Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
25-07-2012
Kamperen... Behelpen?
Lang heeft Wim gezegd: 'In de vakantie geen telefoon, krant of tv'. Maar
een mens kan veranderen. Nu steeds de gsm bij de hand, de Telegraaf die hij
verafschuwt ligt in de recreatieruimte en de tv? Je ziet het... er wordt net
zolang gezocht naar de beste ontvangst van de Digitenne die we thuis zo node
missen. Daar hebben we nog steeds geen ontvangst en moeten we wachten op de
herbouw van de toren in Smilde.
Soms blijkt kamperen behelpen. Je vergeet
altijd wat. Zo had ik de thermoskan waarop ik altijd de koffie zet met een
filter erop, vergeten. Zit ik te emmeren met een filter op een mok en giet ik de
koffie over in een andere thermoskan die toevallig een te kleine opening heeft
om het filter op te kunnen zetten. Wim was erg blij dat hij hier de tv met
digitenne kon gebruiken want huis wil dat nog niet. Het herstel van de toren in
Smilde duurt nog een paar maanden. Maar hier zou het weer kunnen als je
tenminste het signaal kunt vinden. Dat duurde nogal. Op het dak, buiten het
raam nergens was er bereik. Tot ineens achter de caravan het ding begon te
laden. Toen werd er een paal neergezet en de buitenantenne er provisorisch op
vastgemaakt. Het was half tien toen Wim zich tevreden op de bank uitstrekte voor
de tv. Je kunt natuurlijk ook net doen als het nog oudere echtpaar dat hier
pas kampeerde. Die waren met een klein tentje. Dat wilden ze ooit nog eens
doen.... ècht kamperen. Het tentje was zo klein dat de man er als laatste
achterstevoren in moest kruipen. Jullie snappen het al we zijn weer een paar
dagen op camping De Boomgaard. Het staat hier lekker vol en wij hebben een plek
met vrij uitzicht. De luifel is opgezet want de wind is nogal koud. Buren èn
Mark èn schapenman Rob nemen de honneurs waar voor huis en
veestapel.
Het werd een rustig dagje na alle gezelligheid van de afgelopen week. En het wordt mooi weer. Ik ben in de weer geweest met wol. In plaats van spinnen probeer ik me het vilten eigen te maken. Het wordt leuk maar het gaat nog niet helemaal zoals ik het zou willen. Ik moet er toch nog maar eens een workshopje bij Wibbina in Benneveld tegen aan gooien. Vandaag had ik een afspraak bij het Hoefijzer, het buurthuis in Zuidbarge. Er was me gevraagd of ik daar eens wilde exposeren en daarvoor ging ik overleggen. Ik kan er vijf schilderijen ophangen en mag er ook een vitrinekast vullen. Ik bedacht dat ik er mijn verzameling schaapjes kan laten zien en meteen alles wat je met schapenwol kan doen. Ik heb nog het een en ander bewaard uit de tijd dat ik bezig was met spinnen, verven en weven. Alleen klein spul want in de vitrinekast passen geen grotere werkstukjes. Eind augustus na de jaarlijkse schoonmaak zullen we het in gaan richten. Kan allemaal nog voor ons Amerikaans avontuur. Leuk hoor! Ik heb ook opnieuw een voorraadje kattenbelletjes opgehaald voor een volgende stapel kinderboekjes Ik ben Moniek. Wanneer er iemand nog belangstelling heeft voor een paar boekjes? Ik heb er nog wat, ook nog exemplaren van Ik ben Scotty. En wanneer Wim morgen opgeknapt is van zn neusverkoudheid? Nou ja , jullie horen het nog wel .
Vandaag was het zover. De Achterhoek kwam naar Drenthe. Henk en Gerrie waren een middagje op rondreis en deden na Dalen ook Emmen aan. Goed idee. Want vaak hebben we het idee dat Mohammed gemakkelijker naar de berg komt dan andersom. De afgelopen week hadden we geen klagen moet ik zeggen. Na alle bezoekjes die we kregen de afgelopen week was dit voorlopig de laatste. We hadden het afgelopen jaar meer mailcontact. De wat oudere scans van dias werden vaak verbeterd door professional Henk Braakhekke en ook nu zat het er dik in dat hij zijn toestel in aanslag had toen we ons rondje op het erf deden. Gerrie is een bloemenmeisje, ze maakt de prachtigste bloemstukken en was dus ook geïnteresseerd in alles wat er buiten te zien was. Ze bracht een hele bos aparte judaspenning voor me mee. Die ga ik beslist zelf ook zaaien. Je snapt wel dat Henk zijn fototoestel in aanslag had toen we buiten liepen. Alles kreeg een beurt, de schapen zelfs meerdere. Je kon zien dat Geesje een flessenlam was want die kwam meteen naar ons toe toen ze mn stem hoorde. Ook nu had Wim weer succes met zn mosterdsoep met spekjes en een scheutje room. We zijn nu ons eigen fototoestel aan het uitproberen met een flitser van Henk. Het moet wel op manual, maar daardoor begint Wim er juist meer interesse in te krijgen. Dat werd tijd, want hij fotografeerde altijd met plezier Bij mij moet het altijd snel en gun ik me de tijd niet om alles eerst in te moeten stellen. Dus Wim houdt nu zn oude hobby weer in ere.
