06-07-2012 om 16:22 geschreven door hetty  

'Gaan jullie er eens even voor staan?' vroeg ik na ons bezoekje aan het Museum Brands. Mevr. Oving deed het graag, rechtop en even zonder rollator.

Ik had al vaak gehoord van de Collectie Brands. In Nieuw Dordrecht woonde Jans Brands die erg geïnteresseerd was in oude spullen en het bleek een groot verzamelaar. Maar nooit had ik er iets van gezien. Nu is er eindelijk wat meer aandacht aan besteed want de verzameling barstte uit zijn voegen en er is nu een compleet museum neergezet: Museum Brands, compleet met shop en café. Het huis van Brands is er een onderdeel van en de rest is een strak en modern gebouw geworden dat er aan is gebouwd.
En vanmiddag was het zover dat wij er met een oudere dame gingen kijken. Mevr. Oving heeft lang in Bargeroosterveld gewoond maar woont nadat haar man overleden is in een flat in Angelslo. Zij was er ook nog nooit geweest en achter de rollator is het nog een heel eind naar Nieuw Dordrecht. We keken onze ogen uit… zoveel spullen. Veel dingen zijn herkenbaar omdat ze uit grootmoeders tijd komen. Mevr. Oving uitte heel wat oh’s en ah’s. Wat erg interessant is zijn de verhalen die Brands vertelt op de verschillende video’s, alles aan de hand van zijn verzameling. We hebben er een paar afgekeken en geluisterd. Onze gast trakteerde op koffie en voldaan gaan we op huis aan. Hier gaan we beslist nog eens naar toe om meer te horen. En met de Museumjaarkaart kun je er zo in.

05-07-2012 om 15:24 geschreven door hetty  

Een klasseavond aan het Schoolpad kon ook niet zonder een vuurtje.

'Zouden ze niet jaloers worden als ze ons zo vuurtje zien stoken’, pleegt Wim regelmatig te zeggen als we bij ons kampvuurtje bij de wei zitten. Alle afvalhout wordt zo verbrand en wij mogen daar graag zitten aan het eind van de dag. Ik mis alleen de gitaar nog en country liedjes, Wim zingt graag maar blijkbaar niet bij zijn kampvuur. We zetten onze stoelen zo dat we meteen de lammeren kunnen zien rennen, want ’s avonds hebben die altijd een speeluurtje. Buurman Jans heeft een of ander soort kachel op de kop getikt voor buiten. Wim heeft al gezegd dat wanneer Jans niet weet wat hij er mee moet… hij dat wel weet. Dat vuurtje stoken zit er bij hem goed in net als bij onze jongens. Rick herinnert hem er regelmatig aan dat Fred ooit zei toen Wim in Canada bij het vuurtje zat:’Kijk… die Indiaan is ook weer bezig’. Ik zie Wim met de jongens nog zo de laatste vracht bij de verhuizing naar de Kuifmees in brand steken. Die kon er daar niet meer in en een Kringloop had je toen nog niet. Ze hadden de dag van hun leven, zo leek het. Mark is degene die nog steeds graag vuurtjes stookt. Hij heeft ook twee houtkachels in Sleen en regelmatig vraagt hij of er niet een paar bomen weg moeten op ons erf.
We hebben pas het mooie nieuwe appartement van Klaas en Boukje gezien in het centrum van Emmen. Wim was er helemaal weg van. Het is ook een mooi huis en een plek met uitzicht. ‘Hier zou ik ook wel willen wonen’, sprak hij. Toen ik hem er vanavond bij dat vuurtje naar vroeg zei hij: ’Maar nu nog niet….’

