Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
08-02-2013
Faro en Olhao
De kathedraal.
Het is intussen al zaterdag, de dag van de
verjaardag van Mark en Frank. Dat worden snel smsjes sturen, want om 9 uur
staat de bus weer voor om ons naar Faro en het oude vissersplaatsje Olhao te
brengen. We nemen vandaag de kustweg en onderweg vertelt onze gids Vasco wat
meer over de economie van de Algarve die vroeger in stand gehouden werd door de
visserij en de fabrieken die de vis verwerkten en de fabrieken die de kalk uit
de stenen van de streek verwerkten tot o.a. cement. Nu zijn er van de 25
visfabrieken bij Olhao zijn er nu nog 5 over . De meeste vis wordt nu in Noord
Afrika verwerkt omdat de arbeidskrachten daar goedkoper zijn. Verder zijn er nog
de zoutpannen, maar het belangrijkste middel van bestaan is hier het toerisme
dat in de 80-er jaren een enorme vlucht begon te nemen. Vooral Nederlanders,
Britten en Duitsers zijn hier te vinden. Het is ook een heerlijk klimaat hier.
Verder zien we langs de weg tuincentra en verschillende autobedrijven ook de
wijn geeft een bron van inkomsten al is de wijn die iets noordelijker
geproduceerd wordt van wat betere kwaliteit. De druiven hier zijn te zoet en
wordt het alcoholpercentage te hoog. Van een kleine fles wijn wordt je al
Lazarus, vertelt Vasco.
Onder de sinaasappelboom op het plein bij de kathedraal in
Faro.
Misschien heb je je afgevraagd hoe we de rest van de week in onze
kamer konden als het kleine magneetsleuteltje weg is. Dat werd een
reservesleuteltje met een extra 10 euro borg. De volgende dag kregen we echter
een sms-je van Ben. Die had nog eens op het strand gekeken, maar daar was het
zoeken naar een speld in de hooiberg. Op de terugweg ging hij even bij het
winkeltje vragen waar we die dag wat inkopen hadden gedaan en Wim zijn tas op de
kop had gezet op zoek naar zn portemonnee. Toen hij over een klein rond
dingetje begon, dook de winkeldame meteen op de kop in de prullenmand . Ze
had waarschijnlijk die morgen bij het aanvegen van haar shopje een raar dingetje
gezien. En jawel hoor het bewuste sleuteltje was terug.
Met de stoelen van balkon en die van onze kamer wordt de kamer van Johan
en Joke ingericht voor het samenzijn met Ben en Diny. Het winkeltje beneden
zorgt voor een hapje en een drankje en het is samen ouderwets gezellig. Zo
gezellig dat Diny terug mocht rijden! Vandaag bracht Ben ons naar de oude
binnenstad, in twee etappes. Wim en Johan lopen alvast een eind die kant op en
net voor Bens auto stapt Johan zo het zebrapad op met een big smile. Vol in de
remmen natuurlijk., maar hij stapte natuurlijk op tijd terug. Precies op de plek
waar Ben ons brengt ontdekken we al een shopje met veel afgeprijsde kleding en
schoenen. Als een haas schieten we er in. Joke scoort een prachtige broek. Als
Johan en Wim zijn gearriveerd gaat het verder richting oud- Albufeira. Het is
een soort kommetje waarbij in het midden een gezellig plein is. Ik moet zeggen
dat Johan en Wim ons helemaal los hebben gelaten. Zonder enig commentaar kunnen
we winkelen wat we maar willen. Natuurlijk is er wel op tijd een cappuccino en
een lunch. Het weer is prachtig en de winkels leuk. Diny ontdekt een tas, maar
die moet goedkoper vinden we. Johan probeert al zn kwaliteiten om af te dingen,
maar nee : The boss isnt there, so I cannot do that. Jammer dan, het gaat
niet door. Het is bijzonder om op 1 februari in de zon te lopen alsof het juni
is. Er komt een stel van ons hotel aan dat zegt dat de wandeling vanaf het hotel
gewoon over het strand prima te doen is. Dat laat Wim zich geen twee keer
zeggen. Het is, vooral voor mij, ploegen door het mulle zand. Diny heeft de
sandalen al gauw uit en Joke laat zich verrassen door de opkomende water en
houdt er een paar natte voeten aan over. Ach zo beleef je nog eens wat. Even
later arriveert Ben bij ons hotel en zitten we gezellig na te praten bij het
zwembad . waar de bar is.
