Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
03-07-2012
...aan welke kant hij een koe moest gaan melken....
Er wordt getoeterd en dhr Haveman waarmee we in gesprek zijn spoedt zich
naar het kleine autootje. Even denken we dat deze uitzonderlijk lange man zich
gaat opvouwen achterin, maar nee... even later komt hij terug. Het lampje
brandde met ABS erop en Haveman moest helderheid brengen. Dhr Haveman
vertelde dat ook hij uit een boerenfamilie komt. Hij was voorbestemd om boer te
worden op de boerderij van zijn vader, maar toen hij na de Mavo al ingeschreven
stond voor de Middelbare Landbouwschool, kwam een vriend langs die vertelde dat
hij naar de Kweekschool in Leeuwarden zou gaan. Vader dacht na en had een
serieus gesprek met zijn zoon. De ruilverkaveling die er aan zat te komen en
allerlei veranderingen hadden hem aan het denken gezet en hij vroeg zijn zoon of
hij ook niet liever het onderwijs in zou willen gaan. Er bleek nog plek te zijn
op de Kweekschool, de Middelbare Landbouwschool werd afgezegd en hij ging verder
in het onderwijs. En zoals we nu weten met veel succes. Voor zijn pensionering
is hij jarenlang rector geweest van het CSG. Vader had geen opvolgers meer. De
jongere zoon had geen boerenbloed, die wist nog niet aan welke kant hij de koe
moest gaan melken, en vader verkocht zijn bedrijf op tijd en had nog een mooie
tijd samen met zijn vrouw. Het geeft een band, zo vertelt mevr. Haveman
terwijl we buiten de kerk nog even na praten. Ds Olthof, die twee huizen bij hen
vandaan woont en al met emeritaat is, leidde de kerkdienst van vandaag en hij
deed dat met de moderne communicatiemiddelen. Alles werd op de beamer gezet. Ons
psalmboek bleef dicht. Mevr. Olthof overleed een jaar geleden terwijl op
hetzelfde moment hun zoon, Dick Haveman die politieagent was in Noord Drente,
met zn eigen dienstwapen werd dood geschoten. Een tragische bijkomstigheid was
dat het gebeurde door een asielzoeker, terwijl de fam. Haveman zich juist
inzette voor de asielzoekers bij de Stichting Op Stee, die asielzoekers
ondersteunt die om de een of andere reden weg moeten maar niet weg kunnen. Ik
heb ze er steeds om bewonderd dat ze hun leven ondanks alle verdriet weer
opgepakt hebben. Maar ook ds Olthof heeft zijn leven voortgezet. Hij schildert
iconen, fietst en wandelt de routes die hij van plan was met zijn vrouw te
ondernemen. Hij wandelt zelfs in haar schoenen, want die van hem waren versleten
en het bleek dat die van haar hem ook pasten.
Hebben jullie dat nou ook dat je je soms een ongeluk moet zoeken om een
stuk gereedschap terug te vinden? Zo hebben wij een schoffel, twee harken, twee
spades en een bats en ook nog een lang soort spade. Ik laat ze wel eens bij mijn
tuintje bij het keetje staan als ik daar de aardappels aan ga aarden. O ja en
ook wel eens om de hoek bij de schutting of in de voortuin als ik even ga
koffie drinken. Maar volgens mij hadden we alles netjes opgehangen voor Ben en
Niesje kwamen. Maar toen Wim vanmiddag een schop wilde gebruiken kon hij er geen
een vinden. Wie had hem het laatst gehad? Hij was al twee keer alle plekken
langs gegaan waar ooit een schop neergezet had kunnen worden. Even later deed ik
hetzelfde want Wim staat er niet om bekend dat hij goed kan zoeken zeg ik wel
eens. Maar nee hoe ik ook keek en zocht, de struiken waren hard gegroeid de
laatste weken, dus je weet het maar nooit , ik kon evenmin een schop
vinden. Zol Mark em met enommen hebben, bedacht Wim. Meestal als je wat
mist moet je die even bellen. Maar hij nam niet op. Dan maar Ben en Niesje
gebeld, misschien hebben die een idee. Ja hoor Niesje wist het zeker, Mark had
beide schoppen meegenomen naar Gerhard want daar moet het een en ander
uitgegraven worden voor de nieuwe veranda. De aanhanger was wel teruggebracht
maar zonder de beide spades. t Is bie-j jullie al net as bie-j ons, meldde
Ben. Ie heb oe de konte nog niet ekeerd of ze haalt oe al wat uut de schure,
maor weerbrengen ho maar. Daor mo-j eerst achteran bellen. Vanavond zijn we
naar Gerhard en Judith geweest. De schoppen opgehaald en een aanhanger met
tuinafval voor de stort. Maar we hebben gezellig weer bijgepraat èn voetbal
gekeken. Ja bij thuiskomst telden we de schapen voor alle zekerheid. Alle
tien zijn er nog.
