Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-04-2012
... en ik had nog niks...
Maor wij hebt al twee hunde, zei Diny. En ik hebbe Sjoerd, sprak tante
Hermien. En ik had nog niks, zei Hennie. We zijn bij Ben en Diny aanbeland
om Dinys verjaardag te vieren. Het begint al net zoals het vroeger bij ons
thuis was. We komen net tegen het eind van het middageten. Et maor effen met.
Schoef maor an! Haar favoriete recept Kip Hawai smaakt geweldig. Die middag met
nichtje Hennie, Annie en Eef, Leida en Hans wordt gezellig en de verhalen komen
los. Hennie vertelt over haar hond Brit die afkomstig is van de familie Bijenhof
in de Wildenborch. Terwijl ze met Diny en tante Hermien op bezoek is bij de
jarige oom Wim moeten ze natuurlijk even bij de pups kijken die de hond van
Gerrit en Gerda heeft gekregen. Ik zie het voor me, iedereen vertederd
natuurlijk. Ie zollen dr zo ene metnemmen, vonden ze alle drie. Maor wij
hebt al twee hunde, zei Diny. En ik hebbe Sjoerd, sprak tante Hermien. En ik had
nog niks, zei Hennie. Ze had al wel een tijdje aan een hond gedacht, maar ja
Evert was er nog niet zo voor. Maar wat doe je als je zon stel pups ziet. Er
waren nog twee teefjes bij en de rustigste van die twee leek Hennie wel wat. Die
kreeg toen van Gerda een rode stip als herkenning. En zo had Hennie haar Brit
waar ze erg veel plezier van gehad heeft. Op onze weg terug gaan we over
Hattem, even kijken of de planten op omas graf het goed doen. We zijn tevreden.
En dan zien we Ben en Niesje bij Paul Sietse en Annemarie. Ze doen het goed als
vaste oppas in noodgevallen. Met drie kleine meisjes is er vaak zomaar even een
oppas nodig: zwemles en bezoekjes aan een ouderavond. Ja ook Eva gaat sinds
kort naar de basisschool. De kleine Anna van 4 maanden vindt alles nog best, als
ze maar van zich af kan kijken. Wij laten even zien dat we de kleintjes nog niet
ontgroeid zijn.
Opa Ben met kleindochters Julia en Eva. En de kleine Anna zit bij mij...
Soms krijg je zomaar een aardig mailtje van één van de neven of nichtjes
die je samen met je eigen kinderen hebt zien opgroeien. Wanneer ze eenmaal
volwassen zijn zie je elkaar niet meer zo vaak, meestal is dat bij een broer of
zus thuis als de familie weer eens bij elkaar is. En dan zie je dat die krummels
van toen zulke leuke mensen zijn geworden. De kinderen van Ben en Niesje en
Henry en Tonny zagen we natuurlijk vaak als we in Hattem waren. En het is ook
niet voor niets dat we Gera al drie keer hebben opgezocht in het verre Canada en
pas hebben we nog koffie gedronken bij Catharina in Utrecht. Zo hebben we ook
onze memories aan de jongens van Ben en Diny. De jongere versie van Henk en
Anneke, Yvonne en Monique, hebben al eens hier gelogeerd en Jos en Joanne van de
Boomgaard hebben we aangemoedigd bij de voetbal en verhalen verteld over de
streken van hun vader. Berend is al eens met ons meegeweest naar Wales en Wouter
heeft voor onze beveiliging aan het Schoolpad gezorgd. Maar vandaag kreeg ik
die leuke mail van Jaap, waar we kort geleden in de Meern de 30e verjaardag van
Mirjam meegevierd hebben. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we samen 4 op
een rij speelden tijdens een vakantie in de bergen en dat hij zo gek was op la
vache qui rit. De tijd staat niet stil. Hij mailde me om te vertellen over
zijn plan om elke dag een foto te maken. Hij heeft onderwerpen genoeg met zijn
hobbys. En nu heeft hij het schilderstukje op de plak berkenstam van teckel
Franck, die ik voor hen maakte, gefotografeerd en die hij net als zijn andere
fotos van de laatste tijd op Flickr heeft gezet. Wanneer je op http://www.flickr.com/photos/jaapwagenvoort/7055004907/in/photostream klikt
kun je meegenieten. Ik moet zeggen dat de kwaliteit hoog is en dat ligt niet
alleen aan de kwaliteit van zijn camera, maar hij weet de momenten te vangen.
Erg mooi!
Als Wim hier z'n slippers verliest hoeft hij er niemand naar te vragen. Wel
lang geleden, het zal hier 1961-'62 zijn.
Waor hej mien kamme elaoten?
Wim heeft overal zn vaste plekken voor, in dit geval bovenop het badmeubel. Ik
denk even diep na en ik weet het weer. Ik heb een van de twee meegenomen naar
het zwembad want ik wist niet zeker of ik mijn borstel wel ingepakt had. Maar of
ik die kam nu in een tas heb gestopt of in een jaszak ik ben het even kwijt.
Vanavond had ik even een mes nodig om oase in stukken te kunnen snijden en
dat gaat erg goed met het vleesmes. Wim is net terug van zn Mannenkoor en
warempel daar hoor ik al:Waor hej et mes neereleg? Ik heb geen idee.
