Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
13-07-2014
Dressed up of...
Een zondagmiddagwandeling met Henry en Tonny- 1967.
Waar is de tijd gebleven dat je je op zondag in je beste goed uitmonsterde. Ik zit naast Wim in de auto op weg naar de Schepershof en zie hem zitten in zijn bloes met korte mouwen. ‘Warm zat’, vindt hij. In de kerk zelf is het verschillend. Er zitten inderdaad nog, vooral de ouderen, die hun beste pak aan hebben. ‘Dressed up’, noemden Harold en Luella dat toen we twee jaar terug in Iowa waren. De meesten zitten net als wij in wat gewonere kleding, casual noemen ze dat tegenwoordig. Maar ik herinner me nog goed dat Wim op zondag als we naar de Boomgaard gingen in driedelig pak verscheen. Door de week droeg hij een combinatie waarvan meestal het jasje met stropdas aan een hanger achter zijn bureau hing. Dat ging alleen aan als hij bij Stork en later bij Holvrieka gasten ontving. En op zondag kwam z’n pak tevoorschijn. Je had toen ook niet zoveel kleding. Eenmaal met de VUT beloofde hij mij plechtig dat het afgelopen was met de kostuums. Hij heeft nog één keer zijn donkergroene pak aangehad dat hij zich aanschafte toen Gerhard en Judith trouwden. En dat was bij het huwelijk van Jaap en Mirjam, ook al weer zes jaar geleden. Af en toe vraagt hij me nog wel als we ergens op bezoek gaan: ’Kan ik zo mee?’ Dan monster ik hem van top tot teen en kijk vooral of hij z’n slippers heeft omgeruild voor schoenen. Want dat is me bijgebleven. We waren nog niet zo lang getrouwd dat z’n moeder me vertelde: ’Wim kwam hier gisteren langs op de fietse … op pantoffels.’ En dat waren inderdaad van die bruin geruite soort. Dat zal hem nu niet meer gebeuren….
Ik begin wel een wat krakkemikkig mens te worden. Op de knieën gaat al niet meer. Meer dan een kwartier bukken in de tuin met het wieden moet ik met een pijnlijke rug bekopen. Mijn handen zijn stijf na het lostrekken van een dikke laag hondsdraf dat zich fors uitbreidt op plekken waar ik het niet wil hebben en zo is er nog meer. Onze tuin begint er n.l. te wild uit te zien na de korte onderbreking op de camping. Tja… en overal waar te voor staat is niet goed. Bij m’n keetje is het helemaal een wildernis en ben ik ook al rigoureus aan het trekken geweest. Ik was van plan om m’n Hereford koeien af te schilderen nu de lammeren minder aandacht vragen, maar eenmaal bij m’n schilderkeetje werd ik gegrepen door een sterke drang om eerst met de overwoekerde tuin daar te beginnen. Ik kon de schapen in de wei niet eens meer goed onderscheiden. Ik moet het opruimen wat meer gedoseerd gaan aanpakken. Ik hoor het pa nog zeggen:’A’j in mei et onkruud de baas blieft he’j daor de rest van ’t jaor gemak van.’ Is me dit jaar dus wéér niet gelukt.
Eigenlijk was dit weekend veel te kort. Zoveel gezien en gepraat, maar het was zomaar weer maandag. Samen met Ben en Riet nemen we afscheid van Johan en Joke. Joke komt ineens met een vakantieherinnering voor de dag, een reepje van het Grab en Run Breakfast uit het Radisson Hotel voor ons vertrek naar Lanzarote en ik moest het weer even horen hoe ik die morgen voor ons vertrek naar Schiphol met een grote plastic tas aankwam om de verwachte broodjes in te doen. Niks van dat alles, alleen dat kleine reepje, een keiharde knalgroene Granny Smith appel en een flesje water. ''t Was maor goed dat ik der op erekkend had ', zei Johan. Hij had in elk geval een pak gevulde koeken meegenomen, waar hij royaal van deelde. We hopen binnenkort weer terug te komen. De caravan staat er in elk geval op ons te wachten....
Je vraagt je misschien af wat die kruiwagen bij de poort doet? Dit is een autovrije camping, deelt Johan mee, je mag alleen bij aankomst en vertrek met de auto op de camping. Heb je daarna veel boodschappen meegebracht, dan staat de kruiwagen ter beschikking. En daor kan onmeundig völle in.
Alweer wat geleerd! Tijdens ons bezoekje aan Henk en Gerrie in Barchem kreeg ik nog gauw even instructie bij het maken van een goede foto van dit deel van hun tuin. Met een fotograaf is het net als met onderwijzers. Ze willen je graag wat leren. 'Ie mot efkes op de kneene gaon liggen', zei Henk, 'dan krie'j et der better op.' Makkelijk gezegd... op de kneene. Mien kneene vertoont al beginnende slietage en ik kom wat lastig aoverende. Maar zoals je ziet is het gelukt. Wat zeg je me trouwens van zo'n tuin? Een Engelse landschapstuin kan er amper tegenop.
