Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
18-04-2015
't Vondelingetje is in haar eerste dagen al zo gewend aan Queeny en Storm dat ze vast nooit meer bang is voor een hond.
'Zal ik et nöst maor weer afbrekken’, zei Wim toen het vondelingetje weer wat steviger op haar benen stond. Haar poot genas al gauw. Ze was intussen al een paar middagen bij de anderen in de wei geweest en dat ging helemaal goed. Nu loopt ze dag en nacht bij de anderen. Ze is de enige die de wei uitkomt als ik met de flesjes arriveer. De grote fleslammeren geef ik in de wei hun melk maar die kleine zwarte komt naar buiten en mag na de voeding ook even blijven. Terwijl de groten zich meteen omdraaien als ze de fles leeg hebben, blijft die kleine vondeling dicht bij me en zou de hele dag achter me aan blijven lopen als ik haar niet terug in de wei zou doen. ‘Och Wim… wacht maor efkes want d’r kan der zo weer ene kommen van een mooder met een slech uier’, antwoordde ik. Dat was vier dagen geleden. Ik begon het idee te krijgen dat zolang het nest in de keuken intact bleef er geen moederloze lammeren meer bij zullen komen. En zo gauw het nest opgeruimd is dat Rob er weer staat met een lam. Maar zonet mailde Maurice, een mede herder van Rob, dat hij een drieling Drentjes heeft waar het niet goed mee gaat en… of ik er eentje aan de fles zou willen hebben. Tja… jullie kennen me al een beetje. ‘Breng hem maar, ik ben er klaar voor’, mailde ik terug. Nu ben ik dus in blijde afwachting…
Ach...., de natuur besliste anders. Jammer voor het lam en voor mij...
Als er eentje goed is in relativeren is het Rick. Hem maak je de kachel niet gauw aan. Anders dan ik, ik ben nogal eens van slag, vooral als er iets met je kinderen is. Toen Rick vanavond een heikel onderwerp aansneed omtrent een van de boys zag hij me meteen in de mineur komen. ‘O, ..het laddertje is omgevallen zie ik’, zei hij. Hij mag zich graag in beelden uiten. Ik zal nooit vergeten dat hij jaren terug, toen hij nog bij ons in de studio woonde, bij ons binnenkwam met de opmerking: ’Morgen ben ik Fred Flintstone’. Er ging bij mij even geen lichtje branden, maar het werd gauw duidelijk. ’Ik heb geen schone sokken meer’. Hij zag zich al als Fred Flintstone met blote voeten in de sandalen. Er is maar een manier om tot rust te komen, vond hij even later..... loslaten. Makkelijk gezegd, maar hij heeft wel gelijk. Even later dronken we samen koffie. ’Ik zie dat het laddertje weer overeind staat’, zei hij tevreden. Zonet zat hij te smikkelen van het zoute visje dat Wim hem beloofd had. Daar zijn alle van der Kolken gek op, is mijn ervaring.
Wil je de deur uitgaan, pak je de tas, kijk of de portemonnee er in zit… want wat is een mens zonder een portemonnee. Zit die laatste er niet in. Ken je dat? Dan is het piekeren waar je hem het laatst gebruikt hebt of in elk geval gezien. Ik wist dat ik hem gisteren nog gezien had, maar waar was dat ook al weer. In elk geval heb ik geen boodschappen na die tijd gedaan. En dan ineens… een flits… ik weet het weer. Ik had N.B. net de tas met verfpotten en kwasten doekjes en voorbeelden naar mijn keetje gebracht. Daar zat ie in want als ik naar de schildermorgen ga bij Ellen wil ik niet twee tassen mee moeten slepen en doe ik de portemonnee bij de verftas in. Gauw even de lammeren de fles geven samen met Dineke en dan lopen we langs het keetje en pak ik daarna die portemonnee wel. Daarna gaan we even onze blik verruimen bij onze gezamenlijke liefde Het Goed. Erg leuk bijgepraat al kijkend langs de boeken, de kopjes en potjes in allerlei kleuren en natuurlijk in het café bij een kop thee. Met de belofte dat ik gauw haar een tegenbezoek ga brengen in Coevorden gaat Dineke weer. Aan het begin van de avond is het weer lammerentijd. Ik wil de melk aanmaken en zie de flesjes niet. Waar kan ik die nou weer gelaten hebben. Waar heb ik gelopen met die flesjes na de voeding. Dan weet ik het weer. Naar het keetje voor die portemonnee. Ja hoor…nog maar eens op en neer. Ja opa Bijenhof… ik weet het: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken.