Misschien op de tuintafel, maar kan ook op de plantentafel of het kastje naast
de deur of bij de vuilnisbak toen ik de restjes weggooide. Of hej em soms met
enommen naor de w.c, want ja als ik ineens nodig moet . Wim vindt hem niet
buiten. Ik weet het ook niet meer. Morgen maar kijken, maar waar nu toch die kam
gebleven is? Maar niet alleen voor de zaken die ik heb gebruikt, verlegd of
meegenomen, moet ik rekenschap afleggen, maar alles wat Wim niet zo gauw weet te
liggen, vraagt hij gewoon. Waorumme zal ik toch zuuken as ie et weet te
liggen. En daar zit wat in. Wims moeder was er gemakkelijk in. Zo gauw er
iemand vroeg: Moe, waor bunt mien schoene?, was het gegarandeerde antwoord:
In t schoene kastje. Hetzelfde gold voor brillen, zakdoeken, boeken, pennen
enz. Ze had er ook geen tijd voor om de spullen voor haar jongens te zoeken. Wat
schoenen betrof kon Wim er soms lang naar zoeken. Piet en hij hadden dezelfde
maat schoenen. Alleen Wim poetste ze. Wanneer hij ze aan wilde doen waren ze dus
weg. Piet nam gewoon de schoenen die er het mooiste uitzagen. Hoe zou hij dat nu
in Frankrijk doen, vraag ik me dan af.
1979--Met z'n allen op pad. De a.s bruidegom zicht rechts
vooraan.
Trouw niet voor je 40 bent, wordt er wel eens gezegd, maar dat
heb ik blijkbaar letterlijk genomen. Zo begon de mail die we van een van onze
jonge vrienden kregen. We zijn blij met en voor hem. Hij heeft intussen in die
eerste veertig jaar van zijn leven al heel wat van de wereld gezien. Jaren heeft
hij in Singapore gewerkt en zijn favoriete vakantieland was China. Zijn moeder
had misschien nog wel verwacht dat hij met een Chinese thuis zou
komen. Intussen pakte hij een extra studie op en werkt al weer een tijd in
Nederland en vond het tijd om een eigen stulpje te bemachtigen. Dat werd een
mooi plekje, in dit geval zelfs in een zgn groene zone. Dat had hij eerst goed
bekeken. Niet dat hij een hekel aan buitenlanders had maar om er nu midden
tussen te zitten was een brug te ver. Hij redde het om in Rotterdam zon plekje
te vinden. En nu nog een man verzuchtten indertijd de beide omas toen
Catharina op zichzelf ging wonen. En hun wens ging in vervulling. Zo zal de
moeder ook gedacht hebben van haar zoon: Nu nog een vriendin. En warempel deze
jonge vriend ging eens op vakantie en komt de vrouw van zijn dromen tegen en de
aantrekkingskracht blijkt wederzijds. Maar het is geen Nederlandse. Jammer
dan . Maar ze komen elkaar weer een tegen en de vonk slaat opnieuw over en nu
houden ze contact. En dan weten ze het zeker . Ze zijn voor elkaar bestemd.
Moeder blij iedereen blij. De Nederlandse inburgeringscursus wordt in no time
met succes gevolgd en nu is ze bij haar lief aan het inburgeren. En nog heel
even dan is het zover. Op 21 april wordt de bruiloft gevierd, in Istanbul. Heel
veel geluk Steef en Damla. Alleen de meest groene vlek op de kaart van
Rotterdam zal iets lichter groen geworden zijn.
Mag ik even voorstellen: mijn naamgenootje Hetty. Het is de dikste van deze twee en net vanmiddag geboren. Het is bij Schoonebekers wel iets anders dan wij gewend waren bij de Texelaars of een mengsel ervan. Dan was het spannend bij de geboorte en werden moeder en kind direct apart gezet om aan elkaar te wennen, vaak nog met de warme lamp erop. En steeds maar kijken of het lam al had gedronken. Na een dag of vier ging moeder met kind een poosje naar buiten, t liefst in het zonnetje. Bij deze Schoonebekers is het andere koek. De bevalling gaat ongemerkt. Kom je bij de wei en ineens zie je een lam bij moeder staan. In dit geval was het de eerste keer voor de ooi en leek ze wat zenuwachtig. Wanneer het lam onder de ooi wilde duiken op zoek naar de spenen, ging moeder ooi er achteraan om haar niet uit het oog te verliezen. Dat werd rondjes draaien. Ik zag me al in de weer met de fles. Maar we belden Rob en die vertelde dat dit normaal gedrag is bij de eerste keer. Nadat we samen met Rob binnen een kop koffie hadden gedronken en weer gingen kijken zagen we dat de ooi rustiger was en het lam liet drinken. Je hebt nu een naamgenootje', zei hij. 'Dit wordt Hetty'. Zo en die had de eerste biest tenminste binnen. Nu moest de nageboorte er nog af dacht Rob. Binnen een uur was er geen nageboorte maar wel een nieuw lam en begon het zenuwachtige gedoe van moeder ooi opnieuw. En warempel na een drie kwartier kwam er de rust en zagen we het kleintje drinken. Het is koud en het lam nog nat. Wim heeft het droog gewreven, maar toch Maar ja dit is een oerras dat dichtbij de natuur staat en zichzelf moet redden als het enigszins kan. Toch zal het eerste zijn wat we morgenvroeg gaan doen snel naar de wei om te zien of de kleintjes nog net zo levendig zijn als vanavond.
