De laatste keer in Vorden had ik een paar fotoboeken van de familie meegekregen om hier en daar wat uit te kunnen scannen. Mooi Man! Nee… niet alle vier ineens. Dat wilde ik niet. Ie-j wet ja nooit of ie-j brand krieg. Dan bunt al dee herinneringen inens vot.
Deze week heb ik ze omgeruild voor de laatste twee en heb een tijdje met tante Jo en Erna kunnen praten. Tante Jo blijft een broos tantetje, maar ze is er nog en ook aardig helder.
Ik was wat geschrokken door een armoedige foto uit het begin van de vorige eeuw waar opoe en Opa Eggink met vier van hun kinderen opstaan bij een schuurtje. Opoe, erg mager, maar duidelijk zwanger van nummer vijf of misschien wel zes. Het kon zo een foto bij ons uit het veen zijn. Nee volgens tante Jo staan ze bij de motorschuur, waar later de motor stond waarmee hout gezaagd werd.
In de eerste tijd van hun huwelijk had opa bij zijn schoonvader Jansen niets in te brengen en werd gedegradeerd tot melkrijder. Hij kon niet veel goed doen. Omdat de mest van de koeien naar het nieuw ontgonnen land van opa werd gebracht mochten ze niet langer onder de Wildenborch blijven wonen en verhuisden ze naar de Boskamp. De schoonouders mochten wel mee. Opa was niet haatdragend, maar ze moesten wel apart wonen. Het kleine keukentje werd hun domein.
Ik weet niet precies wie er op de foto staan. Ik vermoed tante Dika en tante Heintje of misschien tante Hanna. De jongens misschien Herman r. of Hendrik Jan l. Maar er zat toch zes jaar verschil tussen die twee. Zo blijf je gissen. Moet ik toch nog eens vragen aan tante Jo of tante Heintje.
Toen ik bij tante Jo wegging zette ik haar luisterboek aan. Ze houdt van boeken, altijd al. Diny en ik hebben in het verleden al heel wat boeken van haar mogen lenen. Er was net een romantische scène met een zoenpartij.”Zo… dat begint al goed” En we schoten allebei in de lach..