'Ze staan op je te wachten’, zei Wim gistermorgen toen het 9 uur was op de wekker, maar nog niet in mijn hoofd. Hij bedoelde natuurlijk de beide grote fleslammeren. Die zijn nu helemaal gewend aan de fles. Nog een paar weken en dan zijn ze daar ook af. De kleinste lammeren zijn binnengebracht door de moeders. Het was gisteren dan ook beestenweer, je zou je hond er nog niet op uit sturen. Het leek meer op november. De grote fleslammeren lopen wel bij de ooien. Die vullen hun buikjes naast de melk ook met gras, en zo hoort het. De conifeer voor het huis leunt helemaal naar links door de westenwind, die om het huis raast Afgelopen vrijdag hebben een aantal struiken weer een snoeibeurt gehad en is de tuin verder schoongemaakt. Nu zijn de blaadjes van de haneklauw nog beter te zien. Het blijft me een doorn in het oog. Als de wind weg is ga ik er nog eens met de spuit langs. Queeny ligt zoals gewoonlijk aan mijn voeten. Dat zal niet te lang duren want hoort ze Storm buiten aanslaan, dan wil ze ogenblikkelijk meehelpen en wil naar buiten. Het goede nieuws is dat het toch voorjaar wordt. Je ruikt het gewoon en de violen overal en de viburnum en forsythia doen hun best om de boel op te vrolijken. We gaan de goede tijd in!
'Met Rob…’, klonk het. ‘Ja Rob met Hetty’. Het werd even heel stil aan de andere kant van de telefoon. Het was ook nog vroeg en dan is er meestal wat aan de hand. Net of hij z’n adem inhield. ‘Rob, je hebt er een tweeling bij’, kon ik hem melden. Ik kwam net uit de wei en had de net geboren lammeren ontdekt. ‘Oo.., ik was al bang dat er weer een schaap dood lag’. Hij zuchtte even van opluchting, leek het mij toe, maar dat kan ik me verbeeld hebben. ‘Maar het spijt me voor jou, het zijn wel twee rammetjes’. ‘Nou dat vind ik in dit geval juist wel mooi’, zei Rob, want die bonte is mijn mooiste ooi en daar heb ik ook graag rammen van.’ Dat klinkt dan weer goed. De grote tweeling waarvan de moeder deze week dood in de wei lag doet het gelukkig goed en ze zijn vandaag voor het eerst weer gewoon bij de anderen in de wei. Vanavond riep ik ze voor hun flesje en warempel ze kwamen mijn kant op. De anderen trouwens ook want als ze me zien kijken ze of ik soms iets eetbaars in m’n handen heb. Je weet maar nooit…. De nieuwe tweeling is nog zo klein, maar ze doen hun best en de moeder ook. Wim zag dat moeder en kinderen vanavond de warme stal opzochten.
'Zie ik je vanavond nog?' De jongelui overleggen even waar ze 's avonds heen zullen gaan. Eva is jarig geweest en vanavond gaat ze met haar vrienden en vriendinnen Emmen in. Als je 17 bent is dat een logische besteding van de zaterdagavond. Zo leuk om te zien dat je als volwassenen met elkaar kunt praten. Wat gaat de tijd snel. We halen nog herinneringen op aan de tijd dat ze samen regelmatig bij ons waren. In elk geval elke woensdagmiddag als we ze beiden uit school haalden en de rest van de dag met spelletjes, spelen met de honden, gras maaien, knutselen of een theater- of museumbezoekje doorbrachten. En wat hebben we een leuke dagjes uit met ze gehad. Nu Robin en Eva wat ouder zijn zien we ze niet zo vaak meer, maar een eenmaal opgebouwde band die blijft altijd. En ja hoor, ze wilden best even samen poseren voor me.
