Ik ben van maandag 19 februari opgenomen in Pellenberg, op 21 februari heb ik dan voor de eerste maal na bijna 7 maanden terug recht gestaan, ze hadden mijn prothese klaar, natuurlijk nog maar een prothotipe, vooral omdat ze de plaatsen waar de wonden zich bevinden moeten sparen, is er dus gekozen voor een model met steun aan het bovenbeen, dus met drie riemen wordt de prothese vast gemaakt, er mag dus ook geen druk op de knie veroorzaakt worden, want die ligt nog gedeeltelijk open, en dan was het zover. Ik had s'nachts al nachtmerries gehad dat ik niet zou recht geraken, maar dit lukte dus wel, het was niet simpel maar ik heb toch recht gestaan, ik moet nu nog wel mijn evenwicht proberen te vinden, want na zeven maanden altijd gezeten te hebben is dit toch niet zo evident, ook dat ik door mijn knie zak als ik niet oplet, kijk mijn vorig bericht om meer uitleg hierover.Ook zijn mijn spieren volgens de dokter verkort door altijd te zitten. Het was een zalig gevoel, dat kan ik je verzekeren, niettegenstaande het nog wel vrij pijnlijk was door de druk op de wondjes, maar dat zal ik maar even verbijten. Laat ons zeggen dat het een verlaat verjaardagsgeschenk was, we waren op 20 februari 42 jaar getrouwd, en zoals de vorige jaren lag ik dus weer in het ziekenhuis, maar ja dit is niet zo erg, hopelijk zal ik hier later wel de vruchten van dragen. Nog een spijtig voorval, mijn trouwring ben ik samen met nog andere juwelen, nml. een gevlochten gouden ringske + mijn wit gouden oorbelletjes met robijntjes in, in Gasthuisberg, tijdens de opname van september kwijtgespeeld, ik had die in een envelop van Gasthuisberg gestoken omdat mijn vingers gezwollen waren, en ik mijn ringen dus niet aan kreeg, ik dacht dat ik die envelop in mijn tas gestoken had, maar als ik thuis kwam zat die er niet in, dus wat er mee gebeurd is weet ik niet, vermoedelijk heb ik die op het bed laten liggen en is die met het linnen in de was gegaan, enfin verscheidene telefoontjes achteraf met de desbetreffende dienst hebben tot dus ver nog niets opgeleverd. Ik hoop echt dat ik ze langs de ene of andere weg nog terugvind.
Ik mocht dan even rusten, en dan nadien terug, maar dit was mij niet gegund want ze kwamen mij halen voor de radiographie, dus prothesen terug uit en uitstellen tot morgen. Mijn man had mij gezegd : zorg maar dat je eind april klaar bent om af te reizen naar Amerika, maar of mij dit allemaal zal lukken weet ik nog niet, we zullen wel zien. Gisteren mocht ik dan nog eens proberen om recht te staan, maar zoals ik gedroomd had, ik raakte niet recht, na veel moeite lukte het mij dan toch, maar o zo pijnlijk, ik denk dat ze eerst de prothese een beetje moeten aanpassen en de druk op de wondjes proberen af te nemen voor ik nog eens ga proberen.
Vandaag vrijdag mag ik dus terug naar huis in weekend, maar zondagavond moet ik ten laatste om 20 uur terug binnen zijn, mijn vraag om dit uit te stellen tot maandagmorgen werd dus afgeketst. Ik lig gelukkig alleen, het is wel een kamer van twee, maar er komt dus niemand bij, dus ik heb een grote kamer voor mij alleen, dit is wel prettig.
Deze week is er nog niet veel gebeurd omdat mijn kinesiste in verlof is, krokusverlof, maar volgende week heeft men mij beloofd zal dit veranderen, dus ik leef op hoop. Groetjes
Ja ik probeerde van twee foto's te zetten op mijn vorig artikel maar dit schijnt dus niet te lukken, daarom nog maar een kort berichtje om de tweede foto er te kunnen bij zetten.