Ik had vroeger al iets met kabouters. Opoe vertelde ons over
kabouter Pum. Ik had nl zon gebreid popje met een puntmuts die ik zo noemde.
Zij bedacht er steeds andere avonturen voor. Het mooiste vond ik dat hij met zn
eigen vliegtuigje dieren ging halen uit Afrika.... voor de dierentuin. Later heb
ik de juf op de kleuterschool op haar woord geloofd dat de paddenstoel, rood met
witte stippen, echt waar een kabouterhuisje was. Ik heb er wel eens een middag
naast gezeten, wachtend op mijn kaboutervriendje, want ik wist het zeker dat het
míjn vriendje zou worden. Ik was hevig teleurgesteld toen er na uren nog niks
tevoorschijn was gekomen. Daarna kwamen de verhalen van Piggelmee, de
kabouter die in een Keulse pot in de duinen bij de zee woonde met zijn vrouwtje
Tureluur en in een hele grote schelp de zee ging bevaren. Bij Flipje in Tiel kon
je ze bestellen als je er wat zegeltjes van de Betuwejam bij deed. Zo ga je toch
in kabouters geloven. Net toen dat kinderlijke kaboutergeloof begon te tanen
kwam Rien Poortvliet met een prachtig levensecht getekend èn verteld boek De
Kabouter. Tja en dan ga je weer twijfelen toch? Toen we een jaar of tien
geleden ergens in Noord Holland zomaar in een tuincentrum een paar betonnen
kabouters ontdekten die precies op die van Rien Poortvliet leken hebben we ze
gekocht en bij de vijver gezet. Jammer genoeg is het vrouwtje vorig jaar door
een manoeuvre van Wim met de tuinslang in de vijver gevallen en hebben we haar
tot nu toe niet kunnen redden. Maar weet je ik ben niet de enige
kabouterfreak. Dan moet je eens bij Ben en Diny rondom hun huis in de tuin op
onderzoek en je zult er verscheidene ontdekken, de meeste zijn op de kop getikt
bij de Kringloop dat wel. Ja... ik heb iets met kabouters...bekende ze. En mijn
buurvrouw Geesje heeft er een heel stel, gemaakt van schuin afgesneden takken
waarvan ze de schuine kant voorzien heeft van een geverfd kaboutergezichtje.
Toch was er een uitdaging. Ze had ook een dikkere boomstam van een oude
appelboom die schuin afgezaagd was. Daar moest ook een kabouter op en dàt zag ze
niet zitten. Tja en toen .........vroeg ze mij.. En dit is het geworden
Ik moet het toch even zo tussendoor melden. De Schapentrektocht is geslaagd. Met bijna 400 schapen zijn de herders de Hondsrug, de heuvelrug in Drenthe van zuid naar noord, van Emmen neer Groningen getrokken. Het ging over velden en door bossen, door dorpjes en de stad Groningen uiteindelijk. Voor het zesde jaar zullen de schapen daar bermen en plantsoenen afgrazen niet alleen omdat het goedkoper zou zijn dan grasmaaiers van de plantsoenendienst, maar ook om de mensen en vooral ook de kinderen dichter bij de natuur te brengen. Bouke Arens, de vaste schaapherder hier in Stad Groningen zal hier 7 maanden rondtrekken met de kudde. Klik op : http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-7 en je kunt behalve deze laatste etappe ook alle andere dagen terugkijken. Hoop dat jullie er net zo van genoten hebben als ik!
Heb je zin om vanavond mee te gaan naar de uitvoering van St Mark
Passion, vraagt Wim me. Daniel Rouwkema, ook de dirigent van zijn Mannenkoor
Valerius, is dirigent van het Vocaal Ensemble Magnificat, het voormalig El
Shaddai. En ik ben benieuwd naar hun optreden. Er zijn een paar goede solisten
bij en in deze tijd van bezinning is zon uitvoering helemaal op z'n plaats.
Wim neemt wel De Passie op tv op. Dat lijkt ook de moeite waard. Danny de
Munk als Jezus en Frans Bauer als Petrusfiguur. Hoe verzinnen ze het. Maar ik
laat me wel verrassen morgen.
We zijn net terug van de uitvoering van St
Mark Passion en het was indrukwekkend mooi en perfect uitgevoerd. De bariton die
de Jezuspartij zong Daniel Mostert, een Roemeen van oorsprong, had zon mooie
warme stem dat Wim er geëmotioneerd van werd. Ik wou dat ik zo kon zingen,
merkte hij op de terugweg op. Nou zolang hij in de kerk aan alle kanten
complimenten krijgt over zijn zang, heeft hij geen klagen. A.s. zondag zingt hij
voor het eerst mee wanneer de Cantorij haar medewerking verleent aan de
kerkdienst met Pasen. Mijn stem daarentegen is zo gezakt dat ik steeds een
octaaf lager mee moet zingen. Ik heb altijd graag gezongen maar nu is er geen
lol meer aan en blijft het bij luisteren of... meebrommen.
