|
Zomer 2005. Wim blaast het vuur aan in het oude olievat op het dek bij
Fred en Gera. Snowball houdt de wacht.
Ineens staan er een stuk of vijf
mensen om me heen. Geschrokken kijken ze naar mij en vragen bezorgd hoe het met
mij gaat. Ik lig op de grond half onder mijn fiets. Ik weet niet eens precies
wat er gebeurde. Tegen de middag fietsten we samen naar de markt, gewoon even
wat rondstruinen. En toen we naar huis gingen namen we het voetpad langs de
Angelinoflat. Maar toen we weer op de straat kwamen zag ik een auto aankomen
waarvoor ik wilde remmen, maar wat er nou misging weet ik niet meer. Ik kiepte
gewoon om en kreeg een handvat onder mijn knie. Ik had even nodig om bij te
komen van de schrik. Onder de bezorgde blikken trekt Wim me weer overeind. Ik
kan alles nog bewegen en de pijn onder de knie valt ook mee. De man in de auto
waarvoor ik zo hard remde komt zelfs nog informeren of we hulp nodig hebben.
Vertel me niet dat de mensen in deze tijd niet meer zouden omzien naar
elkaar.
Terwijl we naar huis fietsen voelde ik een dikke bult opkomen links
onder mijn knie en eenmaal thuis bindt Wim er met een theedoek een pakketje om
uit de vriezer, dat daar speciaal voor kneuzingen e.d. ligt te wachten. Na een
uurtje languit in de stoel is de bult al wat geslonken.
Vanavond bij ons
kampvuurtje gooit Wim een ander pakketje, zo'n speciaal zakje uit de 'one dollar
store' uit Canada, in het vuur. Het werkt nog. Allerlei kleuren blauw en groen
verschijnen in de vlammen. En even komen de herinneringen aan die vakantie in
2005 weer boven.
|
