Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-07-2012
To be or not to be....
De tweeling is niet meer.
12-7-2012 23.00. Deze dag stond wel in het
teken van onze kleine surviver. Als je de wonden ziet in haar achterste is het
niet te geloven dat ze hier door komt maar toen ik terug kwam van mn
zwemhalfuurtje probeerde ik het opnieuw met de melk. Met moeite ging er een
klein beetje in. Het schiet niet op. Zo wordt het niet wat. Tot ik me herinnerde
dat ze altijd brood zo lekker vond. Daarom nam ik behalve een beetje melk ook
een snee brood mee. En warempel die begon ze te eten, net als de vochtig
gemaakte paardenbrok die we nog hadden. In de loop van de volgende uren bracht
ik nog wat brood naar de wei en ze smikkelde alles lekker op. Ze kijkt ook weer
wat helder uit. Zou het toch nog lukken om haar in leven te houden? Nog een
positief bericht was dat Jennifer een nieuwe baan heeft gevonden. Bij van Liere
ging het zo slecht dat een groot gedeelte van het personeel werd ontslagen. Het
hielp niet. Ze zijn toch failliet gegaan. Net tijdens de verhuizing van haar
ouders had Jennifer zo de handen vrij om volop mee te helpen en nu kan ze a.s.
maandag al beginnen in Assen. Dit kleine bedrijf verzorgt software voor de
handel. Ze heeft er echt zin in om een nieuwe start te maken.
13-7-2012 -8.00 u Het was teveel... ons lam gaat dood
Hier zijn de beiden nog als Hollands Glorie... Ook de buurkinderen hebben
vaak geholpen..
Wat een dag .Het begon goed ramen gewassen, caravan van
binnen gepoetst, want Suze en vriendin komen zondagavond of maandag en die gaan
in de caravan slapen. Wie Suze is? Dat is ons Canadese nichtje, de dochter van
Gera en Fred. Ze is 14 dagen in Nederland en reist van Amsterdam naar Brummen
weer naar Amsterdam en dan naar Emmen. In de weekenden zijn Arend, Amakka en
neef Bram in Amsterdam vrij om de dames van alles te laten zien. Maar door de
week moet er gewerkt worden en wordt de rest van de familie ingeschakeld. Wij
zijn benieuwd naar onze beide dames en zullen ze wat van ons mooie Drenthe laten
zien.
Maar toen begon de ellende. Ieder morgen tellen we de schapen en er
leek niks aan de hand, maar tussen de middag lag er zomaar een lam dood, een
ander leek ook zielig. Net de tweeling die we met alle inzet zon goede start
hebben gegeven aan de fles. Het bleken maden te zijn die ze onder de vacht
hadden aangevreten. Bah en nog eens bah afschuwelijk. Natuurlijk meteen Rob
gebeld die woensdags thuis mag werken en intussen al begonnen met de
behandeling. Het zag er vreselijk uit en ik gaf haar meteen weinig kans om dit
te overleven. Maar Rob deed zijn best. Een oppepper in de bek, een injectie om
verder aan te sterken, nog een behandeling tegen die maden, alle wol weggeknipt
waar het nodig was en behandeld met wondspray. Intussen had ik al geprobeerd of
ze de fles nog wilde, maar dat ging al niet meer, net zo min als brokjes. Rob
nam het dode lam mee en ik verwacht weinig goeds van de andere
morgenvroeg. Vanavond hebben we nog een paar keer geprobeerd of ze de fles
wil, en met veel moeite kregen we er een beetje melk in.
8.00 uur- Wat
een levensdrang... slikken gaat bijna niet maar ze staat me wel op te wachten
bij het hek. Er kreeg er een klein beetje melk in. Nu ligt ze van vermoeidheid
bij te komen.
Nog 44 keer, zegt Jans terwijl hij op zn
Spartametje wijst. Nog 44 dagen gaat hij s middags op zijn Spartamet naar de
Lange in Bargeroosterveld om vandaar met een truck flessen gas weg te brengen
maar de verschillende klanten. Op 10 september wordt Jans 65 en gaat hij met
pensioen. Hij kijkt er naar uit. s Morgens is hij boer en s middags heeft
hij deze baan erbij. Zo kan hij rondkomen. Hun boerderij was vroeger net als op
veel plaatsen in Nederland een gemengd bedrijf. Toen de melktank verplicht werd
hebben ze die nog wel een poosje gebruikt. De buurvrouw heeft nog heel wat
lintjes vanwege de uiterst schone melk die ze die jaren geleverd hebben. Maar
een melkstal is er nooit gekomen. Veel van hun grond is opgeofferd aan het
industrieterrein van de Bargermeer en nu is Jans alleen nog akkerbouwer. Nou ja
hij heeft lang nog één koe gehad, Doortje 32. Ieder jaar kreeg ze een kalf tot
ze een paar keer melkziekte kreeg. Daarna is Doortje verdwenen en nu kopen ze
hun melk bij de C 1000. Jans had me flink te pakken toen hij beweerde dat hij
precies om 6 uur de emmer onder Doortje zette, ging koffie drinken en een
kwartier later de emmer vol weer ophaalde zonder een druppel geknoei. Wedje
maken, vroeg hij. Dat was goed. Waor wedde wi-j umme? Slagroomgebak! Daar
lust Jans wel pap van. De volgende avond wilden wij dat wel eens meemaken maar
voelden natuurlijk al nattigheid. Voor alle zekerheid hadden we al een
slagroomtaart in de fietstas. En ja hoor, om 6 uur ging Doortje aan het touw en
werd de melkmachine met gesloten emmer er aangezet. Doortje verzette geen poot
terwijl wij aan de koffie gingen. En na dat kwartier zat de emmer vol. Met een
glunderend gezicht pakte hij de slagroomtaart aan. Maar nu nog 44 keer,
verzucht Jans nog eens. Hij lijkt er aan toe. Hij gaat zich zeker niet vervelen
want boerderij en zijn hobby's houden hem van de straat.
