Een Hattemer -19e eeuw- drijft zijn koe vanaf de Hoenwaard over de brug in de richting van de Hoenwaardse poort.

Blogvriendin Ani heeft het op haar blog over de pimpaljoentjes, die wakker werden. Nooit van gehoord. De spellingscontrole op de computer herkent het woord ook niet. West Vlaanderen ligt hier ook wel een eind vandaan, maar Ani had er een plaatje bij gedaan. Het zijn dus lieveheersbeestjes. Dat klinkt bekend. Toen ik in Hattem voor de klas stond in de jaren 60 hoorde ik weer wat anders. Ik was in het begin bij mevr. Sobering in huis en Dineke had het steeds over zonnekoekjes. En zo heeft iedere streek zijn woorden. Wanneer ze in Hattem willen vertellen dat iets heel veel is… dan hebben ze het over: een hiele kladde. ’s Maandags nam ik wat meer tijd om de kinderen zelf iets te laten vertellen en hoorde de enthousiaste verhalen aan. Eén jongetje vertelde over het vissen, samen met z’n vader en eindigde stralend met een zucht:”En we vongen er toch een klad” Wie meer over het Hattems dialect wil weten … Er is een Woordenboek Hattems Dialect van Ko Mulder dat door Heemkunde Hattem is uitgegeven
Ook is er in 1999 een boek verschenen over de 700 jaar dat Hattem dan al stadsrechten heeft: In eenen aangenamen oord… en wordt even verder aangevuld met:... niet ver van de rivier den IJssel. Hattem is dan wel klein, maar als we vanaf de Dorpsweg even een boodschap willen doen, gaan we toch het stadje in.
Bijzonder vond ik wel dat er binnen in het stadje nog veel boeren woonden. De steegjes waren zo smal dat een boer met z’n wagen met hooi er net door kon en Wim vertelt nog wel eens dat bij hen thuis toen ze nog op het bovenhuis in de Gasthuissteeg woonden, het behang van de muur af krulde vanwege de hooibroei bij de boerderij die aan de andere kant van de muur was. Nu zijn de boeren allemaal vertrokken naar de Hoenwaard, de vroegere uiterwaarden. Toch heeft iedereen in Hatten het over Homoet. Hun plaatselijke krantje heet ook zo: De Homoet.
De Hoenwaard was vroeger de gemeentewei waar alle koeien van de verschillende Hattemer boeren ’s zomers liepen. Het was een feestelijk gebeuren wanneer de koeien in het voorjaar weer weggebracht werden naar de gemeentewei – de meente- op Homoet. De scholen hadden vrij en de kinderen liepen mee naar Homoet. Wim herinnert zich de geur van het brandmerken nog goed.
Het lijkt me toch een heel gedoe om twee keer per dag met het melken naar Homoet te sjouwen met je karretje met melkbussen en je eigen koeien uit die grote groep te plukken en te melken.
Net als met Vorden… Hattem is het oude Hattem niet meer, maar het is toch een erg leuk stadje die goed voor z’n oude gebouwen zorgt. Zeker heel wat beter dan Emmen. Alle oude gebouwen hier zijn bijna verdwenen. Ja de Grote Kerk in het midden is er nog en het Hospers huis en het oude postkantoor en een Gerechtsgebouw. En dat is het dan.
Iêwig zunde, zoll'n ze in 'Attem zegg’n