En opnieuw is
de schaapskudde een dag verder richting Groningen. De route van vandaag ging
vanaf Midlaren naar Haren waar ze de laatste nacht van de tocht zullen
doorbrengen. En dan morgen naar Groningen en ze gaan het halen. Ze zullen
tegen een uur of twee in Groningen zijn waar ze de rest van de zomer van het ene
plantsoen naar het andere gaan. Klik op http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-6
Ga je mee naar Intratuin, vroeg Anja pas. Ze heeft sinds kort haar handen
vrij omdat ook Daan begonnen is op de Basisschool. En zo fietsten we vanmorgen
die kant op. Anja wilde kijken naar die grote buitenfotos op linnen waar ze hun
boerderij mee op wil fleuren. Ze zocht er een paar uit, koeien èn een paar
paardenkoppen sorry Diny hoofden. Die zullen vast heel mooi staan. Ik denk er
nog even over. Ik ben vanavond voor het eerst sinds ik hier woon naar een
Paasworkshop geweest in Bargeroosterveld. Er is sinds kort een nieuw winkeltje
met allerlei leuke cadeauartikelen en bloemen. Judith heet ze en is pas
begonnen. Achter haar winkel is een schuurtje en daar zou het gebeuren. De
elektra kon het niet allemaal trekken. Èn de koffiepot aan en een paar
kacheltjes. Alles sloeg uit. Met veel extra snoerwerk kregen we de lampen weer
aan, maar de kacheltjes lieten we maar uit. Och als je eenmaal bezig bent met
een stel is het al gauw warm genoeg. Kön ie-j wel plat verstaon? Vuul ie-j
oe daor niet eenzaam, vroeg me een van de dames. En bun ie-j nooit bange? Ik
kon haar gerust stellen. Niet eenzaam en niet bange. Wanneer ik in de Rietlanden
met Kim of Laska in het donker een rondje liep had ik vaker het idee dat er
iemand achter de bosjes vandaan zou kunnen springen dan hier bij dit huis. Hier
is gewoon niemand. En komt er toch een dan waarschuwt Tessa wel. En ik spreek
wel geen Drents, maar het Achterhoeks komt er dichtbij. Ik trok even een blik
Achterhoeks open en dat vonden zij toen ook. Ik ging met een mooi stuk naar
huis. Ik ben er wat bloemen betreft voor de Pasen weer klaar voor.
Eigenlijk dacht ik altijd dat de soep van buurvrouw Wielens haar eigen
recept is. Elke zaterdag kookt ze een pan soep, lekker makkelijk voor de zondag.
Het is een soort groentesoep en daar gaat altijd een grote verse worst in. Dat
kenden wij niet. We hebben er al vaak een pruufken van gehad. Erg lekker! En
elke zondagmiddag komt zoon Wim uit Assen even bij zijn moeder op bezoek, vaak
met de jongste dochter Laura. Hej nog een beetien soep moe, vraagt hij dan.
En altijd schept hij zichzelf dan een flinke kop van die lekkere gruuntesoep met
worst van zn moeder uit de pan. Wie gisteren het lied van Daniel Lohues
Hier kom ik weg goed heeft beluisterd heeft het gehoord van die groentesoep
met worst waar Daniel blijkbaar ook zo aan gehecht is een streekgerecht van
hier dus. Daarom nog even de tekst van dat mooie en gevoelige
lied:
Daniel Lohues: Hier kom ik weg
Je moeten dr van
haoln Dat is wat ik doe Bekend terein, vrumd genog Hoe t rök en vuuld,
hoe het lek en klinkt Elke straote ken ik, elke bocht Jij woont hier ver
vandaan, zeggen ze elders in het land Dan zeg ik, insgelijks, u ook, aj t
zien van dizze kant.
Hier kom ik weg, veur mien hiele leben Ben k met
dizze horizon verweben Hier kom ik weg, hier stiet ons huus Bliekbar kom
ik daor altied weer terecht Hier kom ik weg
Hier bennen die paar
mensen Zunder wie t niks is Bekend gedrag, vrumd genog De wiede wereld
is der wel, Via draod en golven Waormet ik vaak Naor gruuner grös heb
zocht Naor de verste verten Wul ik altied wel hen Mar dat gevuul dreijt
zich weer um Zo gauw as ik daor ben
Ruumte smoort de drokte Stilte
gef rust Ben me der nie alle dagen Hielmaol van bewust Hoe graag ik
hier mag wezen Gruuntesoep met worst! Leven hier helpt net zo goed As
drinken tegen de dörst.
En wie de schapentrektocht van het Bargerveen
naar de stad Groningen verder mee wil volgen klikt gewoon op http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-3 . Ze zitten
nu al in Gasselte en het wordt een steeds grootser evenement. Scholen èn
burgemeester alles loopt uit wanneer de kudde door hun dorp komt. Dat het Drents
Archief ook met z'n tijd meegaat krijg je ook mee.
