“Het was wel goed dat jullie kwamen”, zei Gerrie laatst toen we bij hun op bezoek waren. Nu heb ik gelijk m’n huis weer aan kant. Wat dat betreft zijn we hetzelfde. Wanneer ik weet dat er bezoek komt ga ik als een razende door ’t huis, terwijl ik anders niet zo gauw op dat idee kom. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toch hou ik wel van een opgeruimd huis! Maar soms is het net of alles dicht slibt. En juist wanneer je niet meer over de stapels boeken en tijdschriften heen kunt kijken komt er iemand langs.

Volgens tante Hermien had ik het huishouden niet uitgevonden. “Het is maar goed dat Wim zo handig is!”, schijnt ze Gerrie toevertrouwd te hebben. Ja, ja ….die tante Mien, zoals we haar eigenlijk altijd zijn blijven noemen! Ze kon met veel allure vertellen. Ze had vaak over iemand van die kleine mededelingen, maar dan volgde vaak…: “Mor wieter is ’t een beste kearl (of deerntjen)”. En ik maar denken dat tante Mien alleen mijn goeie kanten zou belichten. Ja, nu ben ik alweer van m’n voetstuk gevallen.

Ze was stapel op haar kinderen èn kleinkinderen. Ons - Diny en mij dus - had ze ook zo’n beetje geadopteerd. Toen Gerhard en Judith ons vroegen wie we graag op hun bruiloft de hele dag erbij zouden willen hebben, dacht ik gelijk aan tante Hermien. En ze kwam, hoewel ze nog heel verdrietig was over het overlijden van oom Sjoerd.

En terwijl ik dit zo bij elkaar typ, staat Wim in de keuken met zorg een lekkere vismaaltijd  in elkaar te flansen. Ja, tante Mien…..ik ben heel blij dat Wim zo handig is!