Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
01-08-2012
Abbie's fare well
Berdena en Curtis en hun hele familie.
Ooit trok de oudste van de
familie Eggink, Herman van Boevink genoemd, naar de Verenigde Staten. Hij wilde
boer worden en zag dat hier niet zitten als oudste van een kleine boer in
Barchem. Het duurde even voor zijn moedertje hem liet gaan, maar uiteindelijk
gunde ze hem een goede toekomst . Alleen wist je in 1924 niet of je elkaar ooit
terug zou zien.
Nu bijna 90 jaar later vestigt zich een
achterkleindochter in Den Haag, niet om boer te worden in Nederland, maar om bij
haar geliefde Eduard te zijn. Ze heeft een verblijfs- en wekvergunning voor twee
jaar.Precies op de dag van vertrek kwam die binnen, wat een timing. Er werd
een fare well party gehouden met de family om Abbies afscheid luister bij te
zetten. Ze gunnen haar veel geluk maar ik weet zeker dat ze haar erg zullen
missen. Toch is de afstand sinds Hermans tijd wat gemakkelijker te overbruggen.
Veel Amerikaanse Egginks, behalve Charlie, zijn intussen met aanhang al eens in
het geboortestreek van hun vader geweest. Verschillende nazaten van de
Nederlandse Egginks hebben Amerika bezocht en dit jaar gaat het voor ons
gebeuren. Toen Curtis en Berdena afscheid namen verleden jaar benadrukte Curtis
het nog:You mùst come. In September is het zover. Pamela stuurde een heel
aardige mail en een paar fotos. Deze is genomen vlak voor Abbie naar
Nederland vertrok.
Tim was aan de beurt. Hij zou een nachtje komen logeren. Anja kwam hem
brengen met de andere jongens net na de middag. Zo hadden we daarna nog genoeg
tijd om nog samen te knutselen. Jammer dat Tim een oorontsteking had, maar met
een asperientje voelde hij geen pijn meer. 'Wat gaan we doen, Tim', vroeg ik
hem. 'Ik wil het lammetje voor je schilderen dat gestolen is', zei hij. Dat had
zo'n indruk gemaakt en vond hij zo zielig. Dus maakte ik vlug een afdruk van een
van de foto's waar het lam mooi op stond en gingen we aan de slag op een klein
doekje. Zo kreeg Tim een middag alleen alle de aandacht. En het werd mooi... het
werd prachtig! Nog even samen op de fiets naar de buurvrouw. Daar werd hij
ook weer verwend, maar toen we na een half uurtje weg gingen wilde hij toch even
kijken waar Jans woonde. Zijn vader Alle had vorige week geholpen met hooien bij
buurman Jans en Tim had even gekeken met Anja en Frank en Daan. Even later
gingen we aan de pannenkoek en na een puzzel bracht Wim hem naar huis, want Anja
leek het niet handig om 's nachts een kind met oorpijn naar huis te moeten
brengen. Dat nachtje slapen komt nog.
Ik ben de jongste thuis, vertelde een jongeman aan zijn collega cursist.
