|
Na het aqua joggen bij de koffie vertelt een mede aqua jogster: ‘Toen ik op de Kweekschool in Groningen zat was er een leraar die zich verdiept had in het Groninger dialect. Hij vroeg wie van ons het Gronings kende. Nou dat was ik. Hij vroeg toen of ik wilde kijken naar een hele serie Groninger woorden en of ik ze allemaal kende. Ik kende ze maar lang niet alle woorden gebruikten we. De leraar kwam op mijn lagere school waar ik stage liep en vroeg de kinderen in een aparte ruimte om de beurt welke van de woorden ze kenden. Zo was er de pisdouk, het Groningse woord voor luier. Eén jongetje wilde geen antwoord geven op de vraag of hij een pisdouk kende. Nee, hij hield vol dat hij dat woord niet kende, hoe vaak de beste man het probeerde om hem dat te laten zeggen. Hij kende alleen het woord luier.
Toen het jongetje die middag thuiskwam vroeg zijn moeder hoe het op school geweest was. 'Ach zei het jongetje: 'Dee man wol mij pisdouk laoten zeggen, maor dat he’k mooi neit daon.’
Veel van ons kunnen wel horen aan het accent uit welke streek iemand komt. Het Amsterdams werd nog even aangehaald en voorgedaan door Dinie die er lang heeft gewoond. Joke daarentegen kwam uit het zuiden en toen ze voor het eerst een weekend bij haar Jans thuis was in Noord Drenthe kon ze er echt niks van verstaan. ‘En dan is een weekend lang hoor’, besloot ze.
En nu we het toch over verschil in taal hadden en hoe er tegen ons in het oosten aangekeken wordt, vertelde de Groningse dat de benedenbuurvrouw van haar dochter in Den Haag zo’n echte oude Haagse dame was. Ze zei haar altijd even gedag. Pas had deze dame opgemerkt: ’Zo, bent u even over uit de provincie?’
De tijd ging snel en we wensten elkaar mooie Pinksteren.
|
