ook Co die de spil is van onze expo-groep van de kerk had ze al ontdekt en stuurde een van de leuksteals kerstwens. Aan iedereen die deze site bezoekt wensen we warmte en een verrassend 2012 Wim en Hetty
Das mooi, zie Johan toen we voor zn verjaardag een paar bioscoopbonnen
meebrachten. Joke liet zich vorige week ontvallen dat ze wel zin hadden om naar
de film Nova Zembla te gaan. Daarom kozen Diny en ik voor die bonnen. We deden
er meteen maar wat versnaperingen bij, want daar is in elk geval Johan gek op:
een busje drop met een koe er op moet toch in de smaak vallen bij een
melkveehouder! En ik weet nog uit het verleden dat er regelmatig repen chocola
verdwenen uit het keukenkastje. Dus een flinke reep Fair Trade chocola kon er
ook nog bij. En wat zegt die grapjas: Dat had iele noe niet hoeven doen. In
dee nieje bioscoop in Zutphen daor kuj van alles bestellen en dan komt ze t oe
brengen! Dan buj pas helemaole uut! We kennen hem langer dan vandaag. Die
drop en chocola komt wel op. Joke moet nog oppassen dat ze er nog iets van
meekrijgt. Het was trouwens volle bak op Johans verjaardag. De 'fouragerie'
was ook prima in orde. Die liep gesmeerd. En we konden uitgebreid met familie en
aanhang bijpraten. Wisten jullie bv dat Hendrik en Jannie zulke fanatieke
fietsers zijn in hun vakantie. De Weserroute, de Elbe route honderden
kilometers hebben ze al in de benen. Petje af! Hun volgende project is
Amsterdam- Rome, in stukken dat wel. Rick was voor de gelegenheid ook
meegekomen. Die heeft nog zoveel dagen tegoed van zijn werk dat hij ze maar
opnam want anders zijn ze weg. Ik zag dat hij het naar de zin had. Bij Ben en
Diny was ons bed nog warm van de vorige week en doken we er zo weer in. Nu
zijn we allang weer thuis, de Kerstnachtdienst was prachtig in de Bron, de
mannen van Valerius zongen ingehouden en mooi en vannacht zongen we met de hele
kerk buiten het Ere zij God. Kerst 2011
De winkel van Sinkel. Al de lekkernijen van Alie hebben een origineel
opschrift op hun etiket: Uit tuin en kelder van Alie van Gelder. De
mensen kunnen zelf hun lekkers uitzoeken en het geld in een klein soort melkbus
deponeren. En...nee, Alie wordt er niet rijk van. De winst gaat naar de
kerk.
reactie Henry: De kromme benen van Hofmeijer: Hofmeijer was een slager die in Hattem zijn
slagerij in de Ridderstraat had.( Nu zit Bennie v.d. Berg daar met zijn
zaak) Hofmeijer had extreme O-benen, naar sommigen zeiden, door het vaak
tussen zijn knieën vastklemmen van de te slachten varkens. Voor het
waarheidsgehalte van dit laatste kan ik niet instaan, voor de rest van het
verhaal wel.Is Wim toch wat vergeetachtig (seniormoments noemen ze dat hier)aan
het worden? Is ons kerstbericht wel aangekomen? Laat dat even weten
svp. Groeten vanuit een stralend en wit Alberta
Misschien hebben jullie de reactie gelezen van Henry uit Canada.
ja.. die houdt me wel in de gaten. Hij had mijn stukje eerder gelezen dan Wim.
'Natuurlijk', zegt Wim ,'weet ik wel wie Hofmeier was. Een visboer vroeger in
Hattem of e...?'
