Het begint warempel al aardig intiem te worden met de slaapkamer erbij. Maar ja.... je moet maar zo denken: Je mag- bijna- alles van me weten... behalve m'n pincode...




Het was me vandaag het dagje wel. Wie me een beetje kent weet dat ik geen fan van deze warmte ben. Ik wil me wel niet laten kennen en probeer gewoon de dag door te komen. Vandaag gaan we samen op de fiets het dorp in, ja zo noemen we dat hier nog. Emmen heeft dan wel stadsallures maar we gaan nog steeds gewoon ”het dorp” in. We beginnen op het Gemeentehuis. We wilden eindelijk wel eens weten hoever het met de plannen voor onze directe omgeving…lees: de toekomstige wegverdubbeling is. De man achter het informatieloket blijkt meteen te weten welke plek we bedoelen. Hij is er n.b. zelf jaren geleden hier tegenover aan het Steeggie geboren. Dat huis is er allang niet meer, maar het praat wel makkelijker. Hij belt voor ons naar twee mensen die er meer van moeten weten, de één is out of town en de ander is op vakantie en wie krijgt hij wel aan de lijn? De broer van buurman Jans: Harrie. Die werkt nl ook op het Gemeentehuis. Het was wel lachen.
We nemen het er nog maar even van. We lunchen bij de Lelie en gaan even bij buurvrouw Wolterdina op bezoek die nog tijdelijk in de Zuidermarke bivakkeert.
Dan wil Wim nog even naar de Gamma… even kijken naar een soort ventilator voor boven ons bed. Maar ja we hebben niet veel ruimte tussen de hanebalken. Die ventilatoren zijn te breed en iets te laag. Je wilt als je onverwacht overeind komt toch ook geen klap van zo’n wentelwiek krijgen. Nee… vlug op huis aan.
Ik ben intussen oververhit. Wim verdwijnt even later naar Jans en komt thuis en verdwijnt naar boven. Ik hoor wat gepruts zo in de verte en wat later word ik geroepen. Ik kom boven en zie wat die uitvinder heeft bedacht. Hij heeft een kleine ventilator tegen de zijkant van zo’n balk geïnstalleerd. Dat moeten we meteen even uitproberen natuurlijk. Een heerlijk zacht briesje zal ons vannacht snel in laten slapen.
Ik hou jullie op de hoogte.