|
Hoe is het ermee?’, vraag ik aan de oude dame die naast me zit bij het koffiedrinken na de kerkdienst. ‘Slecht’, antwoordt ze meteen. ‘Is het zo erg?’ Ja, zegt ze, ‘ik ben aan het dementeren. Gisteren was ik hier ook al, ik dacht dat het zondag was. Ze waren hier druk bezig om de stoelen allemaal goed te zetten.’ Ze heeft er duidelijk erge moeite mee. Ze woont nu gelukkig in De Schans, het Zorgcentrum hier vlakbij. Binnenkort krijgt ze een soort kalender met klok en dag en datum. Dat zal vast iets helpen. Dan vraag ik haar wat ze vroeger voor werk gedaan heeft. Ze zat in de verpleging, vertelt ze, en in het dorp deed ze veel vrijwilligerswerk, was ze zelfs gespreksleider bij het buurtwerk. Ze noemt een dorp ergens aan de Rijn. Ik vraag haar hoe ze dan toch in Emmen terecht is gekomen. Nadat haar man gestopt was met werken waren ze naar Emmen gekomen, vertelt ze. Hij is intussen al overleden en ligt vlak bij ons begraven op begraafplaats het Oeverse Bos. Dat weet ze me allemaal zonder haperen te vertellen. Het lange termijn geheugen doet het nog en ze is ineens weer opgewekt.
Wim heeft met de Cantorij ook een muzikale bijdrage geleverd. Het is een geweldige ondersteuning bij kerkdiensten. Wim is nu aardig ingeburgerd in dat koor èn de liederen. In het begin raakte hij wat gefrustreerd van al die nieuwe liederen. Elke avond kwamen er een stuk of drie bij.. Ze hebben meer dan 200 liederen op hun repertoire. Maar intussen is hij getraind....en dat voor een man die nooit bij een koor wilde omdat hij geen zin in oefenen had. Nu oefent hij twee keer per week. Maandags Cantorij en dinsdags Valerius en dan hebben we het nog niet over de optredens, kerkdiensten en begrafenissen…
En even later fietsen we, in het mooiste lenteweer ooit op 9 maart, naar huis.
|