Mijn vader is al heel oud al wel 65. Anda hoorde het aan en moest vanzelf
glimlachen. Zij gaf deze cursisten een training, hij zal niet beseft hebben dat
zij haar 65 jaar ook al bereikt had. En ze ziet er ook niet naar uit.. Ach en
zo keken wij vroeger immers zelf ook tegen onze ooms en tantes aan. We
hebben weer een dagje samen met Dick en Anda en nemen onze kinderen en ons leven
onder de loep. Een groot deel ervan zijn onze levens met elkaar verweven. In
mijn jeugd op de Boomgaard was Dick mijn buurjongen waar ik mee speelde en zelfs
een keer vocht gewoon kijken wie de sterkste was. Toen we net in Hengelo
woonden kwam hij vlakbij ons wonen, intussen getrouwd met Anda. Twee dagen na
elkaar werd begin 1970 bij hen Ernst en bij ons Mark geboren. Veel vakanties
hebben we samen gevierd met onze vijf jongens. Er werd verhuisd, zij naar
Apeldoorn en wij naar Emmen, maar een paar keer per jaar zoeken we elkaar op en
bellen met elkaar. De prachtige dagen rondom de bruiloft van Stefan en Damla in
Istanbul kwamen dit keer uitgebreid ter sprake. Mooie foto's, een prachtig
bruidspaar en hun familie. Ernst was de getuige voor Stefan. Het was alleen wat
lastig wanneer hij 'evet' - ja- moest zeggen. Dus op het bewuste moment kreeg
hij een duwtje van de vriendin van Damla die haar getuige was. Voor Dick en Anda
zelf was het enige begrijpbare stukje toen hun eigen namen genoemd werden toen
het onderdeel 'zoon van....' aan de orde kwam. Al met al een geweldige
belevenis. Stefan maakte bij zijn schoonfamilie een goede beurt door later een
toespraakje in het Turks te houden. Damla is heel goed bezig door Nederlands te
leren. Het schijnt haar goed af te gaan. Het was een mooie gelegenheid om
Istanbul te verkennen: o.a. de Aya Sofia en maakten ze zelfs een tochtje over de
Bosporus. Intussen hebben de ouders van Damla ook Nederland al leren kennen met
echt Nederlands weer. Zelfs camping De Boomgaard zagen ze toen ze samen de
geboorteplek van Dick opzochten. We zijn al in de loop der tijd
verschillende keren in hun huisje in Zuid Frankrijk te gast geweest en als we
gezond blijven is dat niet voor het laatst. Opnieuw is dit een dag met memories
maar ook met een blik naar de toekomst. Er zijn nog steeds plannen. Ze wensen
ons een fijne tijd in Amerika en zelf gaan ze in september weer naar hun
vakantieverblijf in Les Issambres.
Ze loopt wat onzeker heen en weer. Het is prachtig zomerweer èn marktdag in
Emmen. De vrouw is niet van hier. Aan haar klederdracht te zien komt ze uit
Staphorst of Rouveen, enkele plekken waar de oudere vrouwen nog in hun dracht te
zien zijn. En nu is ze dan op de markt in Emmen en ik zie haar zoekend
rondkijken, op zoek naar man of dochter wellicht. Het mutsje is gemaakt van stof
met stipwerk waar Staphorst bekend om is. Ik kijk ook rond want Wim heeft wel
zn sinaasappels en kaas in de fietstassen gestopt maar is zelf weer verdwenen.
Ik heb me op zon grote hunebedkei gezet en zie haar heen en weer lopen. Ik had
mn camera net in aanslag en kan haar onopvallend een paar keer fotograferen.
Dat kan met dit toestel want daar zit zon draaibaar screen op. Dan verdwijnt ze
uit zicht. Even later zitten Wim en ik tot slot van ons marktbezoek bij De
Drommedaar, het restaurant van de dierentuin. Nog iets anders?, vraagt de
jonge ober als hij onze bestelling van 1 koffie en 1 cappuccino opneemt. Als we
geen kibbelingen op de markt hadden genomen, vertel ik hem. Wim is daar een
fervent liefhebber van. Daar is ook niks mis mee, vindt hij. Met volle
bepakking fietsen we op huis aan net voor de grootste hitte toeslaat.
Je moet hem niet smoren. Voordat je vreemde gedachten krijgt het is de
vrouw van Cor , ook úw schoorsteenveger, die adviezen geeft over ons
stookgedrag. En er zat nogal wat creosoot onder in het stookkanaal, voegde ze
er aan toe. Het is weer schoorsteenveegtijd. En we waren hem vergeten maar Cor
kwam gewoon nog eens terug. Dit keer had hij niet genoeg aan het vegen van
onderen. Het rookgas gaas boven om de schoorsteenpijp was versleten. Hij nam het
oude stuk gaas mee. Dat was nog geplaatst door onze oude schoorsteenveger
Kemperman die ik met verbazing toen zo over de nok van het dak zag lopen. Cor
heeft het van hem overgenomen en komt trouw ieder jaar de schoorsteen vegen en
controleren. Nu komt hij met zijn hulpje er nieuw gaas om doen om weer veilig
te kunnen stoken. Met een rieten dak kun je niet voorzichtig genoeg zijn. Ik
moest zijn escapades op het dak natuurlijk ook even zien. Net zo makkelijk ging
dat. Morgen is het wel even anders dan moet hij een dak op dat drie keer zo
hoog is als hier, meldt zijn vrouw. Dan moet er nog een extra ladder mee. Cor
zit er niet mee. Hij gaat straks lekker vakantie vieren in Kroatië. Vind je dat
niet heet zo midden in de zomer?, vraag ik nog. Ik ga maar bij mezelf na. O
nee het kan ons niet heet genoeg zijn. Gek op goed brandende kachels èn
zon....