04-07-2012 om 17:16 geschreven door hetty  

Er wordt getoeterd en dhr Haveman waarmee we in gesprek zijn spoedt zich naar het kleine autootje. Even denken we dat deze uitzonderlijk lange man zich gaat opvouwen achterin, maar nee... even later komt hij terug. Het lampje brandde met ABS erop en Haveman moest helderheid brengen.
Dhr Haveman vertelde dat ook hij uit een boerenfamilie komt. Hij was voorbestemd om boer te worden op de boerderij van zijn vader, maar toen hij na de Mavo al ingeschreven stond voor de Middelbare Landbouwschool, kwam een vriend langs die vertelde dat hij naar de Kweekschool in Leeuwarden zou gaan. Vader dacht na en had een serieus gesprek met zijn zoon. De ruilverkaveling die er aan zat te komen en allerlei veranderingen hadden hem aan het denken gezet en hij vroeg zijn zoon of hij ook niet liever het onderwijs in zou willen gaan. Er bleek nog plek te zijn op de Kweekschool, de Middelbare Landbouwschool werd afgezegd en hij ging verder in het onderwijs. En zoals we nu weten met veel succes. Voor zijn pensionering is hij jarenlang rector geweest van het CSG. Vader had geen opvolgers meer. De jongere zoon had geen boerenbloed, ‘die wist nog niet aan welke kant hij de koe moest gaan melken’, en vader verkocht zijn bedrijf op tijd en had nog een mooie tijd samen met zijn vrouw.
‘Het geeft een band’, zo vertelt mevr. Haveman terwijl we buiten de kerk nog even na praten. Ds Olthof, die twee huizen bij hen vandaan woont en al met emeritaat is, leidde de kerkdienst van vandaag en hij deed dat met de moderne communicatiemiddelen. Alles werd op de beamer gezet. Ons psalmboek bleef dicht. Mevr. Olthof overleed een jaar geleden terwijl op hetzelfde moment hun zoon, Dick Haveman die politieagent was in Noord Drente, met z’n eigen dienstwapen werd dood geschoten. Een tragische bijkomstigheid was dat het gebeurde door een asielzoeker, terwijl de fam. Haveman zich juist inzette voor de asielzoekers bij de Stichting Op Stee, die asielzoekers ondersteunt die om de een of andere reden weg moeten maar niet weg kunnen. Ik heb ze er steeds om bewonderd dat ze hun leven ondanks alle verdriet weer opgepakt hebben. Maar ook ds Olthof heeft zijn leven voortgezet. Hij schildert iconen, fietst en wandelt de routes die hij van plan was met zijn vrouw te ondernemen. Hij wandelt zelfs in haar schoenen, want die van hem waren versleten en het bleek dat die van haar hem ook pasten.

03-07-2012 om 16:01 geschreven door hetty  

Hebben jullie dat nou ook dat je je soms een ongeluk moet zoeken om een stuk gereedschap terug te vinden? Zo hebben wij een schoffel, twee harken, twee spades en een bats en ook nog een lang soort spade. Ik laat ze wel eens bij mijn tuintje bij het keetje staan als ik daar de aardappels aan ga aarden. O ja en ook wel eens om de hoek bij de schutting… of in de voortuin als ik even ga koffie drinken. Maar volgens mij hadden we alles netjes opgehangen voor Ben en Niesje kwamen. Maar toen Wim vanmiddag een schop wilde gebruiken kon hij er geen een vinden. Wie had hem het laatst gehad? Hij was al twee keer alle plekken langs gegaan waar ooit een schop neergezet had kunnen worden. Even later deed ik hetzelfde want Wim staat er niet om bekend dat hij goed kan zoeken… zeg ik wel eens.
Maar nee… hoe ik ook keek en zocht, de struiken waren hard gegroeid de laatste weken, dus je weet het maar nooit…, ik kon evenmin een schop vinden.
‘Zol Mark ‘em met enommen hebben’, bedacht Wim. Meestal als je wat mist moet je die even bellen. Maar hij nam niet op. Dan maar Ben en Niesje gebeld, misschien hebben die een idee. Ja hoor… Niesje wist het zeker, Mark had beide schoppen meegenomen naar Gerhard want daar moet het een en ander uitgegraven worden voor de nieuwe veranda. De aanhanger was wel teruggebracht maar zonder de beide spades.’ ’t Is bie-j jullie al net as bie-j ons’, meldde Ben. ‘Ie heb oe de konte nog niet ekeerd of ze haalt oe al wat uut de schure, maor weerbrengen ho maar. Daor mo-j eerst achteran bellen’.
Vanavond zijn we naar Gerhard en Judith geweest. De schoppen opgehaald en een aanhanger met tuinafval voor de stort. Maar we hebben gezellig weer bijgepraat èn voetbal gekeken.
Ja bij thuiskomst telden we de schapen voor alle zekerheid. Alle tien zijn er nog.