Na het opruimen van de kamer van moeder Siet ging dit mee naar
Emmen.
'Effen de brille schone poetsen '. Wim komt bij me in de keuken en houdt zn bril
onder de warme kraan en neemt er wat handzeep bij .. Of is dit gien zepe? De
brilleglazen slaan wit uit. Heeft hij de handlotion te pakken, met lavendel dat
wel. Ja zo zonder bril ziet hij het even niet zo precies meer. Je wordt ook een
dagje ouder Gisteren was ik me na het douchen aan het insmeren met
bodylotion, dacht ik. Het werd wel helemaal wit op mn armen en benen en nee
het trok er niet in. Het bleef op de huid. Ik pak mn bril er maar even bij. Het
was inderdaad wel de bekende Dove flacon die ik gebruikte, maar net iets smaller
aan de bovenkant dan ik gewend was. Blijk ik de nieuwe Volume shampoo van Dove
te pakken heb. Zo kon ik weer onder de douche om het af te spoelen. Ja ik word
ook een dagje ouder. Zonder bril gaat het niet meer. Het is het eerste wat ik 's
morgens pak en het laatste wat ik 's avonds wegleg. De hoeveelheid zeep en
bodylotion die ik van moeder Siet georven heb begint aardig te slinken. In de
zwemtas, in de caravan, in de badkamer, boven naast mn bed overal staat een
lekker smeersel. En ik had er al heel wat weggegeven. Een klein restant staat
nog te wachten. We krijgen het gegarandeerd op want tja .ook onze huid wordt
een dagje ouder Twee keer per dag doe ik trouw de oefeningen voor mijn knie,
want ook die...
Nadat de kippen in hun hok en ren gezet zijn is het zover. Met een paar
vachten achter in de Caddy gaan we op weg naar Benneveld waar Wiebina en Marco
ons ontvangen in hun mooie achtertuin. De tafels staan al klaar om te gaan
vilten en onder de boom staat een tafel met allerlei dranken en lekkers. Ze
hebben deze middag georganiseerd voor de Vereniging van het Drentse heideschaap
waar Rob de secretaris van is en ik mocht mee als zijn gast. De liefhebbers van
het Drentse heideschaap kwamen overal vandaan, ook nog een stel uit Doetinchem.
Wij hadden geluk met de grote tafeltennistafel omdat onze Schoonebeker vachten
groter zijn dan die van het Drentse heideschaap. Maar wat een werk! Ik had een
lapje in de gedachten om een tas van te kunnen maken maar we gingen die middag
een hele vacht vilten. Gelukkig waren er voorgekaarde stroken wol die we als
bodem konden gebruiken. Daar pakt de vacht goed op, maar wat een werk om er echt
een goede vilten onderlaag van te krijgen. Het was pappen en nathouden de wol
dan. Veel heet water met zeep werd er opgegoten en dan maar wrijven met
bubbeltjesplastic. En het was me een partij heet. We hadden beter samen één
vacht kunnen doen. Nu hebben we beiden een vacht waarvan we de randen thuis
moeten afwerken. Maar . mijn oude tuintafel staat klaar. Ik kan me er deze week
nog wel een paar uurtjes op uitleven. Al met al hadden we een gezellige èn
leerzame middag. De techniek van het vilten hebben we nu in de vingers. Bedankt
Rob en Wiebina. Toch zal ik graag nog een paar ochtenden een workshop bij
haar komen volgen. Zover is Benneveld niet. Want die tas . zal er komen!
