|
Het was een klas met uiteenlopende figuren op de Kweekschool voor
onderwijzers in Doetinchem, zoals het toen heette. Niet alleen wat betreft de
karakters maar ook hun geografische achtergrond. Ze kwamen vanuit de hele
Achterhoek en Liemers, van Gelselaar tot aan Velp. En Grada kwam uit Brockhorst,
de dochter van bakker Bosch. We hebben samen heel wat afgelachen want Grada was
een vrolijk type. Dat had ze niet van een vreemde. Haar moeder was net zo. Die
hield wel van een geintje.
Toen Grada na haar Kweekschooltijd in Vorden aan
de mij zo bekende School met den Bijbel kwam te staan, werden na een tijdje de
collegas in Bronckhorst uitgenodigd op de koffie. Juffr. Van de Hel, mijn eigen
oude juffrouw van de eerste klas was er nog bij en waarschijnlijk ook de toen al
oude meester Berenpas. Moeder Bosch had het een en ander gehoord over de
stijlvolle collegas natuurlijk en kon het niet laten.... Toen het gezelschap
precies op het afgesproken tijdstip arriveerde, had moeder Willemien net alle
stoelen op de kop op de tafel staan, een schort voor en een doek om het hoofd
zodat het net leek of ze druk aan de schoonmaak was. Wat een consternatie. Toch
stonden in een ogenblik alle stoelen recht, zag Willemien er pico bello uit en
kwam de taart op tafel. Ze hebben nooit geweten of ze het misschien vergeten of
dat het als grap bedoeld was.
Bovendien kon die erg aardige gedichtjes maken
over alledaagse zaken die ze zag of haar ter ore kwamen. Ze maakte ze ook naar
aanleiding van de verhalen die Grada vertelde als ze thuis kwam. Zo ook het
gedicht over de kwijtgeraakte blokfluit van klasgenoot Aad. Die was trouwens wel
vaker iets kwijt. Sommige kwamen in de krant terecht, zoals het Jammerhöltjen.
.
Afgelopen weekend gingen we met Ben en Riet vanaf camping De Boomgaard naar
Bronckhorst om even rond te kijken en een kop koffie te drinken in Herberg De
Gouden Leeuw. Ik schoot met Riet ook even een winkeltje in, gewoon even kijken.
Ik zag ineens dit boekje liggen: In en Umme Bronckhorst, waarin een aantal
gedichtjes in het Achterhoeks van Willemien Bosch weergegeven worden. En dan
gaat het verleden weer leven. Het is een heel dun boekje, uitgegeven in 1970. Ik
kocht er een. Vind u het niet erg dat er in geschreven is, zei de dame achter
de kassa. Het geeft wat extras, gaf ik als antwoord, het is haar
handtekening. Ik vroeg haar nog of zij de schrijfster gekend had. Ze had geen
idee. Zo gaat het
|
