Wat mot ik noe?’, dech ze. ‘Noe nog naor achteren lopen en geld halen bi’j
Willem? Dan zu’j de mensen es heuren praoten!’ Jenneken wet precies wat ze
zeggen zölt:
'As der een gewone kollekte is, dan zie’j heur neet. Maor as der
een open- schaal- kollekte is, dan mot der gauw geld ehaald wodden!’
En daor
wil Jennechien al helemaole gien praot van hebben.
‘O, ‘dech ze vol hoppe.
‘A’k noe es een gaetjen in de tesse van de jas ehad hebbe en dat mi’j een
guldentjen in de voering ekommen is…’ En met een stief mundjen begint Jenneken
de hele voering van de jasse bi’jlangs te vulen. Niks! Gien dubbeltjen, gien
rooie cent!
‘In ‘t tasjen dan,’ hopt Jenneken. ’A’k noe es een gulden of een
riksdaalder bi’j de portemonnee in estokken hebbe.’
Met de ene hand wuult ze
tussen de prötteltjes in de tasse: een zadduuksken, peppermunt, eaudeklonnie,
maor geld: Ho maor! Gien dubbeltjen! Gien rooie cent! Nou ja…. Gien rooie cent…
De enveloppe zit natuurlijk wèl in ’t tasjen: ’n stevige witte enveloppe, waor
een keer een trouwkaarte in-ezetten hef. In dee enveloppe zit al die breefkes,
we’j wel, dee Jenneken aover-ehollen hef van ’t huusholdgeld. En dat bunt
allemaole breefkes van honderd en van viefentwintig. Jenneken is wel gek. Ze kik
nog effen veur alle zekerheid tussen die breefkes. Ie’j wet mar nooit of der per
ongeluk wat kleingeld tussen ekommen kan wean… ’t Is allemaole bruun en rood!
Nee, wacht es, daor an ’t ende , daor schemert wat blauws. Een tientjen, een
breefken van tien. Maor ja, een tientjen hef Jenneken nog nooit ergens zomaor an
egeven. Ze sloekt es, zucht. ‘Nou ja’, dech ze dan. ‘Wi’j hadden vanmergen toch
een tientjen winst.’
Met völle hartzeerte haalt Jenneken et tientjen veur de
dag. En as de schale rond kump langs de riegen, de mooie gepoetste zilveren
schale, dan löt Jenneken van grote heugte et tientjen naor beneden dwarreln. As
ze dan een keer royaal is, dan zölt ze ’t zeen ok! Nou ze zeet ’t wèl.
Dree
riegen achter heur heurt Jenneken et nog gonzen: ‘Pssst! Jenneken hef ’n
tiéntjen egeven! Jenneken hef een tiéntjen egeven!’ ’Mooi,’dech Jenneken. Daor
praot ze aover dree wekke nog oaver.' Maor de aardigheid is der toch wat òf, van
de dienst. Zee kan de andacht der neet goed meer bi’j hollen. Ze’s bli’j dat ’t
of elopen is, en dat ze zo al schufelnd deur ’t middenpad naor achteren kan
lopen.
Maor dat kriej a’j zo lange al etrouwd bunt. Halverwege ’t middenpad
zöt Jenneken al dat der wat an de hand is. Want wat steet Willem daor noe
onneuzel te kieken bi’j de achterdeure?

slot volgt