In de buurt van Rotorua -Nw Zeeland- waren veel zwavelbronnen. Het water was zo heet dat je je hand er niet in kon houden.

Nou ...vooruit dan...nog even het verhaal dat Mansukh Patel in het boekje "De Natuur zijn Wij" weergaf.

De hoeder van de bron

Er was eens een stille bosbewoner die hoog boven een Oostenrijks dorpje woonde, ergens op de oostelijke hellingen van de Alpen. Hij was door de plaatselijke gemeenteraad ingehuurd om de waterpoelen schoon te houden die de bron voedden die door het dorpje stroomde. Gracieuze zwanen dreven met het kristalheldere bronwater mee, de wieken van de molen draaiden dag en nacht, het boerenland werd op een natuurlijke wijze geïrrigeerd en het uitzicht op de natuur was oogverblindend mooi.
Op een avond zaten de gemeenteraadsleden te vergaderen over hun budgetten en besloten om de oude man van zijn diensten te ontheffen, omdat niemand hem eigenlijk nooit aan het werk zag. In de vroege herfst begonnen de bomen hun bladeren te verliezen, kleine takjes knapten af en vielen in de poelen, waar zij een obstakel vormden voor de bruisende stroom tintelend water.  Het water begon te verkleuren en werd donker. Binnen een paar weken lag er een slijmerige laag op verschillende gedeelten van het water langs de oevers, die een geur van verrotting verspreidde. De zwanen verlieten het gebied. De toeristen volgden.
De gemeenteraad kwam in een speciale zitting bijeen en realiseerde zich een enorme fout. De hoeder van de bron werd opnieuw ingehuurd. Onmiddellijk keerde  het nieuwe leven terug in het gehucht op de oostelijke hellingen van de Alpen.