3e foto: 2007 Robin en Eva met de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott
En dan ben je alleen maar verwonderd over zoveel aandacht. Het was een dag voor ons tweeën zoals wij hadden gedacht. Geen kaarten, geen groot feest, nou ja... in etappes gaan we wel het een en ander doen. De stapel kaarten groeit nog steeds. Op Facebook, ja dat is wel een fenomeen, zijn er ontzettend veel felicitaties over ons heen gestort. Toen we dinsdag laat thuiskwamen stond er zelfs een voorjaarsbak van de 'Timmertjes', onze buren. 'Hebben jullie dan buren?', wordt vaak gevraagd. Ja, wij hebben buren, 400 m naar links en ook 400 m naar rechts. En ... betere vind je nergens. Hier staan we nog even naar de bloemen en de chocoladeverrassing te kijken. Ben en Niesje hadden een foto gevonden van ons 25 jarig huwelijk en bij A3 ingeleverd. Die maakte er een mooi chocoladeportret van. Te mooi om aan te beginnen. De boot is ook geweldig en doet me ineens denken aan de nog jonge Johan die me plaagde met mijn verkering met een zeeman. Hij zong dan telkens in het voorbijgaan: 'Op de kade stond een juffrouw....' en een regel verder het refrein: 'Janus, Janus, pak me nog een keer en als je dat nou niet doet dan kan je het niet meer'. Ik kan je vertellen... de ondeugd zit er nog steeds in. Ik mag geen voorbeeld geven want telkens als hij iets vertelt of doet in mijn bijzijn komt er meteen achteraan: 'En dat kump niet op de site heur'.
Het was eigenlijk mijn wens om deze dag met elkaar nog eens de route te rijden en te beleven zoals we dat 50 jaar geleden deden. De beide huizen waar we opgroeiden worden nog bewoond door de familie. De broers en zussen waren er voor in en zo begonnen we aan onze dag in Hattem met bloemen voor de gastvrouw en een doos gebak. Jammer dat Tonny er niet bij kon zijn. Die moest met haar broer Theo naar het ziekenhuis die na een val met een gebroken arm zat. En na de koffie ging het verder richting Apeldoorn, met bloemen en de chocolade creatie van A3 met onze foto er op. We namen een gedeelte van de oude weg zoals die vroeger gereden werd als Wim met z'n motor richting Vorden ging. We maakten wel een uitgebreide tussenstop bij Dick in Apeldoorn. Die herinnerde zich nog precies waar hij de felicitatiekaart voor ons had gekocht in Arnhem waar hij toen studeerde. Anda was toen ook al in beeld en die stond ook genoteerd op die kaart.
We hebben gisteren een prachtige dag gehad. Na 50 jaar hebben we de route afgelegd die we 50 jaar geleden regelmatig reden en zo ook op onze trouwdag. Onze broers en zussen maakten er een feestje voor ons van. Vanuit Apeldoorn werd de Boomgaard onze laatste pleisterplaats, de boerderij waar ik opgroeide. In Vorden aangekomen op de Boomgaard zaten de broers en zussen al te wachten. Henk zat al met z'n fototoestel in aanslag en maakte deze leuke foto's. Een schip vol bloemen staat symbool voor Wim z'n connectie met zijn vroegere baan als scheepswerktuigkundige èn onze huwelijksboot. Het boekje van Harry maakte het cadeau compleet. Johan en Joke stelden voor om toch efkes iets van de Vordense Chinees te halen en zo zaten we weer eens samen met broers en zussen, erg fijn.
Het is me wat. Een paar jaar geleden is onze vloer vakkundig geschuurd en in de olie gezet. Een gelakte vloer is ook niet alles. Ik weet nog dat onze eerste kennismaking met een gelakte vloer de twintig lange strepen op onze nieuwe vloer aan de Kuifmees was. De toen nog jonge Laska vloog de bocht om naar de voorkant van de kamer en zijn nagels waren scherp. Nu kozen we dus voor olie op de vloer. De parketteur deed dat de eerste keer. Werd heel mooi. Maar… je moet dat wel herhalen. Dat werd dus op de knieën op een kussen door de zo leeg mogelijk gehaalde kamer. Je moet het een dag later nog wel even uitwrijven. Ik wist meteen wat ik miste. De boenmachine die we in Hengelo hadden, daar hadden we dat ouderwetse parket dat in de was gezet werd. Helaas, die verkochten we aan de nieuwe bewoners. Nu heb ik wel een stuk schapenvacht, ooit was het de zitting van een autostoel, heel geschikt om te wrijven. Maar om weer op de knieën over de vloer te moeten? Dan maar vastmaken aan de bezem. Tja… hoe maak je die vast aan je bezem b.v. Ik kreeg toen de volgende tip. Een touw aan de vacht en met een kind of de hond er op trek je die door de kamer. Jammer, ik heb geen kind meer in huis en Storm zie ik dat niet ondergaan, hè Storm? Die komt aanlopen met een knuffel in de bek,.... mag ik mee gaan gooien.
