Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-08-2012
Tessa
Tessa
En dan is het weer 'Agnesweekend'. Ze is moe, heel moe. Ze is
veel rustiger dan anders. Ze werkt in deze vakantie in de komkommers en dat is
best zwaar werk voor een jong meisje. Maar nu is het even genoeg geweest en
heeft ze gewoon vakantie. We hebben al wel een plannetje voor morgen. Ze gaat
een blankhouten dienblad schilderen. Eerst een kleurtje er op en als dat droog
is gaat ze het verder versieren. Ze heeft al sierletters gevonden op internet en
afgedrukt want de namen van de hele familie moeten er op. Ze denkt nog even over
wat er verder nog op moet. Het is altijd handig om in elk geval iets creatiefs
te plannen in zon weekend. Anders blijft het bij tv, computer en chatten. Amber
loopt bij buurman Jans in de kudde. Daar heeft ze ook niets aan en Tessa ? Ach
onze Tessa Gisteren is Wim er nog een keer mee naar onze eigenste dokter Harrie
geweest. Die ontdekte staar aan beide ogen. Daarom is ze zo schrikkerig, het was
zo erg dat ze laatst van schrik in de vijver sprong. Verder is ze vroeg oud met
haar 9 jaar. Er rest ons niets anders dan haar maar te vertroetelen. Maar als we
een waakhond willen die in elk geval even aanslaat als er iemand aan komt moeten
we naar een andere omzien. We wachten er nog maar even mee ..
Je kunt heel wat doen met wol. Maar de ene soort wol is de andere niet. De
wol van Texelaars is goed te spinnen en ook lekker zacht. Ik ben nog steeds aan
het oefenen met vilten en heb al heel wat filmpjes op internet gevonden over
vilten van Mongolië tot Nederland, van kunstwerken tot kleine gekleurde vilten
lapjes. Ik maak nog steeds gebruik van de lange haren van de Schoonebekers om
een soort zonnetjes te maken. Ik heb er Sally al één meegegeven toen die met
Susan op bezoek kwam. Een jaar geleden was ze hier ook en vorig jaar september
waren we bij haar in Schotland, vlakbij Aberdeen, waar ze ons verwende met een
echte Schotse lunch. Hier verraste Wim ons met zijn inmiddels beroemde
mosterdsoep met spekjes. Toch heb ik nu ook wolvlies besteld en kleine
hoeveelheden gekleurde merinoswol om het een en ander met vilten uit te
proberen. De wol van Reini en Tea is prachtig om te spinnen, zó zacht. Al
zoekend naar viltmethodes kwam ik vanavond op een filmpje terecht van een
bruidspaar uit Wales dat in de ban van de schapen is. Zij is een herderin en
fokt de zeldzame Lincoln longwool schapen en dat is te zien aan haar bruidsjurk.
Ook de bruidegom, eveneens schapenhouder, heeft een vest van dezelfde wol aan.
Ze vond het zo jammer dat de mooie lange wol alleen maar gebruikt werd voor
tapijten. Je kunt wel nagaan dat ook de bruiloftsgangers iets meekregen wat met
schaap te maken heeft. Nieuwsgierig geworden? Klik op http://www.dailymail.co.uk/femail/article-1205007/Shepherdess-bride-marries-stunning-dress-wool-flock.html ... Er zit 67
uur werk in, ontworpen door haarzelf en met hulp van een spinster en naaister
gemaakt. Let ook op haar bruidsboeket... natuurlijk geen gewone maar...een
plukje bloemen aan haar herdersstaf...
Vandaag is Tim zn dag. De oorpijn is over en nu komt hij een nachtje
slapen. Natuurlijk wordt er eerst getekend en gekletst en een dvd-tje gekeken.
We hebben er nog een paar liggen die Robin en Eva vroeger ook leuk vonden. We
controleren samen het lam en de kippen. We weten nu dat hij meer van de macaroni
is dan van de rijst en dat wordt het dus vandaag. Het is gezellig weer van dat
jonge spul om je heen te hebben. Tegen 7 uur is Tim uitgeteld. Ja hij wil nog
wel in bad, nog even een chipje. Dan is het tandenpoetsen en naar bed. Hij ligt
dichtbij in ons kleine werk/ logeerkamertje. Weet je dat er al een tandenborstel
voor kinderen is die een liedje gaat spelen wanneer je van de onderkant poetsen
naar de bovenkant moet? En wanneer dat klaar is komt er weer een
riedeltje. Tim gaat heel tevreden slapen want hij weet dat Anja hem morgen
vroeg komt halen mèt . Iets lekkers voor bij de koffie want dat deed ze ook toen
Frank laatst voor het eerst hier geslapen had.
