Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
11-11-2012
Nog even...
Het is onze laatste dag hier en die gaan we aan deze kant van de Rijn
doorbrengen. We hadden het niet gedacht, maar ook deze kant is bar mooi. Er is
ons regen en triestig weer voorpeld en inderdaad zien we geen zon vandaag maar
het is droog en vrij helder. We gaan via prachtige landweggetjes naar de plek
waar de echte Loreley moet hebben gezeten om haar goldenes Haar mit eine goldene
Kamme te kammen en zijn opnieuw verrast door het prachtige uitzicht vanaf deze
rots, Natuurlijk moeten de broers de manoeuvres van de boten nog eens bewonderen
die in deze bocht goed te zien zijn. De borden met seinen die automatisch
verschijnen geven de komst van de tegemoetkomende boten aan. We gaan het hotel
hier maar eens in voor een soepje en daarna nog het infocentrum van de Loreley
die veel informatie geeft over deze streek wat we in een film in 3D zelfs kunnen
zien. We rijden nog verder naar Nahstätten maar dat voegt niet veel toe en we
zitten nu na een mooie dag aan een aperatiefje. Niesje weet al wat ze straks
gaat bestellen: een Scnitzel mit gebackenen Zwiebeln. De mannen nemen de
Küferschnitzel en ik moet nog even denken het zal de Jägerschnitzel wel worden.
Loopt het water jullie al in de mond? Morgen zijn we er weer! Tot dan ..
Ons arrangement hier was niet duur maar we spenderen nogal wat aan de
overtochten met de veerboot. Toen we hier naartoe reden dacht ik nog dat Kestert
aan de linkerkant van de Rijn lag maar toen ik de kaart eens goed bekeek bleek
het juist aan de andere kant. Wanneer we dus naar onze favoriete plekjes willen
moeten we de pont nemen of omrijden via Koblenz of zoals gisteren via Mainz.
Vandaag werd het dus gewoon de pont en we laten Ben en Niesje alle mooie plekjes
zien die we kennen. Via Utzenhain naar Emmelshausen en daar vieren we vast het
42 jarig standhouden van Ben en Niesje met cappuccino en gebak. Dan is Badenhard
aan de beurt en terwijl we ons rondje langs het huisje maken zien we een oudere
dame aankomen. Wim zet de auto netjes aan de kant en ziet dan dat het Frau Steeg
is. Ze is stomverbaasd. Ich habgerade an euch gedacht, zegt ze. Er zijn een
paar huizen hier aan de Ferienstrecke verkocht aan Nederlanders en ze bedacht
ineens dat ze ons dit jaar nog niet gezien had. En ziet ineens Wim uitstappen.
Ze stapt bij ons in en even later legt Gerhard Steeg zijn gereedschap neer in de
varkensstal om mee naar binnen te gaan om ons weerzien te feiern. We brengen een
aangenaam uurtje door met koffie èn wijn en zijn weer helemaal op de hoogte van
het wel en wee van de familie waar we nu precies 40 jaar regelmatig contact mee
hebben. We hebben het natuurlijk nog over de tijd dat de jongens bij hen over de
vloer kwamen in de stal en dat Mark zelfs bij ze had Kaffee getrunken. Ooit
hadden we uit de grap nog geopperd dat we er wel eentje konden omruilen. Zij
hadden vier dochters en wij drie zonen. Ach nu zijn ze 81 en 78 jaar en zien er
nog fit uit. Arbeiten macht jung, zegt Gerhard. Maar hij had ook liever gehad
dat hij een flinke schoonzoon in zn bedrijf had gekregen.
Aan de koffie... en een glaasje wijn bij de fam. Steeg in Badenhard
En dan volgt het slotstuk waarmee je altijd eer in legt bij gasten. De weg
bovenlangs vanaf Oberwesel naar Urbar. Vandaar slaan we af richting de
Lorelyblick bij Mariaruh. De zon blijft ons verrassen en we hebben een geweldig
uitzicht op de Rijn. De kleuren zijn nog steeds zoals je in de herfst mag
verwachten, Ben en Wim verdiepen zich in de vaarroutes van de rijnaken die
voorbij varen door dit nauwe stuk van de Rijn. Het is niet voor niets dat hier
lange tijd een loods aan boord kwam om de schepen langs dit gevaarlijke stuk te
loodsen. Die twee zijn het weer helemaal eens met elkaar. Nies en ik bekijken
het stel vanaf een afstandje. Het lijkt net een toneeltje voor twee oudere
heren: Ze hebben beide een verrekijker in de hand. En wij zien het alsof ze
zeggen: Hier heb ie de mienten en geef mie dn oewnten. Blijkt achteraf
anders. We vermaken ons in elk geval. Natuurlijk dalen we vanaf deze hoge
Hunsrück bij Biebernheim af naar St Goar, 17% helling. Hoef je met een caravan
niet te doen. We horen steeds de avonturen die Ariën uithaalt bij alle smalle
weggetjes in deze wijngebieden. Wim waagt zich niet aan de weggetjes van de
wijnboeren.Is trouwens verboden.
