Natuurlijk het Delfts blauw bord van Diny hing al gauw op een speciaal plekje, naast de klok die Herman en Nettie ooit kregen van hun Nederlandse familie ter gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk.

' Dat heb ik weer', is zo'n gezegde van Wim dat hij uitte in het vliegtuig. Een brullende tweeling van iets meer dan een jaar zat een paar plaatsen voor ons. Maar voor de rest liep alles gesmeerd. Icelandair kunnen we iedereen aanbevelen. Het was comfortabel vliegen tegen een redelijke prijs. En net als bij Ben en Diny de vorige keer was IJsland in een mist van regen gehuld.
Wim was natuurlijk vergeten dat je in je handbagage geen vloeistoffen mee mag nemen. Zijn shampoo werd getraceerd en ingepikt. Wat speet hem dat!
Maar eenmaal in Minneapolis werden we warm en met open armen ontvangen door Curtis en Berdena. Meteen werden we meegenomen naar een Mexicaans restaurant- ja Ben and Diny were here last time-, een gezellig en smakelijk begin van ons Amerikaans avontuur.
We kregen hun eigen slaapkamer ensuite, wat een luxe en we konden niet langer wachten en gaven onze meegebrachte cadeautjes en vele groeten van familieleden. Dat viel allemaal erg in de smaak en vanmorgen hing het schilderij van de three Eggink-sisters al aan de muur, net als het Delfts blauwe bord dat Diny meegaf.We hebben heerlijk op het dek gezeten met koffie en yoghurt en ons ontbijt met scrambled eggs net genuttigd.