14-11-2010 om 09:02 geschreven door hetty  

Het is al 17 jaar geleden dat we ontdekten dat dit huis aan het Schoolpad te koop stond. Binnen 4 maanden woonden we er al. Er is intussen al heel wat veranderd. De tuin uitgebreid, vijver laten graven, badkamer verbouwd, Fins Kota geplaatst, schapen gekocht, keetje opgescharreld en als schildershok ingericht, stuk van het rieten dak vernieuwd, hulst bij de ingang, tuin weer vereenvoudigd, schapen verkocht, enz..
Maar buiten tegen de wal had ik het eerste jaar al een mierikswortel ontdekt. Ik herkende hem aan de hoge bladeren, maar ja… mierikswortel …wat moet je er mee. Hoe die daar kwam? Geen idee. De laatste jaren begint hij zich uit te breiden. Ik heb wel eens gelezen wanneer je die eenmaal in de tuin hebt, raak je hem nooit meer kwijt. Is hij er dus wel laat mee. Vriendin Susan zit op een cursus om heilzame groenten en kruiden uit de natuur te leren gebruiken. Toen Wim z’n jicht zich aankondigde en wij samen langs de wal liepen, wees ik de mierikswortel aan die zo z’n best doet de laatste jaren. “Weet je wel dat dit een geneesmiddel tegen jicht is”, zei ze.
Vanmiddag hebben we wat wortels opgegraven. Susan gaat ze met azijn , suiker en een beetje zout in potjes doen en dan in de koelkast bewaren. Wim wilde er ook al wat mee doen en terwijl hij de azijn ging halen, die was natuurlijk net op, ging ik schoonmaken, schillen en raspen. Het sloeg me flink op de ogen, maar toen Wim terug kwam was ik net klaar. Hij heeft het ook nog met crème fraiche klaar gemaakt en een beetje door de sla geprobeerd, want zo eten is vreselijk scherp.
En…. de sla smaakte goed.

13-11-2010 om 09:41 geschreven door hetty  

Eva, vorig jaar, met de pony's.

“Oma, ik moet je iets vertellen… Iets leuks!” Welke oma is dan niet vertedert en wacht af wat er komt.”Ik deed toch mee met de E – Factor?..... Nou… ik ben door!!! Ik zit in de finale.”Eva’s stem verraad haar enthousiasme.
Eva zit dit jaar voor het eerst op het Esdal College, Brugklas Havo- Athaneum. Ze heeft bewust voor het Esdal gekozen omdat er daar veel verteld werd over Kunst en Cultuur. Ze heeft het nu al als keuzevak. Musical en zingen was het eerste onderdeel en ook daar heeft ze al een hoofdrol gehad net als deze zomer op de Vlonder, haar basisschool. Het tweede onderdeel wordt straks Fotografie en straks volgt er ook nog Tekenen en Schilderen. Op een Open Dag had ze ook al kennis gemaakt met debatteren. En dat lijkt haar ook erg leuk.
Er zijn 12 finalisten bij de E-Factor, van alle afdelingen van het Esdal samen. Dat gaat nog spannend worden, och… lef heeft ze wel.
Vanavond gaat ze met Queeny naar Behendigheid en dat doen die twee ook erg leuk. Binnenkort is er een wedstrijd waaraan ze waarschijnlijk met Queeny mee mag doen.
Robin houdt het bij voetbal. Tja.. 2x in de week trainen en ’s zaterdags een wedstrijd. Daar kun je niet veel meer bij doen. Alleen de pianoles gaat nog steeds door en warempel … hij kan al een aardig stukje spelen.
“Heb jij ook een keuzevak op het Hondsrug College”, vroeg ik hem pas. “Jawel, maar dat is nog niet begonnen, wij zijn nog niet aan de beurt.” Het speerpunt van het Hondsrug is de Techniek. Robin hoopt straks het zgn Technasium te kunnen volgen binnen deze school.
Ze zijn er allebei wel achter dat er gewerkt moet worden op deze scholen. Het echte leven is begonnen.
Ik hoop wel dat Robin ons nog even komt helpen met het opruimen van het blad. Met de grasmaaier kun je al veel opzuigen en is leuker dan alleen blad harken. Ja toch?

12-11-2010 om 09:16 geschreven door hetty  

Vanmorgen om kwart over 8.Terwijl de tv wordt geinstalleerd zit Wim er op de poef bij om vooral niets te missen.