Buurvrouw, kiek ie ok voetbal vanaovend?, vroeg Ben een poosje terug.
Ja heur, ik bun gek op voetbal en as Nederland speult zeker. Komt jullie hier
maor kieken, dat vin ik gezellig. Dat kwam goed uit. Ben, onze oppas de
afgelopen weken, had ons even ervoor al gebeld omdat de tv of de schotel kuren
vertoonde. En je zult net zien wanneer er een belangrijke wedstrijd is dat het
bingo is. We hadden al verteld dat de buurvrouw ook vaak voetbal kijkt. En zo
hadden ze met elkaar een gezellige avond. Vandaag is het allemaal TT wat de
klok slaat. Wim heeft zich voorbereid en heeft zijn klusjes voor half 11 gedaan,
staat fris gedoucht en nog half aangekleed de tv in te stellen, want om kwart
voor 11 gaat het spektakel van start op Nederland 2. Want zijn liefde voor de TT
is niet over, maar heeft zich verplaatst van de TT tribune naar zijn eigen bank.
Maar welke knop hij ook probeert er verschijnt alleen dat gehate rode
vierkantje. Probeer die witte klimroze nog es an de kante te schoeven,
adviseer ik hem. Die wil nog wel eens het beeld via de schotel verstoren. Nee
man as t daoran lig dan kriej toch een rood rundtien!Wim heeft het niet meer
Zö-j altied zien as t er wat biezunders is dan hej dàt weer . Even
later geeft hij het op. Vraog de buurvrouw maor öf die beeld hef op Ned. 2 die
kik ok nog wel es naor de TT. Harm was t er altied gek op, stel ik voor. Wim
belt. Ja buurvrouw heeft wel beeld en zegt meteen: Dan kom ie toch hier
hen. Maar ineens hoeft het niet meer. Ik probeer nog even door met de
verschillende knopjes te goochelen van schotel en tv en zowaar Nederland 2
geeft beeld. Opgelucht laat Wim zich op zn favoriete plekje op de bank zakken.
Daar hebben we geen kind meer aan vandaag.
Traditie de TT in het laatste weekend van juni.....
Het was even zoeken, maar ik had nog een foto van zo'n dagje TT: Henk, Ben
en Wim vertrekken hier samen vanaf de Kuifmees richting circuit Assen, ik denk
1986 of '87. Aan de tassen te zien gaan ze goed voorbereid op pad.