01-07-2012 om 20:21 geschreven door hetty  

‘Buurvrouw, kiek ie ok voetbal vanaovend?’, vroeg Ben een poosje terug. ‘Ja heur, ik bun gek op voetbal en as Nederland speult zeker. Komt jullie hier maor kieken, dat vin ik gezellig’. Dat kwam goed uit. Ben, onze oppas de afgelopen weken, had ons even ervoor al gebeld omdat de tv of de schotel kuren vertoonde. En je zult net zien wanneer er een belangrijke wedstrijd is dat het bingo is. We hadden al verteld dat de buurvrouw ook vaak voetbal kijkt. En zo hadden ze met elkaar een gezellige avond.
Vandaag is het allemaal TT wat de klok slaat. Wim heeft zich voorbereid en heeft zijn klusjes voor half 11 gedaan, staat fris gedoucht en nog half aangekleed de tv in te stellen, want om kwart voor 11 gaat het spektakel van start op Nederland 2. Want zijn liefde voor de TT is niet over, maar heeft zich verplaatst van de TT tribune naar zijn eigen bank. Maar welke knop hij ook probeert… er verschijnt alleen dat gehate rode vierkantje. ‘Probeer die witte klimroze nog es an de kante te schoeven’, adviseer ik hem. Die wil nog wel eens het beeld via de schotel verstoren. ‘Nee man… as ’t daoran lig dan kriej toch een rood rundtien!’Wim heeft het niet meer… ‘Zö-j altied zien… as ’t er wat biezunders is… dan he’j dàt weer….’
Even later geeft hij het op. ‘Vraog de buurvrouw maor öf die beeld hef op Ned. 2… die kik ok nog wel es naor de TT. Harm was ’t er altied gek op’, stel ik voor. Wim belt. Ja buurvrouw heeft wel beeld en zegt meteen: ‘Dan kom ie toch hier hen’.
Maar ineens hoeft het niet meer. Ik probeer nog even door met de verschillende knopjes te goochelen van schotel en tv… en zowaar Nederland 2 geeft beeld. Opgelucht laat Wim zich op z’n favoriete plekje op de bank zakken. Daar hebben we geen kind meer aan vandaag.

01-07-2012 om 00:00 geschreven door hetty  

Het was even zoeken, maar ik had nog een foto van zo'n dagje TT: Henk, Ben en Wim vertrekken hier samen vanaf de Kuifmees richting circuit Assen, ik denk 1986 of '87. Aan de tassen te zien gaan ze goed voorbereid op pad.

