'Dit moeten jullie ook gezien hebben', vinden we.  We hebben het over het uitzichtspunt Loreleyblick bij Maria Ruh. We rijden bij St Goar de steile helling op en via Urbar gaan we naar de door Unesco geregistreerde plek die favoriet geworden is bij ons bezoek aan onze oude vakantieplek. En... Dick en Anda zijn het er helemaal mee eens. Dit is een bezoek meer dan waard. En dat wordt vastgelegd. Aan de overkant bij de vlaggen stonden we gisteren. Er staat daar zelfs het beeld van de schone Loreley, de vrouw die zoveel mannen de golven heeft ingejaagd, ... volgens het bekende Loreleylied van Heinrich Heine tenminste.

Ook Cochem is zo'n plaats waar we lang geleden een bezoek brachten. Dick en Anda zelfs in hun verkeringstijd. We genieten van alles maar zijn het er over eens dat we hier niet nog eens terug hoeven. Het is een drukte van belang en het stikt er van de Nederlanders.
'Ieder zijn meug', zei de boer en hij kuste het varken. Het is een uitdrukking die ik nog niet kende maar door Dick gebezigd werd. En zo is het.

Hotel Krone in Kestert am Rhein is een echt Duits hotel dat daarbij genoeg comfort biedt en uitstekende maaltijden verzorgt. We laten ons die laatste avond opnieuw verwennen met Jägerschnitzel , goldgelbes Schollenfilet en gebackenen Zwiebeln. De wijn smaakt net als vroeger en op ons privé terrasje maken we de dag vol. Dick en Wim zorgen voor de rekening en vandaag is het dan zover: Die Abreise. We hebben nog niet genoeg van de nostalgische toer en besluiten onderweg een paar stops in te lassen op plaatsen die we vroeger ook bezocht hebben. Maria Laach met kerk en klooster is de eerste. Mijn allereerste buitenlandse tripje met school ging ook hierlangs. Nee dit keer werd er niet geroeid, maar doken we de winkel in met mooie dingen, eindelijk niet de toeristische meuk. Met Ben en Niesje hadden we hier in de herfst ook al een stop, maar nu hebben tuin en de bloembakken wat meer kleur.

De laatste plek die we op onze gezamenlijke tour de nostalgie bezoeken is Altenahr. Met Wim heb ik er al eens gekampeerd, maar Dick en Anda bezochten het tijdens hun huwelijksreis in 1967. We lunchten hier, maar eigenlijk wilden we even kijken of het hun zo bekende Hotel Zur Post er nog was. En het was er nog. Steeds meer herinneringen kwamen boven. En natuurlijk moest dit even vastgelegd worden....
Dan is het tijd voor de laatste ruk, we maken nog een paar flinke stortbuien mee, hééle flinke, en dan zijn we in Apeldoorn. We hebben het weer bijzonder gehad samen. De tijd stond voor ons deze dagen even stil en veel herinneringen aan vakanties samen met de vijf zonen kwamen voorbij, mooie herinneringen.....