Ik besef ineens dat het wel veel schaap is in ons huis, niet alleen zie ik ze
graag buiten maar ook binnen. Zelfs als de fleslammeren weer naar de wei
verplaatst zijn. Vanmorgen keek ik eens rond en zag het door de ogen van iemand
die hier voor het eerst komt. Toen we indertijd ons huis aan de Marnixstraat
te koop hadden kwamen er een paar kijkers, waarvan de man na de bezichtiging de
woorden sprak: Ik vind dit een grappig huis. Dat werden niet de nieuwe
bewoners. Maar een dag later kwam er een Engelsman met vriendin Annie. Die tikte
liefkozend haast met zijn voet op het parket boven en zei goedkeurend:
Shingles. Ter plekke werd er een goed bod gedaan. We zitten intussen drie
huizen verder en de schapensfeer is intussen toegenomen. Was ik toen meer bezig
met spinnen en weven en vooruit één schapenvelletje op de bank, intussen is er
na iedere vakantie naar Engeland en Schotland een schapenvacht bij gekomen,
zelfs in verschillende kleuren. In al onze stoelen is nu een schapenvacht en
ik ben nog niemand tegengekomen die zei: Gooi dee dinger dr toch uut. Onze
beide katten zouden het er ook niet mee eens zijn want die zoeken s nachts het
beste plekje uit. Loeder was vannacht op jacht. Ze was wel naar binnen gelokt
met een lekker hapje maar toen ik naar boven ging was ze stiekem mee geglipt en
even later door het open raam naar buiten verdwenen. Vanmorgen moest er dus
geslapen worden. Dat werd de bureaustoel bij de computer jawel hoor op de
nieuwste vacht, vorig jaar meegebracht vanuit de Longwoolshop in de Yorkshire
Dales.
Van horen zeggen.... Mail: Mn schoonmoeder van 91 zou ook graag bij ons komen op
de camping. Heb je je caravan nog een weekje vrij ? .... En als je er ook nog
een aardige oude vent bij hebt ..
Mail terug: Jazeker, maar even een
vraagje... Heeft je schoonmoeder nog een goed bovengebit?
Mail: Hoezo goed
bovengebit?
Mail terug: Nou dr is hier nog een aardige oude buurman met een
goed ondergebit. Kunnen ze samen pindas eten.
Josca, de bordercollie die bij ons geboren werd, gaat bij iedereen langs maar ik weet zeker dat wij nog een apart
plekje bij haar hebben.
Soms zit het mee en soms We zijn weer thuis. Na
opnieuw een mooie dag in het Achterhoekse, onze hernieuwde ontmoeting met Ben en
Riet, een gezellige middag samen bij Ben en Diny, een leuk samenzijn met Johan
en Joke was het ineens gebeurd. We hadden de plannen voor vandaag al klaar om
samen met Ben en Riet richting Erve Kots te gaan en en passant ook Obelink in
Winterswijk aan te doen. Maar ja je kunt wel van alles bedenken, maar je lijf
moet ook meewillen. Zo kreeg me tijdens de eerste nacht al een
blaasontsteking te pakken. Dat is na een dagje medicijnen nog te overzien. Maar
toen liep Wim wat later met een pijnlijke rug. Die pijn begon bij hem zo hevig
te worden dat we vanmorgen besloten om een afspraak bij onze chiropractor te
maken in Emmen en weer af te reizen. Het was dus een kort maar heftig
gebeuren. Maar .. de caravan blijft staan en dat belooft in elk geval
wat. De handen van chiropractor Nimo vanmiddag waren aan de stevige kant, te
horen aan het geluid dat Wim voortbracht, maar konden wel iets rechtzetten. Toch
zit er wat slijtage tussen de wervels in de onderrug en daar moet je rekening
mee houden. Je zit niet op een hernia te wachten. De pijn is intussen al
minder en Wim begon al voorzichtig over zijn kampvuurtje. Maar laten we dat
vanavond nog maar even niet doen.