Ik zeg tegen Harm:’Da’s veur mij de eerste en maor ok de laatste keer'. We zijn bij buurvrouw Wielens op de koffie. 'Je kriegt mij niet meer mee naor die TT. Wat een drukke bedoening ….. en slecht weer… wij kregen nog een onweersbuje op de pette, kold en nat hebt wij toen in Noord Sleen in ’t café weer wat bie zitten kommen'. Buurvrouw Wolterdina vertelt over haar jonge jaren toen ze achter op de motor met Harm mee mocht naar de TT in Assen. Dat moest een geweldige ervaring zijn volgens Harm. Haar zuster Jantje kwam op de kinderen passen. ‘Ik zeg tegen Harm: Ens maor nooit weer', besloot ze.
In haar familie leeft die TT helemaal niet meer, net als in de onze. Terwijl Wim vroeger nog wel eens ging met broer Ben of met Henk en Anneke, hoor ik hem er nooit meer over. De laatste keer was het met Ben, Henk en met Rick. Die laatste zie ik nog wel eens weer gaan.
Toen ik een jaar of 17 was kreeg ik eens een brief van een jongen of ik achterop z'n brommer mee wilde gaan naar de TT. Dat boeide mij toen ook al niet, maar het ergste vond ik de brief van die toch wel leuke jongen zo vol met schrijffouten zat dat ik niet eens teruggeschreven heb. Schaam ik me nu nog voor.
Nee dan Anneke… die hoefde niet overgehaald te worden. Ze paste zich ook ogenblikkelijk aan het publiek aan. Ze commandeerde de lui die voor haar gingen staan net zo lang tot ze gingen zitten. De laatste keren dat Wim ging wilde hij niet meer gewoon langs de route maar persé een plekje op de tribune… een mens wordt ook ouder natuurlijk en kritischer. Maar ook dat is over.
Nu is het alleen zijn jaarkaart nog bij FC Emmen. Hij moppert wel als er slecht gespeeld wordt maar…. Je bent een fan of je bent het niet hè! Broer Ben is ook van de voetbal en heeft nu één van z’n kleindochters om te coachen. Isa schijnt het erg goed te doen als keepster. Ze is bovendien een fan van FC Twente. Je mag het nog niet doorvertellen maar ze krijgt van opa voor haar verjaardag een kaart voor de wedstrijd FC Emmen- FC Twente, binnenkort hier in het stadion. Ja… en opa gaat mee natuurlijk…

30-06-2012 om 22:41 geschreven door hetty  

De lammeren maken er een feestje van. Wim had brandnetels gemaaid op de oude mestbult. Alles ging schoon op en ze vonden het lekker om daarna erop te gaan liggen.

'De politie is je beste vriend', is zo’n slogan. Ik krijg dan altijd die plaatjes voor me van een veldwachter op z’n fiets die dikke maatjes is met de jeugd. Tegenwoordig heet dat de wijkagent. We woonden hier pas een paar jaar en hadden een stel prachtige kippen, genoemd naar o.a. de gulle gevers: Hendrik en Anna. Ze kregen kuikens en het was een genot om die te zien rondscharrelen. Maar op een dag kwam er een loslopende hond die ze de een na de ander doodbeet. Afschuwelijk! Maar waar die gebleven is? Een dag later zagen we hier op het land een hond lopen, het zou dezelfde kunnen zijn. En Wim verwittigde de politie. ‘Zie maar dat je hem vangt’, zeiden die. Ze waren niet van plan om in actie te komen. De hond was intussen al richting rondweg en we hoorden al een bus spontaan in de remmen gaan. Wim was des duivels en beet de ‘beste vriend’ aan de telefoon toe: ’Als jullie er niks aan doen.. dan doe ik het wel’. Nog geen vijf minuten later kwam er een politieauto aangieren die minstens dacht dat Wim met een geweer klaar zou staan.
Maar nu…. Gisteren hebben we alsnog per internet aangifte gedaan van het gestolen Schoonebeker lam uit onze wei. Vanmorgen belden ze al terug om meer informatie en politie Coevorden gaat zich er mee bemoeien en komt waarschijnlijk de donkerblauwe sjaal nog ophalen voor eventueel sporenonderzoek.Verder wilden ze graag een foto van het lam.
Hoe dan ook… het maakt weer wat goed.

