3-3-1990 Wij, als 25-jarig bruidspaar, geflankeerd door moeder Siet en
tante Catrien en rechts naast pa staat tante Gerritje. Vertellen dat kon
ze!

'Ie hebt toch wel genog weer e-had?’, vrög Jenneken, met wantrouwen
in heur stemme.
‘k Weet niet….,’zeg Willem. ‘Ik kon wel es een tientjen te
weinig weer ehad hemmen…’
‘Een tientjen te weinig??’Jenneken knerpt et uut.
‘Kiek, kiek, en Gert wil al naor de kerke gaon, löp al naor de auto toe. Der
uut! A’j rap bunt ku’j em nog net inhalen. Wi’j laot et der neet bi’j zitten,
een tientjen! Bu’j wiezer!’
Mar Willem, rustig as e altied is, hee telt het
nog es rustig oaver en zien gezichte klaort helemaole op.
‘Och jonge,’ zeg e.
‘Ik hebbe warempel een tientjen te völle weer ehad!’En hee wil al uutstappen um
et Gert nao te brengen,
Mar Jenneken grip um nog net bi’jtieds bi’j de mouwe.
‘Zitten! In de portemonnee! Gasss!’
‘Oh,’stribbelt Willem tegen. ‘Dat ku’w
toch neet doon! Temee met een mooi gezichte in de kerke zitten kieken en het
tientjen van een ander in de tesse? Da’s toch niks weerd!’
‘Ze hebt ok nog
nooit op ons geld epast; hoeve wi’j ok niet op et geld van een ander te passen,’
zeg Jenneken kortaf. ‘En scheet noe maor een betjen op, anders kö’w helemaole
neet meer bi’j mekare zitten.’ 't Steet Willem niks an, mar ja hee dut ma wat um
ezeg wordt. As ze efkes later bi’j de kerke ankomt is ’t krek zoas Jenneken et
edacht had. Vol dat et er is! Vol! Twee plekken näöst mekare bunt er al neet
meer. Willem kreeg nog net een plaetsken helemaole achterin näöst de köster. En
Jenneken mot et hele pad aflopen, naor veurten, töt vlak achter ’t kerkkoor.
Daor is nog net één plaetsken vri’j. Nou ja, ze kump näöst mevrouw van de
dominee te zitten! Dat schaelt zovölle !

Jenneken hef ’t best naor de
zin, onder de dienst. De dominee zeg et allemaole zo mooi en ’t kerkkoor zingt
zo prachtig! En ze kreg nog een peppermuntjen van mevrouw.
Maor zo
halverweage de prèke schöt eur inens wat deur de kop. Hef Willem eur noe de
portemonnee wel weer-egeven??? Ze vuult zich es in de tesse, kik in eur tasjen.
Niks!
‘Och harregat,’ dech Jenneken. Wat mot ik noe as straks de kollekte
kump? Helemaole naor achteren lopen en een kwatjen halen bi’j Willem?’Gat nee,
dat dut ze neet heur. De mensen allemaole kieken. ‘Ik rammele wel effen stiekem
met de hand onderin de buul,’dech Jenneken. ‘Gien mense dee dat zut.’
Maor as
de prèke af-elopen is en dominee de kollekte ankondigt, wodt et Jenneken gruun
en geal veur d’ ogen.
‘Want, ’zeg dominee, ‘Ze leven allemaal in een tijd van
zo grote welvaart; ze moeten deze zondagmorgen maar eens een extra offer brengen
voor de medemensen in nood. Het is een kollekte voor een ver Afrikaans volk, dat
in grote hongersnood verkeert, en de hele gemeente wordt verwacht wat extra diep
in de buidel te tasten!’
Jao…., foi toch!, een open- schaal-kollekte! En
rammelt daor maor es met de hand onderin! Et zweit brekt Jenneken
uut.

wordt vervolgd

Invoer
bewerken
Invoer
wissen