Gelukkig staat Hattem wel op het verlanglijstje van de beide vriendinnen. Ze zijn op tijd wakker, nou ja wakker Ze zijn nog steeds niet hersteld van de laatste avond in Nijmegen. Maar we zijn tegen koffietijd bij Ben en Niesje waar ze ook hartelijk ontvangen worden. Dan gaan we s middags Hattem rond. Natuurlijk langs het huis van Henry en Tonny en dan naar het geboortehuis van drie van de vier jongens van der Kolk. Tja alleen Henry is in Zwolle geboren, die lag verkeerd en moeder Siet heeft voor zijn geboorte maanden plat gelegen in het ziekenhuis. Op het laatste moment draaide baby Henry zich in de goede richting en was er geen keizerssnee nodig. Wim en Ben vertellen over het bovenhuis met het balkon, de boerderij er naast, net als de bakkerij waar menig natte broek gedroogd werd. Ben en Wim worden zelfs nog uitgenodigd om binnen te kijken maar vinden er niet veel wat aan die vroegere tijd herinnert. We bezoeken één van Niesjes favoriete shopjes, de chocolaterie A3 waar we leuk geholpen worden door vriendin Willy en dan nog even naar het stadhuis waar Suzes ouders, Gera en Fred, trouwden net als de rest van de familie. En dan gaan de beide dames zelf op pad en we spreken een tijd af om te verzamelen aan Dorpsweg 4. Het bezoek zit er bijna op. We schuiven nog even gezellig aan bij de Hattemer Chinees Kota Radja en dan is het zover. De E-tickets hebben ze al op zak voor de trein en na de belofte om de volgende keer eerst in Emmen te beginnen, nemen we afscheid. Suze en Amber, het leven na de Highschool begint voor ze. Suze gaat verder in de Gezondheidszorg en Amber gaat journalistiek doen. Wie weet komen ze voor stages nog eens weer deze kant op. We wensen ze good luck en geven heel veel groeten mee voor de Canadese familie. Als laatste zegt Suze nog:'I'll ask my mum to make that mustardsoup'. Beter compliment kan Wim niet krijgen.
Het ouderlijk huis van der Kolk
En dan komen we nichtje Jetske tegen met haar 4 dichters
De hond aan de ketting speelt in oude verhalen een rol
Het mooie oud stadje Hattem
Drie van de vier jongens van der Kolk zijn hier geboren De Adelaarhoek
En daar waren ze. Nee niet op het Emmer Station, maar ze waren bij Emmen
Zuid uitgestapt. Het kwam allemaal goed. Meiden van 18 stappen niet in zeven
sloten tegelijk. Suze belde even om te zeggen dat ze de volgende trein naar
Emmen Centrum zou nemen, maar ik kon zeggen dat Wim intussen al onderweg was
naar Emmen Zuid. Nee we hoefden ook niet iets voor ze te bedenken. De
countrylife was aan de beurt... rust dus. Nee Emmen hoefden ze ook niet meer in.
De ladies waren tired. In Amsterdam? Nee musea hadden ze niet gezien, wel het
uitgaansleven geproefd. En dat was goed bevallen. De dames waren moe, zo moe dat
ze na het eten en een rondje op het erf het bed indoken voor een nap. Dat nam
wel drie uur in beslag. De laatste party in Nijmegen had zijn sporen nagelaten.
Toen onze jongens kwamen waren ze weer fit en hebben we een gezellige avond
gehad, samen gegeten en nagekaart in de kota. De jongelui konden goed met elkaar
overweg, zelfs Rick was gekomen. Suze en Amber vertelden over hun leven in
Canada en hun plannen voor de toekomst. Suze gaat iets met gezondheid doen op
college en Amber gaat studeren voor journalist. Nee we laten hun geen extra
stuk Drenthe zien, geen tijd, want morgen gaan we naar Hattem waar toch de roots
van Gera en de hele van der Kolk family liggen. We beginnen bij het ouderlijk
huis, bij Ben en Niesje dus .