30-06-2012 om 22:36 geschreven door hetty  

En dan ben je weer thuis. Alles wordt uitgepakt en de wasmachine draait op volle toeren. We melden ons af bij onze jongens en spreken af dat we de volgende morgen Tessa komen ophalen bij Jennifer. Rick meldde al: Tessa is ter observatie bij Mark. Ze doet vreemd en de mening dat ze last heeft van haar beendergestel beginnen we te herzien. Ze loopt steeds kleine rondjes. Haar vaste dreuntje doet ze steeds weer opnieuw, eet weinig. Volgens ons en internet lijkt ze eerder te lijden aan een vorm van dementie. Daarnaast kan ze ook last hebben van haar gebit en moet ze zachter eten hebben.
Dan… net als je aan bed gaat denken zo tegen 11 uur belt Mark: ’Tessa is weg… ze was net nog in de tuin en nu is ze weg’. Hij denkt dat ze de weg richting Oosterhesselen is gaan lopen, maar kan niets vinden in het donker. Hij gaat nu op de fiets Sleen weer in, al roepend. We wachten niet af en gaan naar Sleen om te helpen zoeken. Maar ook ons zoeken… langzaam rijden met het raam open en al roepend van ‘Tessa… ga je mee?’, levert niets op. Na een half uurtje verzamelen we ons weer aan de Schaapstreek. Geen Tessa. Dan hoort Wim in de verte een zware blaf van een hond en denkt dat Tessa daar misschien in de buurt is. Hij gaat weer naar buiten en fluit tussen zijn tanden. Ja zoals hij dat doet hoor je niet veel. En warempel binnen een minuut komt Tessa eraan of ze niet weggeweest is. Ze herkende beslist het fluitje van haar baas.
We vieren haar en onze terugkomst en nemen haar blij weer mee.

30-06-2012 om 09:47 geschreven door hetty  

Een van de tweeling lag altijd bij moeder ooi op haar rug, altijd dezelfde. Welke van de twee weg is weet ik niet want nu zijn ze er te groot voor.

Er is een lam weg, een mooi Schoonebeker heidelam. In onze vakantie belde Rob, onze schapenman, ons wat opgewonden op: ‘Er is een lam weg, een van de allereerste tweeling… ik heb alles nagelopen, de afrastering is in orde maar het lam is weg .. en je broer is er niet.. de auto staat er wel……’. In elk geval was er wat paniek. Wat later was Ben weer terug en beweerde dat hij vanaf het begin 10 schapen geteld heeft en de dag voor we weggingen waren het er echt 11. Ik heb nooit kunnen denken dat ons dat zou gebeuren. Denk je dat je alles goed voorbereid hebt voor je vakantie… en dan blijk je je toch vergist te hebben.
Toen begon mijn brein te werken en ik herinnerde me dat ik de laatste avond schapen hoorde blaten toen het al donker was. Wim is gaan kijken en liet meteen Tessa uit. Hij heeft wat geschenen met zijn zaklantaarn, maar de rust was al weergekeerd. De andere morgen vroeg zijn we vertrokken na een blik op de rustig grazende schapen. Had ik ze nog maar even geteld, maar ja… Dan was het ook al te laat en mezelf kennende was ik niet eens meer weggegaan die dag.
Nu blijkt er een grote donkerblauwe sjaal over prikkeldraad en schrikdraad te hangen achter de ponystal. Waarschijnlijk heeft Wim ze zo gestoord dat ze nog wel het lam konden inladen maar de doek niet meer. Wat een rotgevoel dat er zomaar mensen bestaan die bij jou in de wei een lam gaan roven. We hebben bijna al die 18 jaar dat we hier wonen schapen en lammeren gehad maar dit is nog nooit gebeurd.

30-06-2012 om 09:44 geschreven door hetty  

Nog even voor een boerenschnitzel naar 't Praothuus aan het eind van 18 dagen samen op pad. 'Wel efkes zeggen da'j van camping de Boomgaard komt hè...', zei Johan nog.