De avond bij Ben en Diny
stond in het teken van tuinen. Niet alleen werd hun eigen tuin geïnspecteerd en
bewonderd door ons en Eppie en Dirkje, maar ook de film van hun gezamenlijke
tuinenreis naar Kent was klaar. We zetten ons in de filmzaal bij het grote
doek en genoten van de films waar we alle zes een aandeel in hadden. Behalve de
tuinen in Engeland bekeken we ons gezamenlijk reisje naar Salzburg verleden jaar
en onze Israëlreis van afgelopen januari. Mooi! Vandaag zijn we weer thuis,
tellen de kippen en gaan we in één streep naar de wei om tot onze opluchting te
zien dat het kleine lam het weer goed doet. Hij had een lelijk wondje aan zijn
pootje dat intussen door Rob behandeld is. Er hadden al van die vreselijke maden
in gezeten. Rob had het hele lam met een middel behandeld tegen die maden.
Gisteren wilde hij dat opnieuw doen, vertelde hij, maar kon het lam niet te
pakken krijgen. Zo hard liep dat ding alweer. Ook vandaag lukt het hem niet. Ik
beloof het in de gaten te houden. Een uurtje later zie ik het kleine ding slapen
en ga er stilletjes op af. Ik kan hem nu zo pakken en het pootje nog eens extra
behandelen. Dankzij Anja en Mark hadden we een paar rustige vakantiedagen. De
dag dat we weggingen had ik poep ontdekt bij de kapschuur, midden op het grind.
Het was niet van een hond of kat. Voor een marter was het te groot. Ik kreeg al
visioenen van een vos die onze net gekregen kippetjes dood beet. Normaal laten
we de kippen gewoon buiten lopen als we een paar dagen weggaan, maar nu zag ik
die vos al aan komen sluipen. Anja beloofde het hok s avonds dicht te doen en
Mark deed het s morgens weer open.
We zijn intussen op ons vertrouwde plekje op camping De Boomgaard aanbeland waar bij broer Johan en Joke altijd een plekje voor ons is. Opnieuw een dag om op onderzoek te gaan. Na de koffie met Ben en Diny pakken we de fiets en gaan naar een Galerie hier in de buurt. Er zijn de schilderijen van Ellen Geerts bij Galerie A-Quadraat aan de Mosselseweg die een onuitwisbare indruk achterlaten, alleen al vanwege de kleur. Hier zijn landschappen op de expositie met veel primaire kleuren: geel rood blauw en een mix ervan, maar alles fel gekleurd. De fijne grappige beelden, die ook geëxposeerd worden, vallen daardoor niet eens meer op en moeten we nog eens bekijken. Wim heeft intussen een grote paddenpoel ontdekt. Terwijl hij dichterbij komt springen er wel tien kikkers vanaf de oever in het water. We rijden verder en komen langs het huis van Reini en Tea. Wat een mooi plekje. We zien beweging achter het huis en willen toch even gedag zeggen. Reini is net bezig om een geit de bel aan te binden. Tea zet meteen koffie en zo praten we weer bij. Ik zie meteen in de achterste wei een stel schapen lopen, kruising Swifter/ Texelaar. Reini en Tea zijn ook schapenmensen hoewel de liefde bij Reini wat bekoeld zou kunnen zijn na de laatste aanval van een moeder ooi toen hij een lam oppakte, wat hem een geknapte schouderspier en een operatie opleverde. Ze hebben nog schapenvachten in de aanbieding. Het is de moeite niet om ze naar de Wolfederatie te brengen. Daarom zijn ze hier gratis af te halen. Ze reserveren er een paar voor me, een zwarte en een witte. Dan kan ik eens uitproberen of hier ook mee gevilt kan worden. Ik weet zeker van wel. Ik zie zo dat het in elk geval wel mooie spinwol is. Nee ik hoef me zeker voorlopig niet te vervelen.
