Het begon vanmorgen zo te miezeren dat onze stratenmaker Erik het maar een uurtje volhield, toen stroomde het water van de regenpijp hem zo in de nek in plaats van in de regenton die we hadden weggehaald. Maandag wordt het terras afgemaakt. Het is wel een vak apart. Johan heeft voor z’n nieuwe behuizing ook een prachtig terras gelegd, maar ik hoorde al dat hij er een tennisarm aan over heeft gehouden. Toen Wim met z’n broer Ben bij moeder een mooi terrasje aanlegden in haar tuin, een pronkstuk mag ik wel zeggen, heeft hij ook een jaar last gehad van een overbelaste elleboog.
Nauwelijks was Erik weg of het weer knapte op en nu schijnt de zon zelfs.
Net voor we uit gingen vorige week stuurde Joop een foto uit de beroemde doos met negatieven met de opmerking: Komt je deze bekend voor? En daarna: Proost!
Ik moest wel heel erg denken. Hoe zou ik dat kunnen zijn? Daar bij de Kapel in de Wildenborch? Zo vaak kwam ik daar niet. Meestal voor een kerkdienst, maar ja… daar lijkt het hier niet op…. toch? En bier lust ik niet eens. Maar ik had wel zo'n rok. Wim wierp er één blik op en zei:”Natuurlijk ben jij dat”.
Als ik goed mijn herinneringen ophaal denk ik aan het Wildenborchse feest waar ik eens met nichtje Gerrie Bijenhof naar toe ben geweest. Het eerste gedeelte speelde zich af bij kasteel de Wildenborch met allerlei oud-Hollandse spelen waaronder ringsteken vanaf een glijbaan. Als je de ring miste kreeg je een bak water over je heen. En daarna, denk ik, ging het richting Kapel dat ook als een soort buurthuis fungeerde. Een beetje donderjagen natuurlijk met de andere jongelui. Wel heel lang geleden…..

22-11-2010 om 09:07 geschreven door hetty  

Het heel oude scheerdoosje van opa Bijenhof. Er staat J.W. Bijenhof in, terwijl opa voluit Johan Berend Willem heette. Toch is het handschrift duidelijk wèl van opa.

Eigenlijk is zo’n korte vakantie van 3 nachten ergens net ideaal. Je hebt twee volle dagen om rond te kijken en op de heenreis kun je ook van alles ondernemen.
De terugreis is andere koek. Gek is dat. Om half 9 bij het ontbijt hebben we alle vier ons kleine koffertje al gepakt. We eten nog wel op ons gemakje, maar dan moet het er van komen. We zijn best snel weer terug in Nederland, nog even een kopje koffie bij Ben en Diny en dan op naar de Boomgaard, want het orgel van vader Hendrik Jan krijgt een nieuwe bestemming.
Bij Johan en Joke wordt die voorzichtig op de aanhanger vastgezet en ook hier nog even een kop koffie in de nieuwe keuken. Boris is erg tevreden. In de keuken zijn twee ramen tot op de vloer, in de vorm van een deur. Zo kan hij ze altijd binnen zien zitten. En dan gaan we op weg, behalve met orgel nu ook met de lampetkan en zeepbakjes van opoe Bijenhof en het wel heel oude scheerdoosje van opa Bijenhof.
Dan gaat het naar Dennis en Joke in Valthe. De weg wordt ons precies uitgelegd en even na vier uur krijgt het orgel zijn nieuwe plek. Ze zijn er blij mee en wij vinden het fijn dat het orgel een gewaardeerde plek krijgt. We zijn welkom als het straks z’n definitieve plaats krijgt bij de andere muziekinstrumenten. Dennis blijkt ook een Achterhoeker te zijn, afkomstig uit Wehl. “Normaal kump al gauw naor de Muzeval. Gao-j d’r ok nog hen?”, vraagt hij. “Nee ik heb gien zin in um bier in de nekke te kriegen” , meld ik. Dennis stelt dat de liedjes tegenwoordig een rustig karakter hebben. Toch ga ik liever naar Boh Foi Toch…, een geweldige Achterhoekse groep met luisterliedjes. Vooral Hans Keuper, de leadzanger brengt het leuk.
Thuis is het koud, heel koud. Er is iets met de thermostaat. Maar nu brandt de verwarming weerr, de katten zijn weer binnen en Tessa krummelt om ons heen en met het houtkacheltje erbij is het hier weer aangenaam toeven.

20-11-2010 om 14:29 geschreven door hetty  

Heel hoog is-t-ie.