En daar kwam Rob met z'n zelf getimmerde bak met gaas erover èn de drie
kippetjes en een jong haantje. Het is voor mij een nieuw soort. Het is een
Hollandse Leghorn, maar met een aparte kleurslag. Rob noemt het raszuivere
zwartbonte Leghornhennen, 'Dit is een zeldzame kleurslag die je maar weinig
tegenkomt en ook wel exchequer genoemd wordt. Leghorns leggen flink wat grote,
witte eieren en zijn attente, levendige boerenerfkippen'. Dat zullen we
afwachten... die eieren dan. Er zit nog een geschiedenis achter. Na de 2e
Wereldoorlog wilden de Engelse boeren de Nederlandse weer wat op gang helpen en
hebben duizenden van dit soort eendagskuikens naar Nederland gestuurd. Je ziet
ze nu niet zoveel meer maar onze schapenman Rob laat ze in de broedmachine
uitbroeden en houdt zo niet alleen de Schoonebeker heideschapen in stand maar
ook dit soort Leghorns. Deze zijn van vorig jaar en hebben hun best al gedaan.
Daarom wilde Rob ze wel missen. Wij zijn er weer blij mee... zo scharrelt er
straks weer wat rondom het huis. Ze blijven nog een paar dagen in de ren en dan
is de rest van het erf voor hen....
Er is best veel werk te doen wanneer je het hier in en om het huis een
beetje opgeruimd wilt houden. De heg moest geknipt, er moet nodig geschilderd
worden, elke week gemaaid, het kippenhok ontsmet Ja onze haan is dood. Hij
lag al een paar dagen wat lang in de zon, steeds op dezelfde plek terwijl het
hennetje wel overal aan het pikken was. Hij zat die laatste avond al vroeg in
het hok en de volgende morgen lag hij dood. Die moest dus ook begraven worden.
Gelukkig zit schapenman Rob ook in de kippen. Het is een leuk soort wit met hier
en daar zwarte veertjes en we hebben er gauw drie stuks bij hem besteld.... plus
haan. Dan loopt er weer wat gezelligs om het huis. Toen Wim vanmorgen de
krant uit had slaakte hij een diepe zucht en het hoge woord kwam er uit: hij
heeft geen zin in schilderen. En eigenlijk moet het een en ander nodig
bijgewerkt worden En dat komt uit een schilders familie.... Nu hebben we nog
een klusjesman in onze telefoonklapper staan die 12 jaar geleden ook bij ons
heeft geschilderd. Wim waagt het er op. En . gelukkig de beste man heeft wel
weinig tijd, maar de nodigste dingen gaan voor de winter nog gebeuren. Wim
knapt er compleet van op en gaat opgewekt aan de ligusterheg beginnen. Die staat
er intussen weer geschoren bij en we kunnen weer van een nog weidser uitzicht
genieten.
Ik denk dat bijna alle pups uit de beide nestjes van
Scott en Kim overleden zijn. Ik weet alleen dat Scotty van Linda er nog is en
ook nog gezond. Max heeft het ook volgehouden tot dit voorjaar. Wel bijzonder
dat er een behoorlijk aantal 14 of zelfs 15 jaar geworden zijn. Nu hoorde ik dat
de beide bordercollies Indra en Kamon ook deze leeftijd bereikt hebben en zon
belangrijke plaats in het leven van Karin en Walter en hun kinderen gehad
hebben- zie gastenboek hettysite- -. Het gedichtje dat ze meestuurde is toch prachtig! Ze
sloegen altijd aan wanneer er mensen weggingen, vertelde Karin, maar toen in de
zomer van 2010 de mensen èn de kist met Walter, een vroegere collega van Wim,
naar het crematorium vertrokken waren ze doodstil. De pups van Scott en Kim
waren allemaal kerngezond terwijl het geen honden met een stamboom waren, gewone
bordercollies. Tessa die we nu hebben is pas 9 jaar, een stamboom en verslagen
van de beide ouders met fotos incluis. Maar ze is nu al een oud hondje. We
vertroetelen haar maar en ze knapt wat op nu ze zacht voer krijgt. De dierenarts
kan niets bijzonders vinden, maar het lijkt of ze niet meer spoort. Ze loopt
steeds dezelfde rondjes, een beetje stressig en volgens Mark en internet zou ze
wat dement worden. Zover kan ik niet gaan, maar ze is niet meer de Tessa die we
kennen. Ik hoop dat ze nog een tijdje meegaat, want we hebben hier wel een
waakhond nodig. Het wordt tijd dat Queeny loops wordt want er loopt daar in
Sleen een aardige partner voor haar.
When God made the earth and sky, The flowers and the trees, He then made
all the animals And all the birds and bees. And when His work was
finished, Not one was quite the same, He said, "I'll walk this earth of
mine And give each one a name." And so He traveled land and sea, And
everywhere He went, A little creature followed Him, Until its strength
was spent. When all were named upon the earth, And in the sky and sea,
The little creature said, "Dear Lord, There is not one left for me."
The Father smiled and softly said, "I've left you to the end, I've
turned my own name back to front, And call you DOG, my friend."
'Gaan jullie er eens even voor staan?' vroeg ik na ons bezoekje aan het
Museum Brands. Mevr. Oving deed het graag, rechtop en even zonder
rollator.