Ik ben eens benieuwd wanneer ze mij zullen oproepen voor Pellenberg, ze hebben niets gezegd dus ik veronderstel dat ze mij binnen een paar weken wel zullen contacteren, eindelijk zal ik naar iets kunnen uitkijken dat mijn leven toch een beetje kan verbeteren, ik verlang er naar om terug te kunnen recht staan en misschien zelfs een paar stapjes te kunnen zetten, veel meer zal ik niet moeten verwachten want mijn rug speelt mij natuurlijk ook enorm parten, ik zit met een grote cyste in het ruggenmergkanaal die drukt op het ruggenmerg, en dat geeft toch wel verlammingsverschijnselen, het overtollige vocht wordt wel afgevoerd door een drrainagesysteem, dat het al verschillende malen heeft laten afweten, met volledige verlamming van de onderste helft van het lichaam als gevolg, dit is elke keer wel gedeeltelijk wel verbeterd, maar het kan dus nooit meer goed komen, in tegendeel de verlamming schuitl constant om de hoek, maar daar wil ik zo weinig mogelijk aan denken. Groetjes
Dinsda had ik een afspraak in Pellenberg voor de prothese consultatie met prof Peeraer, Dr. Kiekens, en de technieker, ze hebben toch de maat genomen voor een prothese, doordat er absoluut geen druk mag komen op de wondjes van de amputatiewonde en de grote wonde aan mijn knie zullen ze een oud model proberen die dus rond het bovenbeen steun moet zoeken, hoe weet ik nog niet dat zien we dan wel, en nu moet ik een paar weken wachten tot de prothese klaar is en dan zullen ze mij oproepen voor opname want ambulant is dit volgens hen niet mogelijk, ze hebben mij wel gezegd dat het niet simpel zal zijn maar wel doenbaar, dus daar houd ik mij dan ook aan vast. Het zal een opname worden van 4 tot 6 weken, ik vind het wel rot want ik had gezworen dat ik mij nooit meer zou laten opnemen in Pellenberg, te veel slechte ervaringen, maar je ziet maar zeg nooit nooit, want dit zou wel eens verkeerd kunnen uitdraaien.
Met Silvia en de drieling gaat alles naar wens, ze begint het wel moeilijk te krijgen want nu wordt ze toch zwaar, ze kan bijna niet meer zitten, ze zegt dat de baby's op haar bovenbenen drukken.
Maar nu zijn haar ouders daar die haar toch wat kunne helpen, Fernand is die vorige week woensdag naar de luchthaven gaan halen en heeft ze naar Drongen gevoerd, hij zegt dat het wel vrij stil was in de auto, er was dus geen gesprek mogelijk, die mensen kennen geen ander taal dan slowaaks, ja dan wordt het wel een beetje moeilijk he. Enfin ze blijven een maand en dan gaan ze terug naar Slowakije en nemen Quido mee, ik vind dit wel erg maar ja ik kan er ook niets aan doen, bij ons kan hij geen twee maanden blijven he.
Verder heb ik geen nieuws, als ik naar Pellenberg moet laat ik het wel weten, er is een voordeel dat je elk weekend terug naar huis mag, dus dan is dit nog te doen he.
Ja zoals je ziet op de foto is het eindelijk gelukt dat we in Belgie ook wat sneeuw hebben gekregen, het zal natuurlijk niet lang blijven liggen daarom heb ik maar vlug een foto genomen en op mijn blog gezet, misschien ligt er op ander plaatsen meer, maar zo is het dus bij ons, en momenteel is het opgehouden met sneeuwen, dus ik veronderstel dat het vlug zal gaan regenen met zeer gevaarlijke toestanden op de weg. Mijn man moest met de auto naar Blankenberge maar ik heb hem toch kunnen overtuigen om dit vandaag niet te doen, en hij heeft voor 1 keer geluisterd. Zoals je ziet wordt er bij ons dus niet gestrooid en zijn de banen levensgevaarlijk, maar ik moet niet weg en kan er van genieten achter het glas, dat is dan toch een voordeel dat ik heb. Groetjes
Vandaag 2 februari moest ik terug op controle bij de dokter voor esthetische en reconstructieve heelkunde, we moesten om te beginnen al onnoemlijk lang wachten, toch meer dan een half uur, wat voor een privé afspraak niet normaal is, dan mochten we binnen en na nog een 10 tal minuten wachten kwam er een assistente binnen ik vroeg waar dr Vrancx was en ze vertelde mij dat die bezig was zijn privé raadplegingen te doen, ik zei maar wij komen ook privé voor hem, maar blijkbaar stonden wij voor de algemene raadpleging opgeschreven en zouden we hem dus niet te zien krijgen, ja dan snap ik het doel van de raadpleging ook niet meer, ze is het met hem gaan bespreken en ze moest fotos nemen en dan kon hij dit achteraf bekijken en zien of er nog iets eventueels diende gedaan te worden, de open wonde op de knie lijkt toch iets te verkleinen al is dit natuurlijk maar minimaal, maar ja beter een beetje