Rick staat op tijd klaar. We gaan alweer op pad. Dit
keer gaan we oma weer eens opzoeken. Het is even oefenen voor haar voor ze
precies weet wie we zijn, maar dan is het er weer. Het hart met rode bloemen
blijft bij de dagopvang, want daar is ze de meeste tijd. Ze vindt het fijn dat
we er zijn. Rick heeft het altijd goed kunnen vinden met zijn oma. Met haar
alles sal reg kom, brengen we haar weer terug voor het middageten en ze vult
het ogenblikkelijk aan met behalve de kromme benen van Hofmeier. Wie dat was
zullen we nooit weten of Ben moet het zich kunnen herinneren. Voor we bij Ben
en Niesje binnen zijn kijken we even bij Alie aan de overkant. Die maakt
verschrikkelijk lekkere dingen van bramen, meloen, pruimen en al wat de natuur
biedt en nu had ze ook heel wat kerstbakjes in de aanbieding. Er staat altijd
genoeg uitgestald om een leuk cadeautje uit te zoeken of een lekkere jam voor
onszelf. Bij Ben en Nies is het al net als vroeger bij moeder van der Kolk,
de zoete inval. Kleindochter Isa is er om tussen de middag over te blijven en
even later verschijnen Paul Sietse en Annemarie met de beide jongste dochters.
Ik krijg meteen de kleine 3 weken oude Anna in mijn armen. Dat is wel even
geleden dat me dat gebeurde, maar opnieuw besef ik: wat een wonder, zon
kleintje.
Weet je dat in het koopcontract van het huis van mn zuster en zwager
stond dat ze verplicht waren om voor voeding en kleding van vader te zorgen? We
zitten na de laatste les aquajoggen voor de kerst bij te praten en de voormalig
brandweercommandant vertelt over zijn leven. Ja dat is net zoiets als je
olders an t ende brengen, antwoord ik. We begrijpen elkaar helemaal en in
een kwartier nemen we de geschiedenis door vanaf de AOW wet van Drees in 1957,
via de Bestedingsbeperking die enkele jaren later gepropageerd werd, naar het
heden nu we gestimuleerd worden om wat meer uit te geven om de economie
draaiende te houden. En dat nu onze pensioenen waar we zolang voor gewerkt
hebben onder druk staan. Zowel het ABP van mijn pensioen als de PME van Wim
staan er niet geweldig voor en wordt eind volgend jaar bekeken of dat
consequenties heeft voor de hoogte van ons pensioen. We gaan eerst maar eens
kerst en oud en nieuw vieren. De ingrediënten zijn ingeslagen, want hoewel we
samen met de hele familie aan de Schaapstreek zullen zijn, wordt er door
iedereen aan meegewerkt. Wim is gevraagd voor de mosterdsoep en ik om een salade
te maken. De beide schoondochters die het geheel organiseren bedachten dat er
voor de mannen niet al te veel vlees op het menu stond en vulden ons aandeel aan
met een rollade. Je ziet het dat gaat helemaal goed komen .
Het Amnesty kerstverhaal maakte indruk. Janny vertelde het met verve en
wij waren als muisjes zo stil. Vanavond hadden we onze jaarlijkse Kerstavond
van Passage Zuidbarge Rietlanden. Het is altijd een viering die door een groepje
samengesteld wordt compleet met het verhaal van Jezusgeboorte, gedichten en na
de pauze een echt kerstverhaal. Het laat meteen nog eens zien dat Amnesty
belangrijk werk doet. Het leuke van zo'n viering van Passage is altijd dat
praktisch iedereen een taak heeft. Behalve het kerstgedicht van Toon Hermans dat
ik gevonden had om voor te dragen had ik de schone taak om mee te helpen de boel
klaar te zetten en koffie en thee te helpen schenken. Er wordt ook erg
meegeleefd met leden die ziek zijn of moeilijkheden hebben. Dat geeft een
band. Ze hebben het in het buurtcentrum van Zuidbarge, het Hoefijzer, goed
voor elkaar. Er wordt gewerkt met een hele groep vrijwilligers zodat er altijd
iemand aanwezig is die de koffie en thee zet en alles opruimt in de
keuken. Vroeger was dit de kleuterschool van Zuidbarge. Op de plek van de
lagere school staan nu huizen, want sinds de Rietlanden gebouwd is staan daar de
scholen. Toen wij nog in de Rietlanden woonden was er nog een bakker/
kruidenier, maar ook die is verdwenen en is er in de Rietlanden een aardig
winkelcentrum. Het kleine 'groen'centrum is nu een groot tuincentrum geworden
mèt diervoeders. Wij komen er nog steeds voor de honden-, katten- en
paardenbrok. Het is er gemoedelijk en dàt stellen wij op prijs.