De Dom van Keulen… die moet je toch gezien hebben. Ooit ben ik er geweest in de eerste klas van het Baudartius , maar dat is wel 54 jaar geleden. Vandaag ging het weer gebeuren. Bovendien had Ben de wens om de toren te gaan beklimmen. Ben zoekt uit hoever we met de auto kunnen. Wim brengt ons er veilig heen en verder gaan we vanaf station Kletterberg met de Strassenbahn, een soort tram/ metro. Gaat prima en we komen precies bij de Dom uit.
We beginnen eerst maar eens met een rondgang in die enorme kerk. Wat een heiligen overal. Het doet me minder dan ik dacht. De NH Kerk in Vorden doet me meer. En zeker de kathedraal van Autun die we een paar jaar geleden bezochten op weg naar Piet en Marry in de Morvan. Wel bewonderen we de prachtige mozaïeken op de vloer. Wim vraagt zich af hoe het zou klinken als ze er met Valerius een concert zouden geven.
We zijn even later bij de Information aangeland. Ik krijg meteen de lucht in de neus van de witte zakdoek van opoe Bijenhof met een scheutje Boldoot eau de cologne. “Wie-j neumen dat altied: de bolle is dood", merkt Ben op. We proberen het testflesje uit en Diny en ik moeten gewoon zo’n klein flesje kopen. Ach… opoe.
Dan gaan we op weg naar het Walraf Museum. Ook hier op de eerste verdieping enorm veel afbeeldingen van bijbelse verhalen, maar ook van veel martelaren. Vooral de H Ursula speelt in Keulen een belangrijke rol, moet ik toch eens nalezen, liep slecht af met haar.
De verdieping met de impressionisten was voor mij het mooiste. Van Gogh, Renoir, Monet, Degas, Gaugin en nog veel meer zijn hier vertegenwoordigd. Er hangt wat verder zelfs een Rembrand, een nieuwsgierig kijkende Rembrand himself. En wanneer je een mooie wolkenlucht ziet, is het gegarandeerd een Nederlandse schilder.
We zijn hier een paar uur mee onder de pannen. Echt de moeite waard. Dan is het tijd voor een broodje in de Subway met iets lekkers na.
De kans om de toren van de Dom te beklimmen is er nu voor Ben terwijl wij met z’n drieen wat winkels in en uit gaan. Wim kiest voor de Mediamarkt en is nieuwsgierig naar de prijzen, maar vindt ze aan de hoge kant. We dachten steeds dat apparatuur in Duitsland goedkoper zou zijn. Nou in Keulen in elk geval niet. Terug op het Domplein belt Diny na 10 minuten toch maar eens met Ben, want 4 uur is 4 uur. Zit hij toch iets verderop op een bankje op ons te wachten….
De Strassenbahn en Wim brengen ons aan het eind van de middag weer veilig thuis in het Regina Hotel hier in Sankt Augustin. Wat gaan we straks eten? Weer een buffetje of worden we bediend? Jullie zien het… we zijn echt uit!

De heel oude schilderingen hebben niet zozeer een artistieke functie, maar een vertellende, soms zelfs in de vorm van een stripverhaal.


Er hangt hier voor miljoenen in het Walraf Museum. Geen wonder dat er zoveel suppoosten staan.
Iedereen wordt goed in de gaten gehouden. Ik durf hier geen appeltje te eten. Jaren terug moest ik die in het Rijksmuseum in Amsterdam ook weggooien. Nee... appeltjes eten mag niet in een museum.


Hier moeten we toch even aan neef Wim denken. Die heeft ook zo'n speciale Quest en legt alle woon/werkverkeer er mee af. Zie: www.wimharwig.com

19-11-2010 om 10:07 geschreven door hetty  

18-11-2010 om 20:12 geschreven door hetty  

De nieuwe aanwinst van Ben en Wouter: Cassandra.

Vanmorgen nam Ben uitgebreid de tijd om een uur met Josca en Jippe te wandelen. Jippe was er aanzienlijk eerder weer, die nam het kleine rondje. Ja... en dan moet eerst Cassandra gelongeerd worden. Het ging niet gek voor zo'n eerste keer.
Maar dan is het zover en gaan we op pad. Ben pakte gehaast z'n spullen en moet het nu zonder pyjama stellen, maar daar zit hij niet mee. Denk niet dat je met Ben in een keer doorrijdt naar de bestemming. "Hoezo spitsuur... ie-j wilt toch ok wat zien." Het Neandertheler Museum ... wie-j komt d'r zowat langs... moest bezocht. Jammer, op Montag geschlossen. Dan het Schloss Burg, een prachtige plek, maar ook... inderdaad... alles op Montag geschlossen. Maakte niet uit, ze hadden wel lekkere cappuccino met een Bergische Waffel. Die prachtige Dom in Altenberg moeten we toch ook gezien hebben, De Dom van Keulen is t'r niks bie-j. Het was ook echt de moeite waard.Onze reisleider had goed z'n voorwerk gedaan en onze chauffeur deed de rest. Diny en ik deden het goed als backseatdrivers.