Ken je dat … om je zonder televisie, radio en bijna zonder communicatiemiddelen toch te vermaken? We hadden geen radio of tv bij ons tijdens onze vakantie en het bereik van internet was op de meeste campings minimaal. Ik kan je vertellen… het went gauw. We hadden wel boeken bij ons en natuurlijk Ben en Riet. Op de avonden dat we samen in of voor onze caravan zaten kwamen de familie- en andere sterke verhalen aan de beurt, een beetje zoals dat vroeger gebeurde tijdens de winteravonden bij het vuur. Ben en Riet komen beide uit een groot gezin en geloof maar dat er ook veel mopjes verteld zijn. Ben wist er nog wel een paar. Hij twijfelde even terwijl hij mij aankeek of hij het zou wagen, maar hij ging toch van start.
-De meester op school vroeg de kinderen of ze wel muziekinstrumenten kenden. De een na de ander stak de vinger op: een blokfluit meester, een viool meester, een gitaar meester, een orgel meester, een saxofoon meester. Toen stak ook Jantje z’n vinger op…’ Ja Jan, zeg het maar’. ‘Een saksosie meester’. ‘Wat zeg je… een zakzozie..?’ Nee daar had meester nog nooit van gehoord. ‘Wat is dat voor een muziekinstrument, Jan?’ ‘Dat weet ik ook niet meester, maar gisteren kwam mijn vader uit de douche en liep zo de slaapkamer in. Mijn moeder zei toen: A’k die saksosie zit ‘r weinig meziek meer in.’-

28-06-2012 om 19:08 geschreven door hetty  

‘Hé, mo-j daor es zien… broeder Canutus… den was vrogger leider bie-j Ratti’. Johan wijst op een foto in het boekje over de Kranenburg. Ratti was de voetbalclub van de Kranenburg. Johan en Joke zijn bij ons in de caravan en ik laat het boekje zien dat Peter Koers opstuurde. Hij groeide op op de Kranenburg, is nu boekbinder van beroep in Nürnberg en heeft dit mooie boekje samengesteld en ik kreeg het van hem opgestuurd. Broeder Canutus was een Franciscaner broeder die veel goeds heeft gedaan voor de gemeenschap. Hij was een bekende figuur en regelmatig kwam je hem op de fiets tegen. Voor niet- Katholieken was dat iets bijzonders, een man in zo’n donkerbruin gewaad en een touw om z’n middel. Zwager Ben heeft als kind zo’n broeder zien fietsen en vroeg zijn moeder: ’Mama… geet den een koe uut de weie halen?’ Tja wat doe je anders met zo’n touw. Moeder Wagenvoort heeft vaak verteld: ’Wet ie wat onze Bennie zeg…?’ En dan kwam dat van die koe.
Het is een leuk boekje dat Peter samenstelde. Er staat veel in over de omgeving en de geschiedenis van het ontstaan van de R.K gemeenschap. De barones van Dorth tot Medler heeft er een grote rol gespeeld. Dat die R.K. waren wist ik wel. Opoe Eggink, uut Mossel, die toen op een boerderij onder het Medler woonde, vertelde ooit dat toen vader Hein werd geboren ze blij waren dat hij op 26 juni geboren werd en niet de 29e, want dat was de dag van de H Petrus en Paulus. Dan was het uitgemaakte zaak hoe dit kind zou moeten heten. Dat zouden ze zelf niet mogen bedenken, maar zou dan Peter of Paul moeten zijn en dat was in een boerenfamilie niet gewoon. Zo’n invloed hadden de hoge heren in die tijd nog.
We maken er nog een gezellige dag van. Na de koffie en de soep bij Ben en Diny gaan Riet en ik Vorden in… we gaan shoppen. De laatste dingetjes worden aangeschaft, we drinken koffie bij de Rotonde en gaan huiswaarts naar camping de Boomgaard.

27-06-2012 om 14:46 geschreven door hetty  

Nog prachtige lavendel en een roos bij Piet en Marry.