Nee, niet alleen Wim Harwig bracht mij bij de taal en de plek waar ik me
nog steeds thuis voel. Zondag werd het ook aangehaald in de kerkdienst die door
gemeenteleden zelf in elkaar was gezet. We hebben daar een commissie Leren
Vieren voor en deze keer was het weer bijzonder. Het ging niet alleen over Ga
op weg wat de titel was van de viering, maar ook over het je thuis voelen
ergens. Een nieuw lied van Daniel Lohues werd hierbij aangehaald: Hier kom ik
weg. Ja zo zeggen ze dat hier. Daniel komt uit Erica en na vijf jaar
omzwervingen is hij er weer terug. Ooit was er in Emmen in de Muzeval een
avond met voor de pauze de Achterhoekse groep Boh foi toch en na de pauze
Skik, de band met Daniel Lohues. De eerste was hier geen succes. Ik denk
dat ze de liedjes niet goed konden verstaan, ik vind ze heel melodieus en
prachtig. Toen kwam Skik en ineens kwam het publiek flink los. Skik vond ìk weer
niks, maar nu Daniel Lohues met zijn luisterliedjes aan de weg timmert is het
wat anders. Deze week hebben we vanwege het 10 jarig bestaan van het Dagblad van het Noorden 10 dagen lang dag een gastredacteur die mag zeggen wat
hij graag in de krant wil hebben. We hebben hiervoor Marga Kool al gehad.
Gisteren was het Bert Visscher en vandaag Daniel Lohues. Waar Daniël het
over wilde hebben? Het landschap in Oost Nederland, een interview met Herman van
Veen, zijn 10 jaar columns op zaterdag in het Dagblad van het Noorden, de voors
en tegens over windmolens in het Drentse landschap, het verhaal over vriend en
muzikant Hans van der Linden, kerkorgels in het noorden, Saksische schoonheden
en dan bedoelt hij de verschillende typen Saksische boerderijen, Daniëls Ragu
Bolognese en tot slot drie mensen die hem geïnspireerd hebben: Paul Mc Cartney,
Leonardo da Vinci en Franciscus van Assisi
hoor je
Daniel zingen: Hier kom ik weg. En kies de onderste.. Geniet ervan En een oude column van hem die wel in
deze tijd past:
Judas De meester had in de klas verteld over Judas.
Dat die heel gemeen was. Een verrader. En dat een verrader nu nog soms Judas
werd genoemd. Ik kende Judas uit de Johannes Passion. De evangelist zong zo mooi
dramatisch Judas aber, der ihn verriet . Nee, niet zo mooi allemaal van die
Judas. Hoe kon hij dat nou doen? De volgende schooldag was geen gewone. De
meester had ons beloofd dat we die middag naar het overdekte zwembad zouden
gaan. Maar opeens, na het speelkwartier, veranderde zijn plan. We zouden niet
meer gaan zwemmen, maar gewoon in de gymnastiekzaal gaan apenkooien. Dat vond ik
heel erg. De hele klas maakte zeurderige, teleurgestelde geluiden. Het begrip
verraad had ik nog niet helemaal goed doorgrond. Ik riep namelijk keihard tegen
de meester, Judas! Dat heb ik geweten. Voor de komende jaren had ik het
verbruid. De kracht van Judas was me duidelijk. Nog steeds. Je komt Judas vaak
tegen. Bij Bob Dylan bijvoorbeeld. Ooit zelf voor Judas uitgemaakt omdat hij
zonder met zijn fans te overleggen een andere muzikale taal ging bezigen. En in
zijn lied With God on our side vraagt Dylan zich af of Judas bij het verlinken
van Jezus, God aan zijn kant had. Judas kan door Christenen ook gezien worden
als held. Judas zorgde er immers voor dat Gods plan ten uitvoering kwam. Als
Judas Jezus niet verraden had, was deze misschien wel niet gekruisigd. En dat
moest wel, want anders kon Jezus niet opstaan uit de doden. Dan was er geen
mysterie. Geen basis voor een goedlopende religie. Dan was het Christendom nooit
zo ver gekomen. Dan hadden we hier nog steeds rond paasvuren gedanst met zwarte
houtskool-vegen op het gezicht. Dan hadden we Donar en Freya nog vereerd en ons
vee ter zegening door de rook van de paasvuren gedreven. Die Judas
toch....
De trektocht van de stadsschaapskudde richting Groningen komt nu richting
Borger waar ze zullen overnachten en hun rustdag zullen hebben bij het
Hunebedcentrum. Klik op: http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-2
Het graf van van vader Hendrik Jan en ons baby broertje, maar ook van onze
gezamenlijke grootouders Johan Berend Willem Bijenhof en Heintje Bijenhof-
Barmentloo.
Er zijn mensen die eenmaal van huis weg toch de band met
hun roots belangrijker gaan vinden dan ze ooit gedacht hadden. Hoewel uncle
Heurmen zich echt Amerikaan voelde en wilde dat zijn kinderen dat ook zouden
zijn, bleek hij op latere leeftijd steeds vaker zijn geboorteplek op te zoeken.
Het Achterhoeks dialect zat er ook nog steeds goed in, al begon hij elke zin
met: Well. Wim Harwig is naar Zeeland getrokken en is met de echte Zeeuwse
Marjan getrouwd die aan haar zee verknocht is. Maar toch hecht hij aan de
Achterhoek, zijn geboortegrond, en geniet ervan als hij de taal van de streek
weer hoort. Ook vandaag vertelde hij dat op zijn website. Hij had met Marjan, Mo
en hun nieuwe camper een nachtje bij Johan en Joke op camping de Boomgaard
gestaan, lekker gewandeld in de bossen en de graven van zijn voorouders
opgezocht. Van het graf van zijn ouders en onze ome Jaap en tante Riek heeft hij
zelfs een kort filmpje gemaakt. Ik zag er de lelietjes van dalen al boven de
grond, de bloemen waar tante Riek, en ook opoe Bijenhof weet ik, zo van hield.