dan helemaal niets, dus verder doen, alhoewel inplaats van isobetadine vetverband moet er nu jelonet op en een dubbele laag om te voorkomen dat de wonde zou uitdrogen. Het wondje aan de amputatiewonde blijft ook ongewijzigd dit is nog zo een 2 tal cm. groot, niet veel maar toch, en ik vrees dat er van prothese voorlopig nog steeds geen sprake kan zijn, enfin dinsdag op 6 februari heb ik wel een afspraak voor de protheseraadpleging in Pellenberg, ik ben eens benieuwd wat ze daar zullen vertellen ik hoop echt dat ik eindelijk eens een positief antwoord mag verwachten, alhoewel. Ik vind na 6 maanden mag het wel, vind je ook niet? Rustig afwachten, het wordt hoog tijd dat ik nog eens kan recht staan, ik vermoed dat ik toch nog een beetje geduld zal moeten hebben, maar dat raakt toch stilaan op. Groetjes
Kijk toch eens wat een mooie foto, dit is een foto van een drieling in de baarmoeder tijdens het tweede deel van de zwangerschap genomen met een speciale 3D echo, ik heb die uit de krant "Het Laatste Nieuws"het is niet onze drieling maar voor het zelfde geld zou het best wel kunnen. Gisteren zijn ze nog even langs geweest, B. moest naar de bureau in Tremelo en S. ging terwijl een vriendin bezoeken die bevallen was in Tervueren, ze is ondertussen 22 weken zwanger ze moet nog minstens 2 maanden volmaken, maar ik voorzie dat ze het heel moeilijk zal krijgen, ze kan nu al bijna niet meer zitten, omdat de babys zo op haar bovenbenen drukken zegt ze, neer liggen gaat blijkbaar nog het best van al maar dat kan ze natuurlijk niet de ganse dag doen, volgende week woensdag komen haar ouders voor een maand, om haar te helpen, maar naar ik hoor willen ze ook het een en ander aan hun huis veranderen, zoals de kamer van Quido willen ze in twee doen, en de garage waar nu de honden slapen willen ze ook in twee delen en nog enkele andere veranderingen om hun huis een beetje beter in te richten tegen dat de drieling eraan komt. Mijn man is nu gaan golven, dit is iets wat hij de laatste tijd wel daaglijks een paar maal doet, oefenen dan natuurlijk, ja de golf is hier kort bij, het is al jaren dat ik hem vraag om te gaan golven, zijn zonen en de twee schoondochters gaan alle vier regelmatig golven, maar hij heeft dit nooit willen doen, en nu opeens wel, ik ben wel blij, zo komt hij toch voldoende buiten en heeft toch nog voldoende beweging, ik zou willen dat ik het ook kon, maar ja dat kan nu eenmaal niet. Groetjes
>1. Je per ongeluk je paswoord ingeeft in de microgolf-oven...
>
>2. Je in geen jaren "patience" gespeeld hebt met echte kaarten...
>3. Je een lijst hebt van 12 telefoonnummers voor een familie van drie personen...
>4. Je een e-mail stuurt naar de persoon van het bureau naast het jouwe...
>5. Je reden om geen contact te houden met bepaalde familie of vrienden is dat ze geen e-mail adressen hebben...> 6. Je je eigen oprit oprijdt en dan met je gsm belt om te zien of er iemand binnen is om de boodschappen mee uit je auto te laden.
>7. Elke reclame-spot op tv een website vermeldt onderaan het scherm...
>8. Je huis verlaten zonder je gsm, die je de eerste 20, 30 of zelfs veertig jaar van je leven niet gehad hebt, is nu reden om in paniek te raken en als een gek terug naar huis te keren om het verrekte ding op te halen...
>10. Je 's morgens opstaat en eerst online gaat alvorens koffie te zetten...
>11. Je je hoofd schuin begint te houden als je glimlacht... : )> 12. Dat je dit allemaal al knikkend en lachend leest...
>13. Erger nog, je weet precies naar wie je deze mail gaat doorsturen...
>14. Je zelfs te bezig bent om te merken dat er geen nummer 9 is op deze lijst....
>15. Dat je zelfs terug gescrold bent om te checken of er inderdaad geen nummer 9 IS !
>EN DAT JE NU MET JEZELF ZIT TE LACHEN....
>Vooruit, stuur het maar door naar je vrienden, je wilt het toch zo graag!?
Dit kreeg ik toegestuurd van mijn zoon en ik vind het zo goed dat ik het met iedereen wilde delen.
Zondag kwam het ter sprake met mijn zoon uit Houston aan de phone, of we dit jaar ook naar Texas komen net als vorig jaar. Mijn schoondochter heeft de foto's doorgestuurd van hun nieuwe woning, nu wonen ze aan de baai van Galveston, met hun terras op de zee gericht, hun woning is echt wel uitnodigend en wat een zicht. Maar ja dit hangt van zoveel factoren af dit jaar dat ik er nog even niet wil aan denken, mijn schoonzus belde daarstraks ook om te vragen of we, als zij in Florida waren, wij een week kwamen logeren, graag zelfs.
