Dit is geen weer om achter de computer te kruipen, dacht ik een uurtje geleden. Ik zag Diny al prutsen in de tuin en Wim in Zeeland al op z’n fiets stappen om eens lekker uit te waaien want dat kun je daar. Ik klik toch eens even om te kijken en zie dat op het zelfde moment Zeelandnet in de lucht ging. Toeval of telepathie?
Ik had er gisteren zin in. De tuin schreeuwt om onderhoud. Pa zei altijd:”In mei mo-j proberen et onkruud de baas te blieven. Daor he-j et hele jaor dan gemak van”. Ik had net een buxusschaar gekocht bij de Welkoop en ging meteen de buxussen te lijf…. de een na de ander. Ik wilde eigenlijk al stoppen toen ik de heggetjes zag die om aandacht riepen. Tja…. Toen ging het mis. Dat was bukwerk. Een uurtje later kon ik bijna niet meer op of neer. Dat werd vanmorgen de chiropracter.
Ik biechtte op wat ik gedaan had en ook dat ik al een tijd geen oefeningen meer deed. De klachten waren toch over. Ik kreeg meteen, wel op een vriendelijke manier, “een schoer deur de bene”.
Ik had die uitdrukking blijkbaar nooit gebruikt waar de jongens bij waren, want Mark zei gisteren nog toen ik dit riep in verband met onze ondeugende haantjes:”Een schoer deur de bene… wat is dàt nou weer”? Nou weet hij het!
Nu wordt het dus weer masseren met olijfolie, rekoefeningen voor de rug, zitten op een kussentje en vooral blijven zwemmen. “Want wat u hebt is wel chronisch”, was de laatste opmerking van dokter Nimo. Dat weten we dan weer.