Hij haalde het gezegde aan: "A'j oew veurolders neet eert, bu'j oew name neet
weerd". Ik denk dat het een uitdrukking van oom Jaap was net als de spreuk toen
hij speeksel op zn gewonde plekken smeerde tijdens een te lange en te warme
fietstocht: Wat goed is veur de mond is ok goed veur de wond. En dat he'j
altied bie'j oe, voegde hij er dan aan toe. Zie: www.wimharwig.com. Hoewel ik altijd in het oosten van Nederland gebleven ben waar
het Nedersaksisch gesproken wordt, krijg ik toch een gevoel van thuiskomen
wanneer ik gewoon in de supermarkt in Vorden mijn eigen klankkleur weer ontdek
en denk dan: Hè hier praot ze eindelijk weer gewoon. En ook wij zijn er toch
regelmatig te vinden. Onze caravan gaat na de Pinksteren weer richting
Boomgaard.
Zöw effen naor t hunebed in t Valtherbos?, vraag ik Wim vanmorgen.
Die weet al meteen waar ik het over heb. De schaapskudde, op weg naar de stad
Groningen, is nu zo dicht in de buurt. Dat maken we niet vaak mee. De route die
ze vandaag gaan afleggen staat bovendien in het Dagblad van het Noorden, dus dat
kan niet missen. De etappe van vandaag gaat naar Odoorn waar ze op het
terrein van de SIVO de nacht gaan doorbrengen. Dus we zitten al bijtijds op
de fiets richting hunebed D 39. Wanneer we aankomen is de kudde net vertrokken
en omdat we niet alleen de achterkant willen zien maken we een omweg door het
bos om ze verderop op te wachten en ontdekken de groep ineens bij een open plek
waar de schapen kunnen grazen en de herders aan een vroege koffie gaan, een
ideale plek. We zetten ons op een bankje aan de rand van de open plek en
genieten meer dan een half uur van de grazende kudde met lammeren om ons heen.
Intussen worden de herders geïnterviewd en gefilmd. Het is inderdaad een
mengelmoes aan schapen. Het zijn echt niet alleen Schoonebekers en Veluwse
heideschapen. Er zijn veel kruisingen bij. Ik herken er Kerry Hill in met de
zwarte randen om de ogen en zie de donzige beertjes die Hampshire Down sporen in
zich hebben. Het maakt ons niet uut, zegt één van de herders, als dr maor
wol an zit en vier poten dr onder. Er is een lam met een ontsteking aan zn
hoefje. Maar het plaatje van de goede herder die met het lam op zn schouders
verder gaat, is hier niet aan de orde. Behalve de drie herders met twee
bordercollies is er een volgwagen bij met een schapenkar er achter. Dan is
het zover. Een van de herders roept de hond en een ogenblik later zwermt de
kudde al bij elkaar en gaan ze verder. Eén herder met hond gaat voorop en twee
anderen lopen achteraan. Er wordt nog wel goed gekeken of er gaan lam
achtergebleven is in de struiken en dan gaat het verder. Wij hebt gien haost,
zegt de herder lachend, stap veur stap . komt wij dr
ook! Door een klik op : http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-1 kun je het eerste deel van de dag meebeleven. En zie je bij de speelweide aan de overkant heel even een paar mensen op een bankje zitten, mag je raden wie dat zijn...
SIVOStichting Internationale Volksculturen. In Odoorn wordt
ieder jaar het SIVO festival gehouden waar deelname èn veel publiek op af komt
uit binnen- en buitenland.
Herder Joshua Bos vertelde dat hij na de eerste dag alleen wat moe was,
maar verder is zo'n tocht puur natuur, ook voor de lammetjes.
Ooit
gehoord van een stadskudde? In Groningen hebben ze er één, tenminste als die in
de afgesproken 10 dagen de stad bereikt. Deze winter huisden de schapen op het
natuurgebied Bargerveen. Vertegenwoordigers van Staatsbosbeheer,
Landschapsbeheer Kollingsveen, de gemeenten op de Hondsrug en het Geopark de
Hondsrug waren gisteren bij de start. Dit geschiedde door het openzetten van het
hek door de beide wethouders van de gemeente Emmen Jannie Visscher en Nienke
Houwing. Die kudde neemt de plantsoenendienst heel wat werk uit handen, maar
daar is het niet alleen om te doen. Door het begrazen van de plantsoenen blijven
er meer plantensoorten in stand. Bovendien is het goed voor het natuurbesef van
de Stadjers. De schapen brengen de mensen in aanraking met de natuur, vooral
jonge mensen. In Groningen schijnen ze nooit ergens zo tevreden over te zijn
geweest als over het stadskuddeproject. In zes jaar tijd is Bouke Arends één van
de bekendste Groningers geworden en heeft al heel wat uitnodigingen staan om
koffie te komen drinken bij verschillende stadjers als hij op Goede Vrijdag de
tocht met zijn kudde vanaf het Bargerveen naar Groningen heeft volbracht, een
tocht van 70 km. Er zijn grote verschillen in de tientallen schapenrassen,
maar de kudde die nu van natuurgebied Bargerveen naar Groningen loopt heeft er
twee. De Schoonebeker, zoals wij er nu ook vier hebben lopen, en het Veluws
heideschaap, beide hebben geen horens zodat ze ook niks kunnen beschadigen.