Ik zeg
tegen Harm:Das veur mij de eerste en maor ok de laatste keer'. We zijn bij
buurvrouw Wielens op de koffie. 'Je kriegt mij niet meer mee naor die TT. Wat
een drukke bedoening .. en slecht weer wij kregen nog een onweersbuje op de
pette, kold en nat hebt wij toen in Noord Sleen in t café weer wat bie zitten
kommen'. Buurvrouw Wolterdina vertelt over haar jonge jaren toen ze achter op de
motor met Harm mee mocht naar de TT in Assen. Dat moest een geweldige ervaring
zijn volgens Harm. Haar zuster Jantje kwam op de kinderen passen. Ik zeg tegen
Harm: Ens maor nooit weer', besloot ze. In haar familie leeft die TT helemaal
niet meer, net als in de onze. Terwijl Wim vroeger nog wel eens ging met broer
Ben of met Henk en Anneke, hoor ik hem er nooit meer over. De laatste keer was
het met Ben, Henk en met Rick. Die laatste zie ik nog wel eens weer
gaan. Toen ik een jaar of 17 was kreeg ik eens een brief van een jongen of ik
achterop z'n brommer mee wilde gaan naar de TT. Dat boeide mij toen ook al niet,
maar het ergste vond ik de brief van die toch wel leuke jongen zo vol met
schrijffouten zat dat ik niet eens teruggeschreven heb. Schaam ik me nu nog
voor. Nee dan Anneke die hoefde niet overgehaald te worden. Ze paste zich
ook ogenblikkelijk aan het publiek aan. Ze commandeerde de lui die voor haar
gingen staan net zo lang tot ze gingen zitten. De laatste keren dat Wim ging
wilde hij niet meer gewoon langs de route maar persé een plekje op de tribune
een mens wordt ook ouder natuurlijk en kritischer. Maar ook dat is over. Nu
is het alleen zijn jaarkaart nog bij FC Emmen. Hij moppert wel als er slecht
gespeeld wordt maar . Je bent een fan of je bent het niet hè! Broer Ben is ook
van de voetbal en heeft nu één van zn kleindochters om te coachen. Isa schijnt
het erg goed te doen als keepster. Ze is bovendien een fan van FC Twente. Je mag
het nog niet doorvertellen maar ze krijgt van opa voor haar verjaardag een kaart
voor de wedstrijd FC Emmen- FC Twente, binnenkort hier in het stadion. Ja en
opa gaat mee natuurlijk
De lammeren maken er een feestje van. Wim had brandnetels gemaaid op de
oude mestbult. Alles ging schoon op en ze vonden het lekker om daarna erop te
gaan liggen.
'De politie is je beste vriend', is zon slogan. Ik krijg
dan altijd die plaatjes voor me van een veldwachter op zn fiets die dikke
maatjes is met de jeugd. Tegenwoordig heet dat de wijkagent. We woonden hier pas
een paar jaar en hadden een stel prachtige kippen, genoemd naar o.a. de gulle
gevers: Hendrik en Anna. Ze kregen kuikens en het was een genot om die te zien
rondscharrelen. Maar op een dag kwam er een loslopende hond die ze de een na de
ander doodbeet. Afschuwelijk! Maar waar die gebleven is? Een dag later zagen we
hier op het land een hond lopen, het zou dezelfde kunnen zijn. En Wim
verwittigde de politie. Zie maar dat je hem vangt, zeiden die. Ze waren niet
van plan om in actie te komen. De hond was intussen al richting rondweg en we
hoorden al een bus spontaan in de remmen gaan. Wim was des duivels en beet de
beste vriend aan de telefoon toe: Als jullie er niks aan doen.. dan doe ik
het wel. Nog geen vijf minuten later kwam er een politieauto aangieren die
minstens dacht dat Wim met een geweer klaar zou staan. Maar nu . Gisteren
hebben we alsnog per internet aangifte gedaan van het gestolen Schoonebeker lam
uit onze wei. Vanmorgen belden ze al terug om meer informatie en politie
Coevorden gaat zich er mee bemoeien en komt waarschijnlijk de donkerblauwe sjaal
nog ophalen voor eventueel sporenonderzoek.Verder wilden ze graag een foto van
het lam. Hoe dan ook het maakt weer wat goed.
En dan ben je weer thuis. Alles wordt uitgepakt en de wasmachine draait op
volle toeren. We melden ons af bij onze jongens en spreken af dat we de volgende
morgen Tessa komen ophalen bij Jennifer. Rick meldde al: Tessa is ter observatie
bij Mark. Ze doet vreemd en de mening dat ze last heeft van haar beendergestel
beginnen we te herzien. Ze loopt steeds kleine rondjes. Haar vaste dreuntje doet
ze steeds weer opnieuw, eet weinig. Volgens ons en internet lijkt ze eerder te
lijden aan een vorm van dementie. Daarnaast kan ze ook last hebben van haar
gebit en moet ze zachter eten hebben. Dan net als je aan bed gaat denken zo
tegen 11 uur belt Mark: Tessa is weg ze was net nog in de tuin en nu is ze
weg. Hij denkt dat ze de weg richting Oosterhesselen is gaan lopen, maar kan
niets vinden in het donker. Hij gaat nu op de fiets Sleen weer in, al roepend.
