|
Ik wist het zeker, de autosleutels konden niet weg zijn. Maar over 10 minuten moest Wim wel bij de huisarts zijn. En echt… ze hingen niet aan hun haakje. Wim is heel trouw aan dit vaste sleutelplekje. Ik wat minder, maar dit keer had hij echt het laatst gereden. ‘Wat dee ie-j dan toen ie de auto uut kwammen?’ Zo kun je alle voetstappen volgen. Na de kerk, met de storm op het meer nog in onze gedachten, alleen de liturgie weggelegd, toen naar binnen, boven omgekleed…
Alle mogelijke plekjes in deze omgeving hebben we afgezocht. Intussen was Wim al op de fiets de regen ingegaan. Ik weer verder zoeken, 10 keer niks, onder de kapschuur, tussen de planten naast het voetpad, bij het hout, de afvalbak, tussen de klimop, boven op de slaapkamer alle zakken in z’n nette kleren nagevoeld. ‘Al mien sleutels zit der an, ok die van de caravan', steunde Wim even later.
‘Waor he’j de reservesleutel dan?’ ‘In de caravan!’ Ons humeur begon al behoorlijk te zakken. Mark en Rick gebeld, heel misschien hebben die gistermiddag in het voorbijgaan iets zien liggen. Ook niks. We zitten tegen de avond aan de pizza wegens geen zin in koken. ‘Bunne wi’j dan nog bie de auto ewes gistermiddag?’ Mijn herinnering moest even geweld aan worden gedaan. Ineens wist ik het weer. Ik wilde kijken of die ene deken nog in de auto lag, net zo een als die we voor Queeny gebruiken. En ja die lag er. We gebruiken die op de achterbank als er een hond mee moet. Mijn brein werd meteen weer helder. Ik vloog naar mijn oude fleecejack. Ja hoor, de autosleutels!
Onze avond is weer goed. En morgen eten we weer gezond. Beloofd!
|