Zeven jaar geleden gingen we met de hele Canadese familie kamperen en maakten
onderweg een stop bij zo'n echt ouderwets stadje, kon zo weggelopen zijn uit een
western. Suze zal nu niet meer dat kleine meisje zijn.
Mijn
Marokkaanse vriendin Keltoum is er helemaal klaar voor, ze telt de dagen. Nog 14
dagen en dan is het zover en gaat ze naar Marokko om haar zieke broer, haar zus
Fatna en verdere familie te bezoeken. Bijna alles is familie want er wordt veel
binnen de familie getrouwd. Haar voet waaraan ze geopereerd is, is gelukkig
genezen. Het is me wat, binnen een half uur zat ik vanmorgen aan de koffie met
drie vrouwen mét hoofddoek. Ik kom er nu bijna twee jaar en ik voel me er steeds
welkom. We begrijpen elkaar zonder veel woorden. Haar kinderen spreken wel
Nederlands. Ik heb al kennis gemaakt met allerlei voor mij nieuwe gerechten. Het
smaakt allemaal even lekker. Voorlopig zie ik haar niet meer want ze blijft zes
weken weg en daarna komt haar zus Fatna mee naar Nederland en zijn wij op weg
naar het land van oom Herman en zijn familie daar. Het begint nu spannend te
worden. Maar eerst zijn we nog in afwachting van onze Canadese nichtje Suze.
Straks zal ze toch echt komen met haar vriendin Amber. Ik heb van Arend en Amaka
begrepen dat ze al hééél veel van Amsterdam en zijn moois gezien en beleefd
hebben. Nee geen musea daar kwamen ze niet aan toe. Ze zullen straks thuis heel
wat te vertellen hebben. Gisteren zijn ze met tante Meta naar Nijmegen geweest
om een impressie te krijgen wat de Nederlandse vierdaagse toch voor bijzonders
is en zullen niet vroeg in bed hebben gelegen. Maar vandaag is het zover.
Als ze uitgeslapen zijn komen ze onze kant op. De caravan staat klaar.
Speel je nog steeds Master Mind? Joanne en Bram uit Ede zijn net gearriveerd
vanuit Ede. Ze herinnert zich de tijd dat we al op de Boomgaard kampeerden en
onze caravan achter het kippenhok hadden staan en daar speelden we Master Mind, je kent het wel... dat spel met die gekleurde pennetjes die je moet proberen goed op een rij te krijgen qua volgorde èn kleur.
Joanne was er altijd voor te porren, tot groot plezier van Wim die eigenlijk
helemaal niet van spelletjes houdt, ... zegt ie nu. We douchten daar in de
melkstal nadat het melken klaar was. Dan gingen we met onze shampoo en
handdoekje die kant op. Heerlijk warm water zonder kalk. Je haar werd er
helemaal zacht van. Tegenwoordig genieten we van alle luxe van camping De
Boomgaard. Ook mooi, maar we denken toch met plezier terug aan die begintijd.
Het was toen dat Johan en Joke zelf hun eerste caravannetje kochten, een Predom.
Wij mochten mee. Bij de onderhandelingen zei Joke:Daor wil ik niet bie wean, ik
schame mien dr veur. Johan is net zon onderhandelaar als pa. Dan weet je het
wel. Die Predom hebben ze maar heel even gehad, het bleek aan de kleine kant.
Wel hebben ze die gebruikt om overal poolshoogte te nemen op campings. Ze
fietsten intussen over het Binnenhof en door Limburg of langs de Moezel. Ik denk
dat ze toen al bezig waren met het denken over het opzetten van hun eigen
camping. Johan wist intussen precies hoe hij het wel en ook hoe hij het niet
wilde hebben. We hebben een gezellige dag gehad met Joanne en Bram, veel
gepraat, we hebben een rondje over het erf gedaan langs de kippen en de schapen
en bleven een tijdje hangen in de kota, maar uiteindelijk kwamen we voor de Tour
de France op de TV terecht. Erg leuk dat ze helemaal vanuit Ede naar de Drentse dreven
kwamen.
