De Adelaarshoek in Hattem

Hattem heeft veel van die steegjes en wanneer het vroeger eens flink gesneeuwd had was het ook daar dikke pret. Ze rolden een sneeuwbal door de straten en stegen tot hij zo groot was dat ze niet verder konden en toevallig rolden ze hem dan precies bij iemand pal voor de deur. Daar zochten ze wel iemand voor uit waar ze succes bij hadden. Hoe kwaaier hoe mooier en dan om de hoek staan wachten.
Piet komt ook altijd ter sprake omdat die zoveel lef had. De jongens waren met sneeuwballen bezig en Piet had er bijna ééntje klaar, als er een man langsloopt. “Heb niet et lef da’j em gooit…dan krieg ik oe… Heb niet et lef. Dan zwaait ‘r wat” enz. Tot hij bijna de hoek om is. Op het allerlaatste moment, hij moet nog net één stap zetten, gooit Piet hem van afstand een dikke sneeuwbal precies achter in de nek. De jongens er natuurlijk snel vandoor.
Gerard van Ben en Nies wordt vaak met Piet vergeleken,… ook veel vrienden… en vaak de hort op. Hij had eens vriend Bedwin mee mogen nemen naar de camping in Dwingeloo en de regen kwam met bakken uit de hemel. Ze waren in het toiletgebouw toen er een man aan kwam met een paraplu die zich ging douchen. Die zette de paraplu in de hoek en ging het douchehok in. Je voelt hem natuurlijk al aankomen. Die beide kornuiten wachten even tot de man ongeveer in z’n blootje zal staan en voeren dan een soort toneelstukje op.
“Hee… zie je dat… een paraplu… dat is handig”. “Nee die is van mien”, klinkt al uit het hokje, maar de deugnieten doen net of ze niks horen. “Foei wat regent het… toch makkelijk dat de campingbaas voor een paraplu zorgt”. “Hee…”, wordt er nu vanuit het hok geschreeuwd… “die is van mien…. A-j d’r maor afblieft”.
“Echt service hier… kom Bedwin, we hebben er geluk mee… komen wij tenminste droog bij de tent.” Ondertussen komt de stoom al uit het douchehok en niet alleen van het hete water. G… ver de g ver… as jullie et lef hebt… ik kriege jullie wel.
Natuurlijk zijn de twee zonder paraplu vertrokken en komen hikkend van het lachen bij hun tent aan.