We wachten niet af en gaan naar Sleen om te helpen zoeken. Maar ook ons zoeken
langzaam rijden met het raam open en al roepend van Tessa ga je mee?, levert
niets op. Na een half uurtje verzamelen we ons weer aan de Schaapstreek. Geen
Tessa. Dan hoort Wim in de verte een zware blaf van een hond en denkt dat Tessa
daar misschien in de buurt is. Hij gaat weer naar buiten en fluit tussen zijn
tanden. Ja zoals hij dat doet hoor je niet veel. En warempel binnen een minuut
komt Tessa eraan of ze niet weggeweest is. Ze herkende beslist het fluitje van
haar baas. We vieren haar en onze terugkomst en nemen haar blij weer
mee.
Een van de tweeling lag altijd bij moeder ooi op haar rug, altijd
dezelfde. Welke van de twee weg is weet ik niet want nu zijn ze er te groot
voor.
Er is een lam weg, een mooi Schoonebeker heidelam. In onze vakantie
belde Rob, onze schapenman, ons wat opgewonden op: Er is een lam weg, een van
de allereerste tweeling ik heb alles nagelopen, de afrastering is in orde maar
het lam is weg .. en je broer is er niet.. de auto staat er wel . In elk geval
was er wat paniek. Wat later was Ben weer terug en beweerde dat hij vanaf het
begin 10 schapen geteld heeft en de dag voor we weggingen waren het er echt 11.
Ik heb nooit kunnen denken dat ons dat zou gebeuren. Denk je dat je alles goed
voorbereid hebt voor je vakantie en dan blijk je je toch vergist te
hebben. Toen begon mijn brein te werken en ik herinnerde me dat ik de laatste
avond schapen hoorde blaten toen het al donker was. Wim is gaan kijken en liet
meteen Tessa uit. Hij heeft wat geschenen met zijn zaklantaarn, maar de rust was
al weergekeerd. De andere morgen vroeg zijn we vertrokken na een blik op de
rustig grazende schapen. Had ik ze nog maar even geteld, maar ja Dan was het
ook al te laat en mezelf kennende was ik niet eens meer weggegaan die dag.
Nu blijkt er een grote donkerblauwe sjaal over prikkeldraad en schrikdraad
te hangen achter de ponystal. Waarschijnlijk heeft Wim ze zo gestoord dat ze nog
wel het lam konden inladen maar de doek niet meer. Wat een rotgevoel dat er
zomaar mensen bestaan die bij jou in de wei een lam gaan roven. We hebben bijna
al die 18 jaar dat we hier wonen schapen en lammeren gehad maar dit is nog nooit
gebeurd.
Nog even voor een boerenschnitzel naar 't Praothuus aan het eind van 18
dagen samen op pad. 'Wel efkes zeggen da'j van camping de Boomgaard komt hè...',
zei Johan nog.
Ken je dat om je zonder televisie, radio en bijna zonder
communicatiemiddelen toch te vermaken? We hadden geen radio of tv bij ons
tijdens onze vakantie en het bereik van internet was op de meeste campings
minimaal. Ik kan je vertellen het went gauw. We hadden wel boeken bij ons en
natuurlijk Ben en Riet. Op de avonden dat we samen in of voor onze caravan zaten
kwamen de familie- en andere sterke verhalen aan de beurt, een beetje zoals dat
vroeger gebeurde tijdens de winteravonden bij het vuur. Ben en Riet komen beide
uit een groot gezin en geloof maar dat er ook veel mopjes verteld zijn. Ben wist
er nog wel een paar. Hij twijfelde even terwijl hij mij aankeek of hij het zou
wagen, maar hij ging toch van start. -De meester op school vroeg de kinderen
of ze wel muziekinstrumenten kenden. De een na de ander stak de vinger op: een
blokfluit meester, een viool meester, een gitaar meester, een orgel meester, een
saxofoon meester. Toen stak ook Jantje zn vinger op Ja Jan, zeg het maar.