Ga je mee met opa en oom Wim, Isa? Ben en Niesje zijn gearriveerd met Isa en ze is net begonnen met het vilten van een kleedje. Toen ze zag dat Agnes en ik daarmee bezig waren keek ze zo verlekkerd dat ik voorstelde om ook een kleedje te maken. Toch gaat ze graag mee. Als het drietal bij het stadion van FC Emmen aankomt is er een drukte van belang natuurlijk en Wim laat zich ontvallen: Wat is hier toch te doen wat een drukte. Isa heeft nog niets door. Is er hier dan een voetbalwedstrijd? Pas als Ben haar de kaartjes laat zien van FC Emmen- FC Twente begint het voor haar te dagen. Ze is helemaal overdonderd en de verrassing voor haar verjaardag is compleet.'Dan ga ik ook een handtekening van de spelers vragen', vindt ze, maar opa Ben heeft een smoesje dat dat niet kan want hij weet dat haar vader de volgende dag een nog grotere verrassing voor zijn oudste dochter heeft, nl de open dag van FC Twente in het stadion in Enschede......, maar ook dat is nog geheim. Rick is intussen ook al aan het Schoolpad gearriveerd en wij eten intussen maar vast en bewaren het pannenkoekbeslag voor hen tot ze terug zijn. Het gevilte kleedje wordt daarna afgemaakt en na het eten is het gezellig even napraten in de Finse kota. Agnes en Isa kunnen goed met elkaar overweg, groot gegiebel. Rick is er natuurlijk ook bij en verdwijnt tegelijk met Ben, Niesje en Isa, alleen gaat hij richting Jans en Geesje zoals gewoonlijk op zijn vaste zaterdag.
Gebeurd is gebeurd. Rob nam het lam dat nog net leefde mee. Het was een sterk lam, ze gaf het niet gauw op. De keren dat ik bij haar ging kijken reageerde ze steeds op mij en wou ze in de benen maar dat ging niet meer. Het is over. Rob zou zorgen dat ze niet langer hoeft te lijden. En vandaag staat er van alles te gebeuren. Met Agnes ben ik al begonnen om een kleedje te vilten en Ben en Niesje komen straks met kleindochter Isa. Het is geen geweldig weer om op de tribune te zitten bij FC Emmen tegen FC Twente. Het is de favoriet van Isa. Daarom mag ze als verjaardagscadeau met opa Ben naar de wedstrijd en natuurlijk gaat Wim ook. Nee Nies en ik vermaken ons wel. Daar hoef je niet over in te zitten.
12-7-2012 23.00. Deze dag stond wel in het
teken van onze kleine surviver. Als je de wonden ziet in haar achterste is het
niet te geloven dat ze hier door komt maar toen ik terug kwam van mn
zwemhalfuurtje probeerde ik het opnieuw met de melk. Met moeite ging er een
klein beetje in. Het schiet niet op. Zo wordt het niet wat. Tot ik me herinnerde
dat ze altijd brood zo lekker vond. Daarom nam ik behalve een beetje melk ook
een snee brood mee. En warempel die begon ze te eten, net als de vochtig
gemaakte paardenbrok die we nog hadden. In de loop van de volgende uren bracht
ik nog wat brood naar de wei en ze smikkelde alles lekker op. Ze kijkt ook weer
wat helder uit. Zou het toch nog lukken om haar in leven te houden? Nog een
positief bericht was dat Jennifer een nieuwe baan heeft gevonden. Bij van Liere
ging het zo slecht dat een groot gedeelte van het personeel werd ontslagen. Het
hielp niet. Ze zijn toch failliet gegaan. Net tijdens de verhuizing van haar
ouders had Jennifer zo de handen vrij om volop mee te helpen en nu kan ze a.s.
maandag al beginnen in Assen. Dit kleine bedrijf verzorgt software voor de
handel. Ze heeft er echt zin in om een nieuwe start te maken.
13-7-2012 -8.00 u Het was teveel... ons lam gaat dood
Hier zijn de beiden nog als Hollands Glorie... Ook de buurkinderen hebben
vaak geholpen..
Wat een dag .Het begon goed ramen gewassen, caravan van
binnen gepoetst, want Suze en vriendin komen zondagavond of maandag en die gaan
in de caravan slapen. Wie Suze is? Dat is ons Canadese nichtje, de dochter van
Gera en Fred. Ze is 14 dagen in Nederland en reist van Amsterdam naar Brummen
weer naar Amsterdam en dan naar Emmen. In de weekenden zijn Arend, Amakka en
neef Bram in Amsterdam vrij om de dames van alles te laten zien. Maar door de
week moet er gewerkt worden en wordt de rest van de familie ingeschakeld. Wij
zijn benieuwd naar onze beide dames en zullen ze wat van ons mooie Drenthe laten
zien.