Beide rassen worden al meer dan een eeuw ingezet voor het beheer van schrale
natuurgebieden. Vandaag trokken ze over paden en door de Emmerdennen langs
Emmen. Vannacht zijn ze bij hunebed D 39 in het Valtherbos en zo trekken ze
verder over de Hondsrug naar het noorden en als het goed is komen ze precies om
14 uur exact volgende week vrijdag in het Noorderplantsoen in Groningen
aan.
Wat is dr toch met die hond
aan de hand?, vroeg menigeen die bij ons over de vloer kwam. Sinds een aantal
maanden is Tessa zielig. Tenminste zo kijkt ze. Ze kan ook niet veel meer
hebben. Vooral onverwachte bewegingen doen haar schrikken. Dokter Harry had haar
al eens bekeken toen hij voor de pony kwam, maar kon niets speciaals vinden.
Haar inwendige organen leken gezond en aan haar manier van lopen is niets te
ontdekken. Maar Tessa bleef schrikkerig en chagrijnig. Nu heeft ze een tijdje
pillen van dokter Harry, zoiets als Ibuprofen voor mensen. Waarschijnlijk is er
iets in haar rug niet goed. Van die pillen knapt ze gelukkig op. Je kunt ook
niet zo veel meer hebben als je ouder wordt. Soms is één verkeerde beweging
genoeg om weken last te houden. In Canada stapte ik s nachts met een verkeerde
beweging uit bed en kwam bij de weekenddienst in het ziekenhuis terecht en bij
de eerste paar stops op onze camperreis bezocht ik een chiropractor. Nu sloeg
Wim een paar dagen geleden het dekbed terug, zei :Au en greep naar zijn rug.
De pijn werd erger en na een paar dagen was het er nog steeds. Ook hij kwam bij
de chiropractor. Vanmorgen zakte de pijn gelukkig af, maar ons dagje even weg
stellen we toch uit.
De Drentse uitvoering van de Palmpasenstok. In de Achterhoek was hij toch
anders, maar de betekenissen waren dezelfde.
Ik herinner me dat ik één
keer in een Palmpasenoptocht heb meegelopen, moet wel geweest zijn voor we naar
de Boomgaard verhuisden. Zon mooie broodkrans met een haantje op een stokje in
t midden en allerlei eitjes en rozijntjes aangeregen er onder. Gisteravond
beleefde ik het weer een beetje. Henk Nijkeuter uit Gieten hield een lezing voor
ons, de vrouwen van Passage Zuidbarge Rietlanden. Het was volle bak bij ons in
het Hoefijzer, het gemeenschapshuis in Zuidbarge. Eerst hadden we al een
gezamenlijke broodmaaltijd en aansluitend kwam dhr Nijkeuter. Met een beamer
liet hij allerlei afbeeldingen zien om zijn verhaal nog mooier te laten
overkomen. Van de rituelen in de oudheid, maar ook de Joodse traditie van het
Pesachfeest, de herinnering aan de uittocht uit Egypte waarbij ongezuurde broden
en bittere kruiden worden gegeten, en natuurlijk de christelijke traditie van
het Paasfeest. Eigenlijk is er veel met elkaar verweven. Door zijn verhaal
werd er nog meer duidelijk over de betekenissen van de Palmpasenstok, de buxus-
de palmtakken bij de intocht in Jeruzalem, het haantje- dat driemaal kraaide
toen Petrus Jezus tot driemaal toe had verloochend, 30 rozijnen aangeregen- de
30 zilverlingen die Judas kreeg voor zijn verraad. Zijn verhaal eindigde
natuurlijk met de gebruiken die er nog steeds zijn, de paasvuren die in het
oosten van Nederland, en over de grens tot in de Harz, worden ontstoken. De
foekepot waar mee gelopen werd, gemaakt van een varkensblaas, strak gespannen
over een trommel en waarmee door een stok op en neer te halen een geluid werd
gemaakt als foeke foeke foeke. Het eier gooien, eitjes tikken en neuties
schieten is hier in Drenthe een vermaak dat nog steeds in ere wordt gehouden.
Vanachter een lijn wordt geprobeerd het voorste nootje van een lange rij
walnoten te raken. Lukt het dan is de rij voor jou. Lukt het niet dan leg je die
van jou er achter. Al met al een levendige lezing die veel herinneringen
ophaalde.
En een rood wit blauw netje voor de kinderen met een sinaasappel, noten en suikereitjes
De grote dag is aangebroken. Vriend Dick gaat zn caravannetje installeren
op SVR camping Boslust, in Elim. Dat is hem vorig jaar zo goed bevallen dat hij
graag ook deze zomer regelmatig hier wil zijn. Samen gaan we op pad en worden
heel hartelijk ontvangen door de campingbaas en zijn vrouw. Ze hebben wel plek
voor 80 caravans maar meestal komen er niet meer dan 40 gasten vertelden ze.