16-11-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Zo nieuwsgierig hè, die koeien op de Boomgaard.

Even op de valreep...
Soms zie je een paar weken niemand van de familie en soms een heleboel op één dag.
Nadat we Tessa gistermorgen hadden afgeleverd bij Mark en Jennifer ging het eerst naar Apeldoorn, naar Dick en Anda. "Hebben jullie zondag wat?", vroeg Anda van de week al. "jawel... Johan en Joke... kar brengen, huis kijken, Ben en Diny... slapen en dan maandag morgen richting Duitsland". Alweer...., zou Rick zeggen. Ja alweer, dat heb je met die Vutters, nou je pensionado's. Die doen maar.
"Maar we kunnen wel even koffie komen drinken!".
En zo gebeurde dat. Erg gezellig natuurlijk en bij Johan en Joke net zo.Joanne was net het sinterklaaspakketje aan het verzorgen voor haar Bram in Afganistan. Een eigenhandig gemaakte schort met het opschrift Chef kok Bram. En verder natuurlijk het gewone assortiment sinterklaas spulletjes. Ik moet zeggen... we voelden ons op Lieferinkweg 4a helemaal thuis, vooral nadat we de bouwput aan de andere kant gezien hadden. We kregen nog spulletjes van opoe en opa Bijenhof mee, want dat kon in hun nieuwe huis er echt niet meer bij in. Johan dook voor mij nog even onderin een container om een oud scheerdoosje met J W Bijenhof er in, op te duiken. het was een armoedig ding met 3 verroeste scheermesjes er in, maar ja wel van opa Bijenhof.
Uiteindelijk komen we bij Ben en Diny aan en niet te vergeten Wouter. die staan met z'n drieen te glimmen bij hun nieuwe paard Cassandra. Een prachtige merrie, 3 jaar oud, die nog alles moet leren. het kostte ze meteen al een wasmachine vol vuile kleren want Wouter dook de eerste de beste keer al in de modder toen onze Cassandra overeind kwam. Maakte niks....zon lief peerd.
En nu zit ik achter de cappuccino jullie allemaal goeiendag te zeggen en reken op een wifi aansluiting in ons hotel in St Augustin in de buurt van Bonn. Het ga jullie allemaal goed...

15-11-2010 om 23:56 geschreven door hetty  

Zo nieuwsgierig hè, die koeien op de Boomgaard.

Even op de valreep...
Soms zie je een paar weken niemand van de familie en soms een heleboel op één dag.
Nadat we Tessa gistermorgen hadden afgeleverd bij Mark en Jennifer ging het eerst naar Apeldoorn, naar Dick en Anda. "Hebben jullie zondag wat?", vroeg Anda van de week al. "jawel... Johan en Joke... kar brengen, huis kijken, Ben en Diny... slapen en dan maandag morgen richting Duitsland". Alweer...., zou Rick zeggen. Ja alweer, dat heb je met die Vutters, nou je pensionado's. Die doen maar.
"Maar we kunnen wel even koffie komen drinken!".
En zo gebeurde dat. Erg gezellig natuurlijk en bij Johan en Joke net zo.Joanne was net het sinterklaaspakketje aan het verzorgen voor haar Bram in Afganistan. Een eigenhandig gemaakte schort met het opschrift Chef kok Bram. En verder natuurlijk het gewone assortiment sinterklaas spulletjes. Ik moet zeggen... we voelden ons op Lieferinkweg 4a helemaal thuis, vooral nadat we de bouwput aan de andere kant gezien hadden. We kregen nog spulletjes van opoe en opa Bijenhof mee, want dat kon in hun nieuwe huis er echt niet meer bij in. Johan dook voor mij nog even onderin een container om een oud scheerdoosje met J W Bijenhof er in, op te duiken. het was een armoedig ding met 3 verroeste scheermesjes er in, maar ja wel van opa Bijenhof.
Uiteindelijk komen we bij Ben en Diny aan en niet te vergeten Wouter. die staan met z'n drieen te glimmen bij hun nieuwe paard Cassandra. Een prachtige merrie, 3 jaar oud, die nog alles moet leren. het kostte ze meteen al een wasmachine vol vuile kleren want Wouter dook de eerste de beste keer al in de modder toen onze Cassandra overeind kwam. Maakte niks....zon lief peerd.
En nu zit ik achter de cappuccino jullie allemaal goeiendag te zeggen en reken op een wifi aansluiting in ons hotel in St Augustin in de buurt van Bonn. Het ga jullie allemaal goed...