Maar toen begon de ellende. Ieder morgen tellen we de schapen en er
leek niks aan de hand, maar tussen de middag lag er zomaar een lam dood, een
ander leek ook zielig. Net de tweeling die we met alle inzet zon goede start
hebben gegeven aan de fles. Het bleken maden te zijn die ze onder de vacht
hadden aangevreten. Bah en nog eens bah afschuwelijk. Natuurlijk meteen Rob
gebeld die woensdags thuis mag werken en intussen al begonnen met de
behandeling. Het zag er vreselijk uit en ik gaf haar meteen weinig kans om dit
te overleven. Maar Rob deed zijn best. Een oppepper in de bek, een injectie om
verder aan te sterken, nog een behandeling tegen die maden, alle wol weggeknipt
waar het nodig was en behandeld met wondspray. Intussen had ik al geprobeerd of
ze de fles nog wilde, maar dat ging al niet meer, net zo min als brokjes. Rob
nam het dode lam mee en ik verwacht weinig goeds van de andere
morgenvroeg. Vanavond hebben we nog een paar keer geprobeerd of ze de fles
wil, en met veel moeite kregen we er een beetje melk in.
8.00 uur- Wat
een levensdrang... slikken gaat bijna niet maar ze staat me wel op te wachten
bij het hek. Er kreeg er een klein beetje melk in. Nu ligt ze van vermoeidheid
bij te komen.
Nog 44 keer, zegt Jans terwijl hij op zn
Spartametje wijst. Nog 44 dagen gaat hij s middags op zijn Spartamet naar de
Lange in Bargeroosterveld om vandaar met een truck flessen gas weg te brengen
maar de verschillende klanten. Op 10 september wordt Jans 65 en gaat hij met
pensioen. Hij kijkt er naar uit. s Morgens is hij boer en s middags heeft
hij deze baan erbij. Zo kan hij rondkomen. Hun boerderij was vroeger net als op
veel plaatsen in Nederland een gemengd bedrijf. Toen de melktank verplicht werd
hebben ze die nog wel een poosje gebruikt. De buurvrouw heeft nog heel wat
lintjes vanwege de uiterst schone melk die ze die jaren geleverd hebben. Maar
een melkstal is er nooit gekomen. Veel van hun grond is opgeofferd aan het
industrieterrein van de Bargermeer en nu is Jans alleen nog akkerbouwer. Nou ja
hij heeft lang nog één koe gehad, Doortje 32. Ieder jaar kreeg ze een kalf tot
ze een paar keer melkziekte kreeg. Daarna is Doortje verdwenen en nu kopen ze
hun melk bij de C 1000. Jans had me flink te pakken toen hij beweerde dat hij
precies om 6 uur de emmer onder Doortje zette, ging koffie drinken en een
kwartier later de emmer vol weer ophaalde zonder een druppel geknoei. Wedje
maken, vroeg hij. Dat was goed. Waor wedde wi-j umme? Slagroomgebak! Daar
lust Jans wel pap van. De volgende avond wilden wij dat wel eens meemaken maar
voelden natuurlijk al nattigheid. Voor alle zekerheid hadden we al een
slagroomtaart in de fietstas. En ja hoor, om 6 uur ging Doortje aan het touw en
werd de melkmachine met gesloten emmer er aangezet. Doortje verzette geen poot
terwijl wij aan de koffie gingen. En na dat kwartier zat de emmer vol. Met een
glunderend gezicht pakte hij de slagroomtaart aan. Maar nu nog 44 keer,
verzucht Jans nog eens. Hij lijkt er aan toe. Hij gaat zich zeker niet vervelen
want boerderij en zijn hobby's houden hem van de straat.
Na het opruimen van de kamer van moeder Siet ging dit mee naar
Emmen.
'Effen de brille schone poetsen '. Wim komt bij me in de keuken en houdt zn bril
onder de warme kraan en neemt er wat handzeep bij .. Of is dit gien zepe? De
brilleglazen slaan wit uit. Heeft hij de handlotion te pakken, met lavendel dat
wel. Ja zo zonder bril ziet hij het even niet zo precies meer. Je wordt ook een
dagje ouder Gisteren was ik me na het douchen aan het insmeren met
bodylotion, dacht ik. Het werd wel helemaal wit op mn armen en benen en nee
het trok er niet in. Het bleef op de huid. Ik pak mn bril er maar even bij. Het
was inderdaad wel de bekende Dove flacon die ik gebruikte, maar net iets smaller
aan de bovenkant dan ik gewend was. Blijk ik de nieuwe Volume shampoo van Dove
te pakken heb. Zo kon ik weer onder de douche om het af te spoelen. Ja ik word
ook een dagje ouder. Zonder bril gaat het niet meer. Het is het eerste wat ik 's
morgens pak en het laatste wat ik 's avonds wegleg. De hoeveelheid zeep en
bodylotion die ik van moeder Siet georven heb begint aardig te slinken. In de
zwemtas, in de caravan, in de badkamer, boven naast mn bed overal staat een
lekker smeersel. En ik had er al heel wat weggegeven. Een klein restant staat
nog te wachten. We krijgen het gegarandeerd op want tja .ook onze huid wordt
een dagje ouder Twee keer per dag doe ik trouw de oefeningen voor mijn knie,
want ook die...