Ik had al vaak gehoord van de Collectie Brands. In Nieuw
Dordrecht woonde Jans Brands die erg geïnteresseerd was in oude spullen en het
bleek een groot verzamelaar. Maar nooit had ik er iets van gezien. Nu is er
eindelijk wat meer aandacht aan besteed want de verzameling barstte uit zijn
voegen en er is nu een compleet museum neergezet: Museum Brands, compleet met
shop en café. Het huis van Brands is er een onderdeel van en de rest is een
strak en modern gebouw geworden dat er aan is gebouwd. En vanmiddag was het
zover dat wij er met een oudere dame gingen kijken. Mevr. Oving heeft lang in
Bargeroosterveld gewoond maar woont nadat haar man overleden is in een flat in
Angelslo. Zij was er ook nog nooit geweest en achter de rollator is het nog een
heel eind naar Nieuw Dordrecht. We keken onze ogen uit zoveel spullen. Veel
dingen zijn herkenbaar omdat ze uit grootmoeders tijd komen. Mevr. Oving uitte
heel wat ohs en ahs. Wat erg interessant is zijn de verhalen die Brands
vertelt op de verschillende videos, alles aan de hand van zijn verzameling. We
hebben er een paar afgekeken en geluisterd. Onze gast trakteerde op koffie en
voldaan gaan we op huis aan. Hier gaan we beslist nog eens naar toe om meer te
horen. En met de Museumjaarkaart kun je er zo in.
Een klasseavond aan het Schoolpad kon ook niet zonder een
vuurtje.
'Zouden ze niet jaloers worden als ze ons zo vuurtje zien
stoken, pleegt Wim regelmatig te zeggen als we bij ons kampvuurtje bij de wei
zitten. Alle afvalhout wordt zo verbrand en wij mogen daar graag zitten aan het
eind van de dag. Ik mis alleen de gitaar nog en country liedjes, Wim zingt graag
maar blijkbaar niet bij zijn kampvuur. We zetten onze stoelen zo dat we meteen
de lammeren kunnen zien rennen, want s avonds hebben die altijd een
speeluurtje. Buurman Jans heeft een of ander soort kachel op de kop getikt voor
buiten. Wim heeft al gezegd dat wanneer Jans niet weet wat hij er mee moet hij
dat wel weet. Dat vuurtje stoken zit er bij hem goed in net als bij onze
jongens. Rick herinnert hem er regelmatig aan dat Fred ooit zei toen Wim in
Canada bij het vuurtje zat:Kijk die Indiaan is ook weer bezig. Ik zie Wim met
de jongens nog zo de laatste vracht bij de verhuizing naar de Kuifmees in brand
steken. Die kon er daar niet meer in en een Kringloop had je toen nog niet. Ze
hadden de dag van hun leven, zo leek het. Mark is degene die nog steeds graag
vuurtjes stookt. Hij heeft ook twee houtkachels in Sleen en regelmatig vraagt
hij of er niet een paar bomen weg moeten op ons erf. We hebben pas het mooie
nieuwe appartement van Klaas en Boukje gezien in het centrum van Emmen. Wim was
er helemaal weg van. Het is ook een mooi huis en een plek met uitzicht. Hier
zou ik ook wel willen wonen, sprak hij. Toen ik hem er vanavond bij dat vuurtje
naar vroeg zei hij: Maar nu nog niet .
...aan welke kant hij een koe moest gaan melken....
Er wordt getoeterd en dhr Haveman waarmee we in gesprek zijn spoedt zich
naar het kleine autootje. Even denken we dat deze uitzonderlijk lange man zich
gaat opvouwen achterin, maar nee... even later komt hij terug. Het lampje
brandde met ABS erop en Haveman moest helderheid brengen. Dhr Haveman
vertelde dat ook hij uit een boerenfamilie komt. Hij was voorbestemd om boer te
worden op de boerderij van zijn vader, maar toen hij na de Mavo al ingeschreven
stond voor de Middelbare Landbouwschool, kwam een vriend langs die vertelde dat
hij naar de Kweekschool in Leeuwarden zou gaan. Vader dacht na en had een
serieus gesprek met zijn zoon. De ruilverkaveling die er aan zat te komen en
allerlei veranderingen hadden hem aan het denken gezet en hij vroeg zijn zoon of
hij ook niet liever het onderwijs in zou willen gaan. Er bleek nog plek te zijn
op de Kweekschool, de Middelbare Landbouwschool werd afgezegd en hij ging verder
in het onderwijs. En zoals we nu weten met veel succes. Voor zijn pensionering
is hij jarenlang rector geweest van het CSG. Vader had geen opvolgers meer. De
jongere zoon had geen boerenbloed, die wist nog niet aan welke kant hij de koe
moest gaan melken, en vader verkocht zijn bedrijf op tijd en had nog een mooie
tijd samen met zijn vrouw. Het geeft een band, zo vertelt mevr. Haveman
terwijl we buiten de kerk nog even na praten. Ds Olthof, die twee huizen bij hen
vandaan woont en al met emeritaat is, leidde de kerkdienst van vandaag en hij
deed dat met de moderne communicatiemiddelen. Alles werd op de beamer gezet. Ons
psalmboek bleef dicht. Mevr. Olthof overleed een jaar geleden terwijl op
hetzelfde moment hun zoon, Dick Haveman die politieagent was in Noord Drente,
met zn eigen dienstwapen werd dood geschoten. Een tragische bijkomstigheid was
dat het gebeurde door een asielzoeker, terwijl de fam. Haveman zich juist
inzette voor de asielzoekers bij de Stichting Op Stee, die asielzoekers
ondersteunt die om de een of andere reden weg moeten maar niet weg kunnen. Ik
heb ze er steeds om bewonderd dat ze hun leven ondanks alle verdriet weer
opgepakt hebben. Maar ook ds Olthof heeft zijn leven voortgezet. Hij schildert
iconen, fietst en wandelt de routes die hij van plan was met zijn vrouw te
ondernemen. Hij wandelt zelfs in haar schoenen, want die van hem waren versleten
en het bleek dat die van haar hem ook pasten.
