Het laatste voorval werd op onze 25-jarige bruiloft nagespeeld door Mark en buurvtouw Roelie Vellinga die zich voor de gelegenheid had uitgedosd in mijn jurk en met mijn boekentas.

‘Ja… en dan hing je uit het raam als Wim er weer aankwam na een reis!’ De dames ( je weet wel de beide meisjes van toen) weten er blijkbaar nog steeds het fijne van, bleek vorige week. Uiteindelijk hebben zij dat begin van onze nog prille liefde meegemaakt, maar dat het zo’n indruk zou maken! Klassenfoto’s zijn er niet van die eerste jaren op de van Heemstraschool. Ze kunnen zich alleen de foto herinneren van de schoolreis naar Schiphol en dat zal in de hoogste klas geweest zijn.
Nadat Wim en ik getrouwd waren kreeg ik elke zaterdagmorgen bezoek van twee andere meisjes uit die klas: Gerda Mulder en Gerrie Wijnen. Die kwamen bij mij de keuken poetsen, ik zie ze nog schrobben. Ik vond het allemaal best en heel gezellig. Toen Gerhard er was mochten ze na de poets met hem wandelen. Dan hoorde ik later dat ze in één streep naar hun eigen huis gingen en dat Gerhard van de ene arm in de andere ging. Och ik kende alle ouders want bij iedereen was ik al een paar keer op huisbezoek geweest. Maar het bezoek aan de familie Sterk zal ik me mijn leven lang herinneren. Vader Sterk was militair en Wim was één van de jongere kinderen uit dat grote gezellige gezin. Dat ik uiteindelijk een beetje perplex naar huis zou gaan had ik van te voren niet kunnen bedenken.

Op 6- 12- 2009 beschreef ik dit voorval maar voor het gemak volgt het hier:

“Ik heb de zwarte band met judo en ik kan iedereen op de grond leggen”, zei Jan, de broer van Wim Sterk, toen ik daar op huisbezoek was. Dat kon ik niet over mijn kant laten gaan. “Misschien wel veel, maar niet iedereen”, zei ik.
Pa was militair en zat achter de eettafel met z’n modeltrein te spelen. Huisbezoek was voor moeder! Mevr. Sterk was een vrolijk typje. Het was een groot gezin, deze fam. Sterk. Wim en z’n jongere broertje waren nakomertjes. Ze hadden zelfs al getrouwde zussen. Deze Jan was in mijn ogen maar een schriel kereltje.
”Ja, ècht wel”, beweerde hij. “Ik weet zeker dat je mij maar zo niet op de grond krijgt", moest ik gewoon zeggen. Wat een verbeelding had die knul! “O, dat zal ik je wel laten zien”, zei hij toen.
Moeder Sterk moest wel lachen en maakte ruim baan toen ik in de benen kwam en Jan me met een ingewikkelde heupworp probeerde te vloeren. Dat lukte in eerste instantie niet, want ik was in die tijd behoorlijk sterk.
Ik weet niet meer hòe het gebeurde, maar na nog een judogreep vielen we met z’n tweeën tegen een boekenkast met glazen ruitjes. Het glas rinkelde en vloog ons om de oren.
Pa Sterk kwam overeind, zette z’n bril op het puntje van zijn neus en begon te bulderen van het lachen.
Hoewel ik aanbood om de schade te vergoeden werd het afgedaan met : “Ach zo’n ruitje, ha ha ha……!”
Ik weet niet meer of ik dit bijzondere huisbezoek aan dhr Aartsen gemeld heb. Ik denk ………….. van niet!