Vandaag is de grote dag… voor Wim dan. Al een paar jaar moet ik aanhoren dat die platte tv’s zo mooi, zo handig, niks geen sta in de weg, zulke mooie kleuren, en wat een geluidje hè, zijn. Waar je ook kijkt overal zie je die dingen. Wij hebben nog zo’n stevige, met beide benen op de grond breedbeeld tv met zo’n flinke toeter aan de achterkant. De kast eronder is er speciaal voor aangeschaft, 40 cm diep. Hij kan er net op als je hem een beetje schuin zet.
“Ben je gek”, zei ik steeds. “Deze doet het toch goed, precies de goede maat, kleuren goed en die achterkant zie je toch niet! Als hij nou nog eens kuren gaat vertonen… ja dan!”
Nu heb ik gecapituleerd. Wim kreeg een aanbieding te zien van Modern.nl. Hij zat er verlekkerd naar te kijken… 105 cm HD, en nog veel meer moois, en voor maar € 399. Mark kwam even langs en moest het aanbod zien. Dat had hij nou niet moeten doen. Die prees de aanbieding in alle toonaarden.
“Mam, kijk toch eens!” Ja ja…
Met twee dagen heb je zo’n ding in huis. Vanmorgen om 8 uur ging de telefoon. “We zijn over een kwartier bij u.” Ik had nog de tegenwoordigheid van geest om te waarschuwen dat ze niet het Schoolpad vanaf Barger Oosterveld moeten nemen, want dat is echt een smalle boerenlandweg met kuilen en gaten. Neuh… hun Tom tom zou het wel weten.
Grijnzend komen ze wat later binnen met Wim z’n buit: ”Zo de vrachtauto heeft de test goed doorstaan. Af en toe moet je hem even uitproberen hè?”
De boel wordt vakkundig geïnstalleerd en Wim probeert hem glimmend uit. Hij gunt zich bijna de tijd niet om naar z’n zanggroep te gaan.
Even later komt Liesbeth op de koffie, lopend vanuit de Rietlanden. Ger heeft de dvd van André Rieu op het Vrijthof voor ons gecopieerd. Die heeft een soort abonnement waarmee hij van alles kan downloaden.
Vanmiddag gaan we er maar eens voor zitten en.... we kunnen niet stoppen. We kijken hem helemaal af en voelen opnieuw de sfeer van het concert dat we in juli mee mochten maken. Bedankt Ger!
Erg mooi zo’n groot beeld!

11-11-2010 om 13:43 geschreven door hetty  

Op camping De Boomgaard kwamen deze honden met hun bazen kamperen. Beiden lagen ieder met één hond in een tentje. De honden droegen hun eigen spullen, net als het echtpaar zelf. De vrouw van het stel neemt net afscheid van Joke. Dit zijn geen Duitse herders, maar over de heg zie je nog net Boris en dat is er wel een.

Ik heb iets met dieren en dan vooral boerderijdieren. Schapen en honden staan bovenaan in mijn top 10.
Schapen zit er voorlopig niet meer in. Schapen houden vergt nogal wat werk èn aandacht.
Een hond brengt veel gezelligheid met zich mee en soms raak je er niet over uitgepraat. Bij een aantal brugklassen was dit vaak een onderwerp van gesprek en vooral toen Kim indertijd pups had kwamen er hele volksstammen kijken. Floris, een van de pups, kwam zelfs bij leerlinge Wietske terecht, bij de Sorgdragers in Klazienaveen. In de eerstvolgende vakantie kwam Floris 3 weken bij ons logeren en het was ook voor ’t eerst dat ik een hondendagboekje voor de familie bijhield. Dat werd erg gewaardeerd. De volgende vakanties werden zo gepland dat de hond meekon.
Ik ben niet de enige die over z’n dieren vertelt. Gisteren werd er opnieuw een stuk pad betegeld. Dat loopt heel wat prettiger dan op grind. Een van de mannen, Erik, vertelde dat hij net een nieuwe pup had, een Duitse herder van 9 weken. Die was uit een nestje van de zanger Arne Jansen. Maar de pup was eerst bij iemand terecht gekomen die al 2, ik geloof, Chihuahua’s had. Dat werd een compleet fiasco en na een week was iedereen overspannen, zowel de mensen als de honden. Toen Erik de pup op Marktplaats tegenkwam zag hij het als de kans van zijn leven. Nu werd Kyra, want zo heet de pup intussen, het onderwerp van de dag. De foto’s op zijn fototoestel waren al ontelbaar. Kyra lijkt precies op Boris toen die klein was. Nee bij Erik thuis gaat het goed komen. Hoewel… ze hebben ook twee katten, en die vluchten nu al naar buiten. Als het net zo gaat als op De Boomgaard moeten ze straks kiezen tussen katten óf Kyra. Sinds de jachthonden van Henk en Anneke en Ben en Diny op de Boomgaard kwamen is de kattenpopulatie daar sterk uitgedund en nadat Duitse herder Jansen zijn intrede deed is er geen kat meer te bekennen. Erik is gewaarschuwd!