We hadden meteen de gelegenheid om het Militair Ereveld bij de Grebbeberg te bezoeken. Het mag dan lang geleden zijn, het maakte veel indruk. Niet alleen al die graven maar ook de verhalen die uit de eerste hand verteld werden binnen in het gebouw dat erbij gebouwd is. We waren er even stil van. Ome Hendrik Jan Groot Nuelend heeft er de meidagen doorgebracht en had na de overgave de moeilijke taak om de mannen van zijn bataljon te identificeren. Ook vader Hendrik Jan en vader Hein zijn daar in de buurt gelegerd geweest tijdens de mobilisatie en de aanval van de Duitsers in de meidagen van 1940.
Ik was al een tijdje van plan om Museum De Casteelse Poort in Wageningen te bezoeken. Op dit moment is er een expositie te zien van de beroemde Rijn- en IJsselschilder Ben van Londen. Hij trok met zijn vrouw op zijn woon- en atelierschip de Tamalone de rivieren langs om te schilderen. Hij liet zich inspireren door licht, lucht, wolken en golven. In de oorlog lag hij een winter bij het veerhuis van de familie van der Kolk aan het Oldener Veer. Hij schilderde voor hen als dank voor zijn verblijf daar, toen zijn schip schade had, een mooi schilderij van de Ijssel met het Veerhuis op de achtergrond. Het is nog steeds in de familie. Eigenlijk dacht ik daar ook dat schilderij te vinden want toen het plan geopperd werd om een expositie van zijn werk te organiseren werd er een oproep gedaan aan particulieren om schilderijen tijdelijk af te staan voor deze expositie. Er kwam veel boven water en het werd een prachtige expositie van deze Wageningse schilder die het grootste deel van zijn leven hier op zijn boot gewoond en gewerkt heeft. Maar het Oldener Veer was er niet bij.
Toch herkent Wim een stukje oud Hattem
De vrede in 1945 werd hier in Wageningen getekend.
Zomer 2005. Wim blaast het vuur aan in het oude olievat op het dek bij
Fred en Gera. Snowball houdt de wacht.
Ineens staan er een stuk of vijf
mensen om me heen. Geschrokken kijken ze naar mij en vragen bezorgd hoe het met
mij gaat. Ik lig op de grond half onder mijn fiets. Ik weet niet eens precies
wat er gebeurde. Tegen de middag fietsten we samen naar de markt, gewoon even
wat rondstruinen. En toen we naar huis gingen namen we het voetpad langs de
Angelinoflat. Maar toen we weer op de straat kwamen zag ik een auto aankomen
waarvoor ik wilde remmen, maar wat er nou misging weet ik niet meer. Ik kiepte
gewoon om en kreeg een handvat onder mijn knie. Ik had even nodig om bij te
komen van de schrik. Onder de bezorgde blikken trekt Wim me weer overeind. Ik
kan alles nog bewegen en de pijn onder de knie valt ook mee. De man in de auto
waarvoor ik zo hard remde komt zelfs nog informeren of we hulp nodig hebben.
Vertel me niet dat de mensen in deze tijd niet meer zouden omzien naar
elkaar. Terwijl we naar huis fietsen voelde ik een dikke bult opkomen links
onder mijn knie en eenmaal thuis bindt Wim er met een theedoek een pakketje om
uit de vriezer, dat daar speciaal voor kneuzingen e.d. ligt te wachten. Na een
uurtje languit in de stoel is de bult al wat geslonken. Vanavond bij ons
kampvuurtje gooit Wim een ander pakketje, zo'n speciaal zakje uit de 'one dollar
store' uit Canada, in het vuur. Het werkt nog. Allerlei kleuren blauw en groen
verschijnen in de vlammen. En even komen de herinneringen aan die vakantie in
2005 weer boven.
Ben en Diny zijn tijdens hun tuinentripje met Eppie en Dirkje naar Engeland ook een dag naar Londen geweest. En ook hier was Ben gewapend met zijn filmcamera. Hij stuurde me de link naar zijn Youtubefilmpje van de Changing of the Guards bij Buckingham Palace. Is leuk geworden.... Ook zien? Klik op: http://www.youtube.com/watch?v=JwyhpjnHNKs&feature=share
Zijn we nog vrienden? Chiropractor Nimo heeft zonet Wim onder handen
genomen. Zn rug heeft hij vorige week al stevig behandeld en is veel beter.