15-11-2010 om 23:53 geschreven door hetty  

14-11-2010 om 09:02 geschreven door hetty  

Het is al 17 jaar geleden dat we ontdekten dat dit huis aan het Schoolpad te koop stond. Binnen 4 maanden woonden we er al. Er is intussen al heel wat veranderd. De tuin uitgebreid, vijver laten graven, badkamer verbouwd, Fins Kota geplaatst, schapen gekocht, keetje opgescharreld en als schildershok ingericht, stuk van het rieten dak vernieuwd, hulst bij de ingang, tuin weer vereenvoudigd, schapen verkocht, enz..
Maar buiten tegen de wal had ik het eerste jaar al een mierikswortel ontdekt. Ik herkende hem aan de hoge bladeren, maar ja… mierikswortel …wat moet je er mee. Hoe die daar kwam? Geen idee. De laatste jaren begint hij zich uit te breiden. Ik heb wel eens gelezen wanneer je die eenmaal in de tuin hebt, raak je hem nooit meer kwijt. Is hij er dus wel laat mee. Vriendin Susan zit op een cursus om heilzame groenten en kruiden uit de natuur te leren gebruiken. Toen Wim z’n jicht zich aankondigde en wij samen langs de wal liepen, wees ik de mierikswortel aan die zo z’n best doet de laatste jaren. “Weet je wel dat dit een geneesmiddel tegen jicht is”, zei ze.
Vanmiddag hebben we wat wortels opgegraven. Susan gaat ze met azijn , suiker en een beetje zout in potjes doen en dan in de koelkast bewaren. Wim wilde er ook al wat mee doen en terwijl hij de azijn ging halen, die was natuurlijk net op, ging ik schoonmaken, schillen en raspen. Het sloeg me flink op de ogen, maar toen Wim terug kwam was ik net klaar. Hij heeft het ook nog met crème fraiche klaar gemaakt en een beetje door de sla geprobeerd, want zo eten is vreselijk scherp.
En…. de sla smaakte goed.

13-11-2010 om 09:41 geschreven door hetty  

Eva, vorig jaar, met de pony's.

“Oma, ik moet je iets vertellen… Iets leuks!” Welke oma is dan niet vertedert en wacht af wat er komt.”Ik deed toch mee met de E – Factor?..... Nou… ik ben door!!! Ik zit in de finale.”Eva’s stem verraad haar enthousiasme.
Eva zit dit jaar voor het eerst op het Esdal College, Brugklas Havo- Athaneum. Ze heeft bewust voor het Esdal gekozen omdat er daar veel verteld werd over Kunst en Cultuur. Ze heeft het nu al als keuzevak. Musical en zingen was het eerste onderdeel en ook daar heeft ze al een hoofdrol gehad net als deze zomer op de Vlonder, haar basisschool. Het tweede onderdeel wordt straks Fotografie en straks volgt er ook nog Tekenen en Schilderen. Op een Open Dag had ze ook al kennis gemaakt met debatteren. En dat lijkt haar ook erg leuk.
Er zijn 12 finalisten bij de E-Factor, van alle afdelingen van het Esdal samen. Dat gaat nog spannend worden, och… lef heeft ze wel.
Vanavond gaat ze met Queeny naar Behendigheid en dat doen die twee ook erg leuk. Binnenkort is er een wedstrijd waaraan ze waarschijnlijk met Queeny mee mag doen.
Robin houdt het bij voetbal. Tja.. 2x in de week trainen en ’s zaterdags een wedstrijd. Daar kun je niet veel meer bij doen. Alleen de pianoles gaat nog steeds door en warempel … hij kan al een aardig stukje spelen.
“Heb jij ook een keuzevak op het Hondsrug College”, vroeg ik hem pas. “Jawel, maar dat is nog niet begonnen, wij zijn nog niet aan de beurt.” Het speerpunt van het Hondsrug is de Techniek. Robin hoopt straks het zgn Technasium te kunnen volgen binnen deze school.
Ze zijn er allebei wel achter dat er gewerkt moet worden op deze scholen. Het echte leven is begonnen.
Ik hoop wel dat Robin ons nog even komt helpen met het opruimen van het blad. Met de grasmaaier kun je al veel opzuigen en is leuker dan alleen blad harken. Ja toch?