10-11-2010 om 13:27 geschreven door hetty  

Het begon er op te lijken bij het nieuwe huis van Johan en Joke, toen ik bedacht dat we nog geen nieuwe plek hadden voor het orgel van vader Hendrik Jan. Zestig jaar heeft het op De Boomgaard gestaan en heb ik een tijdje les gehad zonder en Diny met meer succes. Het groepje buurvrouwen, Jantje Lettink, Toos Momberg, Aaltje Breukink en mama, oefenden elk jaar voor de kerst van de Lindese Vrouwenvereniging met begeleiding van Diny een aantal kerstliederen die met enthousiaste uithalen gezongen werden. Op de avond zelf ging Diny mee en vormden ze met z'n vijven een onderdeel van de Kerstviering in café van Asselt dat als een soort buurthuis fungeerde.
Het orgel is door Joke goed onderhouden en nog steeds mooi om te zien, maar sinds Diny het huis uit is gegaan, 40 jaar geleden, is er niet meer op gespeeld. Het zou toch mooi zijn wanneer zich een liefhebber zou melden. Geen van de kleinkinderen had plek, ja wel belangstelling, maar waar laat je zo’n ding?
Daarom maar eens een poging gewaagd op Marktplaats.


Aangeboden: Hofberg orgel
Prijs: Gratis
Omschrijving: Jammer, ons Hofberg orgel kan niet mee naar ons nieuwe huis! Wie heeft er een plekje voor? Het is waarschijnlijk eikenhout en minstens 70 jaar oud. Het orgel staat in Vorden in de Achterhoek. Tel. 0575 ……..
Het zou fantastisch zijn als het een nieuwe bestemming zou krijgen.

Groep: Muziek en Instrumenten
Rubriek: Orgels
Datum plaatsing: 22-10-10
Advertentienummer: 388951373

Terwijl de advertentie intussen al verder dan de 10e pagina stond, en Johan en Joke de verhuizing al achter de rug hebben, kreeg ik een mailtje van Dennis uit Valthe. Die is bezig een verzameling van oude instrumenten op te zetten èn heeft een moeder die nog wel eens orgel wil spelen.
Volgende week halen we ons orgel met historie voor hem op en hij heeft me al een grote bos bloemen beloofd.

09-11-2010 om 12:26 geschreven door hetty  

08-11-2010 om 20:56 geschreven door hetty  

Een kijkje in het centrum van Herborn

Gek is dat... als de dag aangebroken is dat je naar huis gaat, begin je haast te krijgen. Wim tenminste. Om half 8 staat hij al onder de douche en begint daarna in te pakken. Ik wil juist uitgebreid ontbijten en dan wel op mijn gemakje. Dat doen we dan allebei maar. Er zijn nieuwe mensen aangekomen en vragen naar de bijzonderheden in de buurt. Natuurlijk raden we ze het Heimat Museum in Hachenburg aan. Nee de lezing daar gisteravond is het niet geworden. Er was zoveel spannende voetbal op de tv, onze gastvrouw wisselde zelfs ons oude exemplaar om voor een splinternieuwe flatscreen, dat het voor Wim voetbal werd en voor mij een boek.
Toch zitten we vanmorgen al iets over 9 in de auto na een hartelijk afscheid van Frau Scheller. Het eerste stuk van de route gaat dwars door het prachtige Westerwald. We komen door Betzdorf, een prachtig tegen een berg gelegen dorp. Maar dan is het verder Autobahn. Ondanks het slechte weer schieten we op en als we tegen 12 uur een bord zien met Gronau bedenk ik dat we onze Hengelose vrienden wel eens op kunnen zoeken. Dat wordt gewaardeerd en we praten fijn bij met Sanny. Het is nu al 2 jaar geleden dat Klaas overleed. Een prachtige foto doet ons precies herinneren zoals we hem kennen.
Herna, de oudste dochter, en haar man Willem gaan een andere invulling aan hun werkzame leven geven, nu hun kinderen alledrie de deur uit zijn. Ze worden de begeleiders van een nieuw opgezet Thomashuis in Zenderen, waar een stuk of 8 mensen met handicap, die niet alleen kunnen wonen, samen in familieverband bij elkaar zullen wonen.
Als we daarna weggaan proberen we Bertus en Marijke. We waren nog nooit in hun nieuwe huis geweest aan de Rossinistraat en dat mogen we wel eens goed maken. Marijke begeleid een jong Turks vrouwtje, taalmaatje heet zoiets, en kookt met ouderen in een zorgcentrum. En... ze zijn opa en oma geworden van Thijs. Bertus is momenteel vrijwilliger bij het Historisch Museum en het Heim, een museum van Stork en de andere machinefabrieken. We spreken af om binnenkort die te gaan bezoeken. In gedachten ziet Wim zijn koperen plaat van een oude Stork stoomketel uit 1909 daar al hangen met natuurlijk het onderschrift: beschikbaar gesteld door W. van der Kolk.