Maar de voet wil nog niet. Die zit vast en Nimo heeft hem op zijn eigen niet zo
zachtzinnige manier losgewrikt. Het kwam hard aan zo te zien en te horen, maar
je kent het gezegde van de zachte heelmeesters. Toen Wim weer op zn benen stond
klopte Nimo hem op de schouder met deze vraag: Zijn we nog vrienden? Wim
antwoordde adrem: Ik geef je vijf minuten. Gisteravond moest hij met die voet
in het warme water. We hebben zon voetbadje dat zo lekker trilt en borrelt en
ik had nog lavendelkorrels om er in te doen. Dat deed zijn werk. En zo is hij
vandaag weer boven jan. Wim kreeg bovendien het advies om meer water te drinken
is beter voor de tussenwervelschijven. Dus staat er nu steeds een flesje water
klaar voor gebruik. Maar ja meer water erin moet er ook weer uit. Mijn rug
en nek zitten ook weer los. Ik kreeg wat oefeningen mee voor de buikspieren.
Nimo denkt dat daardoor mijn problemen met lopen kunnen verbeteren. Ja ja wij
worden wel een dagje ouder en je wilt toch wat kunnen ondernemen..
toch?
Er lopen er nu weer vijf. Wim heeft net zn ochtendrondje langs katten,
kippen en schapen gedaan. Wat vijf? Er zijn toch 5 kippen,..... vier hennetjes
en dat jonge haantje? Nee in de wei.. ik zag net een lam geboren worden.
Ik sta even met mijn oren te klapperen. Vorige week zijn de andere lammeren net
gespeend en afgevoerd naar een wei met alleen ooilammeren en de zwarte ram naar
een weitje met jonge ramlammeren. Nu krijgen de ooien een paar maanden om
helemaal weer op krachten te komen voor het dek seizoen aanbreekt. Eén schaap
was gust gebleven dachten we dus. Nee dus.. Ergens eind februari moet die dan
toch gedekt zijn. Ik bel meteen Rob om de verrassing te melden. Rob je hebt
gezinsuitbreiding. Gezinsuitbreiding? Het is even stil aan de andere kant
van de lijn. Hij kan me even niet volgen. Die ene ooi die geen lam had heeft
er nu wel één. Wim zag het net geboren worden,, vertel ik hem. Nee dat kan
helemaal niet. Maar een onbevlekte ontvangenis komt bij schapen echt niet voor
en Rob zn hersens hoor ik bijna kraken. Wacht es dit was die uitbreker
die heeft aan het eind voor ze 11 maart bij jullie kwam een tijdje op stal
gestaan en daar was ook dat ramlam bij dat slecht liep door kromgegroeide
voorpoten. Die heeft dus dit kunstje geflikt. Rob is er niet echt blij mee. Dit
lam groeit nu alleen op en de moeder is tegen het dekseizoen er nog niet klaar
voor. Maar voor mij is het een cadeautje. Weer lekker bij de wei zitten en
kijken naar de schapen met toch weer wat jongs erbij. 'Maar ik gun je je
cadeautje', voegt Rob er wel aan toe.
Ooit trok de oudste van de
familie Eggink, Herman van Boevink genoemd, naar de Verenigde Staten. Hij wilde
boer worden en zag dat hier niet zitten als oudste van een kleine boer in
Barchem. Het duurde even voor zijn moedertje hem liet gaan, maar uiteindelijk
gunde ze hem een goede toekomst . Alleen wist je in 1924 niet of je elkaar ooit
terug zou zien.
Nu bijna 90 jaar later vestigt zich een
achterkleindochter in Den Haag, niet om boer te worden in Nederland, maar om bij
haar geliefde Eduard te zijn. Ze heeft een verblijfs- en wekvergunning voor twee
jaar.Precies op de dag van vertrek kwam die binnen, wat een timing. Er werd
een fare well party gehouden met de family om Abbies afscheid luister bij te
zetten. Ze gunnen haar veel geluk maar ik weet zeker dat ze haar erg zullen
missen. Toch is de afstand sinds Hermans tijd wat gemakkelijker te overbruggen.
Veel Amerikaanse Egginks, behalve Charlie, zijn intussen met aanhang al eens in
het geboortestreek van hun vader geweest. Verschillende nazaten van de
Nederlandse Egginks hebben Amerika bezocht en dit jaar gaat het voor ons
gebeuren. Toen Curtis en Berdena afscheid namen verleden jaar benadrukte Curtis
het nog:You mùst come. In September is het zover. Pamela stuurde een heel
aardige mail en een paar fotos. Deze is genomen vlak voor Abbie naar
Nederland vertrok.