Het bedankje van krantenbezorger Fred op de krant.
We wonen zo buiten af dat we weinig collectes aan de deur krijgen, eigenlijk
helemaal niks. Ook geen weekbladen of reclames. Dat is wel anders geweest. De
krantenbezorgers gooien wel een kaartje met beste wensen in de bus samen met de
krant, maar die zien we nooit. De krant wordt hier nl. al om 4 uur s morgens in
de brievenbus gegooid. Vorig jaar hebben we maar eens 10 euro in een envelop
gedaan met een kaart met goede wensen en dank voor de correcte bezorging. We
kregen netjes een bedankje bij de krant voor de attentie. Wim staat het nog
steeds vers in het geheugen hoe hij, moeder en de andere jongens de krant in
Hattem rondbrachten en met oud en nieuw zo een extra centje binnenhaalden als ze
het kerstkaartje met wensen persoonlijk af konden geven. Daarom wil hij
opnieuw iets doen. Alleen we hebben een nieuwe postbus. Die gaat alleen open
met een sleuteltje. Daar kun je wel een envelop indoen maar dat ziet de bezorger
niet, laat staan dat ie d'r bij kan. Toen had Wim een ingenieus systeem bedacht
met een envelop aan een touwtje. Dat zag ik niet zitten. Òf de krantenman trekt
de envelop kapot door aan het touw te trekken of de envelop schiet los en heeft
hij nog niks. Nu hebben we de envelop in een boterhamzakje gedaan tegen de
regen. Die hangt aan een touwtje achter de brievenbus met een ander papiertje
aan de voorkant geplakt. Dat hangen we dan pas op voor we naar bed gaan. Moet
lukken toch?
'Wanneer gaan jullie naar 't beloofde land', vraagt Berend als we ons voor even gesetteld hebben bij Ben en Diny. Ben is jarig. En dat mag hij weten. Het wordt volle bak vandaag. Ik schiet wel even in de lach bij Berend z'n 'beloofde land'. Het duurt nog even, wanneer we een rondreisje door Israel gepland hebben. Onze oppas is al weer geregeld. Leuk dat Ben z'n verjaardag op een zondag valt. Zo zie je de jongens met hun gezinnen ook weer eens. Berend en José met Sascha en Olaf en Jaap en Mirjam met Simon. De familie breidt zich aardig uit. Leuk om Ben en Diny als opa en oma bezig te zien. 's Avonds komt de rest, maar eerst moet Diny aan haar sociale verplichtingen voldoen door mee te zingen met haar gemengd koor in de Eefdese kerk. Wim en ik gaan mee en vieren opnieuw een kerstconcert mee, nu van Eefdes Mannenkoor, de Fanfare en Diny's gemengd koor. Wim is een kritisch luisteraar, vooral omdat er een paar liederen bij zijn die hijzelf met z'n Mannenkoor zingt, maar hij is tevreden. Zo te zien is vanavond ons oude gezin compleet. Henk en Anneke en Johan en Joke zijn er samen met de andere vrienden die al zolang vrienden zijn. Erg gezellig en het wordt een latertje....
De Grote Kerk in Emmen was goed gevuld toen ik zaterdagavond meeging om van
het Kerstconcert dat het Chr. Mannenkoor Valerius ten gehore bracht, te gaan
genieten. Er waren weer nieuwe nummers ingestudeerd waaronder ook Oh Tannenbaum.
