Opa Johan Bijenhof met kleinzoon Johan Aartsen.

“Schrrrrr schrrrrr”, ging het, “en Jan stond stokstijf”, vertelt Annie na het aquajoggen. Met een stuk of 8 drinken we vaak nog een kopje koffie in het café als afsluiting. Ik vertel over onze memorytour en het bezoek aan 'de Boskamp' waar nog zoveel origineels is gebleven. We hebben het over de snelle veranderingen in zowel het wonen als de techniek sinds onze jeugd. De bedsteden waarin verscheidene van ons nog geslapen hebben zijn er niet meer.
Annie vertelt over de bedsteden vroeger thuis met een kast ertussen die omgebouwd waren tot twee slaapkamertjes met dunne wandjes. En tussen beide deuren stond een vaas met droogbloemen en daar had Jan, nadat haar pa en ma hopelijk sliepen, op weg naar zijn geliefde Annie in de aangrenzende kamer tegen aan gestoten. Meteen hoorden ze ook de klik van het touwtje waarmee de lamp in de ouderslaapkamer aanging. Spannend was dat vroeger. Bij ons had opa Bijenhof de mooie taak om heel lang bij het verliefde stel te blijven zitten. Die kon mooi blijven liggen de volgende morgen. Slimme zet! En…: “Je moet maar goed oppassen”, was de kreet die we te horen kregen. Waarvoor…. en hoe…., werd er niet bij verteld.
Er is ook op dat gebied veel veranderd. Samenwonen kwam vroeger niet eens bij je op. Nu is het de gewoonste zaak van de wereld geworden.
We zijn allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd en steeds komen er verhalen over ‘vroeger’ naar boven. Na de gewone spieren krijgen onze lachspieren nu een beurt.