Tim was aan de beurt. Hij zou een nachtje komen logeren. Anja kwam hem
brengen met de andere jongens net na de middag. Zo hadden we daarna nog genoeg
tijd om nog samen te knutselen. Jammer dat Tim een oorontsteking had, maar met
een asperientje voelde hij geen pijn meer. 'Wat gaan we doen, Tim', vroeg ik
hem. 'Ik wil het lammetje voor je schilderen dat gestolen is', zei hij. Dat had
zo'n indruk gemaakt en vond hij zo zielig. Dus maakte ik vlug een afdruk van een
van de foto's waar het lam mooi op stond en gingen we aan de slag op een klein
doekje. Zo kreeg Tim een middag alleen alle de aandacht. En het werd mooi... het
werd prachtig! Nog even samen op de fiets naar de buurvrouw. Daar werd hij
ook weer verwend, maar toen we na een half uurtje weg gingen wilde hij toch even
kijken waar Jans woonde. Zijn vader Alle had vorige week geholpen met hooien bij
buurman Jans en Tim had even gekeken met Anja en Frank en Daan. Even later
gingen we aan de pannenkoek en na een puzzel bracht Wim hem naar huis, want Anja
leek het niet handig om 's nachts een kind met oorpijn naar huis te moeten
brengen. Dat nachtje slapen komt nog.
Ik ben de jongste thuis, vertelde een jongeman aan zijn collega cursist.
Mijn vader is al heel oud al wel 65. Anda hoorde het aan en moest vanzelf
glimlachen. Zij gaf deze cursisten een training, hij zal niet beseft hebben dat
zij haar 65 jaar ook al bereikt had. En ze ziet er ook niet naar uit.. Ach en
zo keken wij vroeger immers zelf ook tegen onze ooms en tantes aan. We
hebben weer een dagje samen met Dick en Anda en nemen onze kinderen en ons leven
onder de loep. Een groot deel ervan zijn onze levens met elkaar verweven. In
mijn jeugd op de Boomgaard was Dick mijn buurjongen waar ik mee speelde en zelfs
een keer vocht gewoon kijken wie de sterkste was. Toen we net in Hengelo
woonden kwam hij vlakbij ons wonen, intussen getrouwd met Anda. Twee dagen na
elkaar werd begin 1970 bij hen Ernst en bij ons Mark geboren. Veel vakanties
hebben we samen gevierd met onze vijf jongens. Er werd verhuisd, zij naar
Apeldoorn en wij naar Emmen, maar een paar keer per jaar zoeken we elkaar op en
bellen met elkaar. De prachtige dagen rondom de bruiloft van Stefan en Damla in
Istanbul kwamen dit keer uitgebreid ter sprake. Mooie foto's, een prachtig
bruidspaar en hun familie. Ernst was de getuige voor Stefan. Het was alleen wat
lastig wanneer hij 'evet' - ja- moest zeggen. Dus op het bewuste moment kreeg
hij een duwtje van de vriendin van Damla die haar getuige was. Voor Dick en Anda
zelf was het enige begrijpbare stukje toen hun eigen namen genoemd werden toen
het onderdeel 'zoon van....' aan de orde kwam. Al met al een geweldige
belevenis. Stefan maakte bij zijn schoonfamilie een goede beurt door later een
toespraakje in het Turks te houden. Damla is heel goed bezig door Nederlands te
leren. Het schijnt haar goed af te gaan. Het was een mooie gelegenheid om
Istanbul te verkennen: o.a. de Aya Sofia en maakten ze zelfs een tochtje over de
Bosporus. Intussen hebben de ouders van Damla ook Nederland al leren kennen met
echt Nederlands weer. Zelfs camping De Boomgaard zagen ze toen ze samen de
geboorteplek van Dick opzochten. We zijn al in de loop der tijd
verschillende keren in hun huisje in Zuid Frankrijk te gast geweest en als we
gezond blijven is dat niet voor het laatst. Opnieuw is dit een dag met memories
maar ook met een blik naar de toekomst. Er zijn nog steeds plannen. Ze wensen
ons een fijne tijd in Amerika en zelf gaan ze in september weer naar hun
vakantieverblijf in Les Issambres.