Daar laat Vasco ons de beroemde amandellikeur proeven. Na het vuurwater van
gisteren smaakt dit heel wat beter. Intussen hebben we uitleg gehad over de
verschillende soorten landbouw hier in het tussengebied van de Algarve, van
grootschalig tot kleinschalig en zelfvoorzienend. De producten van hier zijn
even wat anders dan bij ons in het koelere noorden: Johannesbrood, amandelen,
vijgen. Olijven. We zijn er nog niet: kurk, eucalyptus, kastanjes,
sinaasappelen, mandarijnen en perziken. En dan nog de groenten voor de moestuin.
De zelfvoorzienende boeren hebben meestal één of twee varkens en wat kippen. Ik
zie het zo voor me. Zo zal het vroeger bij ons ook geweest zijn. Wim heeft
wel zin in wat eucalyptusolie voor in de sauna. Even later zitten we op het
beloofde hoogste punt Foia waar we wel een prachtig uitzicht hebben maar te
wazig om goede fotos te kunnen maken. Het viel mee met de temperatuur. Johan
begon met Joke nog aan een laatste klim, als berggeiten beklimmen ze de hoogste
rots. Met de uitdrukking: April in Portugal --Een bloemenfestival, horen we
dat dat de echte bloemenmaand is hier. Tijdens de weg terug horen we alles over
de Portugese kurkeik die tot de beste ter wereld hoort. Dat zullen we
onthouden. De rest van de middag brengen we door aan de rand van het zwembad
dat nu alleen door wat grote meeuwen in beslag wordt genomen. Vanavond komen
Ben en Diny ons opzoeken. Gezellig!
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
Daar krijgen we geen spijt van. Johan komt de kamer uit en meldt al: Ik
waog et r maor op. Hij heeft voor het eerst de korte broek aan. Vanmorgen om
10 uur is OAD Anneke present. Paolo en zijn collega staan klaar met de jeeps en
daar gaat het. Op naar Faro. Daar ligt de boot op ons te wachten en er volgt een
prachtige boottocht door de lagunes, een bijzonder natuurgebied met ontelbare
vogels. Gids Marcio weet er alles van. De ooievaars die we hier ook zien lijken
groter dan die bij ons te vinden zijn. Op het onbewoond eiland aan het eind
maken we een korte wandeling. Joke neemt een lading schelpen mee. Dat wordt nog
wat als dat met de verzamelde stenen mee terug moet. Eenmaal terug in Faro
hebben we tijd voor de lunch en even later staan de jeeps weer klaar voor de
safari naar het achterland. Eenmaal op weg naar de hoogste berg stopt onze
chauffeur. Hij kijkt onderzoekend naar een smal hobbelig pad. Zou dit em zijn,
lijkt hij zich af te vragen. Dan volgt een vreselijke rit hobbelend en
stuiterend over iets wat je geen weg meer kunt noemen. Het blijkt een toneelspel
van de chauffeurs. Schijnbaar nonchalant sturen ze de jeeps de hoogte in. Wij
schijnen behoorlijk gegild te hebben. Ze zeggen zelfs dat ik de ergste was!!
Onvoorstelbaar de chauffeur vermaakte zich kostelijk het loeder. Maar het
loon na alle doorgestane angsten is er naar. Een prachtig uitzicht bij een paar
ruïnes van een oliemolen en een graanmolen. Daarna vervolgen Paolo en collega de
route al grinnikend en bezoeken we nog een grote farm in het binnenland, 1200 ha
groot. Ze bestaan van schapen, olijven, vijgen, pompoenen en allerlei producten
die ervan gemaakt worden. Er wordt zelfs van vijgen een sterk drankje
gedestilleerd, wat natuurlijk ook geproefd moet worden. Al met al een bijzondere
dag! En morgen gaan we weer op pad, een halve dag excursie die al bij het
programma van de OAD ingepland is.