Hebben jullie dat nou ook dat je je soms een ongeluk moet zoeken om een
stuk gereedschap terug te vinden? Zo hebben wij een schoffel, twee harken, twee
spades en een bats en ook nog een lang soort spade. Ik laat ze wel eens bij mijn
tuintje bij het keetje staan als ik daar de aardappels aan ga aarden. O ja en
ook wel eens om de hoek bij de schutting of in de voortuin als ik even ga
koffie drinken. Maar volgens mij hadden we alles netjes opgehangen voor Ben en
Niesje kwamen. Maar toen Wim vanmiddag een schop wilde gebruiken kon hij er geen
een vinden. Wie had hem het laatst gehad? Hij was al twee keer alle plekken
langs gegaan waar ooit een schop neergezet had kunnen worden. Even later deed ik
hetzelfde want Wim staat er niet om bekend dat hij goed kan zoeken zeg ik wel
eens. Maar nee hoe ik ook keek en zocht, de struiken waren hard gegroeid de
laatste weken, dus je weet het maar nooit , ik kon evenmin een schop
vinden. Zol Mark em met enommen hebben, bedacht Wim. Meestal als je wat
mist moet je die even bellen. Maar hij nam niet op. Dan maar Ben en Niesje
gebeld, misschien hebben die een idee. Ja hoor Niesje wist het zeker, Mark had
beide schoppen meegenomen naar Gerhard want daar moet het een en ander
uitgegraven worden voor de nieuwe veranda. De aanhanger was wel teruggebracht
maar zonder de beide spades. t Is bie-j jullie al net as bie-j ons, meldde
Ben. Ie heb oe de konte nog niet ekeerd of ze haalt oe al wat uut de schure,
maor weerbrengen ho maar. Daor mo-j eerst achteran bellen. Vanavond zijn we
naar Gerhard en Judith geweest. De schoppen opgehaald en een aanhanger met
tuinafval voor de stort. Maar we hebben gezellig weer bijgepraat èn voetbal
gekeken. Ja bij thuiskomst telden we de schapen voor alle zekerheid. Alle
tien zijn er nog.
Buurvrouw, kiek ie ok voetbal vanaovend?, vroeg Ben een poosje terug.
Ja heur, ik bun gek op voetbal en as Nederland speult zeker. Komt jullie hier
maor kieken, dat vin ik gezellig. Dat kwam goed uit. Ben, onze oppas de
afgelopen weken, had ons even ervoor al gebeld omdat de tv of de schotel kuren
vertoonde. En je zult net zien wanneer er een belangrijke wedstrijd is dat het
bingo is. We hadden al verteld dat de buurvrouw ook vaak voetbal kijkt. En zo
hadden ze met elkaar een gezellige avond. Vandaag is het allemaal TT wat de
klok slaat. Wim heeft zich voorbereid en heeft zijn klusjes voor half 11 gedaan,
staat fris gedoucht en nog half aangekleed de tv in te stellen, want om kwart
voor 11 gaat het spektakel van start op Nederland 2. Want zijn liefde voor de TT
is niet over, maar heeft zich verplaatst van de TT tribune naar zijn eigen bank.
Maar welke knop hij ook probeert er verschijnt alleen dat gehate rode
vierkantje. Probeer die witte klimroze nog es an de kante te schoeven,
adviseer ik hem. Die wil nog wel eens het beeld via de schotel verstoren. Nee
man as t daoran lig dan kriej toch een rood rundtien!Wim heeft het niet meer
Zö-j altied zien as t er wat biezunders is dan hej dàt weer . Even
later geeft hij het op. Vraog de buurvrouw maor öf die beeld hef op Ned. 2 die
kik ok nog wel es naor de TT. Harm was t er altied gek op, stel ik voor. Wim
belt. Ja buurvrouw heeft wel beeld en zegt meteen: Dan kom ie toch hier
hen. Maar ineens hoeft het niet meer. Ik probeer nog even door met de
verschillende knopjes te goochelen van schotel en tv en zowaar Nederland 2
geeft beeld. Opgelucht laat Wim zich op zn favoriete plekje op de bank zakken.