05-11-2010 om 19:43 geschreven door hetty  

Hachenburg is een prachtig oud stadje, echt nog uit de Middeleeuwen. Bovendien hebben ze een burgemeester die de bijna verpauperde winkels in de oude stad weer nieuw leven in geblazen heeft door de mensen te stimuleren om ze tegen een redelijke huur te verhuren.
Natuurlijk vinden we een Konditorei om een lekker bakje koffie, want dat kunnen ze in Duitsland. Na de Altstadt bewonderd te hebben gaan we naar het Westerwald Heimat Museum Ieder land heeft z'n eigen stijl en ook hier dus. Een Garten met Heilpflanzen. Een stuk of 8 oude huizen met alles over vroeger tijd, maar net weer anders dan bij ons of Engeland of Frankrijk.
Ik griezel wel even wanneer ik de tandartskamer van mijn vroegere tandarts in Vorden zie, helemaal precies als toen. Brrrr.!!
Er is ook een apart gebouw met heel veel informatie over de emigratie naar Amerika, eerst zelfs met zeilschepen maar na 1860 met de stoomschepen. Je moet er niet aan denken om in die tijd met een gezin die overtocht te maken en dan verder...
Morgen is er zelfs een lezing over die tijd, maar of we er heen gaan weet ik nog niet.
We genieten verder van de omgeving terwijl we op weg gaan naar Bad Marienberg, het oord van dr Kneip. De plaats zelf valt ons tegen na Hachenburg, maar de wandelroutes schijnen heel mooi te zijn. We houden het hier maar weer bij een cappuccino en gaan op ons hotelletje aan waar ik me installeer, dicht bij het kantoor van Herr Norbert want alleen daar is internetbereik.

Bijlagen:
IMG_5264 (Small).JPG (53.1 KB)   

Via de Sauerlandroute tot ongeveen 10 km voor Siegen arriveren we in het Westerwald en via heel veel bochten en bergen komen we hier in Atzelgift aan, een heel klein dorpje vlak bij Hachenburg.
Heer Norbert heeft me net de toegangschlussel gegeven en ik kan hier dus mijn laptop gebruiken. Het is natuurlijk zonde van de tijd want we gaan hier op onderzoek in de omgeving. Hotel Zum Muhlental is een gezellig familiehotel en het zit voor het grootste deel vol met Nederlanders. Onze gastvrouw slooft zich geweldig uit om het ons naar de zin te maken, zorgt voor het eten en de bediening. Herr Norbert verzorgt de dranken en fungeert af en toe als een Duitse standup comedien. Eerlijk verdeeld zullen we maar zeggen.
We hebben net ons Muhlentalontbijt achter de kiezen en gaan zo op pad om Hachenburg en Bad Marienberg te bekijken. De herfstkleuren zijn bijzonder mooi. Het lijkt hier wel wat op de Hunsruck, alleen meer bergen en zonder Rijn in de buurt. In de tuin hebben we al een Wassertretstelle ontdekt, net zoals we in de Harz o... zoveel jaren geleden, maar daar gaan we maar geen gebruik van maken. In Bad Marienberg zou de bekende dokter Kneipp zijn domicilie gehad hebben. Het Westerwald is tot nu toe prachtig! We houden jullie op de hoogte.

04-11-2010 om 21:16 geschreven door hetty  

Op een plek als dit hoef je je nooit te vervelen. Er is altijd wel wat te doen… achterstallig onderhoud. Wim heeft de schuur al bijgewerkt met dekkende beits, voorbereidingen gedaan voor de stratenmakers die ons terras en pad gaan fatsoeneren. En die zijn er vandaag. De helft is klaar en volgende week maandag doen ze de rest. Er moet nog een elektricien komen bij de buitenlampen die na de aanleg van de riolering dienst weigeren. Er is alvast een gat gegraven en de storing ligt al bloot, maar de elektricien is er nog niet. Dus…. heeft Wim een hekje geplaatst zodat een toevallige bezoeker er ’s avonds niet op de kop induikt.
Mark had een middag vrij en is gaan hout kloven achter bij mijn keetje. Leuk is dat… al die bedrijvigheid op het erf. Er zouden ook nog een paar ponyveulentjes gebracht worden. Die moeten van de moeder af en komen een poosje logeren. Dat wordt nu waarschijnlijk zaterdag want ze moeten eerst nog bekapt worden.
En….. morgen gaan Wim en ik stappen! Nee geen dagje met de trein, maar een eind Duitsland in om van de herfstkleuren daar te genieten. Of het echt genieten wordt van het weer, weet ik niet want Piet Paulusma voorspelde echt herfstig weer. Maar gewoon er even met z’n tweeën op uit… we hebben er zin in.
Ik neem de laptop wel mee maar of er internet in dat hotelletje in het Westerwald is weet ik niet. Anders wordt het afkicken voor mij en misschien ook wel voor jullie als je gewend bent iedere dag even te komen bijlezen!

02-11-2010 om 09:04 geschreven door hetty  

01-11-2010 om 17:59 geschreven door hetty  

Bij de Heren de Wit.

