|
Onze eigen dominee ziet er wat anders uit in zijn lichte toga, maar dit zien we toch ook nog wel.
Wij zijn nog van die mensen die regelmatig een kerk bezoeken en niet alleen de oude kathedralen in vakantietijd. Vanmorgen is er een dominee die nog in zon zwarte toga preekt. Maar hij is verre van ouderwets. Het eerste lied dat we zingen ligt makkelijk in het gehoor en we zingen als lijsters. De dominee merkt dat op en spreekt dan de ware woorden:Het zingt lekker weg maar... dan is het ook weg. Je weet niet eens meer wat je net gezongen hebt.
Ik kijk eens rond en op deze warme zondagochtend is iedereen er op gekleed. Soms heel netjes, je kunt de dames die in een modezaak werken er zo uitpikken. Een enkele oudere man zie ik in een kostuum met stropdas, maar de meeste in vrijetijdsoutfit. Een is er bij die zo het shirt van zijn pyama aan kan hebben, zo verkreukeld ziet dat streepjes t-shirt er uit, maar dat alles maakt tegenwoordig niets meer uit. Sinds Wim zijn colbertje niet meer aanhoeft voor zijn werk is dat in de afgelopen elf jaar maar één keer te voorschijn gehaald en dat was toen Jaap en Mirjam trouwden.
Dat was vroeger nogal anders. De mannen hadden hooguit drie stel kleren: behalve hun kiel en overal, hadden ze hun daagse werkgoed, een looppak, zoals dat wel genoemd werd omdat je er bv boodschappen in deed, en een pak voor netjes.... voor als je op visite ging. Soms was er het trouwpak nog. En dat pak werd soms gedragen als je naar de kerk ging en bij begrafenissen.
Toen opa Eggink in 1932 bij Herman in Iowa met hen meeging naar de kerk was het er zo warm dat de mannen daar hun jasje uittrokken en in overhemd zaten. Opa vond dat toen zo oneerbiedig dat hij liever niet naar de kerk ging dan dat hij zijn jasje uittrok.
Er is intussen wel wat veranderd en dat is maar gelukkig.
|