12-11-2010 om 09:16 geschreven door hetty  

Vanmorgen om kwart over 8.Terwijl de tv wordt geinstalleerd zit Wim er op de poef bij om vooral niets te missen.

Vandaag is de grote dag… voor Wim dan. Al een paar jaar moet ik aanhoren dat die platte tv’s zo mooi, zo handig, niks geen sta in de weg, zulke mooie kleuren, en wat een geluidje hè, zijn. Waar je ook kijkt overal zie je die dingen. Wij hebben nog zo’n stevige, met beide benen op de grond breedbeeld tv met zo’n flinke toeter aan de achterkant. De kast eronder is er speciaal voor aangeschaft, 40 cm diep. Hij kan er net op als je hem een beetje schuin zet.
“Ben je gek”, zei ik steeds. “Deze doet het toch goed, precies de goede maat, kleuren goed en die achterkant zie je toch niet! Als hij nou nog eens kuren gaat vertonen… ja dan!”
Nu heb ik gecapituleerd. Wim kreeg een aanbieding te zien van Modern.nl. Hij zat er verlekkerd naar te kijken… 105 cm HD, en nog veel meer moois, en voor maar € 399. Mark kwam even langs en moest het aanbod zien. Dat had hij nou niet moeten doen. Die prees de aanbieding in alle toonaarden.
“Mam, kijk toch eens!” Ja ja…
Met twee dagen heb je zo’n ding in huis. Vanmorgen om 8 uur ging de telefoon. “We zijn over een kwartier bij u.” Ik had nog de tegenwoordigheid van geest om te waarschuwen dat ze niet het Schoolpad vanaf Barger Oosterveld moeten nemen, want dat is echt een smalle boerenlandweg met kuilen en gaten. Neuh… hun Tom tom zou het wel weten.
Grijnzend komen ze wat later binnen met Wim z’n buit: ”Zo de vrachtauto heeft de test goed doorstaan. Af en toe moet je hem even uitproberen hè?”
De boel wordt vakkundig geïnstalleerd en Wim probeert hem glimmend uit. Hij gunt zich bijna de tijd niet om naar z’n zanggroep te gaan.
Even later komt Liesbeth op de koffie, lopend vanuit de Rietlanden. Ger heeft de dvd van André Rieu op het Vrijthof voor ons gecopieerd. Die heeft een soort abonnement waarmee hij van alles kan downloaden.
Vanmiddag gaan we er maar eens voor zitten en.... we kunnen niet stoppen. We kijken hem helemaal af en voelen opnieuw de sfeer van het concert dat we in juli mee mochten maken. Bedankt Ger!
Erg mooi zo’n groot beeld!

11-11-2010 om 13:43 geschreven door hetty  

Op camping De Boomgaard kwamen deze honden met hun bazen kamperen. Beiden lagen ieder met één hond in een tentje. De honden droegen hun eigen spullen, net als het echtpaar zelf. De vrouw van het stel neemt net afscheid van Joke. Dit zijn geen Duitse herders, maar over de heg zie je nog net Boris en dat is er wel een.

Ik heb iets met dieren en dan vooral boerderijdieren. Schapen en honden staan bovenaan in mijn top 10.
Schapen zit er voorlopig niet meer in. Schapen houden vergt nogal wat werk èn aandacht.
Een hond brengt veel gezelligheid met zich mee en soms raak je er niet over uitgepraat. Bij een aantal brugklassen was dit vaak een onderwerp van gesprek en vooral toen Kim indertijd pups had kwamen er hele volksstammen kijken. Floris, een van de pups, kwam zelfs bij leerlinge Wietske terecht, bij de Sorgdragers in Klazienaveen. In de eerstvolgende vakantie kwam Floris 3 weken bij ons logeren en het was ook voor ’t eerst dat ik een hondendagboekje voor de familie bijhield. Dat werd erg gewaardeerd. De volgende vakanties werden zo gepland dat de hond meekon.
Ik ben niet de enige die over z’n dieren vertelt. Gisteren werd er opnieuw een stuk pad betegeld. Dat loopt heel wat prettiger dan op grind. Een van de mannen, Erik, vertelde dat hij net een nieuwe pup had, een Duitse herder van 9 weken. Die was uit een nestje van de zanger Arne Jansen. Maar de pup was eerst bij iemand terecht gekomen die al 2, ik geloof, Chihuahua’s had. Dat werd een compleet fiasco en na een week was iedereen overspannen, zowel de mensen als de honden. Toen Erik de pup op Marktplaats tegenkwam zag hij het als de kans van zijn leven. Nu werd Kyra, want zo heet de pup intussen, het onderwerp van de dag. De foto’s op zijn fototoestel waren al ontelbaar. Kyra lijkt precies op Boris toen die klein was. Nee bij Erik thuis gaat het goed komen. Hoewel… ze hebben ook twee katten, en die vluchten nu al naar buiten. Als het net zo gaat als op De Boomgaard moeten ze straks kiezen tussen katten óf Kyra. Sinds de jachthonden van Henk en Anneke en Ben en Diny op de Boomgaard kwamen is de kattenpopulatie daar sterk uitgedund en nadat Duitse herder Jansen zijn intrede deed is er geen kat meer te bekennen. Erik is gewaarschuwd!