Ze loopt wat onzeker heen en weer. Het is prachtig zomerweer èn marktdag in
Emmen. De vrouw is niet van hier. Aan haar klederdracht te zien komt ze uit
Staphorst of Rouveen, enkele plekken waar de oudere vrouwen nog in hun dracht te
zien zijn. En nu is ze dan op de markt in Emmen en ik zie haar zoekend
rondkijken, op zoek naar man of dochter wellicht. Het mutsje is gemaakt van stof
met stipwerk waar Staphorst bekend om is. Ik kijk ook rond want Wim heeft wel
zn sinaasappels en kaas in de fietstassen gestopt maar is zelf weer verdwenen.
Ik heb me op zon grote hunebedkei gezet en zie haar heen en weer lopen. Ik had
mn camera net in aanslag en kan haar onopvallend een paar keer fotograferen.
Dat kan met dit toestel want daar zit zon draaibaar screen op. Dan verdwijnt ze
uit zicht. Even later zitten Wim en ik tot slot van ons marktbezoek bij De
Drommedaar, het restaurant van de dierentuin. Nog iets anders?, vraagt de
jonge ober als hij onze bestelling van 1 koffie en 1 cappuccino opneemt. Als we
geen kibbelingen op de markt hadden genomen, vertel ik hem. Wim is daar een
fervent liefhebber van. Daar is ook niks mis mee, vindt hij. Met volle
bepakking fietsen we op huis aan net voor de grootste hitte toeslaat.
Je moet hem niet smoren. Voordat je vreemde gedachten krijgt het is de
vrouw van Cor , ook úw schoorsteenveger, die adviezen geeft over ons
stookgedrag. En er zat nogal wat creosoot onder in het stookkanaal, voegde ze
er aan toe. Het is weer schoorsteenveegtijd. En we waren hem vergeten maar Cor
kwam gewoon nog eens terug. Dit keer had hij niet genoeg aan het vegen van
onderen. Het rookgas gaas boven om de schoorsteenpijp was versleten. Hij nam het
oude stuk gaas mee. Dat was nog geplaatst door onze oude schoorsteenveger
Kemperman die ik met verbazing toen zo over de nok van het dak zag lopen. Cor
heeft het van hem overgenomen en komt trouw ieder jaar de schoorsteen vegen en
controleren. Nu komt hij met zijn hulpje er nieuw gaas om doen om weer veilig
te kunnen stoken. Met een rieten dak kun je niet voorzichtig genoeg zijn. Ik
moest zijn escapades op het dak natuurlijk ook even zien. Net zo makkelijk ging
dat. Morgen is het wel even anders dan moet hij een dak op dat drie keer zo
hoog is als hier, meldt zijn vrouw. Dan moet er nog een extra ladder mee. Cor
zit er niet mee. Hij gaat straks lekker vakantie vieren in Kroatië. Vind je dat
niet heet zo midden in de zomer?, vraag ik nog. Ik ga maar bij mezelf na. O
nee het kan ons niet heet genoeg zijn. Gek op goed brandende kachels èn
zon....
Ik besef ineens dat het wel veel schaap is in ons huis, niet alleen zie ik ze
graag buiten maar ook binnen. Zelfs als de fleslammeren weer naar de wei
verplaatst zijn. Vanmorgen keek ik eens rond en zag het door de ogen van iemand
die hier voor het eerst komt. Toen we indertijd ons huis aan de Marnixstraat
te koop hadden kwamen er een paar kijkers, waarvan de man na de bezichtiging de
woorden sprak: Ik vind dit een grappig huis. Dat werden niet de nieuwe
bewoners. Maar een dag later kwam er een Engelsman met vriendin Annie. Die tikte
liefkozend haast met zijn voet op het parket boven en zei goedkeurend:
Shingles. Ter plekke werd er een goed bod gedaan. We zitten intussen drie
huizen verder en de schapensfeer is intussen toegenomen. Was ik toen meer bezig
met spinnen en weven en vooruit één schapenvelletje op de bank, intussen is er
na iedere vakantie naar Engeland en Schotland een schapenvacht bij gekomen,
zelfs in verschillende kleuren. In al onze stoelen is nu een schapenvacht en
ik ben nog niemand tegengekomen die zei: Gooi dee dinger dr toch uut. Onze
beide katten zouden het er ook niet mee eens zijn want die zoeken s nachts het
beste plekje uit. Loeder was vannacht op jacht. Ze was wel naar binnen gelokt
met een lekker hapje maar toen ik naar boven ging was ze stiekem mee geglipt en
even later door het open raam naar buiten verdwenen. Vanmorgen moest er dus
geslapen worden. Dat werd de bureaustoel bij de computer jawel hoor op de
nieuwste vacht, vorig jaar meegebracht vanuit de Longwoolshop in de Yorkshire
Dales.