Daar hebben we geen kind meer aan vandaag.
Traditie de TT in het laatste weekend van juni.....
Het was even zoeken, maar ik had nog een foto van zo'n dagje TT: Henk, Ben
en Wim vertrekken hier samen vanaf de Kuifmees richting circuit Assen, ik denk
1986 of '87. Aan de tassen te zien gaan ze goed voorbereid op pad.
Ik zeg
tegen Harm:Das veur mij de eerste en maor ok de laatste keer'. We zijn bij
buurvrouw Wielens op de koffie. 'Je kriegt mij niet meer mee naor die TT. Wat
een drukke bedoening .. en slecht weer wij kregen nog een onweersbuje op de
pette, kold en nat hebt wij toen in Noord Sleen in t café weer wat bie zitten
kommen'. Buurvrouw Wolterdina vertelt over haar jonge jaren toen ze achter op de
motor met Harm mee mocht naar de TT in Assen. Dat moest een geweldige ervaring
zijn volgens Harm. Haar zuster Jantje kwam op de kinderen passen. Ik zeg tegen
Harm: Ens maor nooit weer', besloot ze. In haar familie leeft die TT helemaal
niet meer, net als in de onze. Terwijl Wim vroeger nog wel eens ging met broer
Ben of met Henk en Anneke, hoor ik hem er nooit meer over. De laatste keer was
het met Ben, Henk en met Rick. Die laatste zie ik nog wel eens weer
gaan. Toen ik een jaar of 17 was kreeg ik eens een brief van een jongen of ik
achterop z'n brommer mee wilde gaan naar de TT. Dat boeide mij toen ook al niet,
maar het ergste vond ik de brief van die toch wel leuke jongen zo vol met
schrijffouten zat dat ik niet eens teruggeschreven heb. Schaam ik me nu nog
voor. Nee dan Anneke die hoefde niet overgehaald te worden. Ze paste zich
ook ogenblikkelijk aan het publiek aan. Ze commandeerde de lui die voor haar
gingen staan net zo lang tot ze gingen zitten. De laatste keren dat Wim ging
wilde hij niet meer gewoon langs de route maar persé een plekje op de tribune
een mens wordt ook ouder natuurlijk en kritischer. Maar ook dat is over. Nu
is het alleen zijn jaarkaart nog bij FC Emmen. Hij moppert wel als er slecht
gespeeld wordt maar . Je bent een fan of je bent het niet hè! Broer Ben is ook
van de voetbal en heeft nu één van zn kleindochters om te coachen. Isa schijnt
het erg goed te doen als keepster. Ze is bovendien een fan van FC Twente. Je mag
het nog niet doorvertellen maar ze krijgt van opa voor haar verjaardag een kaart
voor de wedstrijd FC Emmen- FC Twente, binnenkort hier in het stadion. Ja en
opa gaat mee natuurlijk
De lammeren maken er een feestje van. Wim had brandnetels gemaaid op de
oude mestbult. Alles ging schoon op en ze vonden het lekker om daarna erop te
gaan liggen.
'De politie is je beste vriend', is zon slogan. Ik krijg
dan altijd die plaatjes voor me van een veldwachter op zn fiets die dikke
maatjes is met de jeugd. Tegenwoordig heet dat de wijkagent. We woonden hier pas
een paar jaar en hadden een stel prachtige kippen, genoemd naar o.a. de gulle
gevers: Hendrik en Anna. Ze kregen kuikens en het was een genot om die te zien
rondscharrelen. Maar op een dag kwam er een loslopende hond die ze de een na de
ander doodbeet. Afschuwelijk! Maar waar die gebleven is? Een dag later zagen we
hier op het land een hond lopen, het zou dezelfde kunnen zijn. En Wim
verwittigde de politie. Zie maar dat je hem vangt, zeiden die. Ze waren niet
van plan om in actie te komen. De hond was intussen al richting rondweg en we
hoorden al een bus spontaan in de remmen gaan. Wim was des duivels en beet de
beste vriend aan de telefoon toe: Als jullie er niks aan doen.. dan doe ik
het wel. Nog geen vijf minuten later kwam er een politieauto aangieren die
minstens dacht dat Wim met een geweer klaar zou staan. Maar nu . Gisteren
hebben we alsnog per internet aangifte gedaan van het gestolen Schoonebeker lam
uit onze wei. Vanmorgen belden ze al terug om meer informatie en politie
Coevorden gaat zich er mee bemoeien en komt waarschijnlijk de donkerblauwe sjaal
nog ophalen voor eventueel sporenonderzoek.Verder wilden ze graag een foto van
het lam. Hoe dan ook het maakt weer wat goed.