Het is behoorlijk vol op camping De Boomgaard en de stemming is opperbest,
vooral nu het weer zich van zn goede kant laat zien. En dat werd tijd, want dit
kon je geen zomer meer noemen. Vandaag hadden een aantal campingbewoners een
klootschietmiddag georganiseerd. Iedereen die dat wilde mocht meedoen. Johan had
een stuk of acht kloten op Marktplaats weten te versieren en om precies drie uur
was het zover. Met 41 man en vrouw werd er gestart voor een rondje klootschieten
rondom de Boomgaard. Vaste gast, sinds de start van camping de Boomgaard, Ton
ging halverwege de route de groep met frisdrank opwachten en ook na thuiskomst
werd er een happy hour ingelast. Zonet zaten ze met zn allen rondom het jeu
de boule veld te barbecueën. Voor weggingen mailde ik onze vrienden Ben en
Riet nog even over onze plannen om er een paar dagen tussenuit te gaan. Op onze
weg heen en terug komen we vlak langs Luttenberg en stelde in die mail voor om
mee te gaan òf als dat niet uit kwam om op de terugweg even langs te komen om
bij te praten. Maar we hadden nog niets gehoord. Net ging de telefoon. Jao wi-j
bunt dr net weer van ons kennismakingsweekendje veur de camperreize naor
Corsica en laezen de mail. Is ter nog plaatse daor?... Dan komme wi-j d r
an. Ze kwamen net binnen: Wi-j bunt nog nooit zo gauw op vakantie egaon,
roept Riet al door het raampje.
Lang heeft Wim gezegd: 'In de vakantie geen telefoon, krant of tv'. Maar
een mens kan veranderen. Nu steeds de gsm bij de hand, de Telegraaf die hij
verafschuwt ligt in de recreatieruimte en de tv? Je ziet het... er wordt net
zolang gezocht naar de beste ontvangst van de Digitenne die we thuis zo node
missen. Daar hebben we nog steeds geen ontvangst en moeten we wachten op de
herbouw van de toren in Smilde.
Soms blijkt kamperen behelpen. Je vergeet
altijd wat. Zo had ik de thermoskan waarop ik altijd de koffie zet met een
filter erop, vergeten. Zit ik te emmeren met een filter op een mok en giet ik de
koffie over in een andere thermoskan die toevallig een te kleine opening heeft
om het filter op te kunnen zetten. Wim was erg blij dat hij hier de tv met
digitenne kon gebruiken want huis wil dat nog niet. Het herstel van de toren in
Smilde duurt nog een paar maanden. Maar hier zou het weer kunnen als je
tenminste het signaal kunt vinden. Dat duurde nogal. Op het dak, buiten het
raam nergens was er bereik. Tot ineens achter de caravan het ding begon te
laden. Toen werd er een paal neergezet en de buitenantenne er provisorisch op
vastgemaakt. Het was half tien toen Wim zich tevreden op de bank uitstrekte voor
de tv. Je kunt natuurlijk ook net doen als het nog oudere echtpaar dat hier
pas kampeerde. Die waren met een klein tentje. Dat wilden ze ooit nog eens
doen.... ècht kamperen. Het tentje was zo klein dat de man er als laatste
achterstevoren in moest kruipen. Jullie snappen het al we zijn weer een paar
dagen op camping De Boomgaard. Het staat hier lekker vol en wij hebben een plek
met vrij uitzicht. De luifel is opgezet want de wind is nogal koud. Buren èn
Mark èn schapenman Rob nemen de honneurs waar voor huis en
veestapel.
Het werd een rustig dagje na alle gezelligheid van de afgelopen week. En het wordt mooi weer. Ik ben in de weer geweest met wol. In plaats van spinnen probeer ik me het vilten eigen te maken. Het wordt leuk maar het gaat nog niet helemaal zoals ik het zou willen. Ik moet er toch nog maar eens een workshopje bij Wibbina in Benneveld tegen aan gooien. Vandaag had ik een afspraak bij het Hoefijzer, het buurthuis in Zuidbarge. Er was me gevraagd of ik daar eens wilde exposeren en daarvoor ging ik overleggen. Ik kan er vijf schilderijen ophangen en mag er ook een vitrinekast vullen. Ik bedacht dat ik er mijn verzameling schaapjes kan laten zien en meteen alles wat je met schapenwol kan doen. Ik heb nog het een en ander bewaard uit de tijd dat ik bezig was met spinnen, verven en weven. Alleen klein spul want in de vitrinekast passen geen grotere werkstukjes. Eind augustus na de jaarlijkse schoonmaak zullen we het in gaan richten. Kan allemaal nog voor ons Amerikaans avontuur. Leuk hoor! Ik heb ook opnieuw een voorraadje kattenbelletjes opgehaald voor een volgende stapel kinderboekjes Ik ben Moniek. Wanneer er iemand nog belangstelling heeft voor een paar boekjes? Ik heb er nog wat, ook nog exemplaren van Ik ben Scotty. En wanneer Wim morgen opgeknapt is van zn neusverkoudheid? Nou ja , jullie horen het nog wel .