Gezicht op Oberwesel
Wim en Ben, de oudste en de jongste van de 4 broers van der Kolk, kunnen het goed samen vinden.
Nou pa, dat was onze stamkroeg, sms-te Catharina al naar Ben. Blijkt dat ze met Ariën al eens in Prath geweest is en vandaar de Wanderweg naar Kerstert namen naar Hotel Krone. Wij zitten hier gebeiteld, mooie kamers en lekker eten. Telkens als er een vogelgefluit te horen is heeft Ben weer een sms-je binnen. Ja dat heeft Paul Sietse zo ingesteld. Op dit moment werkt het internet hier niet. Ein Gast hatte gesorgt für eine Wurm und Telecom hat uns dann heraus geschmissen. Maakt niks uit, gewoon even afkicken. Vandaag hebben we de omgeving hier maar eens bekeken. Deze kant van de Rijn boeide ons nooit zo en we nemen de weg naar Rüdesheim. Daar moet je toch eens geweest zijn als je de Rijn bezoekt. Het is er niet bijzonder en het regent eerst nog wat, maar zo gauw we bij Mainz naar de andere kant van de Rijn vertrokken zijn begint het zonnetje haar best te doen. Natuurlijk gaan we hier de B9 op langs de Rijn en stoppen in het originele Bacharach. In deze niet op toeristen ingestelde tijd van het jaar is er geen toiletgebouw open en we zoeken een gezellige Bäckerei op voor Cappuccino met wat lekkers.
Vlak voor Hotel Krone in Kestert
Bacharach
Niesje en ik vergapen ons aan de etalage met Schildpadpoppen die we zelf vroeger ook gehad hebben. Maar waar ze gebleven zijn weten we ook geen van beide meer. Ze kosten nu 125 euro, niet te geloven...
Driekwart van ons huis heeft een soort voorjaarsschoonmaak achter de rug. Ik doe daar eigenlijk niet aan, maar wanneer je de helft van je huis uit moet pakken omdat de vloer geschuurd en in de olie moet, dan staat de andere helft vol, snap je? Dus alle planken met boeken zijn uitgedund en schoon. Onze Turkse parketteur heeft goed werk verricht en was bovendien een bijzonder vriendelijke man. We kregen een kijkje in zijn leven en het was niet gemakkelijk om op je 24e naar Nederland te komen, te trouwen en in een totaal andere cultuur terecht te komen. Hij was dan ook van plan om samen met zijn gezin terug te gaan, maar zijn vrouw die op haar 2e al naar Nederland was gekomen wilde dat niet. Toen hijzelf na jaren weer eens in Turkije kwam bleek dat zijn verwachtingen van zijn geboorteland behoorlijk bijgesteld moesten worden. Hoewel zijn ouders niet streng moslim waren had hij geleerd om zijn ogen neer te slaan wanneer er een ouder echtpaar naderde. Dat was, zo vertelde hij, om de man niet in verlegenheid te brengen doordat je zijn vrouw zou aankijken. Maar toen hij eens terug was in Turkije en in de rij bij de supermarkt stond, bleek een oude man bij de kassa moeite te hebben om met zijn pasje te betalen. Het lukte niet en met het tweede pasje ook niet. Toen was een jongere man, die ook in die rij stond te wachten, vreselijk beginnen te schelden op de arme oudere man. Hij was ontzet en bonjourde de jonge man op een hardhandige manier naar buiten. Toen hij terug kwam bij de kassa, bedankte de kassière hem, maar zei ook dat dit veel vaker gebeurde. Er was geen beginnen aan. Hierdoor veranderde zijn visie op het Turkije dat hij nog voor ogen had. Nee hij wil niet meer terug. Twee van zijn dochters studeren hier voor arts. De derde wil studeren voor hersenchirurg en zijn zoon kon niet zo geweldig leren en wordt bakker. Hijzelf heeft in het begin alles aangepakt en toen hij weer eens werkloos was is hij voor niks gaan werken bij een klein bedrijf. Die nam hem toen na drie maanden in dienst. Uiteindelijk leerde hij het vak van parket leggen en het onderhoud ervan en begon zijn eigen bedrijf. Wij waren allebei onder de indruk van deze eenvoudige man die zijn leven zo vorm gegeven heeft.
