Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
25-03-2021
De tuin... erf..
De tuin… ja de tuin, we kunnen het beter over ons erf hebben. Ik heb op ons erf vooral de natuur zijn gang laten gaan. En dan weet je het wel. De borders zijn behoorlijk veranderd. De overlevers hebben het heft in handen genomen en ik laat het gaan want het werk met de handen in de aarde moet ik met een zere rug bekopen en voel ik me krakkemikkig worden. Het gevolg is wel dat we ontelbaar veel vogels hebben die van ons erf genieten. Ieder soort heeft zijn eigen favoriete plek gevonden. De merel scharrelt vooral naast het huis tussen de klimop en de struiken. De mussen en mezen en de spechten houden de voederplek bemand. We zien steeds twee nijlganzen op het land van de boer, die reken ik er ook maar bij. De dikke buizerd die ik al in mijn dierenfamilie heb opgenomen heeft waarschijnlijk ons laatste haantje gepakt. Gistermorgen hoorden we hem voor het laatst ochtendkraaien, toen ik hem wilde voeren was hij er niet en het voer lag ’s middags onaangeroerd. Of zou toch de vos langs zijn geweest? Intussen hebben de vogels zich er over ontfermd. Zo kijk je toch weer anders naar roofvogels. Het voorvoegsel roof zegt alles. Het lijkt wel of er niks gebeurt door mensenhanden, maar vergis je niet. Tjako en Jo hebben de grote dennen omgezaagd, Alle en Anja hebben ze met hulp van Jans en zijn tractor met aanhanger afgevoerd. Frank kwam Wim helpen om takken af te zagen en het dakje van ons kantoortje schoon te maken. Daar zat een dikke laag dennennaalden op. Nu is onze regelmatige hulp Gerald de tuin aan het opschonen en zaterdag komt Rick weer om ook wat wekelijkse klusjes te doen. Zeg dus niet dat een natuurlijke tuin geen onderhoud nodig heeft. Nu ga ik rozenmest halen want Gerald vond die er niet florissant genoeg uit zien. Ze mogen drie keer per jaar bijgemest worden.Tja... en rozen... daar ben ik wel zuinig op..
Foto: Weg zijn de dennen. Wim zou het liefst de berk ook weg hebben. Mag nog niet van mij....
Pie…pieieie…kom dan, pie ie….’, ik hoor het opoe Bijenhof nog roepen naar de katten. Meestal had ze iets te eten voor ze. Een beetje melk ,denk ik, met wat stukjes oud brood, want toen deden de mensen nog niet aan kattenvoer uit de winkel. En betrapte ze een kat op het melkzeef of één die er vandoor ging met een stukje spek of naegelholt van de taofel, dan hoorde ik haar: ‘smerige katte’ roepen. Hoe ik ineens op de katten van opoe kom? Een tijdje terug las ik het stukje van Vordense Harry over Pieman, de katte van Hendrik Jan en Gardientjen. Daar waren zo verschrikkelijk gek mee, werd verwend met allerlei lekker hapjes, tot hij ineens verdwenen was en ze hem tot hun grote verdriet dood op straat vonden… dachten ze. Pieman werd met alle eer begraven tot een paar dagen later ineens de echte Pieman weer boven water kwam. Tja katten lijken soms erg op elkaar. Het deed me even glimlachen… dat stukje over de kat Pieman. Ik hoorde bij ons thuis nog wel eens het woord pieman gebruiken. Mama deed dat als ze mijn kleine broertjes duidelijk wilde maken dat ze een grote jongen waren als ze niet meer pieman in de broek lieten plassen maar buiten of op de wc. Wij als zusjes, hadden daarvoor nog nooit een pieman gezien en vonden onze kleine broertjes hoogst interessant met hun pieman, vooral als ze tijdens het dagelijkse badje een grote straal tevoorschijn konden toveren.
Onze pieman Suze zocht altijd een zacht plekje bij Wim. Onze nieuwe kater Dirk zit juist graag bij mij op schoot.