Vandaag was het zover. De Achterhoek kwam naar Drenthe. Henk en Gerrie waren een middagje op rondreis en deden na Dalen ook Emmen aan. Goed idee. Want vaak hebben we het idee dat Mohammed gemakkelijker naar de berg komt dan andersom. De afgelopen week hadden we geen klagen moet ik zeggen. Na alle bezoekjes die we kregen de afgelopen week was dit voorlopig de laatste. We hadden het afgelopen jaar meer mailcontact. De wat oudere scans van dias werden vaak verbeterd door professional Henk Braakhekke en ook nu zat het er dik in dat hij zijn toestel in aanslag had toen we ons rondje op het erf deden. Gerrie is een bloemenmeisje, ze maakt de prachtigste bloemstukken en was dus ook geïnteresseerd in alles wat er buiten te zien was. Ze bracht een hele bos aparte judaspenning voor me mee. Die ga ik beslist zelf ook zaaien. Je snapt wel dat Henk zijn fototoestel in aanslag had toen we buiten liepen. Alles kreeg een beurt, de schapen zelfs meerdere. Je kon zien dat Geesje een flessenlam was want die kwam meteen naar ons toe toen ze mn stem hoorde. Ook nu had Wim weer succes met zn mosterdsoep met spekjes en een scheutje room. We zijn nu ons eigen fototoestel aan het uitproberen met een flitser van Henk. Het moet wel op manual, maar daardoor begint Wim er juist meer interesse in te krijgen. Dat werd tijd, want hij fotografeerde altijd met plezier Bij mij moet het altijd snel en gun ik me de tijd niet om alles eerst in te moeten stellen. Dus Wim houdt nu zn oude hobby weer in ere.
Gelukkig staat Hattem wel op het verlanglijstje van de beide vriendinnen. Ze zijn op tijd wakker, nou ja wakker Ze zijn nog steeds niet hersteld van de laatste avond in Nijmegen. Maar we zijn tegen koffietijd bij Ben en Niesje waar ze ook hartelijk ontvangen worden. Dan gaan we s middags Hattem rond. Natuurlijk langs het huis van Henry en Tonny en dan naar het geboortehuis van drie van de vier jongens van der Kolk. Tja alleen Henry is in Zwolle geboren, die lag verkeerd en moeder Siet heeft voor zijn geboorte maanden plat gelegen in het ziekenhuis. Op het laatste moment draaide baby Henry zich in de goede richting en was er geen keizerssnee nodig. Wim en Ben vertellen over het bovenhuis met het balkon, de boerderij er naast, net als de bakkerij waar menig natte broek gedroogd werd. Ben en Wim worden zelfs nog uitgenodigd om binnen te kijken maar vinden er niet veel wat aan die vroegere tijd herinnert. We bezoeken één van Niesjes favoriete shopjes, de chocolaterie A3 waar we leuk geholpen worden door vriendin Willy en dan nog even naar het stadhuis waar Suzes ouders, Gera en Fred, trouwden net als de rest van de familie. En dan gaan de beide dames zelf op pad en we spreken een tijd af om te verzamelen aan Dorpsweg 4. Het bezoek zit er bijna op. We schuiven nog even gezellig aan bij de Hattemer Chinees Kota Radja en dan is het zover. De E-tickets hebben ze al op zak voor de trein en na de belofte om de volgende keer eerst in Emmen te beginnen, nemen we afscheid. Suze en Amber, het leven na de Highschool begint voor ze. Suze gaat verder in de Gezondheidszorg en Amber gaat journalistiek doen. Wie weet komen ze voor stages nog eens weer deze kant op. We wensen ze good luck en geven heel veel groeten mee voor de Canadese familie. Als laatste zegt Suze nog:'I'll ask my mum to make that mustardsoup'. Beter compliment kan Wim niet krijgen.