Nadat de kippen in hun hok en ren gezet zijn is het zover. Met een paar
vachten achter in de Caddy gaan we op weg naar Benneveld waar Wiebina en Marco
ons ontvangen in hun mooie achtertuin. De tafels staan al klaar om te gaan
vilten en onder de boom staat een tafel met allerlei dranken en lekkers. Ze
hebben deze middag georganiseerd voor de Vereniging van het Drentse heideschaap
waar Rob de secretaris van is en ik mocht mee als zijn gast. De liefhebbers van
het Drentse heideschaap kwamen overal vandaan, ook nog een stel uit Doetinchem.
Wij hadden geluk met de grote tafeltennistafel omdat onze Schoonebeker vachten
groter zijn dan die van het Drentse heideschaap. Maar wat een werk! Ik had een
lapje in de gedachten om een tas van te kunnen maken maar we gingen die middag
een hele vacht vilten. Gelukkig waren er voorgekaarde stroken wol die we als
bodem konden gebruiken. Daar pakt de vacht goed op, maar wat een werk om er echt
een goede vilten onderlaag van te krijgen. Het was pappen en nathouden de wol
dan. Veel heet water met zeep werd er opgegoten en dan maar wrijven met
bubbeltjesplastic. En het was me een partij heet. We hadden beter samen één
vacht kunnen doen. Nu hebben we beiden een vacht waarvan we de randen thuis
moeten afwerken. Maar . mijn oude tuintafel staat klaar. Ik kan me er deze week
nog wel een paar uurtjes op uitleven. Al met al hadden we een gezellige èn
leerzame middag. De techniek van het vilten hebben we nu in de vingers. Bedankt
Rob en Wiebina. Toch zal ik graag nog een paar ochtenden een workshop bij
haar komen volgen. Zover is Benneveld niet. Want die tas . zal er komen!
En daar kwam Rob met z'n zelf getimmerde bak met gaas erover èn de drie
kippetjes en een jong haantje. Het is voor mij een nieuw soort. Het is een
Hollandse Leghorn, maar met een aparte kleurslag. Rob noemt het raszuivere
zwartbonte Leghornhennen, 'Dit is een zeldzame kleurslag die je maar weinig
tegenkomt en ook wel exchequer genoemd wordt. Leghorns leggen flink wat grote,
witte eieren en zijn attente, levendige boerenerfkippen'. Dat zullen we
afwachten... die eieren dan. Er zit nog een geschiedenis achter. Na de 2e
Wereldoorlog wilden de Engelse boeren de Nederlandse weer wat op gang helpen en
hebben duizenden van dit soort eendagskuikens naar Nederland gestuurd. Je ziet
ze nu niet zoveel meer maar onze schapenman Rob laat ze in de broedmachine
uitbroeden en houdt zo niet alleen de Schoonebeker heideschapen in stand maar
ook dit soort Leghorns. Deze zijn van vorig jaar en hebben hun best al gedaan.
Daarom wilde Rob ze wel missen. Wij zijn er weer blij mee... zo scharrelt er
straks weer wat rondom het huis. Ze blijven nog een paar dagen in de ren en dan
is de rest van het erf voor hen....
Er is best veel werk te doen wanneer je het hier in en om het huis een
beetje opgeruimd wilt houden. De heg moest geknipt, er moet nodig geschilderd
worden, elke week gemaaid, het kippenhok ontsmet Ja onze haan is dood. Hij
lag al een paar dagen wat lang in de zon, steeds op dezelfde plek terwijl het
hennetje wel overal aan het pikken was. Hij zat die laatste avond al vroeg in
het hok en de volgende morgen lag hij dood. Die moest dus ook begraven worden.
Gelukkig zit schapenman Rob ook in de kippen. Het is een leuk soort wit met hier
en daar zwarte veertjes en we hebben er gauw drie stuks bij hem besteld.... plus
haan. Dan loopt er weer wat gezelligs om het huis. Toen Wim vanmorgen de
krant uit had slaakte hij een diepe zucht en het hoge woord kwam er uit: hij
heeft geen zin in schilderen. En eigenlijk moet het een en ander nodig
bijgewerkt worden En dat komt uit een schilders familie.... Nu hebben we nog
een klusjesman in onze telefoonklapper staan die 12 jaar geleden ook bij ons
heeft geschilderd. Wim waagt het er op. En . gelukkig de beste man heeft wel
weinig tijd, maar de nodigste dingen gaan voor de winter nog gebeuren. Wim
knapt er compleet van op en gaat opgewekt aan de ligusterheg beginnen. Die staat
er intussen weer geschoren bij en we kunnen weer van een nog weidser uitzicht
genieten.
