Waar internet al niet goed voor is….Ik kreeg een mailtje van een oud- leerlinge uit mijn allereerste klas van de van Heemstraschool in Hattem. Ik zie haar nog voor me. Het was een heel lief rustig meisje die je met van die grote grijs-blauwe ogen vol verwachting aan kon kijken. Het was een heftig jaar. Ik was net 19 jaar, voor het eerst van huis en moest nog veel leren, maar heb ook veel plezier gehad met deze klas. Er was een band. Ik herinnerde me het potje met dikkopjes die iemand op verzoek voor me meebracht en een watersalamander die iemand anders weer mee had genomen. Ik meende dat zij was van die salamander. “Nee” vertelde ze, “ik bracht de dikkopjes mee. Die had ik, met gevaar voor eigen leven en de angst om gesnapt te worden, gevangen en het slootwater omgeruild voor schoon kraanwater”.
Mijn bedoeling was om de ontwikkeling van kikkervisje naar kikker samen met ze te kunnen volgen. Het was al bijna half vier toen één van de kinderen naar de glazen pot wees waar geen enkel kikkervisje meer in zat. Ik was ontzet door m’n eigen domheid. Die salamander had vast die dikkopjes verorberd. Ik schijn haar de indruk te hebben gegeven dat ze dood waren door het schone drinkwater. Het sneed toen blijkbaar door de kwetsbare kinderziel. Ze weet het nog! Ze moet nu 53 zijn, heeft een leuk gezin met man en drie volwassen dochters. Ik hoop haar binnenkort weer terug te zien. Dat zou ik geweldig vinden. Haar vader  heeft ooit een portret van me geschilderd, wel wat geflatteerd, maar het heeft nog steeds een mooi plekje. Vroeger hing het bij pa en mama thuis en nu bij onze werkplek.
En…. het boek van Pinkeltje dat ik als dank meebracht heeft ze nog steeds.

That’s where internet is for… I’ve got a mail from a pupil of my very very first class at the van Heemstra school in Hattem. I remember her as a very quit lovely girl with het beautiful grey/blue eyes who looked at me expectantly. It was a heavy year. I was 19, for the first time away from home, had to learn a lot. But also enjoyed it working with these children. It felt good with them.
I remember the bowl with polliwogs. I had asked for it to bring them to school to see what would happen the next days. But also one brought a common newt and I put him in it too. It was almost half past three when one of the children pointed to the bowl and said :”They are all gone... the polliwogs”. I was exhausted by my own stupidity and might have given her the idea it became by the clean water which was used when she had changed the water of the ditch for clear water. I must have hurt the little girl. The common newt must have eaten them. She ‘s 53 now, has a lovely family with husband and three grown up daughters.
I hope to meet her soon. I would love it!
Her father  made a nice portrait and I brought him afterwards a children’s book named Pinkeltje. That portrait has until now a place on the wall, at first at my parents home and now at our studio.