Het ouderlijk huis van der Kolk
En dan komen we nichtje Jetske tegen met haar 4 dichters
De hond aan de ketting speelt in oude verhalen een rol
Het mooie oud stadje Hattem
Drie van de vier jongens van der Kolk zijn hier geboren De Adelaarhoek
En daar waren ze. Nee niet op het Emmer Station, maar ze waren bij Emmen
Zuid uitgestapt. Het kwam allemaal goed. Meiden van 18 stappen niet in zeven
sloten tegelijk. Suze belde even om te zeggen dat ze de volgende trein naar
Emmen Centrum zou nemen, maar ik kon zeggen dat Wim intussen al onderweg was
naar Emmen Zuid. Nee we hoefden ook niet iets voor ze te bedenken. De
countrylife was aan de beurt... rust dus. Nee Emmen hoefden ze ook niet meer in.
De ladies waren tired. In Amsterdam? Nee musea hadden ze niet gezien, wel het
uitgaansleven geproefd. En dat was goed bevallen. De dames waren moe, zo moe dat
ze na het eten en een rondje op het erf het bed indoken voor een nap. Dat nam
wel drie uur in beslag. De laatste party in Nijmegen had zijn sporen nagelaten.
Toen onze jongens kwamen waren ze weer fit en hebben we een gezellige avond
gehad, samen gegeten en nagekaart in de kota. De jongelui konden goed met elkaar
overweg, zelfs Rick was gekomen. Suze en Amber vertelden over hun leven in
Canada en hun plannen voor de toekomst. Suze gaat iets met gezondheid doen op
college en Amber gaat studeren voor journalist. Nee we laten hun geen extra
stuk Drenthe zien, geen tijd, want morgen gaan we naar Hattem waar toch de roots
van Gera en de hele van der Kolk family liggen. We beginnen bij het ouderlijk
huis, bij Ben en Niesje dus .
Zeven jaar geleden gingen we met de hele Canadese familie kamperen en maakten
onderweg een stop bij zo'n echt ouderwets stadje, kon zo weggelopen zijn uit een
western. Suze zal nu niet meer dat kleine meisje zijn.
Mijn
Marokkaanse vriendin Keltoum is er helemaal klaar voor, ze telt de dagen. Nog 14
dagen en dan is het zover en gaat ze naar Marokko om haar zieke broer, haar zus
Fatna en verdere familie te bezoeken. Bijna alles is familie want er wordt veel
binnen de familie getrouwd. Haar voet waaraan ze geopereerd is, is gelukkig
genezen. Het is me wat, binnen een half uur zat ik vanmorgen aan de koffie met
drie vrouwen mét hoofddoek. Ik kom er nu bijna twee jaar en ik voel me er steeds
welkom. We begrijpen elkaar zonder veel woorden. Haar kinderen spreken wel
Nederlands. Ik heb al kennis gemaakt met allerlei voor mij nieuwe gerechten. Het
smaakt allemaal even lekker. Voorlopig zie ik haar niet meer want ze blijft zes
weken weg en daarna komt haar zus Fatna mee naar Nederland en zijn wij op weg
naar het land van oom Herman en zijn familie daar. Het begint nu spannend te
worden. Maar eerst zijn we nog in afwachting van onze Canadese nichtje Suze.
Straks zal ze toch echt komen met haar vriendin Amber. Ik heb van Arend en Amaka
begrepen dat ze al hééél veel van Amsterdam en zijn moois gezien en beleefd
hebben. Nee geen musea daar kwamen ze niet aan toe. Ze zullen straks thuis heel
wat te vertellen hebben. Gisteren zijn ze met tante Meta naar Nijmegen geweest
om een impressie te krijgen wat de Nederlandse vierdaagse toch voor bijzonders
is en zullen niet vroeg in bed hebben gelegen. Maar vandaag is het zover.
Als ze uitgeslapen zijn komen ze onze kant op. De caravan staat klaar.