Ik denk dat bijna alle pups uit de beide nestjes van
Scott en Kim overleden zijn. Ik weet alleen dat Scotty van Linda er nog is en
ook nog gezond. Max heeft het ook volgehouden tot dit voorjaar. Wel bijzonder
dat er een behoorlijk aantal 14 of zelfs 15 jaar geworden zijn. Nu hoorde ik dat
de beide bordercollies Indra en Kamon ook deze leeftijd bereikt hebben en zon
belangrijke plaats in het leven van Karin en Walter en hun kinderen gehad
hebben- zie gastenboek hettysite- -. Het gedichtje dat ze meestuurde is toch prachtig! Ze
sloegen altijd aan wanneer er mensen weggingen, vertelde Karin, maar toen in de
zomer van 2010 de mensen èn de kist met Walter, een vroegere collega van Wim,
naar het crematorium vertrokken waren ze doodstil. De pups van Scott en Kim
waren allemaal kerngezond terwijl het geen honden met een stamboom waren, gewone
bordercollies. Tessa die we nu hebben is pas 9 jaar, een stamboom en verslagen
van de beide ouders met fotos incluis. Maar ze is nu al een oud hondje. We
vertroetelen haar maar en ze knapt wat op nu ze zacht voer krijgt. De dierenarts
kan niets bijzonders vinden, maar het lijkt of ze niet meer spoort. Ze loopt
steeds dezelfde rondjes, een beetje stressig en volgens Mark en internet zou ze
wat dement worden. Zover kan ik niet gaan, maar ze is niet meer de Tessa die we
kennen. Ik hoop dat ze nog een tijdje meegaat, want we hebben hier wel een
waakhond nodig. Het wordt tijd dat Queeny loops wordt want er loopt daar in
Sleen een aardige partner voor haar.
When God made the earth and sky, The flowers and the trees, He then made
all the animals And all the birds and bees. And when His work was
finished, Not one was quite the same, He said, "I'll walk this earth of
mine And give each one a name." And so He traveled land and sea, And
everywhere He went, A little creature followed Him, Until its strength
was spent. When all were named upon the earth, And in the sky and sea,
The little creature said, "Dear Lord, There is not one left for me."
The Father smiled and softly said, "I've left you to the end, I've
turned my own name back to front, And call you DOG, my friend."
'Gaan jullie er eens even voor staan?' vroeg ik na ons bezoekje aan het
Museum Brands. Mevr. Oving deed het graag, rechtop en even zonder
rollator.
Ik had al vaak gehoord van de Collectie Brands. In Nieuw
Dordrecht woonde Jans Brands die erg geïnteresseerd was in oude spullen en het
bleek een groot verzamelaar. Maar nooit had ik er iets van gezien. Nu is er
eindelijk wat meer aandacht aan besteed want de verzameling barstte uit zijn
voegen en er is nu een compleet museum neergezet: Museum Brands, compleet met
shop en café. Het huis van Brands is er een onderdeel van en de rest is een
strak en modern gebouw geworden dat er aan is gebouwd. En vanmiddag was het
zover dat wij er met een oudere dame gingen kijken. Mevr. Oving heeft lang in
Bargeroosterveld gewoond maar woont nadat haar man overleden is in een flat in
Angelslo. Zij was er ook nog nooit geweest en achter de rollator is het nog een
heel eind naar Nieuw Dordrecht. We keken onze ogen uit zoveel spullen. Veel
dingen zijn herkenbaar omdat ze uit grootmoeders tijd komen. Mevr. Oving uitte
heel wat ohs en ahs. Wat erg interessant is zijn de verhalen die Brands
vertelt op de verschillende videos, alles aan de hand van zijn verzameling. We
hebben er een paar afgekeken en geluisterd. Onze gast trakteerde op koffie en
voldaan gaan we op huis aan. Hier gaan we beslist nog eens naar toe om meer te
horen. En met de Museumjaarkaart kun je er zo in.
Een klasseavond aan het Schoolpad kon ook niet zonder een
vuurtje.