Mocht je ooit de gelegenheid hebben om Marijke Kots te gaan zien in de hoedanigheid als AlettaJacobs, laat die kans je niet ontglippen. De middag met de dames van Passage Drenthe werd helemaal gevuld met een anderhalf durend optreden van Alette Jacobs want vanaf het begin had je niet het gevoel dat daar Marijke Kots optrad maar dat het Aletta Jacobs was die binnenkwam in haar zwarte mantel met hoedje en die haar leven weergaf. Het was doodstil in die zaal waar het even ervoor nog een lawaai was van kwetterende dames. Wat was het leven van Alette Jacobs, die in 1854 geboren werd in Sappemeer, bijzonder. Ze was de eerste vrouw die studeerde en arts werd net als haar vader en daardoor het voorbeeld was voor andere vrouwen. Bovendien was ze een voorvechtster van het vrouwenkiesrecht wat door haar ook vorm kreeg. Anderhalf uur lang kon je een speld horen vallen. Het was Alette Jacobs die zon indruk maakte, je zou vergeten dat het Marijke Kots was die dit uitbeeldde.
Allemachtig, wat kunnen 420 vrouwen een lawaai produceren. We zitten al een half uur te vroeg in Hoogeveen op de Ontmoetingsdag van Passage Drenthe. Het thema van de ochtend zou zijn: Rentmeesterschap. Martine Vonk die milieukunde heeft gestudeerd zette ons heel wat dilemmas voor waar je moest kiezen of je het er mee eens was of oneens door een groen of een rood papiertje op te steken. Natuurlijk zat het antwoord er ergens tussen in en dat gaf heel wat discussie. Wat te denken van: alle Nederlanders zouden 2 dagen in de week geen vlees meer moeten eten. Er volgde nogal commotie en één dame die dat niks vond meldde: Ik lust wel een half varken. Maar als je gewoon iedere dag iets minder vlees zou gebruiken klinkt het al anders. Of: Zou duurzaam geproduceerd voedsel politiek wel of niet gereguleerd moeten worden Of: Ben je bereid meer te betalen voor een product als ik weet dat de boer daardoor meer verdient. Of: Zou je wel of geen boontjes uit Kenia kopen. Martine zelf stimuleerde het om bij lokale ondernemers te kopen. Die zijn flexibeler en kunnen producten dichtbij huis krijgen. Uiteindelijk waren we het eens. Koop zo veel mogelijk onbewerkte producten. Let op de E nummers en de suikers die in het bewerkte voedsel zitten. Maar intussen viel me iets op. Terwijl op school bijna alle meisjes lang haar dragen, was er bij al die oudere dames niet een bij die lang haar had. Ik zag er welgeteld één en die had haar haar opgestoken. Het was een verrassing om oud-schoolvriendin Erna tegen te komen. De pauze met soep en broodjes was te kort om helemaal bij te praten. Zoals je dat soms hebt met oude vrienden, wanneer je elkaar lang niet gezien hebt, valt die tijd ertussen gewoon weg.
Ik was precies op tijd thuis na het ophangen van de schilderijen voor de nieuwe expo in de Schepershof samen met onze groep. Mijn favoriete tv programma Droomhuis op het platteland gezocht was net begonnen. Het gaat meestal over nogal prijzige huizen die worden bekeken in de Engelse countrysite. Soms is de Yorkshire Dales, soms is het Schotland, Wales of Cornwall, maar vandaag was het Dorset. En als het een beetje meezit is het droomhuis van het zoekende stel erbij. Dit keer werd er dus een huis gezocht in Dorset. Het uitzicht overal op het platteland in Groot Brittanië is meestal fenominaal. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het vaak heuvelachtige landschap. De vrouwelijke helft van dit al wat oudere echtpaar was van plan om te gaan leren mennen en tussen twee bezichtigingen in kreeg ze een les in mennen van een dame die een complete stal met menpaarden had. Het leken mij Friezen. Toen ze de man vroegen naar zìjn interesse in paarden gaf hij als antwoord: Ik weet alleen dat de voorkant bijt en de achterkant slaat. Hij vond het belangrijker dat ze dichtbij een dorp gingen wonen waar een pub was. Het derde huis dat bekeken wordt noemen ze het verrassingshuis. Soms is het een deel van een landhuis, soms een verbouwde kerk , een te verbouwen watertoren of een omgebouwde schuur. Meestal wordt die laatste niet de favoriet. De gewijde sfeer in de verbouwde kerk was dit keer ook niet helemaal wat ze zochten. Wie het ook leuk vindt om dit programma te volgen kijke op sbs 6 om 16.30 uur.
