|
En wat zien we daar naast de deur aan de achterkant van het Voerman
Museum? Een beeld ter herinnering aan huisarts Dr Sypkens Smit die een
belangrijke plaats had in de Hattemer gemeenschap. Toen ik indertijd in 1962
naar Hattem kwam ging ik met huisgenoot Sietse Sobering elke week naar een
oefenavond van het Rode Kruis. En daar kregen we van deze innemende huisarts les
in de beginselen van de EHBO . We oefenden dan op elkaar. Soms hadden we een
echte oefening zoals die keer dat er een gesimuleerde ontploffing was geweest in
een voormalige fabriek aan het kanaal. We moesten met een bootje naar de
overkant. De gewonden lagen her en der in het grote verlaten gebouw. De
verwondingen waren divers en stonden op een briefje dat op het slachtoffer was
gespeld. Sietse en ik moesten er een eerste hulp verlenen aan een knul die, tot
mijn schrik, volgens het briefje een ernstige verwonding aan zijn balzak had. We
besloten hem maar een soort luier om te doen. Tja... je kunt wat
meemaken...
Toen kwamen we bij de gracht die om het stadje loopt. We gingen er even op
een bankje zitten voor we naar Ben en Niesje gingen. Wim heeft net een nieuwe
mobiele telefoon waar hij druk mee is om wegwijs te worden, maar toch zag hij
ineens de regenpijp aan het huis van Theo Visser. "Dat is nog dezelfde
reagenpiepe as 60 jaor elene', zegt hij. Neef Gerrit vertelde het pas nog toen
hij met Wilhelm bij ons op bezoek was.'Die Wim... ik had toch een grote
bewondering veur um. Hee had de bal in die dakgeute eschupt en wie zeien: Dan
haal ie um zelf maor weer op en toe klom e zo tegen die reagenpiepe biej Theo op
en hing an de dakgeut, verplaatsen de hande zo töt hee de bal der uut kon pakken
en ging zo dezelfde weg weer terugge'.
'Nee', zei Wim vandaag,'ik zal et noe
niet meer probeer'n'.
De binnentuin tussen het Voerman- en het Anton Pieck Museum
Na Hattem bracht Ben ons naar Zwolle en zette ons keurig af bij Museum De
Fundatie dat pas heropend is nadat er een verbouwing plaats heeft gevonden. Ik
was speciaal geïnteresseerd in het nieuwe werk van Jeroen Krabbé die behalve
acteur ook een zeer verdienstelijk schilder is.
Het werd een verrassing. Hij
gebruikte allemaal kindertekeningen van zichzelf die hij verwerkt had in een
groter werk waarbij je meer van hem zag. Dit is de Uilenboom, die hij in 1955
tekende als 11 jarige. Hij vulde het aan met wat figuren waarvan ik denk dat
hijzelf het jongetje is en de andere figuren zijn ouders.
'How we mend our broken hearts' is de titel van dit werk van André
Kruysen, gemaakt van hout en gips.
Het boeide me in elk geval. Zou een
gebroken hart, dat hersteld is, zó voelen? Hij moet het zelf wel meegemaakt
hebben.
Van een afstand kun je de nieuwe platte bol op Museum De Fundatie goed
zien, glinsterend in het zonlicht.
|