'Zouden ze niet jaloers worden als ze ons zo vuurtje zien
stoken, pleegt Wim regelmatig te zeggen als we bij ons kampvuurtje bij de wei
zitten. Alle afvalhout wordt zo verbrand en wij mogen daar graag zitten aan het
eind van de dag. Ik mis alleen de gitaar nog en country liedjes, Wim zingt graag
maar blijkbaar niet bij zijn kampvuur. We zetten onze stoelen zo dat we meteen
de lammeren kunnen zien rennen, want s avonds hebben die altijd een
speeluurtje. Buurman Jans heeft een of ander soort kachel op de kop getikt voor
buiten. Wim heeft al gezegd dat wanneer Jans niet weet wat hij er mee moet hij
dat wel weet. Dat vuurtje stoken zit er bij hem goed in net als bij onze
jongens. Rick herinnert hem er regelmatig aan dat Fred ooit zei toen Wim in
Canada bij het vuurtje zat:Kijk die Indiaan is ook weer bezig. Ik zie Wim met
de jongens nog zo de laatste vracht bij de verhuizing naar de Kuifmees in brand
steken. Die kon er daar niet meer in en een Kringloop had je toen nog niet. Ze
hadden de dag van hun leven, zo leek het. Mark is degene die nog steeds graag
vuurtjes stookt. Hij heeft ook twee houtkachels in Sleen en regelmatig vraagt
hij of er niet een paar bomen weg moeten op ons erf. We hebben pas het mooie
nieuwe appartement van Klaas en Boukje gezien in het centrum van Emmen. Wim was
er helemaal weg van. Het is ook een mooi huis en een plek met uitzicht. Hier
zou ik ook wel willen wonen, sprak hij. Toen ik hem er vanavond bij dat vuurtje
naar vroeg zei hij: Maar nu nog niet .
...aan welke kant hij een koe moest gaan melken....
Er wordt getoeterd en dhr Haveman waarmee we in gesprek zijn spoedt zich
naar het kleine autootje. Even denken we dat deze uitzonderlijk lange man zich
gaat opvouwen achterin, maar nee... even later komt hij terug. Het lampje
brandde met ABS erop en Haveman moest helderheid brengen. Dhr Haveman
vertelde dat ook hij uit een boerenfamilie komt. Hij was voorbestemd om boer te
worden op de boerderij van zijn vader, maar toen hij na de Mavo al ingeschreven
stond voor de Middelbare Landbouwschool, kwam een vriend langs die vertelde dat
hij naar de Kweekschool in Leeuwarden zou gaan. Vader dacht na en had een
serieus gesprek met zijn zoon. De ruilverkaveling die er aan zat te komen en
allerlei veranderingen hadden hem aan het denken gezet en hij vroeg zijn zoon of
hij ook niet liever het onderwijs in zou willen gaan. Er bleek nog plek te zijn
op de Kweekschool, de Middelbare Landbouwschool werd afgezegd en hij ging verder
in het onderwijs. En zoals we nu weten met veel succes. Voor zijn pensionering
is hij jarenlang rector geweest van het CSG. Vader had geen opvolgers meer. De
jongere zoon had geen boerenbloed, die wist nog niet aan welke kant hij de koe
moest gaan melken, en vader verkocht zijn bedrijf op tijd en had nog een mooie
tijd samen met zijn vrouw. Het geeft een band, zo vertelt mevr. Haveman
terwijl we buiten de kerk nog even na praten. Ds Olthof, die twee huizen bij hen
vandaan woont en al met emeritaat is, leidde de kerkdienst van vandaag en hij
deed dat met de moderne communicatiemiddelen. Alles werd op de beamer gezet. Ons
psalmboek bleef dicht. Mevr. Olthof overleed een jaar geleden terwijl op
hetzelfde moment hun zoon, Dick Haveman die politieagent was in Noord Drente,
met zn eigen dienstwapen werd dood geschoten. Een tragische bijkomstigheid was
dat het gebeurde door een asielzoeker, terwijl de fam. Haveman zich juist
inzette voor de asielzoekers bij de Stichting Op Stee, die asielzoekers
ondersteunt die om de een of andere reden weg moeten maar niet weg kunnen. Ik
heb ze er steeds om bewonderd dat ze hun leven ondanks alle verdriet weer
opgepakt hebben. Maar ook ds Olthof heeft zijn leven voortgezet. Hij schildert
iconen, fietst en wandelt de routes die hij van plan was met zijn vrouw te
ondernemen. Hij wandelt zelfs in haar schoenen, want die van hem waren versleten
en het bleek dat die van haar hem ook pasten.
Speel je nog steeds Master Mind? Joanne en Bram uit Ede zijn net gearriveerd
vanuit Ede. Ze herinnert zich de tijd dat we al op de Boomgaard kampeerden en
onze caravan achter het kippenhok hadden staan en daar speelden we Master Mind, je kent het wel... dat spel met die gekleurde pennetjes die je moet proberen goed op een rij te krijgen qua volgorde èn kleur.
Joanne was er altijd voor te porren, tot groot plezier van Wim die eigenlijk
helemaal niet van spelletjes houdt,
... zegt ie nu.