“Laten we eens lekker het dorp ingaan”, zeg ik vanmorgen tegen Wim. Deze week heeft hij aardig geklust om het huis. Daar heeft hij wel oren naar. “Ik heb eigenlijk wel een nieuwe broek nodig”, vindt hij en tegen de middag stappen we op onze wonders op twee wielen en gaan op pad. In Emmen is er een gratis ondergrondse fietsenstalling en daar parkeren we ons vervoermiddel. Ik zie er een aantal fietsen staan met een paars plakkaat in het achterwiel. “Hebben jullie tegenwoordig ook al huurfietsen?”, merk ik op. “Nee hoor, dit zijn leenfietsen. Als iemand zijn ID kaart laat zien mag hij hem gratis lenen.” Nou als dat geen service is?!
Dan duiken we ons mooie overdekte winkelcentrum de Weiert in. Bij Schomaker kijk ik altijd even, een mooie herenmodezaak, en informeer of Wim een broek voor heel netjes wil of gewoon een. Voor een gewone spijkerbroek kan hij prima bij Cen A slagen. Twee stuks voor € 49,95. Een Gardeur is natuurlijk wel twee keer zo duur. Hij twijfelt en dan stap ik naar binnen met Wim in mijn kielzog. We kijken even en dan ziet Wim in het voorbijgaan een overhemd:”Die vind ik wel mooi.” Is ook mooi, maar wij gingen toch voor een broek. Dan springt precies op tijd, ja die lui hebben er een antenne voor, de verkoper die ons vaker helpt te voorschijn. Hij weet de goede maat broek er bij te vinden. Beiden zijn ook nog onderdeel van een actie deze week. Tevreden, maar zuchtend, gaat Wim over tot het volgende onderdeel: aanpassen. Intussen informeert de verkoper bij mij of hij wel eens een trui draagt, want bij dit setje hoort ook een rode trui met een V hals. Zal er mooi bij staan, maar of Wim dat ziet zitten? De beste man haalt meteen een trui in de goede maat op en brengt hem naar het pashokje. Kan hij alles ineens proberen. Het staat goed… daar gaat hij de blitz mee maken. Och….. en als hij is uitgekeken op het rood…. onze jongens staat het ook.
Helemaal blij verlaten wij de zaak en komen iets verder langs C en A. “Eigenlijk moet ik ook wel een gewone spijkerbroek er bij.”
Ik grijp de kans meteen aan en even later verlaten we, nu met twee spijkerbroeken het pand. Ik vind dat we echt wel koffie met een broodje verdiend hebben en we zakken met onze buit neer bij Lunchroom de Heren de Wit. Het Drentse broodje met naegelholt gaat er goed in en als we wat later weer thuis zijn laat Wim onze houtkachel lekker snorren.

31-10-2010 om 18:38 geschreven door hetty  

Nee van Asselt is er allang niet meer. Nu is op de plek van de bakkerij en het voormalig café het Praothuus gekomen. Zomers is het lekker toeven op het terras. Bovendien kun je er goed terecht voor een gezellig etentje zoals we pas gemerkt hebben toen we door Johan en Joke uitgenodigd werden.

Het lijkt nog niet eens zo lang geleden dat we behalve ons brood ook kruidenierswaren bij bakker van Asselt in Linde haalden. Je stond altijd wel even te wachten want je werd toen nog echt geholpen. De suiker werd nog persoonlijk door vrouw van Asselt of Mieneke van Piet in puntzakjes afgewogen en meteen kreeg je de laatste nieuwtjes uit Linde mee. Op de Boomgaard kwamen toen nog twee kruideniers langs met een boekje. Eskes, de Spar, kwam elke week en Kistemaker, Vivo, om de twee weken. Mama en pa gunden ze beiden de klandizie. En… twee keer per week kwam Geert van Asselt, weer of geen weer, op de fiets, grote vierkante bakkersmand voorop, ook aan huis. Die boekjes van deze beide kruideniers aan huis werd de ene dag bij ons in de keuken ingevuld en de volgende dag werden de boodschappen aan huis bezorgd. We woonden dan ook 4,5 km van het dorp af. Het is bijna niet te bevatten hoeveel veranderingen er sindsdien geweest zijn.
Nu zijn er alleen de grote supermarkten over en nou ja een enkele SRV man in de buitengebieden.
Nu de Edah weg is, was het zoeken naar andere supers in de buurt. De Aldi, de Lidl en de C 1000 zijn nu in de picture. De C1000 heeft prima spullen maar wat het is weet ik niet, maar ik krijg het er stik benauwd. De rekken zijn heel hoog en staan dicht op elkaar. Even dacht ik dat het aan mij lag, maar ik hoor het toch van meer mensen. Ons vaste uitje eens per week, naar de Lidl, hebben we net weer gehad. En wat denk je… ?Hebben ze de hele winkel veranderd, prachtig geworden èn ruim en hier kunnen we zonder moeite alles vinden. Tineke Schouten kan nog zo hard roepen over de C1000, maar hier in Angelslo heb ik er niks mee. Weet je waar ik graag naar toe ga...?
Naar het Turkse winkeltje, een familiebedrijfje, daar word je…… inderdaad… nog persoonlijk geholpen.