Het jaar voordien 2005 was ook alles geregeld om af te reizen, enkele dagen in houston, dan een paar dagen naar Las Vegas en dan nog een dag of tien naar Los Angeles, alles was geregeld en betaald, maar door de zware problemen met mijn been hebben wij de reis moeten afzeggen, gelukkig hadden we een annulatieverzkering en hebben bijna alles terug gekregen.
Vorig jaar 2006 is het dus wel gelukt, ik had wel een grote wonde aan mijn voet maar de dokter had mij groen licht gegeven om te vertrekken. We zijn geweest van 20 april tot 12 mei. Wij hebben dan een verlengd weekend gelogeerd in een hotel niet ver van mijn zoon zijn woning, vermits er bij hem trappen zijn, konden we daar niet logeren, we hebben wel verschillende malen op zijn terras gezeten, want in het hotel was geen eten te krijgen, zijn woning bevond zich aan een rivier die uitmondde in de jachthaven op 50 meter van zijn huis.
Na het weekend hadden wij een villa gehuurd op zo'n 5 uur met de auto, dan wel een huuraoto, rijden van bij hem, nml. in Wimberley, het is nog niet het einde van de wereld maar je kan het wel zien van daar. Anneke, mijn schoondochter is dan de eerste week meegekomen, om ons toch een beetje wegwijs te maken, want zij waren er al wel een paar dagen geweest, en tegen het weekend kwam ook Tom naar daar, het was een vrij grote ville, met twee kamers beneden, waarvan een + badkamer voor gehandicapten ingericht, omdat de schoonbroer van de eigenaar ook in een rolstoel zit, hij had ook zowel binnen als buiten hellende vlakken aangelegd om het mij toch iets makkelijker te maken, maar toch was het voor mij nog iets te moeilijk om alleen met mijn rolstoel binnen of buiten te rijden, dan heeft hij mij een scooter gegeven die ik zonder cent veertien dagen heb mogen gebruiken, toch tof van hem. Er waren nog 4 kamers met badkamer boven, maar met veel te smalle deuren voor mij, dus toch maar veilig beneden gebleven, er waren 7 TVs in huis maar op geen enkele goede ontvangs, ik vond dat niet zo erg want al die reklame, als je bedenkt dat ze tijdens het nieuws 15 x reklame geven dan weet je het wel. We hadden ook een leuk zwembad, dat mijn man grondig getest heeft en goed bevonden, het weer was goed en warm overdag, maar elke nacht was er "tornadowarning", dat had ik toch niet zo graag, elke nacht was het aan het onweren en ik ben daar zo bang van. We hebben veel rondgereden, want natuurlijk de afstanden zijn enorm. Het meeste wat wij zagen waren enorme grote ranches, en alle straten leken op elkaar, weinig huizen en enorme landerijen. Dan nog maar te zwijgen van de grote schotels eten dat je krijgt als je op restaurant gaat, daar kunnen bijna vier normale personen voldoende van eten, de tweede keer hadden we dit door en konden we één schotel bestelllen voor twee, en hadden we nog over, maar ja, ik begrijp het als je kijkt naar de dikke mensen die je daar tegenkomt, dat is niet normaal meer, en zo veel jonge mensen die zo enorm zwaar zijn, echte slagschepen, dat kan toch niet gezond meer zijn. Ik heb wel een heel leuke tijd gehad in Texas, zo heb ik ook mijn 8 boeken gelezen, dit is wat ik het meeste doe als we in verlof zijn.
Eén minpuntje, op een zaterdagmorgen stonden de vier banden van onze huurauto plat, en hadden we heel de dag nodig om een vervangwagen te vinden die we nog zelf met de taxi moesten ophalen aan de luchthaven van Austin, zo een uur rijden van bij ons.
Het is maar na ons verlof dat de serieuze problemen met mijn been pas begonnen zijn, maar dat is voor later.
