|
Het was een dagje mensen kijken op het Montmartre Schildersfestival in Sellingen.. Tsjonge jonge
wat hebben we er wat voorbij zien komen. Groot en klein, krom, mooi en lelijk, slof slof en stevige stappers. Erg spontaan zijn de mensen in het noorden niet. We hadden bedacht om onze stand de Franse kleuren mee te geven. Ik had witte lakens en Marijke zou een rode en een blauw kleed meebrengen. Halverwege Sellingen vanmorgen bedacht ze dat ze die vergeten was. Maar het Franse hoedje had ze op net als Wim die z'n beide hoeden bij zich had, een waxhoed voor de regen en z'n Nieuw Zeelandse voor de zon! En je ziet het... de rechterkant zijn Marijkes fleurige schilderijen en links de mijne.
Er werden een aantal boekjes van Moniek en Scotty verkocht. Het leukste waren de twee meisjes die van hun zakgeld allebei een boekje Ik ben Moniek kochten. Marijke was vrolijk als altijd en was ook blij met de twee rechterhanden van Wim. We hadden nl nog wel een zeil nodig om de achterkant van de stand dicht te maken, want het waaide behoorlijk. We moesten alle schilderijen ook vastzetten met draad. Er zijn heel wat visitekaartjes meegenomen. Bonnie, de lachende hond, had ik als voorbeeld weer even bij Susan geleend. Ik ben benieuwd of er nog een opdracht uitrolt. Het schilderij Bij vader op de bok riep bij velen herinneringen op. En gingen zitten vertellen hoe het bij hen vroeger ging. Er was iemand die me vertelde dat dit een Engels span was: een wit paard en een vos. Wist ik niet. Een ander zei:"Gelderse paarden, dat zie ik zo". De Takkenvlechter werd steeds met Wim vergeleken:"Die is knapper dan jij"! Hij kijkt ook wat olijk en veel mensen lachten terug. Mooi! Eén mevrouw hoorde ik zeggen tegen haar man:"Ja..ja hee is heel mooi um naor te kieken, maor dan ik hoef 'em nog niet te hebb'n". Nee vervelen doe je je niet zo'n dag.
Het is leuk wanneer je met zn drieën bent. Dan kun je zelf ook even rondkijken.
En nu
? Ik ben bekaf en Wim zit in de sauna lekker uit te zweten.
|