30-10-2010 om 09:29 geschreven door hetty  

Ik mag graag naar woonprogramma’s kijken. Ook de Engelse versie van Tv makelaar vind ik de moeite waard.
Tegenwoordig houden de meeste mensen van strak en een badkamer met alles er op en er aan. En al is een keuken nog zo functioneel… er wordt meestal gezegd:”Die gaat er uit”. Er komt bij een onderdeel van het programma een binnenhuisarchitect aan te pas die met wat verf, een leuke kleur en wat accessoires er een mooi geheel van maakt. Voor de verkoop, zeggen ze, moet er geen persoonlijk tintje aan een huis zitten. Ik moet eerlijk zeggen dat het er meestal gelikt uitziet en de 'oh’s' en 'ah’s' zijn niet van de lucht. Ik vraag me alleen af waar ze met al die spullen blijven die afgevoerd worden maar die je misschien later weer nodig hebt. Of misschien wel niet. Als je om de 7 jaar zou verhuizen ruim je lekker alle overblijvende spullen op en je mist ze later niet eens.
Toen de restanten uit onze schuur uit de Laan van de Marel met het laatste verhuisbusje meegingen naar de Kuifmees kon het er niet in en werd de hele zwik ritueel verbrand door mijn 4 mannen op het toen nog braakliggend terrein achter. Het was een mooi slot van de verhuisdag.
Nu wonen we al 16 jaar hier aan het Schoolpad en ik moet er niet aan denken waar de boel heen moet als we ooit kleiner gaan wonen. Stiekem ben ik al aan het selecteren. Er zijn deze week opnieuw vier zakken met boeken potjes, kleding en prullen naar de Kringloop afgevoerd. Toch is er niks van te merken dat er meer ruimte gekomen is.
Ik ben wel eens wakker geschrokken....ik droomde dat er een grote container op ons erf stond van de Kringloop en dat alles wat niet in één verhuisbusje kon, er in gekieperd werd.
Als ik dan opgelucht wakker word, kijk ik dankbaar rond, maar misschien... moet ik toch nog maar eens een paar zakken vullen.

29-10-2010 om 15:24 geschreven door hetty  

Ja, wanneer Queeny de kans krijgt, zit ze ook graag op zo'n schapenvacht. De poef heeft precies de goede hoogte om te kunnen zien wanneer haar baasje Mark verschijnt aan het eind van de middag.

Ik heb een tic, volgens een vriendin, een stoelentic. Als ik in een winkel rondloop mag ik graag naar stoelen kijken. Het liefste natuurlijk bij de kringloop naar stoelen met een verhaal. Ik zie het voor me wie er in gezeten zou kunnen hebben.En ook hoe mensen er met pijn in het hart afstand van gedaan hebben
Wanneer er een speciale mooie bruikbare stoel is die ik zo bij ons zie staan denk ik eerst aan Wim. Die zegt altijd:’Je mag rustig een stoel kopen, maar dan gaat er eerst één uit.” Als ik dan weet welke er thuis weg kan, denk ik er verder over. Een aantal jaren geleden kocht ik een prachtige maisgele leren stoel. Wim vond hem ook mooi en wij haalden hem samen op. Wat jammer was dat hij niet goed vastgezet was op de aanhanger zodat hij er bij het viaduct over de rondweg met een windvlaag van de aanhanger af kwakte. Het leer aan een kant was beschadigd. Zoooo jammer! We hebben er een jaar of 4 plezier van gehad. Toen vond ik een handig draaistoeltje en de gele werd weer afgevoerd.
Mijn nieuwste aanwinst is een gebroken wit leren stoel waarvan je de voetensteun kunt uitklappen. Die staat nu bij de tv in de achterkamer bij het grote raam. En een plezier dat we daar al van gehad hebben! En dat voor 45 euro!
Samen hebben we nog een tic. En dat zijn schapenvachten. Wanneer we op vakantie gaan naar Engeland of Schotland komen we gegarandeerd in een shop of op een fair met onder meer die vachten terecht. De laatste was vanuit de Yorkshire Dales in de Longwool sheepshop. Het was een witte met bruine vlekken van het Jacobschaap. Op Skye hebben we gezien hoe de vachten gelooid werden op de oude manier. Daar vandaan hebben we er ook een meegenomen. Verder nog een uit het Lake District en een uit de Highlands en uit Wales. Je snapt dat in alle stoelen en op de bank nu een vacht ligt.
Wim wil graag volgend jaar weer eens naar Schotland, maar alle stoelen hebben al een vacht. Dat scheelt al weer. Of zou er toch één aan vervanging toe zijn?

28-10-2010 om 18:18 geschreven door hetty  

De eerste herfstkleuren... en hoe!