En dan ben je weer thuis. Alles wordt uitgepakt en de wasmachine draait op
volle toeren. We melden ons af bij onze jongens en spreken af dat we de volgende
morgen Tessa komen ophalen bij Jennifer. Rick meldde al: Tessa is ter observatie
bij Mark. Ze doet vreemd en de mening dat ze last heeft van haar beendergestel
beginnen we te herzien. Ze loopt steeds kleine rondjes. Haar vaste dreuntje doet
ze steeds weer opnieuw, eet weinig. Volgens ons en internet lijkt ze eerder te
lijden aan een vorm van dementie. Daarnaast kan ze ook last hebben van haar
gebit en moet ze zachter eten hebben. Dan net als je aan bed gaat denken zo
tegen 11 uur belt Mark: Tessa is weg ze was net nog in de tuin en nu is ze
weg. Hij denkt dat ze de weg richting Oosterhesselen is gaan lopen, maar kan
niets vinden in het donker. Hij gaat nu op de fiets Sleen weer in, al roepend.
We wachten niet af en gaan naar Sleen om te helpen zoeken. Maar ook ons zoeken
langzaam rijden met het raam open en al roepend van Tessa ga je mee?, levert
niets op. Na een half uurtje verzamelen we ons weer aan de Schaapstreek. Geen
Tessa. Dan hoort Wim in de verte een zware blaf van een hond en denkt dat Tessa
daar misschien in de buurt is. Hij gaat weer naar buiten en fluit tussen zijn
tanden. Ja zoals hij dat doet hoor je niet veel. En warempel binnen een minuut
komt Tessa eraan of ze niet weggeweest is. Ze herkende beslist het fluitje van
haar baas. We vieren haar en onze terugkomst en nemen haar blij weer
mee.
Een van de tweeling lag altijd bij moeder ooi op haar rug, altijd
dezelfde. Welke van de twee weg is weet ik niet want nu zijn ze er te groot
voor.
Er is een lam weg, een mooi Schoonebeker heidelam. In onze vakantie
belde Rob, onze schapenman, ons wat opgewonden op: Er is een lam weg, een van
de allereerste tweeling ik heb alles nagelopen, de afrastering is in orde maar
het lam is weg .. en je broer is er niet.. de auto staat er wel . In elk geval
was er wat paniek. Wat later was Ben weer terug en beweerde dat hij vanaf het
begin 10 schapen geteld heeft en de dag voor we weggingen waren het er echt 11.
Ik heb nooit kunnen denken dat ons dat zou gebeuren. Denk je dat je alles goed
voorbereid hebt voor je vakantie en dan blijk je je toch vergist te
hebben. Toen begon mijn brein te werken en ik herinnerde me dat ik de laatste
avond schapen hoorde blaten toen het al donker was. Wim is gaan kijken en liet
meteen Tessa uit. Hij heeft wat geschenen met zijn zaklantaarn, maar de rust was
al weergekeerd. De andere morgen vroeg zijn we vertrokken na een blik op de
rustig grazende schapen. Had ik ze nog maar even geteld, maar ja Dan was het
ook al te laat en mezelf kennende was ik niet eens meer weggegaan die dag.
Nu blijkt er een grote donkerblauwe sjaal over prikkeldraad en schrikdraad
te hangen achter de ponystal. Waarschijnlijk heeft Wim ze zo gestoord dat ze nog
wel het lam konden inladen maar de doek niet meer. Wat een rotgevoel dat er
zomaar mensen bestaan die bij jou in de wei een lam gaan roven. We hebben bijna
al die 18 jaar dat we hier wonen schapen en lammeren gehad maar dit is nog nooit
gebeurd.
Nog even voor een boerenschnitzel naar 't Praothuus aan het eind van 18
dagen samen op pad. 'Wel efkes zeggen da'j van camping de Boomgaard komt hè...',
zei Johan nog.
Ken je dat om je zonder televisie, radio en bijna zonder
communicatiemiddelen toch te vermaken? We hadden geen radio of tv bij ons
tijdens onze vakantie en het bereik van internet was op de meeste campings
minimaal. Ik kan je vertellen het went gauw. We hadden wel boeken bij ons en
natuurlijk Ben en Riet. Op de avonden dat we samen in of voor onze caravan zaten
kwamen de familie- en andere sterke verhalen aan de beurt, een beetje zoals dat
vroeger gebeurde tijdens de winteravonden bij het vuur. Ben en Riet komen beide
uit een groot gezin en geloof maar dat er ook veel mopjes verteld zijn. Ben wist
er nog wel een paar. Hij twijfelde even terwijl hij mij aankeek of hij het zou
wagen, maar hij ging toch van start. -De meester op school vroeg de kinderen
of ze wel muziekinstrumenten kenden. De een na de ander stak de vinger op: een
blokfluit meester, een viool meester, een gitaar meester, een orgel meester, een
saxofoon meester. Toen stak ook Jantje zn vinger op Ja Jan, zeg het maar.