Een saksosie meester. Wat zeg je een zakzozie..? Nee daar had meester nog
nooit van gehoord. Wat is dat voor een muziekinstrument, Jan? Dat weet ik ook
niet meester, maar gisteren kwam mijn vader uit de douche en liep zo de
slaapkamer in. Mijn moeder zei toen: Ak die saksosie zit r weinig meziek meer
in.-
Hé, mo-j daor es zien broeder Canutus den was vrogger leider bie-j
Ratti. Johan wijst op een foto in het boekje over de Kranenburg. Ratti was de
voetbalclub van de Kranenburg. Johan en Joke zijn bij ons in de caravan en ik
laat het boekje zien dat Peter Koers opstuurde. Hij groeide op op de Kranenburg,
is nu boekbinder van beroep in Nürnberg en heeft dit mooie boekje samengesteld
en ik kreeg het van hem opgestuurd. Broeder Canutus was een Franciscaner broeder
die veel goeds heeft gedaan voor de gemeenschap. Hij was een bekende figuur en
regelmatig kwam je hem op de fiets tegen. Voor niet- Katholieken was dat iets
bijzonders, een man in zon donkerbruin gewaad en een touw om zn middel. Zwager
Ben heeft als kind zon broeder zien fietsen en vroeg zijn moeder: Mama geet
den een koe uut de weie halen? Tja wat doe je anders met zon touw. Moeder
Wagenvoort heeft vaak verteld: Wet ie wat onze Bennie zeg ? En dan kwam dat
van die koe. Het is een leuk boekje dat Peter samenstelde. Er staat veel in
over de omgeving en de geschiedenis van het ontstaan van de R.K gemeenschap. De
barones van Dorth tot Medler heeft er een grote rol gespeeld. Dat die R.K. waren
wist ik wel. Opoe Eggink, uut Mossel, die toen op een boerderij onder het Medler
woonde, vertelde ooit dat toen vader Hein werd geboren ze blij waren dat hij op
26 juni geboren werd en niet de 29e, want dat was de dag van de H Petrus en
Paulus. Dan was het uitgemaakte zaak hoe dit kind zou moeten heten. Dat zouden
ze zelf niet mogen bedenken, maar zou dan Peter of Paul moeten zijn en dat was
in een boerenfamilie niet gewoon. Zon invloed hadden de hoge heren in die tijd
nog. We maken er nog een gezellige dag van. Na de koffie en de soep bij Ben
en Diny gaan Riet en ik Vorden in we gaan shoppen. De laatste dingetjes worden
aangeschaft, we drinken koffie bij de Rotonde en gaan huiswaarts naar camping de
Boomgaard.
Nog prachtige lavendel en een roos bij Piet en Marry.
Tsjonge
jonge wat hebt ze hier een koplampen, zegt Ben. We zijn nog even nog naar de
overkant bij de supermarkt gegaan in Emmelshausen. Het is een soort voordelige
markt, een soort Action zoals we die bij ons hebben. Ik kijk in het rond waar
zijn ze dan die koplampen. Maar Riet snapt em al. Die kent haar mannetje al
langer. Ze wijst op de rijen bhs die daar rijen dik aan de overkant hangen. Het
is me er eentje die Ben. Het zal een gezellige boel geweest zijn bij hen thuis..
12 kinderen. Zijzelf zijn al heel blij met de drie nu volwassen kinderen en hun
5 kleinkinderen. Die avond zitten we buiten naar de schepen te kijken die
voorbij varen op de Rijn tot een onweersbui ons naar binnen jaagt. We plannen
alvast onze terugtocht. Het eindpunt staat al vast. Dat wordt camping de
Boomgaard. Wim rijdt voorop, maar bij Arnhem komen we per ongeluk op een afrit
naar Rheden terecht. We volgen noodgedwongen de oude weg naar Zutphen, maar wat
is die mooi! De prachtige weg met bomen bij Middachten, de Steeg dat
herinneringen oproept aan tante Heintje en haar gezin en de Posbank, ome Gijs en
tante Mies die daar in de vrije natuur woonden omdat ome Gijs er jachtopziener
was. En dan zitten we zomaar even later bij Johan en Joke aan de koffie. De
camping staat vol. We mogen op een extra veldje staan. Alles ligt er piekfijn
bij, keurig gemaaid en brandschoon bij de douches en toiletten. Heel wat better
as die camping in Frankriek, zon Franse slag camping, vindt Riet. Ze hadden
daor wel es al dat stof op können vaegen bie-j dee nieje w.c.s'. En ik denk als
er een stoffer en blik had gestaan zou ze het zelf gedaan hebben. Maar nu
zijn we weer gesetteld bij Johan en Joke, het geeft al een thuisgevoel hier.
Morgen knopen we er nog een dagje bij aan tot slot.