We zullen maar afwachten hoe alles evolueert voor we echte plannen gaan maken om dit jaar terug te gaan, het hangt er natuurlijk ook van af wanneer de drieling zal geboren worden, gepland voor eind mei, maar vermoedelijk zal het begin of midden april zijn we zien wel. Groetjes
Eindelijk is het mij gelukt met mijn auto te rijden, ik ben met mijn electronische rolstoel langs voor rond gereden, en zo langs achter de garage binnen, het overschuiven van mijn stoel in de auto was wel niet makkelijk maar het is mij wel geluikt, ik ben dan naar de apotheker gereden, ik had het een en ander nodig, ik bel dan met mijn gsm dat ik voor de winkel sta en dan komt hij buiten om mijn briefjes op te halen, ik geef hem mijn bankkaart om te betalen met mijn code, maar hij tikt 3 maal een verkeerde code in voor hij het mij terug komt vragen, ja dan lukte het natuurlijk niet meer, dan heb ik maar mijn mastercard gegeven met mijn bijkomende code om te betalen, en dan was het ok. Ik heb dan direct naar de bank gebeld om dit te melden, en zij hebben mijn kaart direct gedeblokkeerd, dus dat is ook weer in orde. Ik voel mij nu toch een beetje meer mobiel, ik heb wel nog een probleem, ik moet een fietsenmaker vinden om mijn banden van de rolstoel die in mijn auto staat op te pompen, want die zijn zo plat als een vijg, ik heb er in het naar huis komen naar een fietsenwinkel gezocht maar niet gevonden. Mijn man heeft beloofd dat hij de banden eens zal meenemen om ze te laten oppompen, het lukt mij nooit zelf met een gewone pomp, van daar. Ja ik probeer zo veel mogelijk mijn plan te trekken, maar het lukt ook niet altijd. Groetjes
Ik weet het ik heb vorige keer al aan iedereen een gelukkig nieuwjaar gewenst, maar ik heb dit van de écarts gecopieerd, nu nog zien of het lukt.
Gisteren moest mijn man de kleinzoon gaan halen aan Gasthuisberg, zijn mama moest weer een scan laten nemen om te kijken of alles met de drieling naar wens verloopt.
Als ze dan klaar zijn komen ze naar hier, eerst belden ze dat ze frietjes met biefstaek en compote wilden, dus wij zetten alles hier voor klaar, nen hele tijd later belden ze dat ze witloof in de oven wilen met aardappelkoek, ja dan wist ik direct wat te doen, want nor:maal kookt mijn man, maar als dit op het menu staat is het voor mij, daar kan mijn man geen weg mee, het is wel een beetje moeilijk voor mij, maar hetgeen ik niet kan vraag ik mijn man om te helpen, enfin alles was heel lekker, ze hebben zelfs de overschot mee naar huis genomen, onze Quido heeft heel de tijd dat hij hier was rustig zitten spelen, of mijn man moest hem voorlezen, of hij keek een beetje televisie. Echt een braaf en bright ventje. Mijn schoondochter wordt echt wel zwaar, maar ja een driieling is ook niet niets, ik had nog een paar mooie fleece vesten hangen, die voor mij te groot zijn, en die zij nog wel kan gebruiken, enfin ze was er toch blij mee. groetjes
Het is inderdaad al enkele dagen geleden dat ik nog iets geschreven heb, om eerlijk te zijn, ik had er geen zin in, een beetje moe zoals het jaar 2006 vermoedelijk, maar morgen is er een nieuw jaar moeten wij dan weer vol goede moed herbeginnen, ik weet niet of ik dit nog kan, het lijkt allemaal zo eindeloos lang te duren. Van prothese is er dus nog lang geen sprake, de wonde is nog ver van genezen, en inderdaad de greffen hebben dus niet gepakt, vrijdag op controle geweest bij de dokter. Dus nu moet ik een maand wachten en zien wat er gebeurt, misschien geneest het wel zonder nieuwe greffe, misschien niet maar dat zien we dan wel weer. Vorige week was ik nog eens beneden geraakt en met veel moeite in mijn auto, ik dacht nu ga ik toch eens een toertje doen, ik had trouwens afgesproken met de schoenwinkel voor nieuwe botjes, ik hoor je al zeggen, botjes en ze heeft geen benen meer, nee maar ik heb wel al een prothese en daar moet dus wel een schoen aan, ik kan er niet mee rechtstaan, nog niet, maar voor het zicht moet er toch een schoen aan, voordien had ik altijd orthopedische schoenen, maar van als mijn tweede been is afgezet heb ik die allemaal van kolère weggedaan, enfin soit ik had dus afgesproken dat ik voor de winkel zou wachten en zij zou met een paar modelletjes naar buiten komen, maar het was mij weer niet gegund, mijn auto wilde niet starten, platte batterij, dus onverrichterzake terug naar boven en de garagist bellen. Het kerstfeestje was leuk, dit hebben we gevierd bij de zoon in Drongen, mijn man heeft zelfs kerstman moeten spelen voor de kleinzoon, enkel dat hij ahooy, ahooy zei in plaats van hoo hoo hoo, maar de kleine was hier gelukkig nog niet van op de hoogte. Het was leuk en lekker, ik kon zelfs met een beetje hulp naar het toilet.. Vandaag heeft de garagist mijn auto teruggebracht, met een nieuwe batterij, en nog maar eens 80 onkosten. Nog eens aan iedereen een gelukkig, vooral gezond en heel vreugdevol 2007. Tot de volgende keer
