Het afzien is voorbij. Na een half doorwaakte nacht vanwege de bloeddrukmeter mocht ik hem vanmorgen weer inleveren. Hij wordt nu uitgelezen en maandag volgt het eindgesprek met de huisarts. Vandaag heb ik het er maar van genomen met het mooie weer. Op de fiets langs verschillende winkels voor een lijstje met nodige inkopen. Dit weer mag van mij blijven want ik ben gek op de herfst. De terrasjes in Emmen waren vol. Er wordt anders voorspeld, maar dat zien we dan wel weer.
Met Storm hoef je je geen moment te vervelen. Hij sjouwt trouw de hele dag met je mee om dingen te brengen of te halen. En verlies je hem even uit het oog? Hij heeft intussen de ontsnappingsroute gevonden om op het land van de boer te komen. Er is één plek waar het gaas plat ligt, ergens achter de schuur. Storm kiest een paadje achter de rododendrons, langs de schutting en komt zo aan de kant van de vijver waar hij rechtsaf slaat langs de heg en daar de opening vindt. Nee, hij loopt niet weg maar het land van de boer, dat nu leeg is nadat de aardappelen eruit zijn, vindt hij erg interessant. Ik hoef maar tegen het raam te tikken of Wim fluit even en hij komt regelrecht langs hetzelfde pad weer terug. Daar moet aan gewerkt, want wanneer we bij goed weer weg zijn blijft hij gewoon buiten net als Scott, Kim, Tessa en Queeny dat deden. Nooit problemen mee gehad en dat willen we zo houden.
Nu ligt Storm lekker aan onze voeten. ‘Kiek em es liggen’, zei Wim. ’t Is net een haze’. Hij heeft een speciale manier om te gaan liggen, languit en met beide achterpoten recht naar achteren, op een lekker zacht wollen kleed… dat wel.