Voor ons een dagje vol nostalgie. Wat zijn we hier vaak geweest, zo vaak
sinds 1972 dat we de tel al kwijt geraakt zijn. Eerst met de kleine kinderen de
zomervakantie en later in herfst of winter opnieuw. En steeds hadden we het
gevoel van thuiskomen als we in het huisje in Badenhard waren. Later werd het
camping Loreleyblick, maar altijd maken we een rondje langs de plaatsen die ons
zo lief geworden zijn. Vandaag maakten we het rondje met Ben en Riet en
begonnen met het spectaculairste onderdeel. Het uitzicht bij Mariaruh bij Urbar:
Loreleyblick maar nu van bovenaf. We konden de camper en caravan zelfs
ontdekken. Met Rick waren we er een paar jaar geleden al geweest. Ook nu was het
een prachtig begin van de middag. We dronken koffie in het prieel waar de
gedichten van Heine op de onderkant van het dak geschreven staan. Hij was het
ook die het Loreleylied maakte: Ich weiss nicht was soll es
bedeuten Dass ich so traurig bin Ein Märchen aus alten zeiten Dass
kommt mir nicht auf dem Sinn enz. Maar daarna ging het verder en ik
beloofde Ben de mooiste supermarkt die hij ooit gezien had. Via het dal na
Utzenhain gingen we dus naar Emmelshausen naar de REWE Markt. Hij moest me
gelijk geven dat dit wel een hele mooie was. Er is niet op ruimte beknibbeld en
het assortiment was uitgebreid. Daarna volgden we de weg bovenlangs via
Pfalzfeld, Birkheim naar Badenhard en reden we het rondje langs de Strecke mit
Fehrienwohnungen. Het huisje lag er verpieterd bij, het gras stond huizenhoog
en bij de meeste van de andere huizen was het net zo. Bij Steeg gingen we
even goeiendag zeggen. Alleen de dochter was thuis. Frau Steeg was op
koffievisite in het dorp en Gerhard Steeg was naar de dokter. Ja die worden ook
ouder. Ik denk dat hij nu 79 is. Die sind ja immer zu Hause, zei ze. Komm
morgen zurück. Die werden sich freuen! Maar we gaan morgen opnieuw verkassen.
We moeten de volgende keer beslist weer langskomen. Opnieuw een mooie dag.
Vanavond drinken we er nog een op!
Vanaf de Loreleyblick een prachtig uitzicht o.a. op onze camping..
Foto van de onderkant van het dakje van het prieel bij Mariaruh, door Wim
bedacht....
Alweer een stukje naar het noorden en ongeveer 8 graden koeler zijn we op
Camping Loreleyblick bij Sankt Goar am Rhein aanbeland. Het is voor ons net of
je thuiskomt. Wim heeft het de hele weg al over de Pommes met Bratwurst gehad
waar hij zon zin in heeft. Het regende onderweg bij tijden dat je geen hand
voor ogen kon zien maar eenmaal in het Rijndal brak de lucht en kunnen we zonder
paraplu de pootjes van de caravan uitdraaien. Even later zitten we alle vier uit
te kijken over de Loreley en de Rijn en bewonderen de rijnaken die
stroomopwaarts of -afwaarts gaan. Net als bij het meer van Annecy heeft de Rijn
hier ook hoog gestaan, te zien aan de rijen takjes en rommel die er
liggen. Dan gaan we naar St Goar om te kijken en eventueel wat inkopen te
doen. Nee Ben en Riet zijn ook al niet gecharmeerd van de koekoeksklokken en
andere houten handgemaakte snuisterijen. Het blijft bij een paar bolletjes want
een supermarkt is hier niet meer. Dan volgt de onvermijdelijke kennismaking
van Ben en Riet met de Pommes met Bratwurst bij de welbekende Imbiss. Beneden
aan de oever van de Rijn staan nog steeds de picknicktafels en daar maken we wat
later dankbaar gebruik van. De eenden en kraaien zijn er nog net als vroeger, ze
wachten op de kruimels. Morgen gaan we wat plekken herontdekken. Wim heeft de
route al in zn hoofd. Badendhard is een vast onderdeel dat snappen jullie
wel.
Afscheid van de Morvan... Ja door zulke straatjes moesten we
onderweg...van Autun naar Beaune..