Speel je nog steeds Master Mind? Joanne en Bram uit Ede zijn net gearriveerd
vanuit Ede. Ze herinnert zich de tijd dat we al op de Boomgaard kampeerden en
onze caravan achter het kippenhok hadden staan en daar speelden we Master Mind, je kent het wel... dat spel met die gekleurde pennetjes die je moet proberen goed op een rij te krijgen qua volgorde èn kleur.
Joanne was er altijd voor te porren, tot groot plezier van Wim die eigenlijk
helemaal niet van spelletjes houdt, ... zegt ie nu. We douchten daar in de
melkstal nadat het melken klaar was. Dan gingen we met onze shampoo en
handdoekje die kant op. Heerlijk warm water zonder kalk. Je haar werd er
helemaal zacht van. Tegenwoordig genieten we van alle luxe van camping De
Boomgaard. Ook mooi, maar we denken toch met plezier terug aan die begintijd.
Het was toen dat Johan en Joke zelf hun eerste caravannetje kochten, een Predom.
Wij mochten mee. Bij de onderhandelingen zei Joke:Daor wil ik niet bie wean, ik
schame mien dr veur. Johan is net zon onderhandelaar als pa. Dan weet je het
wel. Die Predom hebben ze maar heel even gehad, het bleek aan de kleine kant.
Wel hebben ze die gebruikt om overal poolshoogte te nemen op campings. Ze
fietsten intussen over het Binnenhof en door Limburg of langs de Moezel. Ik denk
dat ze toen al bezig waren met het denken over het opzetten van hun eigen
camping. Johan wist intussen precies hoe hij het wel en ook hoe hij het niet
wilde hebben. We hebben een gezellige dag gehad met Joanne en Bram, veel
gepraat, we hebben een rondje over het erf gedaan langs de kippen en de schapen
en bleven een tijdje hangen in de kota, maar uiteindelijk kwamen we voor de Tour
de France op de TV terecht. Erg leuk dat ze helemaal vanuit Ede naar de Drentse dreven
kwamen.
Ga je mee met opa en oom Wim, Isa? Ben en Niesje zijn gearriveerd met Isa en ze is net begonnen met het vilten van een kleedje. Toen ze zag dat Agnes en ik daarmee bezig waren keek ze zo verlekkerd dat ik voorstelde om ook een kleedje te maken. Toch gaat ze graag mee. Als het drietal bij het stadion van FC Emmen aankomt is er een drukte van belang natuurlijk en Wim laat zich ontvallen: Wat is hier toch te doen wat een drukte. Isa heeft nog niets door. Is er hier dan een voetbalwedstrijd? Pas als Ben haar de kaartjes laat zien van FC Emmen- FC Twente begint het voor haar te dagen. Ze is helemaal overdonderd en de verrassing voor haar verjaardag is compleet.'Dan ga ik ook een handtekening van de spelers vragen', vindt ze, maar opa Ben heeft een smoesje dat dat niet kan want hij weet dat haar vader de volgende dag een nog grotere verrassing voor zijn oudste dochter heeft, nl de open dag van FC Twente in het stadion in Enschede......, maar ook dat is nog geheim. Rick is intussen ook al aan het Schoolpad gearriveerd en wij eten intussen maar vast en bewaren het pannenkoekbeslag voor hen tot ze terug zijn. Het gevilte kleedje wordt daarna afgemaakt en na het eten is het gezellig even napraten in de Finse kota. Agnes en Isa kunnen goed met elkaar overweg, groot gegiebel. Rick is er natuurlijk ook bij en verdwijnt tegelijk met Ben, Niesje en Isa, alleen gaat hij richting Jans en Geesje zoals gewoonlijk op zijn vaste zaterdag.
Gebeurd is gebeurd. Rob nam het lam dat nog net leefde mee. Het was een sterk lam, ze gaf het niet gauw op. De keren dat ik bij haar ging kijken reageerde ze steeds op mij en wou ze in de benen maar dat ging niet meer. Het is over. Rob zou zorgen dat ze niet langer hoeft te lijden. En vandaag staat er van alles te gebeuren. Met Agnes ben ik al begonnen om een kleedje te vilten en Ben en Niesje komen straks met kleindochter Isa. Het is geen geweldig weer om op de tribune te zitten bij FC Emmen tegen FC Twente. Het is de favoriet van Isa. Daarom mag ze als verjaardagscadeau met opa Ben naar de wedstrijd en natuurlijk gaat Wim ook. Nee Nies en ik vermaken ons wel. Daar hoef je niet over in te zitten.