En dat klonk zo geweldig, de mannen hadden er schik in. Dirigent Daniel Rouwkema
weet zijn koor aardig te bespelen en de afwisseling in hard en zacht maakte het
heel bijzonder. Henriette van Lith, een mooie sopraan in een prachtige rode jurk
zong ontroerend o.a. het Ave Maria. Nicole Grothe bespeelde op grootse wijze
haar dwarsfluit en Minne Veldman zorgde voor begeleiding op orgel en piano. Zelf
vond ik het stuk voor piano en dwarsfluit prachtig vertolkt door Daniel
en Nicole. Het was gewoon een heel afwisselende avond. Ik zat aanvankelijk
wat verder naar achteren naast een voormalig eigenaar van een modezaak in
Klazienaveen die nu met zn vrouw in Emmen woont, niet tot haar genoegen begreep
ik. Ze was graag in Klazienaveen gebleven. 'Maar waarom bent u niet in dat mooie
nieuwe Schip gaan wonen in Klazienaveen?', vroeg ik hem. Nee dat is te dicht
bij de zaak, dan bleef hij zich er toch maar mee bemoeien. Het was nu de zaak
van zijn zoon. Na de pauze wenkte Greetje me Hier vooraan is nog een plekje,
waarom kom je niet hier zitten? En zo zaten we gezellig vlak achter de solisten
en konden extra genieten van onze mannen van dichtbij en de mooie knalrode jurk
met strik van Henriette.
Ieder jaar ben ik van plan eens op tijd met de kerstvoorbereidingen te
beginnen en meestal stromen de kerstkaarten binnen terwijl ik er met mijn hoofd,
laat staan handen, er nog niet bij ben. Ja de kerstboom staat sinds vanmorgen te
pronken, nog kaal dat wel, helemaal nog in zijn eigen sier zal ik maar zeggen.
En dat heeft eigenlijk ook wel wat. Net als ieder jaar heb ik plannen om leuke
kerstkaartjes te maken, maar ook dit keer ben ik te laat. Maar zoals onze vaste
adressen zien zijn er wel veel dieren bij en dat zegt ook weer wat van onze
interesses. Een van onze dierbare kennissen was er wel heel vroeg bij. Ze
heeft altijd iets creatiefs. Stuurde ze ons al een een kerstboom met een echte
cent in de top met de boodschap dat ze ons hun laatste cent nog gunden, ook dit
jaar was er een kerstboom bij. Met een tekst erbij die klinkt als een klok.
Ik wil jullie even laten meegenieten:
't Wordt bezuinigen 't volgend
jaar. Hoe doen we dat nu met elkaar? Persoonlijk dachten wij met Kerst te
beginnen, dus geen spar meer in huis.... maar wat dan te
verzinnen?
Toen zag ik in 't bos, gemaakt door een spin een prachtige
boom, precies naar ons zin.
We wensen u allen met elkaar ook zo'n
mooie start van 't nieuwe jaar
Even een idee voor die oefeningen van Johan bij rugklachten? Het is een soort steno geworden, maar als ik het snap doen jullie dat zeker. Zoek er maar een paar uit, maar... ik zou met bovenstaande niet beginnen....:
- 1 rechtop gestrekt, dan vooroverbuigen, desnoods eerst op de dijen. rechtop- handen op de kont en achterover leunen.
- 2 staan- been zijdelings gestrekt optillen
- 3 los staan- handen opgetild voor-- been gestrekt naar achter
- 4 strekken van rug.. liggend
- 5 knie naar schouder- liggend
- 6 knie cirkelbeweging liggend
- 7 strekken van hamstring.. liggen één been omhoog, handen achter linkerknie iets naar borst trekken
- 8 liggen met opgetrokken knieen- voorover 30 keer langzaam links en rechts
- 11 plat op buik- handen onder schouder en bovenlichaam omhoog brengen
- 12 liggen op buik- hoofd + hielen gelijk optillen
- 13 liggen op buik- linkerarm en rechterbeen tegelijk optillen- 10 keer--daarna andersom
- 14 opdrukken tot heup- ,tot knie, - tot teen
- 15 draaien vanuit kleermakerszit zit- r. hand op l. knie en andersom
- 16 zitten, gestrekt- tenen aanraken 20 sec.
Nr 9 is mijn favoriet èn de herinnering aan die goede Canadese chiropracter die ook adviseerde om niet slough- met wat kromme rug- te gaan zitten, maar met schouders en kont naar achteren.
