Nee, niet alleen Wim Harwig bracht mij bij de taal en de plek waar ik me nog steeds thuis voel. Zondag werd het ook aangehaald in de kerkdienst die door gemeenteleden zelf in elkaar was gezet. We hebben daar een commissie Leren Vieren voor en deze keer was het weer bijzonder. Het ging niet alleen over ‘Ga op weg’ wat de titel was van de viering, maar ook over het je thuis voelen ergens. Een nieuw lied van Daniel Lohues werd hierbij aangehaald: Hier kom ik weg. Ja zo zeggen ze dat hier. Daniel komt uit Erica en na vijf jaar omzwervingen is hij er weer terug.
Ooit was er in Emmen in de Muzeval een avond met voor de pauze de Achterhoekse groep Boh foi toch en na de pauze Skik, de band met Daniel Lohues. De eerste was hier geen succes. Ik denk dat ze de liedjes niet goed konden verstaan, ik vind ze heel melodieus en prachtig. Toen kwam Skik en ineens kwam het publiek flink los. Skik vond ìk weer niks, maar nu Daniel Lohues met zijn luisterliedjes aan de weg timmert is het wat anders. Deze week hebben we vanwege het 10 jarig bestaan van het Dagblad van het Noorden 10 dagen lang dag een gastredacteur die mag zeggen wat hij graag in de krant wil hebben. We hebben hiervoor Marga Kool al gehad. Gisteren was het Bert Visscher en vandaag… Daniel Lohues.
Waar Daniël het over wilde hebben? Het landschap in Oost Nederland, een interview met Herman van Veen, zijn 10 jaar columns op zaterdag in het Dagblad van het Noorden, de voors en tegens over windmolens in het Drentse landschap, het verhaal over vriend en muzikant Hans van der Linden, kerkorgels in het noorden, Saksische schoonheden en dan bedoelt hij de verschillende typen Saksische boerderijen, Daniëls Ragu Bolognese en tot slot drie mensen die hem geïnspireerd hebben: Paul Mc Cartney, Leonardo da Vinci en Franciscus van Assisi

Door een klik op…..:

http://music.yahoo.com/daniel-lohues/xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 hoor je Daniel zingen: Hier kom ik weg.  En kies de onderste..
Geniet ervan…
En een oude column van hem die wel in deze tijd past:

Judas
De meester had in de klas verteld over Judas. Dat die heel gemeen was. Een verrader. En dat een verrader nu nog soms Judas werd genoemd. Ik kende Judas uit de Johannes Passion. De evangelist zong zo mooi dramatisch ‘Judas aber, der ihn verriet…’. Nee, niet zo mooi allemaal van die Judas. Hoe kon hij dat nou doen? De volgende schooldag was geen gewone. De meester had ons beloofd dat we die middag naar het overdekte zwembad zouden gaan. Maar opeens, na het speelkwartier, veranderde zijn plan. We zouden niet meer gaan zwemmen, maar gewoon in de gymnastiekzaal gaan apenkooien. Dat vond ik heel erg. De hele klas maakte zeurderige, teleurgestelde geluiden. Het begrip verraad had ik nog niet helemaal goed doorgrond. Ik riep namelijk keihard tegen de meester, Judas! Dat heb ik geweten. Voor de komende jaren had ik het verbruid. De kracht van Judas was me duidelijk. Nog steeds. Je komt Judas vaak tegen. Bij Bob Dylan bijvoorbeeld. Ooit zelf voor Judas uitgemaakt omdat hij zonder met zijn fans te overleggen een andere muzikale taal ging bezigen. En in zijn lied ‘With God on our side’ vraagt Dylan zich af of Judas bij het verlinken van Jezus, God aan zijn kant had. Judas kan door Christenen ook gezien worden als held. Judas zorgde er immers voor dat ‘God’s plan’ ten uitvoering kwam. Als Judas Jezus niet verraden had, was deze misschien wel niet gekruisigd. En dat moest wel, want anders kon Jezus niet opstaan uit de doden. Dan was er geen mysterie. Geen basis voor een goedlopende religie. Dan was het Christendom nooit zo ver gekomen. Dan hadden we hier nog steeds rond paasvuren gedanst met zwarte houtskool-vegen op het gezicht. Dan hadden we Donar en Freya nog vereerd en ons vee ter zegening door de rook van de paasvuren gedreven. Die Judas toch....