Ja zaterdag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik ben zo blij terug thuis te zijn, want mijn verblijf was niet van de alleraangenaamste soort. Er was weer geen prive kamer vrij, dus moest ik bij een ander patiente gaan liggen, dus ik kwam bij een dikke mevrouw terecht die haar enkel gebroken had, je moet weten dat de plastische en constructieve heelkinde samen gevoegd is met de dienst traumatologie. Dus zoals ik al zei een dikke mevrouw die heel de tijd met haar billen bloot lag, mooi zicht hoor. Enfin tot daar nog aan toe, weet je wat ze tegen mij zegt, jij bent tenminste mobiel, ik dacht dat ik haar zou kunnen wurgen, dat zeg je toch niet tegen iemand die geen benen meer heeft. Ik zei als jij ook in een rolstoel gaat zitten inplaats van de hele dag in je bed te liggen ben jij ook mobiel, daar kon ze natuurlijk niet van terug. Gelukkig de donderdag was er eindelijk een prive kamer vij, en kon ik verhuizen. Zaterdagmorgen werd dan voor de eerste keer het verband afgedaan, en wat bleek dat de greffe op mijn knie heeft niet gepakt , die onderaan aan de amputatiewonde misschien wel. Dus de operatie en het verblijf in het ziekenhuis is weer een maat voor niets geweest. Ik weet ondertussen wel wat de zware problemen aan mijn maag veroorzaakt hebben, enfin het is nog niet in orde , maar ik stond erop dat dit tijdens mijn verblijf werd nagekeken, en men heeft een gastroscopie gedaan, wel met verdoving, en wat bleek dat ik twee maagzweren heb, ja als ik iets doe dan doe ik het goed, ook heeft men ontdekt dat ik een zware urinaire infectie heb, dus dat geeft uiteraard ook misselijkheid en braakneiging, daar heb ik dan ook de nodige medicatie gekregen.Dus dat is ondertussen al verbeterd. Tot zover mijn verblijf in het ziekenhuis, ik moet terug op conrole op 29 december, en dan zie ik de dokter terug die mij geopereerd heeft, deze week is hij op skiverlof, moet ook kunnen. Groetjes
Ja met mijn gezondheid is het ondertussen niet beter geworden, ik moest gisteren opgenomen worden voor die operatie aan mijn been vandaag, maar mijn maag is en blijft moeilijk doen, ook mijn darmen blijven op volle toeren draaien, dus heb ik contact opgenomen met de dokter in het ziekenhuis om te vragen wat ik moest doen, en ze stelden toch voor om de operatie uit te stellen, ze zouden mij in de namiddag opnieuw contacteren om een nieuwe afspraak te maken. Ik moest dan ook Hendrickx bellen, want die zouden mij komen ophalen om naar Gasthuisberg te doen, ik wilde met mijn electronische rostoel gaan, en met mijn man zijn wagen is dat nog al ingewikkeld, vandaar. Ik heb dan maar mijn huisdokter laten komen, wel wetende dat hij niet veel kon doen, want ik nam al de medicatie die konden helpen, hij heeft dan toch nog maar een medicament voorgeschreven voor de darmflora te verbeteren, ik hoop echt dat het binnen een paar dagen beter gaat, want veel heb ik nog niet kunnen eten, het minste ik eet, blijft als een steen op mijn maag liggen, waardoor ik nog meer misselijk ben. In de namiddag hebben ze inderdaad een nieuwe afspraak gegeven, dus de operatie is nu gepland voor maandag 11 dec., dus zondag namiddag binnen. Dat was het voornaamste tot nu. Groetjes