Sinds ik de goede raad van de jeugdige orthopeed de Vries opvolg door de zeer eenvoudige oefening twee keer per dag uit te voeren, gaat het veel beter met mn rechterknie. Die had ik in het voorjaar bij al die trappen in Barcelona bij het Parc Huell en het voetbalstadion geforceerd. Ik mocht daar uiteindelijk als enige met Wim in de lift, geflankeerd door een suppoost. De anderen die graag mee wilden liften kwamen er niet in. Dan voel je je wel wat aftands worden, kan ik je melden. Toen de fysiotherapie geen vruchten afwierp, kwam ik toch bij orthopeed de Vries terecht. Inderdaad wat slijtage. Hij gaf me de eenvoudige oefening mee om de spieren om de knie te versterken: Til je been 10 seconden lang op . En doe dat dertig keer . Drie maal per dag. Vooruit met de geit, dacht ik maar en startte. Nadat ik het eerst maar 10 keer volhield zat ik na een week op 30 keer. En warempel na twee weken begon mijn actie vruchten af te werpen. Geen pijn meer. Ik hou het nog steeds twee keer per dag vol samen met een oefening van de chiropractor uit Canada die me erg geholpen heeft vorig jaar toen mijn rug kuren had: Ga op de rug liggen met opgetrokken knieën. Breng je knieën naar rechts terwijl je hoofd naar links gedraaid is. Daarna breng je je opgetrokken knieën naar links en je hoofd draai je naar rechts en doe dit 10 keer. Makkelijk zat. Gaat in één moeite door. Waarom ik hierover begin, vraag je je af? Ik vond een briefje terug met zelf opgeschreven oefeningen die ik van broer Johan had. Die zit ook wel eens te klungelen met zijn rug en had hier baat bij. Maar dat zijn er 20. Wil ik toch ook eens gaan proberen.
Het is vandaag grijs en grauw zoals waarschijnlijk in het hele land. Dat vind ik niks. Als het nu nog wat waaide daar hou ik wel van. Lekker spannend als de wind om het huis giert. Ik hoor jullie denken: als je er maar niet door hoeft. Gisteren waaide het en omdat het eerst niet regende nam ik de fiets naar het zwembad. Een klein stukje had ik de wind schuin achter, maar toen ik afboog kreeg ik hem schuin voor en even later woei ik bijna de sloot in omdat ik hem van opzij kreeg. Het was äösen, ik weet er geen Nederlands woord voor- misschien zoiets als: met veel inspanning vooruit komen. Het deed me weer aan de tijd denken dat ik vanuit Linde naar Zutphen fietste, ook in weer en wind, en later naar Doetinchem. Ik had toen wel een regencape, maar toch werd mn rok regelmatig nat. Het was dan ook de gewoonste zaak dat wij als buitenkinderen bij de verwarming gepoot werden om het eerste uur op te drogen. Op de terugweg vanaf het Aquarena nam ik de weg langs het bos, wat meer uit de wind, dacht ik. En wat beschut voor de regen die intussen met bakken uit de hemel kwam. Dat was ook zo maar hier was het zo modderig dat ik zelfs met de E-bike in de hoogste stand moeite had om op de fiets te blijven. Toen ik thuis kwam had Wim het hek al open gezet en de deur van de schuur eveneens, zodat ik zo naar binnen kon rijden. Ik had het even gehad en besefte : ik ben geen 18 meer.
Deze ging ook aardig te keer, maar wij bleven op afstand.