En dan volgt het slotstuk waarmee je altijd eer in legt bij gasten. De weg
bovenlangs vanaf Oberwesel naar Urbar. Vandaar slaan we af richting de
Lorelyblick bij Mariaruh. De zon blijft ons verrassen en we hebben een geweldig
uitzicht op de Rijn. De kleuren zijn nog steeds zoals je in de herfst mag
verwachten, Ben en Wim verdiepen zich in de vaarroutes van de rijnaken die
voorbij varen door dit nauwe stuk van de Rijn. Het is niet voor niets dat hier
lange tijd een loods aan boord kwam om de schepen langs dit gevaarlijke stuk te
loodsen. Die twee zijn het weer helemaal eens met elkaar. Nies en ik bekijken
het stel vanaf een afstandje. Het lijkt net een toneeltje voor twee oudere
heren: Ze hebben beide een verrekijker in de hand. En wij zien het alsof ze
zeggen: Hier heb ie de mienten en geef mie dn oewnten. Blijkt achteraf
anders.
Driekwart van ons huis heeft een soort voorjaarsschoonmaak achter de rug. Ik doe daar eigenlijk niet aan, maar wanneer je de helft van je huis uit moet pakken omdat de vloer geschuurd en in de olie moet, dan staat de andere helft vol, snap je? Dus alle planken met boeken zijn uitgedund en schoon. Onze Turkse parketteur heeft goed werk verricht en was bovendien een bijzonder vriendelijke man. We kregen een kijkje in zijn leven en het was niet gemakkelijk om op je 24e naar Nederland te komen, te trouwen en in een totaal andere cultuur terecht te komen. Hij was dan ook van plan om samen met zijn gezin terug te gaan, maar zijn vrouw die op haar 2e al naar Nederland was gekomen wilde dat niet. Toen hijzelf na jaren weer eens in Turkije kwam bleek dat zijn verwachtingen van zijn geboorteland behoorlijk bijgesteld moesten worden. Hoewel zijn ouders niet streng moslim waren had hij geleerd om zijn ogen neer te slaan wanneer er een ouder echtpaar naderde. Dat was, zo vertelde hij, om de man niet in verlegenheid te brengen doordat je zijn vrouw zou aankijken. Maar toen hij eens terug was in Turkije en in de rij bij de supermarkt stond, bleek een oude man bij de kassa moeite te hebben om met zijn pasje te betalen. Het lukte niet en met het tweede pasje ook niet. Toen was een jongere man, die ook in die rij stond te wachten, vreselijk beginnen te schelden op de arme oudere man. Hij was ontzet en bonjourde de jonge man op een hardhandige manier naar buiten. Toen hij terug kwam bij de kassa, bedankte de kassière hem, maar zei ook dat dit veel vaker gebeurde. Er was geen beginnen aan. Hierdoor veranderde zijn visie op het Turkije dat hij nog voor ogen had. Nee hij wil niet meer terug. Twee van zijn dochters studeren hier voor arts. De derde wil studeren voor hersenchirurg en zijn zoon kon niet zo geweldig leren en wordt bakker. Hijzelf heeft in het begin alles aangepakt en toen hij weer eens werkloos was is hij voor niks gaan werken bij een klein bedrijf. Die nam hem toen na drie maanden in dienst. Uiteindelijk leerde hij het vak van parket leggen en het onderhoud ervan en begon zijn eigen bedrijf. Wij waren allebei onder de indruk van deze eenvoudige man die zijn leven zo vorm gegeven heeft.
Allemachtig, wat kunnen 420 vrouwen een lawaai produceren. We zitten al een half uur te vroeg in Hoogeveen op de Ontmoetingsdag van Passage Drenthe. Het thema van de ochtend zou zijn: Rentmeesterschap. Martine Vonk die milieukunde heeft gestudeerd zette ons heel wat dilemmas voor waar je moest kiezen of je het er mee eens was of oneens door een groen of een rood papiertje op te steken. Natuurlijk zat het antwoord er ergens tussen in en dat gaf heel wat discussie.