Ben en Riet zijn al langer van huis
dan wij en het is tijd dat Ben zn haar opnieuw gemillimeterd wordt. Dat gebeurt
voor de camper, een handdoek om de schouders en Riet neemt de tondeuze ter hand.
Zo die kan er weer tegen. Dan volgt het afscheid van Des2rives, de gezellige
camping die met de Franse slag gerund wordt. We pakken bij Beaune de autobaan
richting Mulhouse en zijn nu gearriveerd op de gemeentecamping van Molsheim in
de Elzas. Het klinkt al Duits. De Elzas is al vaker Duits geweest maar nu is het
sinds de 2e WO Frans gebied. Ook deze camping bevalt ons goed. Veel bomen en ook
veel Nederlanders. Je ziet het behalve aan de nummerborden aan de fietsen die
iedereen bij zich heeft. Wim zorgt voor wat hilariteit. Hij loopt naar het
toiletgebouw , want het regent hier op dit moment. Een stel Zwitsers zien hem
lopen in zn blote bruine bast onder de paraplu en komen niet meer bij, vertelt
hij me net. Morgen gaan we verder naar onze favoriete plek aan de Rijn in
Sankt Goar.
Vandaag wilden we Ben en Riet het kerkje in Uchon laten zien. Daar dichtbij herinnerde ik me van die grote stenen bollen, net hunebedstenen maar toch weer anders. We zien ze hier overal in de bossen liggen. Het is een mooi oud kerkje, mooi door zijn eenvoud. 'Dat is Maria van de altijd durende bijstand ', wijst Riet als ze een Madonna met kind ziet en dàt kon de beschermheilige van dit kerkje wel zijn', bij een andere vrouwenfiguur met een boek in de hand. Even later genieten we van het uitzicht van de Roches du Carnaval. Er zijn bij die rotsen een paar groepen stenen. De een wordt le nez du chien genoemd en warempel het lijkt op een hondenkop. Een andere de mammoet. Ooit stonden we hier met Piet en Marry. Het is me altijd bijgebleven. Even later komen er een paar mensen aan met hun handeltje onder de arm. Die gaan parapente zeilen. Nee we hebben er niet op gewacht en gaan via een uiterst kronkelig weggetje naar Autun, drinken een cappuccino en doen even later inkopen voor een paar dagen bij een Carrefour. We zijn er klaar voor... een volgende plek wacht. Maar eerst hebben we nog een gezellige avond samen
Uitzicht vanaf de Roches des Carnaval Ben en Wim, onze trouwe chauffeurs
We zijn dan wel een eind van huis, we worden wel op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen in Emmen èn zelfs in Hattem. Ben mailt net dat de boerderij van Henniphof, de begrafenisondernemer, aan de Gelderse dijk in Hattem in vlammen is opgegaan. Henniphof zelf was naar een begrafenis en zijn vrouw was aan het werk, dus niemand thuis. Het zou vandaag aardig gespookt hebben in delen van Nederland. De schade bij ons aan het Schoolpad viel mee, slechts één keer hoefde Ben de aardlekschakelaar weer om te zetten. Hij gaf een link door van een website met fotos van de brand. Met een klik op http://stefanverkerk.nl/ ,en je kijkt op 18 juni, zie je wat er in korte tijd van zon prachtige rietgedekte boerderij over kan blijven.
De Charolais koeien zoals ze hier veel te zien zijn. Het landschap in de Morvan is prachtig en afwisselend. 'Ie mot nog heel wat werk doon met de schuppe a'j hier de boel mooi vlak wilt kriegen', merkt Ben op.