Het weer blijft prachtig. Ik zal niet zeggen dat het nooit een spatje regen is, maar de lucht is helder en de herfstkleuren ontvouwen zich. Ik hou van de herfst. Die kan me niet lang genoeg duren. Wim is al snel aan het bladblazen vanmorgen, ook op het schuurdak want er gaat geschilderd worden, net op de valreep. De dakranden van de schuur zien er wat haveloos uit. Ik had eergisteren al een 2,5 literblik dekkende beits gehaald bij de Gamma en gewoon op tafel neergezet. Dat hielp, want vanmorgen wordt er enthuosiast gerammeld met ladders en bladblazer. Als ik thuiskom na een bezoekje aan de Kuifmeesbuurt heeft Wim de helft al klaar van al die dakranden. Er is verder nog genoeg te doen en Robin komt om mee te helpen en blijft meteen een nachtje logeren. Daar is het toch vakantie voor.
We hebben eerst vanmiddag nog een lezing over de maatschappelijk en psychische gevolgen van een hartinfarct of een dotterbehandeling en het plaatsen van een stent. Het zit mudjevol in de vergaderzaal van het Scheperziekenhuis, veel nieuwe patienten dus. Veel nieuws hoorden we niet, maar wel dat je stress en roken moet vermijden, blijven bewegen en je cholesterol in de gaten moet houden. Er komt binnenkort nog een lezing door een diëtiste en nog een door een cardioloog. We ontmoeten een oude kennis, ook hartpatiënt na een reeks omleidingen. Altijd blijft ze positief, al is haar man 20 jaar geleden aan een hartaanval overleden en haar zoon 5 jaar terug. Beiden kenden we goed, want hun familiebedrijf in auto’s was onze vroegere Citroendealer. Ze is daar op de administratie blijven werken, nou ja nu even nog niet. We kregen altijd koffie, maar de gehavende kopjes leken eigenlijk nergens op. Ik kan geen kwaad meer bij haar doen sinds ik haar een persoonlijke mooie mok kwam brengen.
En dan is Robin er. Samen eten, tv kijken, bijkletsen en natuurlijk even achter de computer. Wist je dat je tegenwoordig alle cijfers van je kind op de website van de school kunt vinden? Robin maakte me wegwijs. En morgen.. als het niet regent wordt er blad geruimd en gras geverticuteerd. We hebben hem al besproken voor over 3 weken als alle blad van de bomen is.

27-10-2010 om 10:25 geschreven door hetty  

Tim met Pukkie bij de witte pauwen.

Wat een verschil is het of je in deze tijd op groeit of in onze tijd. In mijn jeugd was er de altijd aanwezige opa en opoe die de oppas verzorgde en de opvoeding aanvulde. Diny en ik voeren er wel bij. Opoe was een fantastische verhalenvertelster en voor we naar bed gingen luisterden we bij opa op de knie naar zijn Achterhoekse en andere gedichten.
Onze jongens hadden het wat dat betreft minder want de opa en oma’s woonden verder weg, maar we hadden een kinderrijke buurt en over en weer, met en zonder babyfoon, werd er opgepast en werden adviezen gegeven. Crèches kende je niet, was ook nog niet nodig dacht men, want de moeder had toen eigenlijk maar één recht en dat was het aanrecht. Er kwam wel een begin met een soort peuterspeelzaal, gerund door vrijwilligers. Het leek ons goed voor Rick om af en toe een uurtje met andere kinderen te spelen, maar Rick vond het niks. Toen ik ging invallen mocht Mark altijd mee naar school en als er een kleuterschool bij was werd hij daar gedumpt. Hij vond het heel gewoon. Was er geen kleuterschool vlakbij ging hij mee in de klas en installeerde zich met een zak speelgoed in een hoek van de klas. Na de eerste 10 minuten was iedereen er aan gewend.
Nu zijn er overal crèches en peuterspeelzalen met alleen geschoolde krachten. Eigenlijk gaan alle kinderen daar een jaar heen voor ze met 4 jaar naar de basisschool gaan. Zo ook onze buurjongetjes. Na de herfstvakantie gaat no 2, Tim, naar die basisschool. Vandaag is hij 4 jaar geworden. Een van de laatste weken mocht Pukkie mee naar huis. Puk is een pop die mee naar huis mag in een soort mandwieg en krijgt een logeerkoffertje mee. Pukkie moet aangekleed en uitgekleed, gaat mee naar bed en wordt overal mee naar toe gesleept. En dan komt het mooie: vader of …meestal de moeder moet er een verslag over schrijven hoe de logeerpartij is verlopen en wat Pukkie allemaal heeft meegemaakt. Puk gaat mee op de grasmaaier, mee in de boomhut en mee naar bed. Het is een complete happening. De keer dat Puk weer mee naar de peuterzaal gaat wordt het verslag met foto’s in het groepje voorgelezen en Tim mag vertellen. Helemaal geweldig. Straks gaat ook Daan naar de peuterzaal en heeft Anja voor het eerst in 7 jaar een paar dagdelen vrijaf.

26-10-2010 om 22:57 geschreven door hetty  

De boerderij, nu met vensters in de kleuren die horen bij het Geldersch Landschap.

