Voor al mijn trouwe blogbezoekers.

Een jaar of 10 geleden zat het even wat lastiger voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik aan deze lieve collega.

Vriendschap

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Er lopen

Mensen op mijn pad.

Ze richten hun pas

naar de mijne.

Ze slaan hun warme jas

Behoedzaam om me heen.

Hun hand rust even

Op mijn schouder.

Ik kijk hen aan.

Mijn passen worden groter,

Mijn ziel wordt warm.

Zo is het leven goed.

Uit Windkracht 6

door Truus Polman- van Lier