'Wanneer trokke wi-j in Nieuw Zeeland eigelijk veur 't eerste met mekare op', vroeg Ben gisteravond terwijl we nog bij hen in de camper aan het nakaarten waren over de dag. De voetbal was net achter de rug. De mannen hadden bij het grote scherm gekeken op de camping en Riet en ik vonden de plek bij de tv in hun camper een beter idee. Met 'Waardeloos voetbal', kwamen die twee binnen. Van Marwijk werd afgekraakt en beklaagd beide. Wìj hadden nog wel aardig spannend voetbal gezien, maar smaken verschillen. We begonnen na te denken... Waar in Nieuw Zeeland trokken we voor het eerst gezamenlijk op? Ik weet het. Dat was op de dag dat we met een bus naar de noordpunt van het Noordereiland gingen en over het strand de tocht terug maakten, de derde dag in Nieuw Zeeland. Het klikte meteen, we maakten meteen al foto's samen op die uiterste punt van het mooie Nieuw Zeeland. Daarna hebben we heel wat wandelingen en excursies samen meegemaakt. Overdag was je natuurlijk altijd met z'n tweeën als je verder trok met je camper maar 's avonds en op de vrije dagen begonnen we al gauw dingen samen te ondernemen. We hebben leuke herinneringen aan de tochtjes ter plekke wanneer de mannen voorin zaten en Riet en ik met de beentjes languit achter in de camper bijpraatten. De barbecue hier op camping Des 2 Rives was gezellig en lekker. Ons tafelgezelschap was ook de moeite waard. Wat een verschil in mensen. Eén man was zo'n brok energie, niet te geloven. Met 12 jaar naar de fabriek, maar verdiende z'n eigen schoolgeld om verder te kunnen leren. Nu op z'n 70e is hij al twee keer naar Santiago de Compostella gefietst. Wat is er veel veranderd in een generatie tijd.
Riet bewondert een prachtige roos, de trots van Marry
Het was even zoeken, de Tom tom wees ons de weg langs de zuidkant en moesten
we vanuit Montaron de weg naar La Vendange vinden. Maar toen werden we gastvrij
ontvangen. Piet loopt beter dan ik dacht. Hij had net van te voren pijnstillers
genomen, vertelde hij. En zo zaten we met zn zessen op de langzamerhand
vertrouwd geworden plek . Verleden jaar op onze terugweg vanuit Spanje waren we
ook bij hen op bezoek en alleen in januari zagen we Piet nog een keer op de
begrafenis van moeder Siet. Nee.. ze komen niet meer naar Nederland. Dat heeft
ze niets meer te bieden. Nu hun beide zonen ook in de buurt zijn komen wonen is
dat natuurlijk enigszins te begrijpen. We drinken heel gezellig koffie met
een lekker net door de bakker gebracht vruchtentaartje en wat later gaan we aan
de kippensoep met stokbrood. Ben en Riet zijn erg geïnteresseerd in hun mooie
plekje en Piet laat alles uitgebreid zien. Wel een hoop werk um t huus, merkt
Riet nog op, maar ik heb begrepen dat Rob elke week wat tuinwerkzaamheden komt
verrichten. Ze wonen op een prachtige plek. We nemen afscheid, voor hoelang?
Gelukt, we zijn gearriveerd op Camping Des deux rives in Étang sur Arroux in
de Morvan, die geëxploiteerd wordt door een Nederlandse familie. De beste man is
compleet van de kaart nu hij overstroomd wordt met gasten, veel meer dan
verleden jaar. Hij is hier pas een paar jaar aan de gang en heeft het leuk
opgezet met wat leuke huurtenten en veel groen. Het zou een succesvoorbeeld zijn
voor het tv- programma Ik Vertrek. Nee het is geen camping de Boomgaard vonden
we meteen want het wordt tijd dat er eens gemaaid wordt. Het is wel geen VeKaBO,
maar het ziet er wel gezellig uit. Morgen kunnen we al meedoen met een barbecue
met daarna de voetbalwedstrijd Nederland- kijken op een groot scherm. Natuurlijk
hebben we ons meteen opgegeven. Ook Piet en Marry hebben we gebeld en we zijn
morgenvroeg welkom tegen koffietijd.
Er is hier van alles te beleven. De parapentevliegers komen in bosjes van de
berg af. Het schijnt er goed weer voor te zijn. De buitelingen die ze durven
maken! De buren die vlak aan het meer staan hebben overstroming. Ze hadden al
geultjes naar het meer gegraven om het water weg te laten lopen, maar nu komt
het van het meer weer terug. Er is al grind gebracht en ergens naar toe gemaild
dat bepaalde sluizen opengezet moeten worden. En laten we het vooral niet
over gisteravond hebben. De beide mannen zaten naast me en je zou er doof van
worden, maar niets hielp. Nu, vanmorgen is het stralend weer, precies zoals
je aan het meer van Annecy zou verwachten. En daar genieten we maar van.