Weer is er een nieuw lam geboren, een prachtig spierwit lam. Jammer voor Rob dat het een ram is. Die heeft hij dit jaar al genoeg. Maar hij is er blij mee, een goede in zijn soort. Toen Rob hem kwam bewonderen en fotograferen zag ik dat hij hem optilde en naar de navel keek. Die was veel te dik en droogde niet op. Hij had dit al vaker meegemaakt en die lammeren gingen allemaal dood, waarschijnlijk doodgebloed. Wat nu? Er zijn een paar dierenartsen betrokken bij de Vereniging van het Drentse heideschaap waar Rob ook veel voor doet. Eén van hen werd gebeld. Die raadde aan om de navelstreng te ontsmetten en af te binden. Zo kwam het dat ik op m’n knieën in de wei lag het lam vast te houden terwijl Rob er een stukje nylontouw omheen knoopte en kort afknipte. Dat werd afwachten. Vanmorgen dachten we dat hij er geweest was. Het stond zo wankel op de benen toen we hem rechtop zetten dat we dachten dat hij al verzwakt was. Toch kwam hij tussen de middag weer bij. We hadden hem een paar keer op z’n poten gezet en warempel hij dronk weer bij de moeder die niet van zijn zijde week. En zo is er hier altijd wat te beleven al is het maar met schapen. De beide lammeren van de drieling die aan de fles moeten wennen zijn echt van het wilde soort, het is ook een oerras die Schoonebekers. Gisteren had ik bedacht dat ze wel samen met de andere drie fleslammeren naar buiten konden, maar één van de nieuwe brak er uit en liep al bij de andere schapen in de wei… misschien op zoek naar zijn moeder. Rob was er net om het spierwitte lam te bekijken en kon hem maar met veel moeite vangen. Nu zitten die twee weer een paar dagen binnen tot ze echt op me af komen als ik met de flessen kom.