Hebben jullie het ook gezien? Er werd een feestje gevierd voor Larry, de kat op Downingstreet 10. Hij woont nu 10 jaar op stand, het was de bedoeling dat hij als oppermuizenvanger het muizenbestand onder controle zou houden. Helaas is dat mislukt en is er een andere kat aangesteld om deze misser goed te maken. Als ik die Larry zie, zie ik Dirk. Ze hebben alleen een andere kleur, Dirk is uiterlijk meer een kater als Dikkie Dik. Maar in hun gedrag lijken ze op elkaar. Beiden worden op hun wensen bediend, ze zijn de heer in huis. Voor Larry wordt de deur geopend door een man in uniform als hij aankondigt dat hij naar binnen wil. Dirk meldt zich net zo, zitten we in de voorkamer, dan klimt hij tegen de winterjasmijn op onder het raam en gaat dan in de vensterbank liggen en kijkt doordringend naar binnen. Zijn we nog aan de eettafel, dan gaat hij rechtop tegen het achterraam staan en roffelt met beide voorpoten tegen dat raam. Meneertje wil er weer in. Larry ligt gewoon midden op straat, het publiek vindt hem fotogeniek. Hij was zo brutaal dat hij onder de auto van Trump ging liggen toen die even op bezoek was. Lachen! Larry durfde hem aan. Dirk geniet nog alle dagen van zijn vrije omgeving en wij zijn blij met zijn eigenzinnigheid en hij is hier zeker geslaagd als oppermuizenvanger. ’s Avonds zit hij op schoot en wil graag aan staart en kopje geaaid worden. Stop ik er mee dan verdwijnt hij naar zijn stoel in een hoekje van de kamer. Larry jaagt op duiven, Dirk op muizen. Beiden zijn het asielkatten met een verleden. Ze hebben zichzelf moeten redden, het zijn overlevers en maken nu dankbaar gebruik van de diensten van het personeel dat voorhanden is. Voor Larry is het wat sjieker personeel in uniform. Dirk moet het met ons doen. Beiden hebben ze hun knechtjes gevonden en maken op het Schoolpad èn Downingstreet de dienst uit.
Een aantal jaren geleden hadden we een bijzondere middag, georganiseerd door de Werkgroep V en T. Het onderwerp van deze middag waren de verhalen achter foto’s. Een viertal mensen uit onze gemeente Emmen- Oost werden door Rien geïnterviewd, terwijl er met de beamer foto’s uit hun leven getoond werden. Willem Seldenthuis, een collega van Wim beet het spits af. Zijn werkzame leven begon in Utrecht bij Werkspoor. Door Werken en Leren ontwikkelde hij zich enorm en kwam uiteindelijk door het feit dat Holvrieka Emmen hem een huis te bieden had hier terecht. Zijn creativiteit ontwikkelde zich zijn hele leven door. Er staat nog een prachtige adelaar bij Rick thuis voor zijn Canada muur. En wij kennen allemaal zijn prachtig getekende karikaturen. Engelien die wij vooral kennen als kosteres van de Voorhof bleek vooral haar voetsporen te hebben in de jeugdopvang. Wat een waardevol leven waarvan wij anders niet hadden geweten. Co vertelde even later met veel humor over zijn werkzame leven bij de gemeente Emmen en zijn muzikale gave die zijn hele leven zo’n grote rol speelde. Het speciale koffertje met orgel, ooit in Amsterdam op de kop getikt, bracht hij mee en begeleidde ons zingen ermee. Prachtig! Na de pauze kwam mevr. Van de Lichte aan bod, alleen was de 91 jarige vanwege haar broze gezondheid niet in staat om er zelf bij te zijn. Gelukkig had Rien haar van te voren geïnterviewd. Zo zagen we haar voor ons als meisje in een onderwijzersgezin. Haar hele leven zou ze met het onderwijs verbonden blijven. Ook haar man was onderwijzer. Vier heel verschillende levens in een notendop. Al met al een middag met leerzame en inspirerende levensverhalen. Ds Janneke de Valk besloot deze middag met een verhaal over drie bomen, alle drie hadden ze een afgebroken tak. Ze liet zien hoe deze drie bomen er op zo'n verschillende manier met dit verlies omgingen. De eerste verpieterde, kon het verlies niet aan. De tweede ging gewoon verder of er niks aan de hand was. De derde treurde er meer dan een jaar over en begon er na opnieuw te leven. Je kunt je voorstellen dat ze hiermee de mens bedoelde die een verlies te verwerken krijgt. Na een tijdje was de eerste boom klein gebleven, de tweede lag ontworteld door een storm, maar de derde was opnieuw gaan groeien en zag er sterk en vol leven uit. Wel een verhaal om te onthouden.