Ruimte genoeg dus. Voor Dick hebben ze een speciale plek gereserveerd. Johan zou
het plaats 0 noemen, dichtbij de toiletten en met een tegelvloer voor de
voortent. Met vereende krachten wordt de caravan op de plaats gezet en de
elektra door de campingbaas aangesloten. As ie noe beide vingers in t
stopcontact doet, gaot oe de heure recht aoverende staon, meldt die als dat
gelukt is. Hij heeft dezelfde humor als Dick. Geen wonder dat het hem hier zo
goed bevalt. De meterstand wordt opgenomen en ook aan Dick doorgegeven zodat ze
later niet voor verrassingen komen te staan bij het afrekenen. De hond wordt aan
een lijn en in zn mand op zn plekje gezet. Ja... wij hebben een asielzoeker
en een dakloze onderdak gegeven, zegt Dea. Wij doen ons deel. De hond is zon
rescue-hond uit Spanje en de zwarte kat thuis is ooit aan komen lopen. Dan
gaan we aan de slag met de voortent. Wanneer het geraamte staat is Dick al zo
blij dat we eerst aan de koffie gaan. Hij heeft er zo tegenop gezien om de boel
op de plaats te krijgen. Wist hij veel dat wij dat vaker bij de hand hebben
gehad. De voortent gaat er overheen en wordt vakkundig door Wim vastgezet. Het
deurtje voor de scoot mobiel en een voor in en uitloop moet goed open en dicht
geritst kunnen. De mannen redden zich nu verder prima, terwijl Dea en ik met de
camera in aanslag klaar staan om de verrichtingen van die twee vast te leggen.
Met een grote fles wijn en een uitnodiging voor een barbecue op de camping
gaan we wat later op huis aan. Dick en Dea zijn heel blij met hun tijdelijk
onderkomen dat zo dichtbij is dat ze gemakkelijk op en neer naar huis kunnen. Ze
hebben samen al heel wat van de wereld gezien, maar nu op camping Boslust wordt
het vast een mooie zomer.
Van ons nichtje Erna hoor ik dat ze een vruchtbaar voorjaar hebben. Bij
hun vier ooien hebben ze 10 lammeren, waarvan twee drielingen. Eén daarvan was
eerst een vierling, maar een lammetje werd dood geboren. Volgens mij hebben ze
Texelaars. Vandaag was het lammetjesdag in Drenthe. Bij een aantal
schaapskooien kon je komen kijken en veel informatie krijgen en producten kopen
om de schaapskuddes te steunen. Je kunt ook een lammetje adopteren. Onze
lammeren zijn er nog niet. Dus togen wij nog even naar de schaapskooi in het
centrum van Exloo om ons tussen de gezinnen met kinderen te begeven. Ook hier
was het geboorteaantal hoog dit jaar. Vaak is het één lam bij de Drentse
heideschapen, maar nu waren er veel tweelingen en zelfs drie drielingen geboren.
Wat opbrengst betreft is dit geen goed ras, want veel vlees zit er niet aan en
de wol is ook niet geweldig om mee te spinnen. Toch is dit net als de
Schoonebekers een oerras dat gebruikt werd om de heide af te grazen en waarvan
de mest gebruikt werd op het land. En ik vind ze toch wel aandoenlijk met hun
horens. Ook hier zag ik een geit tussen de schapen. Die vreten nog wat de
schapen laten staan en er wordt gezegd dat wanneer er een geit bij de kudde
loopt er minder ziekte is bij de schapen. Tinus Kaspers, de voormalig herder zag
ik niet, zal waarschijnlijk al met de VUT zijn, maar de vervangster die ons de
lammetjes van dichtbij toonde was net zo gek op die kleintjes als ik. Dat zag je
zo!
Buiten bij de schaapskooi.. Links de landgeit met die lange horens..
De kleintjes dicht tegen de muur in het zonnetje...
Binnen zijn de pas geboren lammeren, allemaal eerst een paar dagen apart met de moeder. Hier is er een met een drieling wat bij Drentse heideschapen bijna niet voorkomt.
De rust is weergekeerd bij de ponys en mijn voet begint weer normale
proporties en kleuren te krijgen nadat Amber er in volle galop op was gaan
staan. Eerst werd het blauw, toen zwart en daarna groen en geel. De schoenen die
het ruimste waren deden deze week dienst. Amber kan ik nu zo pakken en aan de
lange lijn vastzetten en als ze de gewone wei weer in gaan gooi ik er eerst wat
groenteafval in. Tegen de tijd dat ik met Amber daar aangekomen ben is die
kleine Sara er ook. Ze mocht ook eens wat missen. Het is weer de tijd van
koffie drinken op de schommelbank bij de wei. Wat zit ie toch hen en weer te
wiebelen, zei Wim pas. Ja t is een schommelbank of niet soms? Dan zet hij er
maar een stoel naast. Dus wie er eens mee wil schommelen bestelt mooi weer en
komt deze kant op.
Als Wim hier z'n slippers verliest hoeft hij er niemand naar te vragen. Wel
lang geleden, het zal hier 1961-'62 zijn.