Jullie hoeven geen medelijden met ons te hebben. We hebben een leven als
god in Portugal. Tot nu toe zijn we erg onder de indruk van de omgeving, het
klimaat en de vriendelijke mensen. In het resort waar Ben en Diny zich genesteld
hebben stikt het van de Nederlanders èn Engelsen. Ze kunnen zo via een trap- wel
een hele lange- naar het strand en terug. Wijzelf hebben vanuit onze kamer
uitzicht op het zwembad en de zee. Prachtig! Natuurlijk stak er een
probleempje de kop op als je een dagje op pad bent en Wim hesje in, hesje uit
doet. Toen Ben ons bij het hotel weer afzette na een middag bij Ben en Diny was
hij zijn magneet sleuteltje van de kamer kwijt. Twee keer alle zakken nagezocht,
ik ook nog weer eens, maar nee die bleef weg. In de kamer laten liggen
misschien? Met de piccolo van het hotel kijken. Ook niet. Ben gebeld ook daar
niet. In het winkeltje daar misschien? Daar heeft hij ook nog de rugzak in en
uitgepakt op zoek naar de portemonnee. Ben gaat vandaag kijken. Wij hebben
intussen al een ander, 10 euro dat wel! Vandaag wordt het dus een excursie
naar de Lagunes bij Faro en een Safari tochtje het binnenland
in.
Na alle consternatie van riemen af, controles, jassen uit, enz. zie ik
Johan kijken naar de opvolgers bij de controle. Hij schiet in de lach als hij
een man de broek zo'n beetje tussen de knieën ziet zakken. We zijn intussen
de reisdrukte te boven, hebben lekker geslapen en na een uitstekend ontbijt
krijgen we de uitleg van Anneke van de OAD. Er blijkt hier genoeg te zien en te
beleven, ook in de wintertijd. Onze plannen zijn voor morgen al klaar. Het wordt
een gecombineerde safari/ boottoer rondom Faro. We hebben er zin in. Johan
belt Ben dat we klaar zijn. Die zit meteen in de auto om ons op te halen... Dan
zoenen we onze overwinteraars. Erg leuk en gezellig om zo een dagje bij elkaar
te zijn. We wandelen lekker naar beneden naar het strand, eten broodjes en
drinken een portje en een pilsje voor de mannen. Het is wonderlijk om zo midden
in de winter in de stralende Portugese zon te zijn en allerlei mensen in
zwembroek te zien zonnen. Nee.. zover gaan we niet maar wel zoeken we het strand
weer op om nog even in de namiddag wat zon te pakken.
Heerlijk was het... daar in de Portugese Algarve. Een lekker weekje met zon en nieuwe indrukken, een perfecte gids en heerlijk eten. Degene die een indruk wil krijgen van zo'n week... nou ja, ik wil niemand jaloers maken. Kijk maar eens mee..
En dan is opeens alles anders. Zol t net zo waen als in een ballon, vraagt mijn broer
Johan nog als we zitten te wachten op Airport Eindhoven. As et maor niet zo is
as in dat kleine vliegtuugje in Teuge, merkt schoonzus Joke op, t is voor beiden de
eerste keer dat ze met groter luchtverkeer in aanraking komen. Die ballonvaart
was anders net zo duur als disse hele wekke met de OAd voegt Johan er nog aan
toe. En even later is het zover. Johan heeft een raamplekje gekregen en geniet
van de vlucht, vooral het laatste stuk waar we de lichtjes van de verschillende
Portugese plaatsen Lissabon en Faro zien en de kustlijn kunnen volgen. Onze
gidsen Vasco en Anneke staan de OAD groep op te wachten en hij heeft haast want
het diner wacht, al is het half 10 Portugese tijd. En dat gaat er die avond wel
in. Als je denkt dat we er dan zijn, heb je het mis. We denken heel gemakkelijk
onze kamers C 109 en C 110 te bereiken, maar niets is minder waar. Niet te
vinden. Zelfs mèt de piccolo wordt het zoeken. Trap op. Trap af, Lift in, lift
uit. Het staat nergens goed aangegeven. We moeten zelfs een stukje buitenom om
afdeling C te vinden. Weer in de lift. Eindelijk. De mannen en Joke gaan er nog
even een op drinken, maar ik taai af. Lekker slapen. Met een groet aan
iedereen en in het bijzonder aan onze trouwe oppas!
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och
het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