Het is des te meer bijzonder dat dit net was voor de problemen rond Mark begonnen. Bovendien denk ik aan Willem en ook Co die niet meer onder ons zijn maar waar we veel mooie herinneringen aan hebben. En... welke boom zou bij mij passen? Ik denk zelf dat je de volgorde van de bomen door moet maken voor je aan de 3e toe bent.
Foto: Interview met Willem Seldenthuis. Ik moet even denken waarom Willem dat dekentje om heeft. Ik weet het weer, de verwarming was op een doordeweekse middag nog niet op volle sterkte en Willem had het koud.
We zitten net aan tafel. Ons ontbijt staat klaar. Na de zorg voor haan, hond en kat, de krant en mezelf in kleding hijsen komt de zorg voor het ontbijt terwijl Wim met zijn ochtendoefeningen bezig is. Ik kijk naar onze kommen met kwark, vruchten, Chi zaad, lijnzaad en walnoot en zie ineens de pannenkoeken van mijn moeder voor me. Dat was andere koek. Ik kan me niet herinneren dat we op De Haar ’s morgens pannenkoeken aten. Dat zal eerder een boterhammetje geweest zijn, maar toen we op de Boomgaard woonden was het elke morgen pannenkoek. Ik vermoed dat het ‘t favoriete ontbijt was van vader Hein. Misschien aten ze dat vroeger in zijn jeugd op het Medler ook. En als je na het melken en voeren in de keuken kwam kon je ook wel wat stevigs gebruiken. Hij en opa kregen er ook nog spek in. Ik heb dankbaar meegenoten tot ik een jaar of 15 was. Ik vond toen dat ik wat uit begon te dijen en dat moest beslist aan die vette pannenkoeken liggen. Ik ging over op brood, was minder lekker maar het oog wil ook wat, zo dacht ik als tiener. De pannenkoeken van moeder Coba waren niet te evenaren, begreep ik later toen onze jongens bij opa en oma gingen logeren. Ik kon nog zo mijn best doen op mijn pannenkoeken, volgens hen haalden ze het niet bij die van oma. Ik snap ook wel waarom. Als ik er aan denk hoe die pannenkoek van haar glibberend op mijn bord terecht kwam… dat was het. Ze gebruikte meer olie of boter dan ik. En op een boerderij loop je het er snel weer af. Ik kijk naar mijn bakje met ons ontbijt, dat vindt Wim het lekkerste wat er bestaat. Ik doe mijn ogen even dicht en even zie ik weer voor me hoe de pannenkoek van moeder Coba heel langzaam op mijn bordje gleed. Daar ging nog een tekening met stroop op. Wat had ik graag nog eens zo’n pannenkoek van haar gehad.
We kregen deze uitdaging toegestuurd namens de Cantorij waar Wim bij zingt. Ik vind hem zo passend bij deze start van het nieuwe jaar dat ik deze graag aan jullie wil doorgeven...
Zullen we
angst uit onze jassen schudden en lood uit onze schoenen. Zullen we moed in pakjes aan de deuren zetten en licht aansteken waar het donker is?
Zullen we proeven, gulzig snoepen van alles wat wel kan? Zullen we zwaaien naar elkaar en kussen van ver, onthouden hoe een knuffel voelt en dansen in de regen?
Zullen we weten dat er overzee een einder is, samen in dezelfde schuit na vloed komt altijd eb. Zullen we samen roeien tot ergens volgend jaar?
Met een prachtige foto van Janny van een veengebied nu het wat natter wordt
