Een jaar of 10 geleden zat het even niet mee voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik even aan deze lieve collega.
Vriendschap
Er lopen Mensen op mijn pad.
Ze richten hun pas naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas Behoedzaam om me heen.
Hun hand rust even Op mijn schouder.
Ik kijk hen aan. Mijn passen worden groter, Mijn ziel wordt warm.
Zo is het leven goed.
Uit Windkracht 6 door Truus Polman- van Lier
|