10-11-2010 om 13:27 geschreven door hetty  

Het begon er op te lijken bij het nieuwe huis van Johan en Joke, toen ik bedacht dat we nog geen nieuwe plek hadden voor het orgel van vader Hendrik Jan. Zestig jaar heeft het op De Boomgaard gestaan en heb ik een tijdje les gehad zonder en Diny met meer succes. Het groepje buurvrouwen, Jantje Lettink, Toos Momberg, Aaltje Breukink en mama, oefenden elk jaar voor de kerst van de Lindese Vrouwenvereniging met begeleiding van Diny een aantal kerstliederen die met enthousiaste uithalen gezongen werden. Op de avond zelf ging Diny mee en vormden ze met z'n vijven een onderdeel van de Kerstviering in café van Asselt dat als een soort buurthuis fungeerde.
Het orgel is door Joke goed onderhouden en nog steeds mooi om te zien, maar sinds Diny het huis uit is gegaan, 40 jaar geleden, is er niet meer op gespeeld. Het zou toch mooi zijn wanneer zich een liefhebber zou melden. Geen van de kleinkinderen had plek, ja wel belangstelling, maar waar laat je zo’n ding?
Daarom maar eens een poging gewaagd op Marktplaats.


Aangeboden: Hofberg orgel
Prijs: Gratis
Omschrijving: Jammer, ons Hofberg orgel kan niet mee naar ons nieuwe huis! Wie heeft er een plekje voor? Het is waarschijnlijk eikenhout en minstens 70 jaar oud. Het orgel staat in Vorden in de Achterhoek. Tel. 0575 ……..
Het zou fantastisch zijn als het een nieuwe bestemming zou krijgen.

Groep: Muziek en Instrumenten
Rubriek: Orgels
Datum plaatsing: 22-10-10
Advertentienummer: 388951373

Terwijl de advertentie intussen al verder dan de 10e pagina stond, en Johan en Joke de verhuizing al achter de rug hebben, kreeg ik een mailtje van Dennis uit Valthe. Die is bezig een verzameling van oude instrumenten op te zetten èn heeft een moeder die nog wel eens orgel wil spelen.
Volgende week halen we ons orgel met historie voor hem op en hij heeft me al een grote bos bloemen beloofd.

09-11-2010 om 12:26 geschreven door hetty  

08-11-2010 om 20:56 geschreven door hetty  

Een kijkje in het centrum van Herborn

Gek is dat... als de dag aangebroken is dat je naar huis gaat, begin je haast te krijgen. Wim tenminste. Om half 8 staat hij al onder de douche en begint daarna in te pakken. Ik wil juist uitgebreid ontbijten en dan wel op mijn gemakje. Dat doen we dan allebei maar. Er zijn nieuwe mensen aangekomen en vragen naar de bijzonderheden in de buurt. Natuurlijk raden we ze het Heimat Museum in Hachenburg aan. Nee de lezing daar gisteravond is het niet geworden. Er was zoveel spannende voetbal op de tv, onze gastvrouw wisselde zelfs ons oude exemplaar om voor een splinternieuwe flatscreen, dat het voor Wim voetbal werd en voor mij een boek.
Toch zitten we vanmorgen al iets over 9 in de auto na een hartelijk afscheid van Frau Scheller. Het eerste stuk van de route gaat dwars door het prachtige Westerwald. We komen door Betzdorf, een prachtig tegen een berg gelegen dorp. Maar dan is het verder Autobahn. Ondanks het slechte weer schieten we op en als we tegen 12 uur een bord zien met Gronau bedenk ik dat we onze Hengelose vrienden wel eens op kunnen zoeken. Dat wordt gewaardeerd en we praten fijn bij met Sanny. Het is nu al 2 jaar geleden dat Klaas overleed. Een prachtige foto doet ons precies herinneren zoals we hem kennen.
Herna, de oudste dochter, en haar man Willem gaan een andere invulling aan hun werkzame leven geven, nu hun kinderen alledrie de deur uit zijn. Ze worden de begeleiders van een nieuw opgezet Thomashuis in Zenderen, waar een stuk of 8 mensen met handicap, die niet alleen kunnen wonen, samen in familieverband bij elkaar zullen wonen.
Als we daarna weggaan proberen we Bertus en Marijke. We waren nog nooit in hun nieuwe huis geweest aan de Rossinistraat en dat mogen we wel eens goed maken. Marijke begeleid een jong Turks vrouwtje, taalmaatje heet zoiets, en kookt met ouderen in een zorgcentrum. En... ze zijn opa en oma geworden van Thijs. Bertus is momenteel vrijwilliger bij het Historisch Museum en het Heim, een museum van Stork en de andere machinefabrieken. We spreken af om binnenkort die te gaan bezoeken. In gedachten ziet Wim zijn koperen plaat van een oude Stork stoomketel uit 1909 daar al hangen met natuurlijk het onderschrift: beschikbaar gesteld door W. van der Kolk.