Gisteravond hebben we telefoon gehad van mijn zoon die in Houston woont, normaal belt hij elke zondag,, maar nu was er een dag of 10 tussen, hij zit in de Caraieben, op zeilvakantie met zijn vrouwtje en nog een paar vrienden, het is goedkoper als hij belt dan andersom Het was er 30 graden zei hij, maar vriij veel wind, ja die houdt van het water, gaat graag zeilen en duiken, en waterskieen, maar ja zij hebben nog geen kinderen, ik denk niet dat er daar zullen komen, ik weet het niet, haar klok tikt he, en veel tijd hebben ze niet meer. Ze wonen nu twee jaar in Houston, hij is burgerlijk ingenieur bouwkunde, eerst heeft hij 6 jaar in Thailand gewoond, wij ziijn hem verschillende malen gaan bezoeken, ook zijn we dit jaar naar Texas geweest, maar Amerika is toch Thailand niet hoor, als hij mocht kiezen, ik denk dat hij direct terug naar Thailand gaat. Nu is hij bezig met een project in Mexico, dus een week Mexico en een week Houston, het is ok zegt hij maar het gaat zo traag. Vanmorgen was ik zo ziek, maagpijn, misselijk, en enorm moeten braken, deze middag niets gegeten, en verder nog diarree, ik weet niet wat er aan de hand is ik ben al een paar dagen zo mottig, ik doe niet anders dan motilium nemen en maalox, maar het schijnt niet veel te helpen. Dinsdag moet ik binnen in het ziekenhuis voor die operatie aan mijn been, moet ik die nu uitstellen, ik zal afwachten hoe ik morgen ben. Hopelijk beter. Groetjes
Ik had gisteren echt zo'n baaldag, mijn man moest vroeg weg, hij moest met de auto naar Blankenberge, de zoon heeft daar een immobilienkantoor, hij moest teveel stuff meenemen om met de trein te gaan, ik heb dat wel niet zo graag dat hij met de auto gaat maar ja als het niet anders kan dan moet het maar, ik ben altijd bang dat er iets zou gebeuren onderweg, hij is tenslotte mijn steun en toeverlaat, hij is alles voor mij, maar effen niet aan denken. Ik heb het pulletje van mijn kleinzoontje maar afgemaakt, en ik wilde er in het groot een Q opzetten maar na een keer of vijf herbegiinnen heb ik het maar opgegeven, niet dat ik niet kan mazen, maar het was elke keer niet wat ik wilde, dan maar zonder letter. Ik heb dan eens meegedaan met die telefoonspelletjes, maar ik geraak daar nooit binnen, ik begrijp dit niet, er zijn er die vijf maal in dezelfde uitzending komen, en ik geraak niet een keer binnen, ik zal niet op het juiste moment bellen zeker. Na een paar malen heb ik het maar opgegeven, het kost mij allemaal te veel. Zo dat was mijn baaldag, ik hoop dat het morgen beter zal zijn. Groetjes
Vooreerst aan iedereen dank om mijn gastenboek te bezoeken, ik ging vandaag zo eens kijken en schrok aangenaam van al die mooie reacties. Heel leuk Thanks
Vandaag moest ik dus terug op controle naar het universitair ziekenhuis van Leuven. Ik moest de dokter terug zien van de esthetische en reconstructieve heelkunde, om te zien wat er verder aan mijn maar traag genezende wonden kon gedaan worden. De wonde van de amputatie, daar heeft hij een heel stuk uitgesneden, zonder dat ik er iets van voelde, dit moet nu onder narcose verder gekuisd worden en dan wordt er een vacuum opgezet om de wonde verder zuiver te maken, hoe lang dit zal duren weet ik nog niet, ik schat toch wel enkele weken, en dan moet er nog een nieuwe huidgreffe opgezet worden. De wonde aan mijn knie is klaar om een nieuwe greffe te krijgen, die wonde is zuiver. Daar hebben ze een volledige flap moeten opzetten nadat de huid door druk van de windel helemaal zwart geworden was, en afgestorven, het is toch niet te geloven wat een mens allemaal moet meemaken, enfin die flap is ok, maar de greffe die er op stond is niet gepakt dus daar moet een nieuwe op. Nu hoop ik echt dat het einde in zicht is en dat ik eindelijk mag beginnen dromen van een prothese. Duimen maar. Groetjes Lena
Dag ierereen Ja je leest het goed, de familie gaat uitbreiden, en als alles goed gaat met drie babytjes tegelijk, want mijn schoondochter is zwanger van een drieling. De mama van mijn eerste kleinzoontje is ondertussen 14 weken zwanger, je zou denken dat ze reeds 5 a 6 maand zwanger is, zo zwaar is ze al, maar zo ver zijn we nog niet. Tot hiertoe zou alles normaal verlopen, en zouden de kleintjes ok zijn . In ieder geval wij wachten in spanning af wat het wordt, want zeg nu zelf, echt alledaags is dit toch niet. Er is een eeneiige tweeling en een eenling. Ik vind het wel spijtig dat ik er niet zo veel zal kunnen aan helpen, als je in een rolstoel zit ben je in alles beperkt, al wil je nog zo veel doen, je stoot telkens tegen een muur aan, daarom heb ik ook die bergen genomen voor mijn blog, het illustreerd het best mijn dagelijkse struggle. Groetjes