Drie keer hebben we Canada bezocht. Twee maal in de zomer, samen met Henry en Tonny. En behalve de bijzondere kolibri's en veel andere mooie vogels zagen we ze ook... de elken. Overal op campings zag je ze lopen die grote herten, elken worden ze genoemd. Ze graasden rustig langs de rand of ook op de camping. Ik vond het wel enorme beesten. We werden eens wakker 's nachts van het schudden van de caravan. Het bleek een elk te zijn die zich even kwam schuren. Die eerste keren hebben we ook beren gespot, nee daar kwamen we ook niet dichtbij en met het wandelen hadden we een berenbelletje om. Wanneer beren mensen horen gaan ze vanzelf een andere kant op. Ik heb het belletje Anda nog uitgeleend toen die met Dick naar de Rockies ging, maar over veel wandelen in de vrije natuur heb ik niet van haar gehoord Afgelopen jaar was het september, dit keer waren met Ben en Niesje bij Henry en Tonny te gast die nu zelf ook in de buurt bij Gera en Frad wonen. Rick logeerde bij Fred en Gera, maar trok met ons mee op onze rondreis. En in september is het is de bronsttijd. Dan worden de mannetjes elken actief en wordt er ook gewaarschuwd om niet dichtbij ze te komen, want daar houdt een mannetjes elk niet van wanneer hij moet vechten voor een vrouwtje. Bij Jasper, waar we met camper èn caravan stonden, hebben we een groepje elken gezien die het verkeer behoorlijk ophielden, maar iedereen wachtte rustig tot de groep elken de nieuwe plek bereikt had om te grazen. Van Ben en Niesje kreeg ik deze beelden op You Tube die je laten zien wat er allemaal kan gebeuren, vooral als je de waarschuwingen in de wind slaat. Door een klik op http://www.youtube.com/watch_popup?v=794wEIbHlDc&vq=large Bedankt Ben!
'Go, wat leuk! Joy! Hoe kom je aan die krat?' Niesje heeft het kleine kratje met walnoten opgemerkt die hierin hebben staan drogen. Dat Joy was me nog niet eens opgevallen. Ja, vertelt ze, dat waren van die kleine buikflesjes met een soort sinas. Ik kende vroeger alleen de grote groene flessen Groli met stevige dikke draaidoppen, ook een soort sinas. Met verjaardagen en met heet weer werd dat geschonken. Een paar jaar geleden was Joke aan het opruimen op de Boomgaard en kwam o.a. dit kratje tegen en wilde hem al wegdoen. 'Leuk ding', vond ik en zag hem al staan met bloemen er in of misschien zou ik hem wel schilderen. Joke zag het en zei:'Of heb ie d'r belang bie-j. Nemt maor met, ik doe dr toch niks mee. Maar van schilderen of bloemen was alleen nog niets gekomen. Nu zit er de laatste oogst walnoten in. En ik maar denken hoe kwamen ze op ' de Boomgaard' toch aan zon oud kistje waarvan ik in elk geval nooit flesjes heb gezien. Dan ga je maar eens internet op. En inderdaad is er een serieuze poging geweest om vanaf 1946 door de fa Koster deze frisdrank met een flitsende naam Joy bekendheid te geven. Er kwam behalve de Joy sinas een Joy Citron en een Joy Cassis, maar eind jaren 60 ging het over in het grote geheel van Heineken en werd het hele emballagepark met flesjes en kratten vernietigd. Ik kan nu dus tevreden melden dat 'de Boomgaard' er eentje heeft weten te redden. Ik durf hem niet eens meer over te schilderen.
Cadeautjes voor iemand die je lief is vereist enige zorg. Vaak zijn de wensen te groot om er om te durven vragen en willen ze het liefst geld om in dit geval dat op computergebied te kunnen besteden. Daar heb je toch ook ouders voor. En Gerhard en Judith zijn in de gezegende omstandigheden dat ouders van allebei er nog zijn. Maar Gerhard heeft nog een hobby en dat is lezen, vooral over de 2e Wereldoorlog en spannende oorlogsboeken. En dat kreeg hij volop. Geschiedschrijving èn fictie. En als ontspanning tussendoor een laatste boekje van Mart Smeets: Lance. Van deze sportverslaggever heeft hij al een hele serie. Ik ben tussen kerst en oud- en nieuw niet bereikbaar, meldde Gerhard nadat hij een vierde oorlogsboek uitpakte. Bij ons was het Agnes weekend, zoals elke tweede weekend van de maand en zij ging natuurlijk gezellig mee. Zo zag ze onze hele familie eens bij elkaar. Nadat Eva Robin van achter zijn computer had weggesleurd werd hun laatste sinterklaasaanwinst Risk op tafel gezet, een spel dat vroeger oneindig gespeeld werd bij ons. Eva, Robin en Agnes zaten er al gauw helemaal in, Agnes bijgestaan door Mark. Dat was altijd al een spellenman. Wim schoof halverwege de avond bij ons aan. Die had meegewerkt aan een concert in Elim met zijn Mannenkoor Valerius. Het blijft altijd leuk dat ook onze oude buren Ger en Lies van de partij zijn met verjaardagen, want zoals altijd leven wij mee met elkaars lief en leed. En ook Scotty is er nog, de pup uit ons allereerste nestje van Kim en Scott, nu 15 jaar oud, die naar hun dochter Linda is gegaan. Linda woont zo dichtbij dat Lies, net zoals ze dat vroeger met Kim deed, ook Scotty regelmatig uitlaat. En nu hebben we héél lang uitgeslapen, Agnes en ik dan, want Wim is een trouw kerkganger. Behalve het meemaken van de kerkdienst, houdt hij er zo ook zijn sociale contacten bij.