05-11-2010 om 19:43 geschreven door hetty  

Hachenburg is een prachtig oud stadje, echt nog uit de Middeleeuwen. Bovendien hebben ze een burgemeester die de bijna verpauperde winkels in de oude stad weer nieuw leven in geblazen heeft door de mensen te stimuleren om ze tegen een redelijke huur te verhuren.
Natuurlijk vinden we een Konditorei om een lekker bakje koffie, want dat kunnen ze in Duitsland. Na de Altstadt bewonderd te hebben gaan we naar het Westerwald Heimat Museum Ieder land heeft z'n eigen stijl en ook hier dus. Een Garten met Heilpflanzen. Een stuk of 8 oude huizen met alles over vroeger tijd, maar net weer anders dan bij ons of Engeland of Frankrijk.
Ik griezel wel even wanneer ik de tandartskamer van mijn vroegere tandarts in Vorden zie, helemaal precies als toen. Brrrr.!!
Er is ook een apart gebouw met heel veel informatie over de emigratie naar Amerika, eerst zelfs met zeilschepen maar na 1860 met de stoomschepen. Je moet er niet aan denken om in die tijd met een gezin die overtocht te maken en dan verder...
Morgen is er zelfs een lezing over die tijd, maar of we er heen gaan weet ik nog niet.
We genieten verder van de omgeving terwijl we op weg gaan naar Bad Marienberg, het oord van dr Kneip. De plaats zelf valt ons tegen na Hachenburg, maar de wandelroutes schijnen heel mooi te zijn. We houden het hier maar weer bij een cappuccino en gaan op ons hotelletje aan waar ik me installeer, dicht bij het kantoor van Herr Norbert want alleen daar is internetbereik.

Bijlagen:
IMG_5264 (Small).JPG (53.1 KB)   

Via de Sauerlandroute tot ongeveen 10 km voor Siegen arriveren we in het Westerwald en via heel veel bochten en bergen komen we hier in Atzelgift aan, een heel klein dorpje vlak bij Hachenburg.
Heer Norbert heeft me net de toegangschlussel gegeven en ik kan hier dus mijn laptop gebruiken. Het is natuurlijk zonde van de tijd want we gaan hier op onderzoek in de omgeving. Hotel Zum Muhlental is een gezellig familiehotel en het zit voor het grootste deel vol met Nederlanders. Onze gastvrouw slooft zich geweldig uit om het ons naar de zin te maken, zorgt voor het eten en de bediening. Herr Norbert verzorgt de dranken en fungeert af en toe als een Duitse standup comedien. Eerlijk verdeeld zullen we maar zeggen.
We hebben net ons Muhlentalontbijt achter de kiezen en gaan zo op pad om Hachenburg en Bad Marienberg te bekijken. De herfstkleuren zijn bijzonder mooi. Het lijkt hier wel wat op de Hunsruck, alleen meer bergen en zonder Rijn in de buurt. In de tuin hebben we al een Wassertretstelle ontdekt, net zoals we in de Harz o... zoveel jaren geleden, maar daar gaan we maar geen gebruik van maken. In Bad Marienberg zou de bekende dokter Kneipp zijn domicilie gehad hebben. Het Westerwald is tot nu toe prachtig! We houden jullie op de hoogte.