12-7-2012 23.00. Deze dag stond wel in het
teken van onze kleine surviver. Als je de wonden ziet in haar achterste is het
niet te geloven dat ze hier door komt maar toen ik terug kwam van mn
zwemhalfuurtje probeerde ik het opnieuw met de melk. Met moeite ging er een
klein beetje in. Het schiet niet op. Zo wordt het niet wat. Tot ik me herinnerde
dat ze altijd brood zo lekker vond. Daarom nam ik behalve een beetje melk ook
een snee brood mee. En warempel die begon ze te eten, net als de vochtig
gemaakte paardenbrok die we nog hadden. In de loop van de volgende uren bracht
ik nog wat brood naar de wei en ze smikkelde alles lekker op. Ze kijkt ook weer
wat helder uit. Zou het toch nog lukken om haar in leven te houden? Nog een
positief bericht was dat Jennifer een nieuwe baan heeft gevonden. Bij van Liere
ging het zo slecht dat een groot gedeelte van het personeel werd ontslagen. Het
hielp niet. Ze zijn toch failliet gegaan. Net tijdens de verhuizing van haar
ouders had Jennifer zo de handen vrij om volop mee te helpen en nu kan ze a.s.
maandag al beginnen in Assen. Dit kleine bedrijf verzorgt software voor de
handel. Ze heeft er echt zin in om een nieuwe start te maken.
13-7-2012 -8.00 u Het was teveel... ons lam gaat dood
Hier zijn de beiden nog als Hollands Glorie... Ook de buurkinderen hebben
vaak geholpen..
Wat een dag .Het begon goed ramen gewassen, caravan van
binnen gepoetst, want Suze en vriendin komen zondagavond of maandag en die gaan
in de caravan slapen. Wie Suze is? Dat is ons Canadese nichtje, de dochter van
Gera en Fred. Ze is 14 dagen in Nederland en reist van Amsterdam naar Brummen
weer naar Amsterdam en dan naar Emmen. In de weekenden zijn Arend, Amakka en
neef Bram in Amsterdam vrij om de dames van alles te laten zien. Maar door de
week moet er gewerkt worden en wordt de rest van de familie ingeschakeld. Wij
zijn benieuwd naar onze beide dames en zullen ze wat van ons mooie Drenthe laten
zien.
Maar toen begon de ellende. Ieder morgen tellen we de schapen en er
leek niks aan de hand, maar tussen de middag lag er zomaar een lam dood, een
ander leek ook zielig. Net de tweeling die we met alle inzet zon goede start
hebben gegeven aan de fles. Het bleken maden te zijn die ze onder de vacht
hadden aangevreten. Bah en nog eens bah afschuwelijk. Natuurlijk meteen Rob
gebeld die woensdags thuis mag werken en intussen al begonnen met de
behandeling. Het zag er vreselijk uit en ik gaf haar meteen weinig kans om dit
te overleven. Maar Rob deed zijn best. Een oppepper in de bek, een injectie om
verder aan te sterken, nog een behandeling tegen die maden, alle wol weggeknipt
waar het nodig was en behandeld met wondspray. Intussen had ik al geprobeerd of
ze de fles nog wilde, maar dat ging al niet meer, net zo min als brokjes. Rob
nam het dode lam mee en ik verwacht weinig goeds van de andere
morgenvroeg. Vanavond hebben we nog een paar keer geprobeerd of ze de fles
wil, en met veel moeite kregen we er een beetje melk in.
8.00 uur- Wat
een levensdrang... slikken gaat bijna niet maar ze staat me wel op te wachten
bij het hek. Er kreeg er een klein beetje melk in. Nu ligt ze van vermoeidheid
bij te komen.
Speel je nog steeds Master Mind? Joanne en Bram uit Ede zijn net gearriveerd
vanuit Ede. Ze herinnert zich de tijd dat we al op de Boomgaard kampeerden en
onze caravan achter het kippenhok hadden staan en daar speelden we Master Mind, je kent het wel... dat spel met die gekleurde pennetjes die je moet proberen goed op een rij te krijgen qua volgorde èn kleur.
Joanne was er altijd voor te porren, tot groot plezier van Wim die eigenlijk
helemaal niet van spelletjes houdt,
... zegt ie nu.