Een saksosie meester. Wat zeg je een zakzozie..? Nee daar had meester nog
nooit van gehoord. Wat is dat voor een muziekinstrument, Jan? Dat weet ik ook
niet meester, maar gisteren kwam mijn vader uit de douche en liep zo de
slaapkamer in. Mijn moeder zei toen: Ak die saksosie zit r weinig meziek meer
in.-
Hé, mo-j daor es zien broeder Canutus den was vrogger leider bie-j
Ratti. Johan wijst op een foto in het boekje over de Kranenburg. Ratti was de
voetbalclub van de Kranenburg. Johan en Joke zijn bij ons in de caravan en ik
laat het boekje zien dat Peter Koers opstuurde. Hij groeide op op de Kranenburg,
is nu boekbinder van beroep in Nürnberg en heeft dit mooie boekje samengesteld
en ik kreeg het van hem opgestuurd. Broeder Canutus was een Franciscaner broeder
die veel goeds heeft gedaan voor de gemeenschap. Hij was een bekende figuur en
regelmatig kwam je hem op de fiets tegen. Voor niet- Katholieken was dat iets
bijzonders, een man in zon donkerbruin gewaad en een touw om zn middel. Zwager
Ben heeft als kind zon broeder zien fietsen en vroeg zijn moeder: Mama geet
den een koe uut de weie halen? Tja wat doe je anders met zon touw. Moeder
Wagenvoort heeft vaak verteld: Wet ie wat onze Bennie zeg ? En dan kwam dat
van die koe. Het is een leuk boekje dat Peter samenstelde. Er staat veel in
over de omgeving en de geschiedenis van het ontstaan van de R.K gemeenschap. De
barones van Dorth tot Medler heeft er een grote rol gespeeld. Dat die R.K. waren
wist ik wel. Opoe Eggink, uut Mossel, die toen op een boerderij onder het Medler
woonde, vertelde ooit dat toen vader Hein werd geboren ze blij waren dat hij op
26 juni geboren werd en niet de 29e, want dat was de dag van de H Petrus en
Paulus. Dan was het uitgemaakte zaak hoe dit kind zou moeten heten. Dat zouden
ze zelf niet mogen bedenken, maar zou dan Peter of Paul moeten zijn en dat was
in een boerenfamilie niet gewoon. Zon invloed hadden de hoge heren in die tijd
nog. We maken er nog een gezellige dag van. Na de koffie en de soep bij Ben
en Diny gaan Riet en ik Vorden in we gaan shoppen. De laatste dingetjes worden
aangeschaft, we drinken koffie bij de Rotonde en gaan huiswaarts naar camping de
Boomgaard.
Nog prachtige lavendel en een roos bij Piet en Marry.
Tsjonge
jonge wat hebt ze hier een koplampen, zegt Ben. We zijn nog even nog naar de
overkant bij de supermarkt gegaan in Emmelshausen. Het is een soort voordelige
markt, een soort Action zoals we die bij ons hebben. Ik kijk in het rond waar
zijn ze dan die koplampen. Maar Riet snapt em al. Die kent haar mannetje al
langer. Ze wijst op de rijen bhs die daar rijen dik aan de overkant hangen. Het
is me er eentje die Ben. Het zal een gezellige boel geweest zijn bij hen thuis..
12 kinderen. Zijzelf zijn al heel blij met de drie nu volwassen kinderen en hun
5 kleinkinderen. Die avond zitten we buiten naar de schepen te kijken die
voorbij varen op de Rijn tot een onweersbui ons naar binnen jaagt. We plannen
alvast onze terugtocht. Het eindpunt staat al vast. Dat wordt camping de
Boomgaard. Wim rijdt voorop, maar bij Arnhem komen we per ongeluk op een afrit
naar Rheden terecht. We volgen noodgedwongen de oude weg naar Zutphen, maar wat
is die mooi! De prachtige weg met bomen bij Middachten, de Steeg dat
herinneringen oproept aan tante Heintje en haar gezin en de Posbank, ome Gijs en
tante Mies die daar in de vrije natuur woonden omdat ome Gijs er jachtopziener
was. En dan zitten we zomaar even later bij Johan en Joke aan de koffie. De
camping staat vol. We mogen op een extra veldje staan. Alles ligt er piekfijn
bij, keurig gemaaid en brandschoon bij de douches en toiletten. Heel wat better
as die camping in Frankriek, zon Franse slag camping, vindt Riet. Ze hadden
daor wel es al dat stof op können vaegen bie-j dee nieje w.c.s'. En ik denk als
er een stoffer en blik had gestaan zou ze het zelf gedaan hebben. Maar nu
zijn we weer gesetteld bij Johan en Joke, het geeft al een thuisgevoel hier.
Morgen knopen we er nog een dagje bij aan tot slot.