Van horen zeggen.... Mail: Mn schoonmoeder van 91 zou ook graag bij ons komen op
de camping. Heb je je caravan nog een weekje vrij ? .... En als je er ook nog
een aardige oude vent bij hebt ..
Mail terug: Jazeker, maar even een
vraagje... Heeft je schoonmoeder nog een goed bovengebit?
Mail: Hoezo goed
bovengebit?
Mail terug: Nou dr is hier nog een aardige oude buurman met een
goed ondergebit. Kunnen ze samen pindas eten.
Josca, de bordercollie die bij ons geboren werd, gaat bij iedereen langs maar ik weet zeker dat wij nog een apart
plekje bij haar hebben.
Soms zit het mee en soms We zijn weer thuis. Na
opnieuw een mooie dag in het Achterhoekse, onze hernieuwde ontmoeting met Ben en
Riet, een gezellige middag samen bij Ben en Diny, een leuk samenzijn met Johan
en Joke was het ineens gebeurd. We hadden de plannen voor vandaag al klaar om
samen met Ben en Riet richting Erve Kots te gaan en en passant ook Obelink in
Winterswijk aan te doen. Maar ja je kunt wel van alles bedenken, maar je lijf
moet ook meewillen. Zo kreeg me tijdens de eerste nacht al een
blaasontsteking te pakken. Dat is na een dagje medicijnen nog te overzien. Maar
toen liep Wim wat later met een pijnlijke rug. Die pijn begon bij hem zo hevig
te worden dat we vanmorgen besloten om een afspraak bij onze chiropractor te
maken in Emmen en weer af te reizen. Het was dus een kort maar heftig
gebeuren. Maar .. de caravan blijft staan en dat belooft in elk geval
wat. De handen van chiropractor Nimo vanmiddag waren aan de stevige kant, te
horen aan het geluid dat Wim voortbracht, maar konden wel iets rechtzetten. Toch
zit er wat slijtage tussen de wervels in de onderrug en daar moet je rekening
mee houden. Je zit niet op een hernia te wachten. De pijn is intussen al
minder en Wim begon al voorzichtig over zijn kampvuurtje. Maar laten we dat
vanavond nog maar even niet doen.
Het is behoorlijk vol op camping De Boomgaard en de stemming is opperbest,
vooral nu het weer zich van zn goede kant laat zien. En dat werd tijd, want dit
kon je geen zomer meer noemen. Vandaag hadden een aantal campingbewoners een
klootschietmiddag georganiseerd. Iedereen die dat wilde mocht meedoen. Johan had
een stuk of acht kloten op Marktplaats weten te versieren en om precies drie uur
was het zover. Met 41 man en vrouw werd er gestart voor een rondje klootschieten
rondom de Boomgaard. Vaste gast, sinds de start van camping de Boomgaard, Ton
ging halverwege de route de groep met frisdrank opwachten en ook na thuiskomst
werd er een happy hour ingelast. Zonet zaten ze met zn allen rondom het jeu
de boule veld te barbecueën. Voor weggingen mailde ik onze vrienden Ben en
Riet nog even over onze plannen om er een paar dagen tussenuit te gaan. Op onze
weg heen en terug komen we vlak langs Luttenberg en stelde in die mail voor om
mee te gaan òf als dat niet uit kwam om op de terugweg even langs te komen om
bij te praten. Maar we hadden nog niets gehoord. Net ging de telefoon. Jao wi-j
bunt dr net weer van ons kennismakingsweekendje veur de camperreize naor
Corsica en laezen de mail. Is ter nog plaatse daor?... Dan komme wi-j d r
an. Ze kwamen net binnen: Wi-j bunt nog nooit zo gauw op vakantie egaon,
roept Riet al door het raampje.
We zijn intussen op ons vertrouwde plekje op camping De Boomgaard aanbeland waar bij broer Johan en Joke altijd een plekje voor ons is.