04-11-2010 om 21:16 geschreven door hetty  

Op een plek als dit hoef je je nooit te vervelen. Er is altijd wel wat te doen… achterstallig onderhoud. Wim heeft de schuur al bijgewerkt met dekkende beits, voorbereidingen gedaan voor de stratenmakers die ons terras en pad gaan fatsoeneren. En die zijn er vandaag. De helft is klaar en volgende week maandag doen ze de rest. Er moet nog een elektricien komen bij de buitenlampen die na de aanleg van de riolering dienst weigeren. Er is alvast een gat gegraven en de storing ligt al bloot, maar de elektricien is er nog niet. Dus…. heeft Wim een hekje geplaatst zodat een toevallige bezoeker er ’s avonds niet op de kop induikt.
Mark had een middag vrij en is gaan hout kloven achter bij mijn keetje. Leuk is dat… al die bedrijvigheid op het erf. Er zouden ook nog een paar ponyveulentjes gebracht worden. Die moeten van de moeder af en komen een poosje logeren. Dat wordt nu waarschijnlijk zaterdag want ze moeten eerst nog bekapt worden.
En….. morgen gaan Wim en ik stappen! Nee geen dagje met de trein, maar een eind Duitsland in om van de herfstkleuren daar te genieten. Of het echt genieten wordt van het weer, weet ik niet want Piet Paulusma voorspelde echt herfstig weer. Maar gewoon er even met z’n tweeën op uit… we hebben er zin in.
Ik neem de laptop wel mee maar of er internet in dat hotelletje in het Westerwald is weet ik niet. Anders wordt het afkicken voor mij en misschien ook wel voor jullie als je gewend bent iedere dag even te komen bijlezen!

02-11-2010 om 09:04 geschreven door hetty  

01-11-2010 om 17:59 geschreven door hetty  

Bij de Heren de Wit.

“Laten we eens lekker het dorp ingaan”, zeg ik vanmorgen tegen Wim. Deze week heeft hij aardig geklust om het huis. Daar heeft hij wel oren naar. “Ik heb eigenlijk wel een nieuwe broek nodig”, vindt hij en tegen de middag stappen we op onze wonders op twee wielen en gaan op pad. In Emmen is er een gratis ondergrondse fietsenstalling en daar parkeren we ons vervoermiddel. Ik zie er een aantal fietsen staan met een paars plakkaat in het achterwiel. “Hebben jullie tegenwoordig ook al huurfietsen?”, merk ik op. “Nee hoor, dit zijn leenfietsen. Als iemand zijn ID kaart laat zien mag hij hem gratis lenen.” Nou als dat geen service is?!
Dan duiken we ons mooie overdekte winkelcentrum de Weiert in. Bij Schomaker kijk ik altijd even, een mooie herenmodezaak, en informeer of Wim een broek voor heel netjes wil of gewoon een. Voor een gewone spijkerbroek kan hij prima bij Cen A slagen. Twee stuks voor € 49,95. Een Gardeur is natuurlijk wel twee keer zo duur. Hij twijfelt en dan stap ik naar binnen met Wim in mijn kielzog. We kijken even en dan ziet Wim in het voorbijgaan een overhemd:”Die vind ik wel mooi.” Is ook mooi, maar wij gingen toch voor een broek. Dan springt precies op tijd, ja die lui hebben er een antenne voor, de verkoper die ons vaker helpt te voorschijn. Hij weet de goede maat broek er bij te vinden. Beiden zijn ook nog onderdeel van een actie deze week. Tevreden, maar zuchtend, gaat Wim over tot het volgende onderdeel: aanpassen. Intussen informeert de verkoper bij mij of hij wel eens een trui draagt, want bij dit setje hoort ook een rode trui met een V hals. Zal er mooi bij staan, maar of Wim dat ziet zitten? De beste man haalt meteen een trui in de goede maat op en brengt hem naar het pashokje. Kan hij alles ineens proberen. Het staat goed… daar gaat hij de blitz mee maken. Och….. en als hij is uitgekeken op het rood…. onze jongens staat het ook.
Helemaal blij verlaten wij de zaak en komen iets verder langs C en A. “Eigenlijk moet ik ook wel een gewone spijkerbroek er bij.”
Ik grijp de kans meteen aan en even later verlaten we, nu met twee spijkerbroeken het pand. Ik vind dat we echt wel koffie met een broodje verdiend hebben en we zakken met onze buit neer bij Lunchroom de Heren de Wit. Het Drentse broodje met naegelholt gaat er goed in en als we wat later weer thuis zijn laat Wim onze houtkachel lekker snorren.

31-10-2010 om 18:38 geschreven door hetty