We ware vrijdag amper op de Boomgaard aanbeland, Wim had net met zijn speciale boormachine met opzetstuk gebruikt om de pootjes uit te draaien, of Mark belde. “Weten jullie iets over die berg geel zand die bij jullie brievenbus neergekieperd is?”
Wij vermoeden dat het alvast zand is om straks te gebruiken als er getegeld gaat worden. Maar Wim begint al wat onrustig te worden. Bovendien zal er een elektricien komen om de beide buitenlampen opnieuw aan te sluiten die het na de aanleg van de riolering ineens niet meer deden.
Nadat we gisteren een gezellige avond hebben gehad bij Ben en Diny met Eb en Dirkje, bleef de onrust knagen en wilde hij vanmiddag na de koffie met Johan en Joke, eigenlijk het liefst meteen op huis aan.
Maar het was mooi weer, wat zeg ik… stralend weer. Ik had nog wel zin om richting de Kieftskamp te lopen. Nou vooruit… we gaan op pad. Lopend komen toch sneller de herinneringen boven. We komen langs een smal beekje, de laoke werd dat altijd door ons genoemd. Als ik naar het smalle stroompje kijk snap ik niet dat opoe Bijenhof er zo’n stennis om kon maken. “Pas maor op da-j neet kort bie-j dee laoke komt, want dan hef de bollebak oe zo te pakk’n”. En vader Hein moest de eerste dag al een hekwerk voor die laoke maken zodat we er niet per ongeluk in konden vallen. Net als hij een stel latten had moeten timmeren voor ons slaapkamerraam, want stel je voor dat de kinder toch uut et raam zollen reiken naor de electriciteits draoje of dat ze gewoon uut et raam konnen vallen.
Iets verderop komen we langs de boerderij waar 50 jaar geleden de fam. Nijenhuis woonde, een boerderij horend bij de Kieftskamp wat te zien was aan de rood-witte vensters. Het pad dat vroeger aan weerszijden in het vroege voorjaar een wit waas van sneeuwklokjes had is nu bijna overwoekerd. Nadat het hele landgoed overgegaan was in handen van het Geldersch Landschap heeft eerst Jan Roeterdink met Joke er geboerd. Nu is er een enorme biologisch melkveebedrijf bijgebouwd. Twee boeren zitten er op, maar geen van beiden willen in het boerderijtje wonen. Er moet te veel aan gerenoveerd worden op eigen kosten en de huur liegt er ook niet om. Jammer. De beuken verderop zijn enorm. Ik zie nog een boomklevertje die een eikenboom op en af gaat op zoek naar voedsel. Als we uiteindelijk weer terug zijn pakken we in. Het is mooi geweest!

25-10-2010 om 09:24 geschreven door hetty  

“Da’s al een old buuksken”, zeg ik tegen Joanne, die met Jos in de keuken zit. We zijn net terug na ons etentje in het Lindese Praothuus met Johan, Joke en medekampeerders Ton en Joke en zijn voor een afzakkertje binnen gevraagd.
Het boekje is één uit de Kluitman- Jeugdserie en de voorkant laat een meisje op een paard zien èn de titel Pien neemt de eerste hindernis. Het boekje wordt aangeraden voor meisjes van 12- 14 jaar. M’n langetermijngeheugen draait eventjes overuren. Zo bekend…zou het een boekje van Diny kunnen zijn.
Joke komt erbij en zegt:”Jao wie-j bunt an et oprumenen en in ene kaste kwammen wie-j dit tegen. Kiek d’r maor is veurin." Ik sla het open en zie rechts boven in het hoekje van de voorpagina Hetty Eggink staan.
Vandaag heb ik het opnieuw gelezen. Een meisje dat met haar ouders en broer vanuit Den Haag naar een dorpje op het Overijsselse platteland verhuisd, geheel tegen haar zin. Niet alleen alle problemen van stad naar platteland kwamen aan bod, maar het opzetten van een landbouwrijvereniging zoals die in de jaren 60 van de vorige eeuw veel voorkwamen. De rijpaarden moesten ook voor het werk gebruikt worden. Ik denk niet dat daar nu nog veel paarden aan kunnen voldoen.
Vanmorgen wilden we even bij nicht Erna en Bennie aan. Nadat tante Jo overleden is zijn we er nog niet weer terug geweest. Het huisje van tante Jo wordt flink onderhanden genomen en wordt het knusse optrekje voor de 2e zoon Joost. Er werd druk geklust door vader Bennie en Joost. Rutger de jongste die nog studeert zat vlak voor de openhaardkachel met het boek en aantekeningen op schoot, want de verwarming was uit omdat er iets aan veranderd werd.
We hadden veel te bepraten en we worden meteen uitgenodigd om aan de pannenkoek te gaan. En zo genieten we samen van heerlijke pannenkoeken zo vanuit de pan op het bord, met spek, appel of Groninger worst. Mmmmm! Bedankt Erna, kom ze maar eens weer ophalen aan het Schoolpad!

24-10-2010 om 22:35 geschreven door hetty