‘Tsjonge jonge wat hebt ze hier een koplampen’, zegt Ben. We zijn nog even nog naar de overkant bij de supermarkt gegaan in Emmelshausen. Het is een soort voordelige markt, een soort Action zoals we die bij ons hebben. Ik kijk in het rond… waar zijn ze dan die koplampen. Maar Riet snapt em al. Die kent haar mannetje al langer. Ze wijst op de rijen bh’s die daar rijen dik aan de overkant hangen. Het is me er eentje die Ben. Het zal een gezellige boel geweest zijn bij hen thuis.. 12 kinderen. Zijzelf zijn al heel blij met de drie nu volwassen kinderen en hun 5 kleinkinderen.
Die avond zitten we buiten naar de schepen te kijken die voorbij varen op de Rijn tot een onweersbui ons naar binnen jaagt. We plannen alvast onze terugtocht. Het eindpunt staat al vast. Dat wordt camping de Boomgaard. Wim rijdt voorop, maar bij Arnhem komen we per ongeluk op een afrit naar Rheden terecht. We volgen noodgedwongen de oude weg naar Zutphen, maar wat is die mooi! De prachtige weg met bomen bij Middachten, de Steeg dat herinneringen oproept aan tante Heintje en haar gezin en de Posbank, ome Gijs en tante Mies die daar in de vrije natuur woonden omdat ome Gijs er jachtopziener was.
En dan zitten we zomaar even later bij Johan en Joke aan de koffie. De camping staat vol. We mogen op een extra veldje staan. Alles ligt er piekfijn bij, keurig gemaaid en brandschoon bij de douches en toiletten. ‘Heel wat better as die camping in Frankriek, zon Franse slag camping’, vindt Riet. ‘Ze hadden daor wel es al dat stof op können vaegen bie-j dee nieje w.c.’s'. En ik denk als er een stoffer en blik had gestaan zou ze het zelf gedaan hebben.
Maar nu zijn we weer gesetteld bij Johan en Joke, het geeft al een thuisgevoel hier. Morgen knopen we er nog een dagje bij aan tot slot.

27-06-2012 om 00:00 geschreven door hetty  

Voor ons een dagje vol nostalgie. Wat zijn we hier vaak geweest, zo vaak sinds 1972 dat we de tel al kwijt geraakt zijn. Eerst met de kleine kinderen de zomervakantie en later in herfst of winter opnieuw. En steeds hadden we het gevoel van thuiskomen als we in het huisje in Badenhard waren. Later werd het camping Loreleyblick, maar altijd maken we een rondje langs de plaatsen die ons zo lief geworden zijn.
Vandaag maakten we het rondje met Ben en Riet en begonnen met het spectaculairste onderdeel. Het uitzicht bij Mariaruh bij Urbar: Loreleyblick maar nu van bovenaf. We konden de camper en caravan zelfs ontdekken. Met Rick waren we er een paar jaar geleden al geweest. Ook nu was het een prachtig begin van de middag. We dronken koffie in het prieel waar de gedichten van Heine op de onderkant van het dak geschreven staan. Hij was het ook die het Loreleylied maakte:
Ich weiss nicht was soll es bedeuten
Dass ich so traurig bin
Ein Märchen aus alten zeiten
Dass kommt mir nicht auf dem Sinn enz.
Maar daarna ging het verder en ik beloofde Ben de mooiste supermarkt die hij ooit gezien had. Via het dal na Utzenhain gingen we dus naar Emmelshausen naar de REWE Markt. Hij moest me gelijk geven dat dit wel een hele mooie was. Er is niet op ruimte beknibbeld en het assortiment was uitgebreid. Daarna volgden we de weg bovenlangs via Pfalzfeld, Birkheim naar Badenhard en reden we het rondje langs de ‘Strecke mit Fehrienwohnungen’. Het huisje lag er verpieterd bij, het gras stond huizenhoog en bij de meeste van de andere huizen was het net zo.
Bij Steeg gingen we even goeiendag zeggen. Alleen de dochter was thuis. Frau Steeg was op koffievisite in het dorp en Gerhard Steeg was naar de dokter. Ja die worden ook ouder. Ik denk dat hij nu 79 is. ‘Die sind ja immer zu Hause’, zei ze. ‘Komm morgen zurück. Die werden sich freuen’! Maar we gaan morgen opnieuw verkassen. We moeten de volgende keer beslist weer langskomen.
Opnieuw een mooie dag. Vanavond drinken we er nog een op!