Dag iedereen Ik zal eens vertellen wat er mij nu overkomen is, na bijna 43 jaar werken en bijna 65 jaar, hebben ze mij nu vollledig zonder inkomen gezet. Vorig jaar in maart was ik pensioengerechtigd, doch ik wilde mijn pensioen niet opnemen omdat ik mijn werk nog veel te graag deed. Ik mocht dan twee jaar langer werken met toestemming van het ziekenhuis waar ik werkte, eerst heb ik 29 jaar als verpleegster gewerkt, doch na een arbeidsongeval, waardoor ik mijn rug kapot gemaakt heb was ik afgekeurd voor de verpleging, maar kreeg ik een job aangeboden in de administratie, met degradatie en loonverlies tot gevolg, maar ik was blij dat ik kon werken, privé allerlei cursussen gevolgd om in de administratie mee te kunnen, doch dit was geen piobleem. Het bedrag dat ik kreeg van de ziekenkas aanvullend aan mijn halftijds loon, ik mocht van de medisch adviseur niet full time meer werken, dus daarom die aanvullende vergoeding, die werd op mijn pensioengerechtigde leeftijd wel gestopt, dus 900 werd zomaar elke maand van mij afgenomen, mijn onkosten bleven nochtans wel dezelfde Van de ziekenkas mocht ik in die periode van twee jaar drie maanden ziek zijn en dan moest ik verplicht op pensioen. Spijtig genoeg ben ik op 26 juli ziek geworden, zoals ik in mijn eerste verslagje reeds vertelde, die maand wordt dus voor een hele maand aangerekend, dus ze hebben mij in september van de mutualiteit afgeschreven, met als gevolg geen inkomen meer, en moet ik wachten tot januari voor ik van mijn eerste pensioen kan genieten. Er wordt wel van de daken geschreeuwd om langer te werken en als men dat wil doen, dan wordt men langs alle kanten gestraft, dit kan toch niet normaal zijn. Heren en dames ministers, in deze omstandigheden denk ik dat je niet veel mensen zult vinden die als vrouw tot hun 65 willen werken. Groetjes Tot morgen
Dag iedereen Nog maar eens proberen om hier een verslagje op te zetten, de eerste twee keren is het mij niet gelukt, de eerste keer had ik bovenaan geklikt om toe te voegen en niet onderaan, de tweede keer probeerde ik een foto op te zetten, doch die bleek te groot te zijn, dan maar zonder foto.
Gisteren hebben we dus de verjaardag van mijn kleinzoontje gevierd. Het was ook grootoudersdag in zijn school, dus mijn man was reeds om 6u vertrokken naar het Gentse, wij wonen in Vlaams Brabant, dit om het verkeer voor te zijn. Om 7u15 was hij al aan mijn zoon zijn woning, iedereen sliep nog, ik kon niet mee om de gekende reden vermeld in mijn eerste verslag. Tegen de middag kwamen ze dan naar hier, het feestje werd hier gehouden om dezelfde reden, dat ik het een beetje moeilijk heb om bij mensen op visite te gaan, toilettoestanden enz.
Wij hadden een traiteur besteld, die alles op tijd heeft afgeleverd, en het zag er weer allemaal perfect uit.Voor er aan de maaltijd kon worden begonnen wilden ze met de kleine naar de manège om hem te laten kennis maken met de paarden, hij heeft zelfs enkele toertjes mogen doen op een paard, hij leek het reeds heel zijn leven te doen. Niet bang of zo, nee hoor, zijn vader heeft in diezelfde manège nog veel dressuur gedaan als hij kind was, het zal in de genen zitten zeker. Dan was het tijd voor het feestmaal, eerst een glaasje champagne om alles in te luiden, het eten was verrukkelijk als naar gewoonte, afgesloten met de nodige taart en een expresso. Ook de nodige cadeautjes werden niet vergeten, wij kochten zijn eerste computer, ene van nijntje, hij zal het nog een beetje moeten leren, maar dat komt wel, want het is een intelligent baasje. Dit was een heerlijke dag die toch wat afwisseling bracht in mijn geisolleerd bestaan. Groetjes
Dag allemaal Mij even voorstellen. Ik ben een vrouw van 64 jaar, tot voor een paar maanden nog aan het werk, doch nu door zware fysische problemen thuis en verplicht op pensioen te gaan. In juli hebben ze mijn tweede been afgezet, en doordat de wonden niet of zeer traag genezen kan ik nog geen prothese aagemeten krijgen, en zal dit nog wel enkele maanden op zich laten wachten, daardoor raak ik een beetje geiosolleerd, mijn man gaat en doet wat hij wil, gelukkig, maar ik zit altijd thuis en kom alleen buiten als ik naar het ziekenhuis op controle moet, ik kan met mijn auto rijden, maar het kost mij zo veel moeite om er in te komen. Gisteren was het mij gelukt en als ik er in zat besefte ik dat ik mijn bril niet bij mij had. maar terug naar boven en dan terug naar beneden zag ik toch niet zitten. Dit maar om te zeggen dat het allemaal niet zo eenvoudig is. Tot morgen voor meer nieuws.
dat ik eindelijk mag beginnen dromen van een prothese. 