Wat babyfotos betreft komen onze jongens er wat bekaaid af. De fotos van onze trouwdag waren ook al niet je dat. Wel de professionele fotos van de fotograaf, maar voor de rest was het naatje. Dat lag niet aan de jongens die fotografeerden maar aan de batterij van de flitser van het fototoestel die voor de gelegenheid geleend was van de fotograaf. Van baby Gerhard werden er wel fotos gemaakt maar toen het rolletje vol was met 36 opnamen was hij al een maand of 5 en toen dat rolletje uit het toestel werd gehaald kwam er licht bij en was de kwaliteit voor een deel van de fotos ook slecht. En jammer dan je kunt het niet even over doen. Gelukkig zijn er uit later tijd heel wat gemaakt. Deze foto is van een zondag bij oma van der Kolk. Zolang ze aan de Dorpsweg woonde was het vaste prik om bij haar koffie te drinken op zondagmorgen en zolang wij in Hattem woonden deden wij daar aan mee. Ben en Henry woonden hier nog thuis. Wanneer Ben baby Gerhard vasthield was die zo rustig als wat, maar had Henry hem te pakken dan was het altijd donderjagen en wilde spelletjes. Het was net of hij aanvoelde wat er van hem verwacht werd. Toen Robin geboren werd was het wel even anders. Er werd wat af gefotografeerd door vader, moeder, opas en omas. Tijdens het af zwemmen voor zijn diploma kon je zien dat hij er al helemaal aan gewend was om te worden gefotografeerd. Al zwemmend, met vader Gerhard filmend en moeder Judith met fototoestel in aanslag meelopend aan de kant, zwom hij netjes door met lachend gezicht naar hun kant gericht. Waarom ik ineens over Baby Gerhard begin? Deze viert vandaag zijn 46e verjaardag! Gefeliciteerd jongen...
Wat hebben we een plezier gehad met al onze honden. In Hengelo al met kleine Laska die een speelvriendje was voor de hele buurt, grote Laska als trouwe oppasser op de oprit tussen Ger en Lies en ons huis, Kim heeft heel wat nachtelijk gespuis op afstand gehouden aan ons Schoolpad en Scott... ach Scott was de vriend voor het leven. Samen met Wim op schapentraining en voor mij een steun en toeverlaat. Nu heeft Tessa die rol en heeft ook al midden in de nacht door een kort waaks blafje gewaarschuwd voor onraad. Diezelfde nacht is verderop richting Bargeroosterveld de schuur leeggehaald. Daar was ook wel een hond, maar een jachthond die jammer genoeg geen bek los deed. Gisteren kreeg ik een ontroerende video van Dinie Voortman over wat honden kunnen betekenen voor ons. http://www.youtube.com/watch_popup?v=YBIwCdvhgX4&feature=uploademail Het is de moeite waard om hem helemaal uit te kijken... zo mooi!
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig
Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde.
Deze ging ook aardig te keer, maar wij bleven op afstand.
'Go, wat leuk! Joy! Hoe kom je aan die krat?' Niesje heeft het kleine kratje met walnoten opgemerkt die hierin hebben staan drogen. Dat Joy was me nog niet eens opgevallen. Ja, vertelt ze, dat waren van die kleine buikflesjes met een soort sinas. 