Foto van de onderkant van het dakje van het prieel bij Mariaruh, door Wim bedacht....

26-06-2012 om 23:00 geschreven door hetty  

Alweer een stukje naar het noorden en ongeveer 8 graden koeler zijn we op Camping Loreleyblick bij Sankt Goar am Rhein aanbeland. Het is voor ons net of je thuiskomt. Wim heeft het de hele weg al over de Pommes met Bratwurst gehad waar hij zo’n zin in heeft. Het regende onderweg bij tijden dat je geen hand voor ogen kon zien maar eenmaal in het Rijndal brak de lucht en kunnen we zonder paraplu de pootjes van de caravan uitdraaien. Even later zitten we alle vier uit te kijken over de Loreley en de Rijn en bewonderen de rijnaken die stroomopwaarts of -afwaarts gaan. Net als bij het meer van Annecy heeft de Rijn hier ook hoog gestaan, te zien aan de rijen takjes en rommel die er liggen.
Dan gaan we naar St Goar om te kijken en eventueel wat inkopen te doen. Nee Ben en Riet zijn ook al niet gecharmeerd van de koekoeksklokken en andere houten handgemaakte snuisterijen. Het blijft bij een paar bolletjes want een supermarkt is hier niet meer.
Dan volgt de onvermijdelijke kennismaking van Ben en Riet met de Pommes met Bratwurst bij de welbekende Imbiss. Beneden aan de oever van de Rijn staan nog steeds de picknicktafels en daar maken we wat later dankbaar gebruik van. De eenden en kraaien zijn er nog net als vroeger, ze wachten op de kruimels.
Morgen gaan we wat plekken herontdekken. Wim heeft de route al in z’n hoofd. Badendhard is een vast onderdeel dat snappen jullie wel.

26-06-2012 om 12:06 geschreven door hetty  

Afscheid van de Morvan... Ja door zulke straatjes moesten we onderweg...van Autun naar Beaune..

Ben en Riet zijn al langer van huis dan wij en het is tijd dat Ben z’n haar opnieuw gemillimeterd wordt. Dat gebeurt voor de camper, een handdoek om de schouders en Riet neemt de tondeuze ter hand. Zo… die kan er weer tegen.
Dan volgt het afscheid van Des2rives, de gezellige camping die met de Franse slag gerund wordt. We pakken bij Beaune de autobaan richting Mulhouse en zijn nu gearriveerd op de gemeentecamping van Molsheim in de Elzas. Het klinkt al Duits. De Elzas is al vaker Duits geweest maar nu is het sinds de 2e WO Frans gebied. Ook deze camping bevalt ons goed. Veel bomen en ook veel Nederlanders. Je ziet het behalve aan de nummerborden aan de fietsen die iedereen bij zich heeft. Wim zorgt voor wat hilariteit. Hij loopt naar het toiletgebouw , want het regent hier op dit moment. Een stel Zwitsers zien hem lopen in z’n blote bruine bast onder de paraplu en komen niet meer bij, vertelt hij me net.
Morgen gaan we verder naar onze favoriete plek aan de Rijn in Sankt Goar.

26-06-2012 om 12:05 geschreven door hetty  

25-06-2012 om 20:27 geschreven door hetty  

25-06-2012 om 20:18 geschreven door hetty  

25-06-2012 om 20:11 geschreven door hetty  

25-06-2012 om 20:07 geschreven door hetty