De kleine blauwe pinguïn, hier in het Antarctisch centrum in Christchurch. In Oamura waar we de little blue pinguïns aan land zagen komen mocht niet gefotografeerd worden.

Hebben jullie het gisteravond ook gezien? Ik bedoel het harde leven van die kleine pinguïns. Ik hoopte dat het ‘onze’ pinguïns zouden zijn die we in Nieuw Zeeland op het Zuidereiland aan land zagen komen in de schemering. Vele kilometers hadden ze afgelegd voor ze hun nesten weer konden opzoeken en in de vroege morgen zouden ze weer vertrekken op zoek naar voedsel. Nee het was op een eiland en ik was te laat om te zien om welk eiland het ging. Hier zaten de toeschouwers ook op een soort tribune te genieten van het spektakel. Ze lieten ons hier wel de harde kant zien van hun survival of the fittest. De roofvogels, de meeuwen, het gevecht van de mannetjes om een vrouwtje op leven en dood, zo te zien. Het bloed spatte er af.
Wij hebben het gemakkelijker. Vroeger werd er nog wel eens gevochten om een meisje wanneer de jongen van een ander dorp onder ‘hun ‘duiven kwam schieten, maar dat is verleden tijd.
Buurman Wielens kende nog een gedichtje uit die tijd:
Wie naar Zwartemeer gaat uit vrijen
Neemt mee een mes om mee te snijen
Daarbij nog een grote knots
Als ‘t moet slaat hij daar mee op los.

Hijzelf koos een meisje uit zijn eigen buurt, hij nam geen risico...